Να με προσέχεις 4... Τι κάνω?

Έντουαρντ

Τι γίνεται όταν βρίσκεσαι κοντά στην αλήθεια, την αποδέχεσαι ή κάνεις τα πάντα για να την αλλάξεις?

- Θα μπορούσε να μου πει κάποια τι συμβαίνει εδώ?, ρώτησα θυμωμένος αν και δεν ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς τι γινόταν εδώ.

- Ξέρετε Κύριε Κάλλεν είχαμε μια έντονη αντιπαράθεση με την αδερφή μου και δεν προσέξαμε την ένταση της φωνής μας. Χίλια συγγνώμη, δεν το θέλαμε., απολογήθηκε αμέσως η Ρόζαλι.

- Από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο και εσύ Ρόζαλι το έχεις χάσει εδώ και πολύ καιρό., της είπα σκληρά μη μπορώντας να ελέγξω τα νεύρα μου. Αυτή η κοπέλα αντί να καλυτερεύει, όσο πάει και χειροτερεύει. Πόσο να την ανεχτώ πια?

- Σας παρακαλώ Κύριε Κάλλεν, δεν το ήθελα., είπε ενώ κοιτούσε το πάτωμα μετανοιωμένη λες και έτσι θα μπορούσα να την συγχωρήσω.

- Το πρόβλημα μαζί σου Ρόζαλι είναι, ότι, ό,τι κάνεις δεν το θέλεις, απορώ αν το ήθελες τι θα γινόταν?, είπα ειρωνικά μην μπορώντας να κοντρολάρω τις εκφράσεις μου.

- Ειλικρινά δεν το ήθελα δεν θα ξαναγίνει., είπε η Ρόζαλι ενώ η Μπέλλα καθόταν αμίλητη σαν άγαλμα.

- Κάθε φορά τα ίδια. Ακούστε να δείτε, ειδικά εσύ Ρόζαλι, εδώ είναι εταιρεία και οι άνθρωποι έρχονται να δουλέψουν και όχι να ακούν τις φωνές σας, τα οικογενειακά σας έξω από την εταιρεία, αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό?, ρώτησα απευθυνόμενος και στις δύο. Δεν ήθελα να μιλήσω έτσι άσχημα στη Μπέλλα, αλλά αυτή την στιγμή δεν μπορούσα να κάνω διακρίσεις.

- Απόλυτα κατανοητό Κύριε Κάλλεν., είπε η Ρόζαλι ενώ η Μπέλλα εκείνη την στιγμή θιγμένη και με τα μάτια της κλαμένα να τρέχουν ποτάμι, άφησε με ένα δυνατό κρότο κάτι κλειδιά πάνω στο γραφείο και έτρεξε να φύγει. Πόσο θα ήθελα να τρέξω κοντά της να την πάρω αγκαλιά και να της πάρω το πόνο που νιώθει. Αυτό που είχε σημασία τώρα όμως ήταν η Ρόζαλι, κάποιος αυτή την κοπέλα έπρεπε να την βάλει στην θέση της.

- Στο γραφείο μου τώρα Ρόζαλι., είπα με έντονη φωνή και αφού μπήκα πρώτος εγώ στο γραφείο μου εκείνη με ακολούθησε και έκλεισε την πόρτα πίσω της αθόρυβα.

- Ο πατέρας μου με τον πατέρα σου, Ρόζαλι είναι γνωστοί και μάλιστα ο πατέρας μου τον σέβεται και τον εκτιμά σαν άνθρωπο.

- Το ίδιο και ο πατέρας μου., με διέκοψε και πήγε να συνεχίσει αλλά δεν την άφησα τελείως έξαλλος με το θράσος της.

- Ήταν και ο μοναδικός λόγος που προσλήφθηκες στην εταιρεία το γνωρίζεις αυτό έτσι?, της είπα κατάμουτρα την αλήθεια.

- Κύριε Κάλλεν, έχω μόρφωση, δεν θεωρώ ότι ο μοναδικός λόγος είναι η γνωριμία των πατεράδων μας., είπε προσπαθώντας να μου αλλάξει την ήδη υπάρχουσα γνώμη που έχω.

- Ρόζαλι μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, ήρθαν τόσες υποψήφιες για την θέση της γραμματέως με πτυχία και γνώσεις που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν μπορείς να φανταστείς και όμως τις απέρριψα για χάρη του πατέρα μου. Νομίζεις ότι ένα πτυχίο ΤΕΙ, σε καθιστά και κατάλληλη για αυτή την θέση σε μια τέτοια εταιρεία?

- Κύριε Κάλλεν…

- Να σου πω εγώ, νομίζω πως όχι. Ευνοήθηκες και πήρες την θέση και αυτή την εύνοια φροντίζεις με κάθε τρόπο να την εκμεταλλεύεσαι., είπα απόλυτα σοβαρά για να τη(ν-ς) κάνω κατανοητό, ότι εδώ δεν είναι για τις μειωμένες γνώσεις της.

- Μα εγώ Κύριε Κάλλεν, δηλαδή δεν..., είχε χάσει κυριολεχτικά τα λόγια της αλλά κάποιος έπρεπε να της τρίξει τα δόντια.

- Σε έχω σχεδόν δυο χρόνια και το μόνο που κάνεις είναι λάθη και άλλα, κι άλλα, κι άλλα λάθη.

- Μα κάνω σωστούς προϋπολογισμούς, δεν είναι και αυτός λόγος που με κρατάτε στην εταιρεία?, ρώτησε με απόλυτο θράσος σαν όλα αυτά που της είχα πει πριν από το ένα αυτί μπήκαν, από το άλλο βγήκαν.

- Δεν διαφωνώ μαζί σου, αλλά θεωρείς ότι είναι λόγος να σε κρατήσω, ξέρεις πόσες κοπέλες υπάρχουν που μπορούν να κάνουν την ίδια δουλειά και πολλά περισσότερα από αυτό? Οι στενές φούστες και τα στενά πουκάμισα, Ρόζαλι δεν σε κάνουν σωστή επαγγελματία αλλά η σύνεση και η σωστή δουλειά, αυτά είναι που σε καταξιώνουν.

- Ο τρόπος ντυσίματος μου σας ενοχλεί?, ρώτησε σχεδόν σοκαρισμένη και τότε πραγματικά απηύδησα.

- Συγγνώμη από όσα σου λέω εσύ αυτό κατάλαβες? Όταν πρωτοπήρες την θέση έκανα υπομονή γιατί λέω καινούρια είναι, θα κάνει και λάθη, αλλά το πρόβλημα είναι ότι τα λάθη συνεχίζονται και αυτή την φορά δεν περιορίζονται μόνο στα χαρτιά αλλά και στην γενικότερη παρουσία σου εδώ μέσα. Φροντίζεις να κάνεις αισθητή την παρουσία σου μέσα στην εταιρεία ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής σου στο έπακρο.

- Σας το εξήγησα Κύριε Κάλλεν, ήταν ένα λάθος της στιγμής, δεν θα ξανασυμβεί., είπε νευρικά λες και ήταν το μοναδικό παράπτωμα που είχε κάνει μέσα στην εταιρεία.

- Αυτό ξέρεις πόσες φορές μου το έχεις ξαναπεί, Ρόζαλι? Το ίδιο μου είπες και την πρώτη φορά που τσακώθηκες με την γραμματέα από το τμήμα δημοσίων σχέσεων μέσα στο φωτοτυπικό. Το ίδιο μου είπες και τότε που μιλούσες στο τηλέφωνο και σε άκουγε ολόκληρη η εταιρεία από το ισόγειο ως τον έκτο όροφο. Λόγω της σχέσης των πατεράδων μας, δεν σε απέλυσα αν και θα έπρεπε, δεν νομίζεις όμως ότι όλο αυτό παραπάει?

- Κύριε Κάλλεν σας παρακαλώ, δώστε μου μια ακόμα μια ευκαιρία, την έχω ανάγκη αυτή την δουλειά., είπε ενώ με κοιτούσε με ένα παρακλητικό ύφος.

- Δεν ξέρω Ρόζαλι, τι να κάνω μια γραμματέα που το μόνο προσόν της, που προσπαθεί απεγνωσμένα, με κάθε τρόπο να αναδεικνύει, είναι η ομορφιά της?, την ρώτησα ευθέως δείχνοντας της ότι σκέφτομαι αρκετά σοβαρά να την διώξω από την εταιρεία.

- Σας παρακαλώ κύριε Κάλλεν, θα σας αποδείξω ότι αξίζω αυτή την θέση, απλά δώστε μου μια ακόμα ευκαιρία, με παρακαλούσε και εγώ βρισκόμουν σε δίλλημα τι να κάνω μαζί της, ήταν και ο πατέρας μου στην μέση που έκανε την απόφαση ακόμα πιο δύσκολη.

- Μια τελευταία ευκαιρία, αν την καταστρέψεις και αυτή την φορά, απλά θα απολυθείς., της δήλωσα κατηγορηματικά ξεκαθαρίζοντας για το πώς έχει η κατάσταση.

- Σας ευχαριστώ Κύριε Κάλλεν, δεν θα σας απογοητεύσω αυτή την φορά., έλεγε αν και ήμουν σίγουρος ότι θα με έκανε να το μετανιώσω για αυτή μου την απόφαση.

- Το ελπίζω, γιατί όπως εύκολα μπήκες, τόσο εύκολα μπορείς και να βγεις από αυτή την εταιρεία. Μπορείς να φύγεις τώρα, δεν θα σε χρειαστώ άλλο για σήμερα.

- Όπως νομίζετε., είπε και έκανε μεταβολή για να φύγει.

- Α Ρόζαλι, μια συμβουλή. Η ομορφιά είναι κάτι που δίνεται στον άνθρωπο, η εκτίμηση και ο σεβασμός όμως είναι δυο προσόντα που κερδίζονται, να το θυμάσαι αυτό.

- Θα το θυμάμαι, κύριε Κάλλεν, αντίο σας., είπε και έφυγε.

Δεν ξέρω αν θα τα λάβει σοβαρά αυτά που της είπα και της επισήμανα, αλλά εγώ ένιωσα καλά και ήταν καιρός να μάθει ότι εδώ βρίσκεται χαριστικά και ότι στο επόμενο παράπτωμα που θα κάνει, θα την διώξω με τις κλοτσιές και θα το κάνω μάλιστα με μεγάλη ευχαρίστηση.

Ρόζαλι

Δεν πίστευα ότι για ακόμα μια φορά η ασχημομούρα η αδερφή μου θα με έφερνε σε δύσκολη θέση και θα με έκανε να δεχτώ προσβολές από αυτό το πλουσιόπαιδο το αφεντικό μου, που μας το παίζει και έξυπνος.

Μια ζωή η Μπέλλα, με κάνει να μετανιώνω που την έχω αδερφή μου. Από μικρή μου ήταν μισητή, γιατί πίστευα ότι θα μου πάρει την αγάπη των γονιών μου. Όλοι οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας την έλεγαν όμορφη αλλά εγώ πάντα την έβλεπα ως ένα ασχημόπαπο που δεν θα καταφέρει ποτέ στην ζωή της να γίνει κύκνος. Φυσικά φρόντισα με κάθε τρόπο να πάρω τους γονείς μου με το μέρος μου και έτσι ποτέ δεν μου χάλασαν χατίρι, ούτε στο ελάχιστο, για ότι συνέβαινε στο μέσα και έξω από το σπίτι έφταιγε μονίμως η ασχημομούρα η αδερφή μου.

Στα 22 μου ενώ τελείωνα τις σπουδές μου στα ΤΕΙ, αρραβωνιάστηκα με τον Τόμας, έναν ηλίθιο και μισό αλλά αρκετά ματσωμένο. Τα είχαμε τρία χρόνια και με τα πολλά κατάφερα να τον πείσω να το επισημοποιήσουμε, ήταν κρίμα να χάσω τα λεφτά. Μπορεί να ήμουν σχετικά μικρή αλλά ήθελα να εξασφαλίσω το μέλλον μου, μιας και το είχα μέσα στα χέρια μου. Ωστόσο μετά από κάνα δυο μέρες από τον αρραβώνα μας, με εγκατέλειψε, αφήνοντας μου ένα γράμμα, λέγοντας μου ότι πνιγόταν, ήταν ακόμα μικρός για γάμο και έτσι ένιωσε την ανάγκη να φύγει μακριά μου. Δεν στενοχωρήθηκα καθόλου για αυτόν αλλά για το χρήμα και την καλή ζωή που μου εξασφάλιζε.

Φυσικά δεν έχασα καθόλου χρόνου και έτσι βγήκα αμέσως στο κυνήγι αναζήτησης του επόμενου θύματος. Ευτυχώς η ομορφιά και η πονηριά δεν μου έλειπαν και έτσι δεν χρειάστηκε πολύ χρόνος για να πιαστεί το ποντίκι μέσα στην φάκα. Βαλεντίνος Μοράλες, Ισπανός επιχειρηματίας με μόνιμη κατοικία την Ελλάδα, με τα λεφτά να τρέχουν από τα μπατζάκια του. Με γρήγορες και μεθοδικές κινήσεις, τον τύλιξα μέχρι να πεις κύμινο. Αρραβωνιαστήκαμε μετά από τρία χρόνια αλλά ο γάμος καθυστερούσε αρκετά χρόνια. Στο μεταξύ, είχα προσληφθεί στην εταιρεία των Κάλλεν και μόλις αντίκρισα το αφεντικό μου, αυτό το υπέροχο μανάρι, ήμουν έτοιμη να παρατήσω τον Βαλεντίνο, πριν το κάνει αυτός λίγο αργότερα.

Με παράτησε και αυτός, εξηγώντας μου ότι δεν μπορεί να είμαστε μαζί γιατί τον τελευταίο καιρό έχει ερωτευτεί την αδελφή μου, αν είναι δυνατόν. Ωστόσο επειδή είναι σχετικά μικρή η Μπέλλα αλλά και επειδή δεν ήθελε να με πληγώσει ακόμα παραπάνω, εγκατέλειψε την Ελλάδα και μετακόμισε στην γενέτειρα του, την Ισπανία. Άφησα να εννοηθεί ότι εγώ τον παράτησα γιατί τον βαρέθηκα, διότι δεν ήθελα να πουν για ακόμα μια φορά ότι με παράτησε ένας γαμπρός.

Έτσι ο μοναδικός μου στόχος πια είναι το αφεντικό μου, ο Έντουαρντ. Διαθέτει εμφάνιση όπου και άγιο κολάζει, λεφτά και πολλά μάλιστα και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο κρεβάτι, θα παίρνουν τα σεντόνια φωτιά. Έμαθα από διάφορα κουτσομπολιά που κυκλοφορούσαν, ότι είχε σχέση στο παρελθόν αλλά τον κεράτωσε μια και από τότε δεν τον έχουν ξαναδεί με άλλη γυναίκα. Προσπάθησα αρκετές φορές να του την πέσω, αλλά εκείνος ντουβάρι, είτε του μιλάει γυναίκα είτε τοίχος το ίδιο και το αυτό.

Η σημερινή μέρα με έφερε αντιμέτωπη με έναν άλλον Έντουαρντ, έξαλλο για την συμπεριφορά μου, σχεδόν με απείλησε, τι σχεδόν δηλαδή, με απείλησε κανονικότατα ότι θα με διώξει από την εταιρεία αν τολμήσω έστω και η ανάσα μου να ακουστεί. Είχε δίκιο δεν μπορώ να τον κατηγορήσω απόλυτα, αλλά η παρουσία της Μπέλλας στο γραφείο μου με εξόργισε στο έπακρο, με έφερε στα όρια μου. Την είχα προειδοποιήσει ότι αν τολμήσει να κάνει έστω και μια κίνηση για να τον ξανασυναντήσει, θα αποβεί μοιραίο για αυτήν. Ίσως να ήταν υπερβολική η αντίδραση μου απέναντι της, αφού το μόνο που έκανε, ήταν να φέρει τα κλειδιά για να μπορέσω να μπω στο σπίτι, αλλά έπρεπε με κάθε τρόπο να μείνει μακριά από τον Έντουαρντ, ήταν μονάχα δικός μου και δεν θα άφηνα σε καμία, ειδικά στην Μπέλλα, να μου τον πάρει μέσα από τα χέρια μου.

Μπέλλα

Το περιστατικό που έγινε σήμερα στο γραφείο της Ρόζαλι με έκανε κυριολεχτικά να τρελαθώ, να θέλω να τα παρατήσω όλα και να φύγω μακριά από όλους και από όλα. Νοιάζομαι για τους άλλους, βρίσκω τον μπελά μου, δεν νοιάζομαι, πάλι το ίδιο συμβαίνει. Γιατί μια ζωή η μόνη υπαίτια για ότι γίνεται, είμαι μόνο εγώ?

Αυτό που με πείραξε περισσότερο σήμερα, δεν ήταν τόσο η συμπεριφορά της Ρόζαλι, όσο η συμπεριφορά του Έντουαρντ. Ήταν φυσικό να νευριάσει, αφού είχαμε γίνει ρεζίλι μπροστά σε τόσους υπαλλήλους της εταιρείας, αλλά δεν ρώτησε καν ποια ήταν υπαίτια για όλα αυτά, απλά κατηγόρησε και τις δυο μας χωρίς να γνωρίζει.

Πήγα στην εταιρεία μόνο και μόνο για να αφήσω τα κλειδιά του σπιτιού στην Ρόζαλι που τα είχε ξεχάσει και δεν θα μπορούσε να μπει μέσα, αφού εγώ θα έβγαινα με την παρέα μου από την σχολή. Εκείνη όμως όχι μόνο δεν είπε ευχαριστώ αλλά αντιθέτως σήκωσε τον τόπο, θεωρώντας ότι είχα πάει εκεί για να κλέψω τον Έντουαρντ. Αν και έκανα πολύτιμες προσπάθειες να της εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εκεί και να την ηρεμήσω, η Ρόζαλι όχι μόνο δεν ηρέμησε αλλά πήγε να με χτυπήσει και αν δεν εμφανιζόταν σαν από μηχανής θεός ο Έντουαρντ σίγουρα θα το είχε κάνει. Όταν τον είδα με αυτό το απόλυτα επαγγελματικό και συνάμα νευριασμένο ύφος να κοιτά μια εμένα και μια την Ρόζαλι, άρχιζα να τρομάζω για το ποια θα ήταν η επόμενη αντίδραση του. Ξαφνικά ο τόνος της φωνής του ανέβηκε τόσες οκτάβες που με έκανε να τα χάσω και μην αντέχοντας άλλο, εξαφανίστηκα από εκεί σχεδόν τρέχοντας.

Μόλις βγήκα έξω, με περίμενε η Άλις, η οποία γνώριζε τα πάντα όσο αφορούσε εμένα και τον Έντουαρντ καθώς και τα συναισθήματα που έχω για αυτόν. Όταν με είδε, αμέσως έτρεξε κοντά μου...

- Μπέλλα τι συνέβη, γιατί κλαις?, με ρώτησε με αγωνία στην φωνή της αλλά εγώ δεν είχα πια αντοχές, είχαν εξαντληθεί και έτσι το μόνο που μπορούσα και είχα ανάγκη να κάνω, ήταν να πέσω στην αγκαλιά της. Εκείνη με κράτησε γερά ενώ παράλληλα με το χέρι της με χάιδευε απαλά στην πλάτη για να με παρηγορήσει.

- Έλα μάτια μου, πάμε σπίτι μου., είπε μαλακά και την ακολούθησα σαν υπνωτισμένη.

Μόλις φτάσαμε σπίτι της, μου έφτιαξε μια ζεστή σοκολάτα και μόλις καθίσαμε στο καναπέ και εξιστόρησα ακριβώς ότι είχε συμβεί λίγη ώρα πριν στο γραφείο. Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας, μας βρήκε να κοιμόμαστε στο καναπέ με μαύρους κύκλους από το ξενύχτι. Απορώ πώς θα πηγαίναμε στην σχολή να παρακολουθήσουμε μάθημα έτσι όπως ήμασταν.

- Άλις ξύπνα, πρέπει να πάμε στην σχολή., είπα ενώ την σκούντηξα λιγάκι για να ξυπνήσει.

- ΜΜΜ, άσε με λίγο ακόμα., παρακάλεσε ναζιάρικα και κουκουλώθηκε με την κουβερτούλα που είχαμε φέρει χθες.

- Έλα βρε Άλις, σήκω σε παρακαλώ, θα αργήσουμε στο μάθημα., επέμενα εγώ απηυδισμένα και την ταρακούνησα μήπως και σηκωθεί.

- Αμάν βρε Μπέλλα, σχολή είναι σιγά., είπε χωρίς καν να ανοίξει τα μάτια της.

- Αν σηκωθείς, σου υπόσχομαι να σε αφήσω να με φτιάξεις εσύ σήμερα., έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια μπας και την έπειθα. Τότε η Άλις ξεκουκουλώθηκε και άνοιξε το ένα μάτι της.

- Αλήθεια το λες?, ρώτησε με μια ιδιαίτερη αγωνία και προσμονή μαζί.

- Ναι αλήθεια, αρκεί να σηκωθείς γρήγορα για να προλάβουμε., της επιβεβαίωσα με ένα γλυκό χαμόγελο.

Εκείνη τότε χωρίς καν να καταλάβω το πότε και το πως, πέταξε την κουβέρτα κάτω, σηκώθηκε και με τράβηξε από το χέρι για να με πάει να με ετοιμάσει. Μετά από κανά μισάωρο κι αφού είχε πετάξει όλη την ντουλάπα της πάνω στο κρεβάτι, με έντυσε με ένα απλό τζινάκι, μια ωραία μπλούζα και μια ζακετούλα. Κοιτούσα τον καθρέφτη και δεν το πίστευα, με δύο απλά ρούχα και λίγη έξτρα περιποίηση, άξαφνα ήταν σαν να είχα γίνει μια άλλη, μια κοπέλα της ηλικίας μου, μια – ίσως θα τολμούσα να πω – όμορφη κοπέλα.

Όμορφη? Χαχαχα, γέλασα με τον εαυτό μου και απορρίπτοντας αμέσως την σκέψη που μόλις είχα κάνει, παίρνοντας την ματιά μου από τον καθρέφτη μάζεψα τα πράγματα μου και πήγα να βρω την Άλις που με περίμενε στο σαλόνι γεμάτη αγωνία για το αποτέλεσμα. Φυσικά μόλις είδε το ύφος μου κατάλαβε αμέσως ότι εγώ δεν το έβλεπα όπως εκείνη και τα παράτησε. Τι νόημα θα είχε άλλος ένας καυγάς με εμένα να επιμένω ότι είναι τρελή ενώ εκείνη θα προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο αφού στα μάτια της εκείνη με έβλεπε πιο όμορφη – αν είναι δυνατόν – ακόμα και από εκείνη.

Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο της ξεκινήσαμε για την σχολή. Αν και δεν ήξερα αν είχα τις αντοχές να παρακολουθήσω 5 ώρες μάθημα, δεν θα το έχανα όμως με τίποτα μιας και που δεν είχα περιθώρια για κοπάνες. Έπρεπε να τα καταφέρω, ήταν το όνειρο μου και δεν θα άφηνα και κανέναν και τίποτα να μου το γκρεμίσει.

Φτάνοντας στην σχολή την στιγμή που μπήκαμε στο παρκινγκ, ξαφνικά τον είδα εκεί να είναι ακουμπισμένος πάνω στο πολυτελέστατο αυτοκίνητο του και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν περίμενα με τίποτα να τον ξαναδώ εδώ στην σχολή, ειδικά μετά από όσα συνέβησαν στην εταιρεία.

- Ε μικρή, που έχεις χαζέψει?, ρώτησε η Άλις παιχνιδιάρικα αφού τόση ώρα το βλέμμα μου δεν μπορούσε να φύγει από πάνω του και με ένα νεύμα μου της έδειξα τον Έντουαρντ.

- Μην μου πεις ότι είναι ο...

- Ναι αυτός είναι., είπα με έναν αναστεναγμό, αφού η ομορφιά του ήταν τόσο μοναδική, τόσο ιδιαίτερη.

- Καλέ αυτός είναι παίδαρος., αναφώνησε η Άλις που τον σκάναρε από πάνω μέχρι κάτω τόσο απροκάλυπτα. Ευτυχώς που ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο και δεν μας έβλεπε.

- Άλις σοβαρέψου και μαζέψου σε παρακαλώ…

- Και εσύ που είσαι σοβαρή τι κατάλαβες? Αφήνεις αυτό το μανάρι να τον χαίρεται η ξινή η αδερφή σου και εσύ δεν κάνεις τίποτα...

- Ώχου ρε Άλις, άσε μας πια., είπα και βγήκα αμέσως από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς το εσωτερικό της σχολής κάνοντας σαν να μην τον είχα προσέξει, ώσπου χωρίς καν να το καταλάβω, εμφανίστηκε μπροστά μου ο Έντουαρντ.

- Μπέλλα, μπορώ να σου μιλήσω για λίγο?., ρώτησε με μια γλυκιά φωνή κάπως διστακτικά.

- Συγγνώμη Κύριε Κάλλεν, αλλά έχω μάθημα., είπα προσπαθώντας να τον αποφύγω με κάθε τρόπο.

- Σε παρακαλώ Μπέλλα, ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για χθες, δεν έπρεπε να σου φερθώ τόσο άσχημα., επέμενε εκείνος με ένα απολογητικό ύφος.

- Τι λέτε Κύριε Κάλλεν, εγώ πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη που δημιούργησα τόση αναστάτωση μέσα στην εταιρεία σας., αντιγύρισα μετανοιωμένη για ότι είχε συμβεί, αν και δεν έφταιγα εγώ και προσπάθησα να φύγω, γιατί δεν ξέρω αν θα άντεχα άλλο να τον έχω εδώ μπροστά μου και να μην υποκύψω στα θέλω μου.

- Όλο φεύγεις, Μπέλλα, γιατί δεν κάθεσαι να μιλήσουμε για μια φορά, τι φοβάσαι?, ρώτησε και πραγματικά κοκάλωσα. Αλήθεια τι φοβόμουν, γιατί πάντα τα έβαζα στα πόδια?

- Έχω μάθημα, Κύριε Κάλλεν και έχω αργήσει, είπα ενώ είχα γυρισμένη την πλάτη σε αυτόν, ούτε στα μάτια δεν μπορούσα να τον αντικρύσω και αυτό γιατί φοβόμουν ότι θα λυγίσω μπροστά του και θα παραδοθώ στα συναισθήματα μου. Τότε ξαφνικά ένιωσα  την παρουσία του ακριβώς από πίσω μου και το γλυκό του άρωμα να με κατακλύζει. Με το χέρι του ένιωσα να με παροτρύνει απαλά να γυρίσω προς το μέρος του και εγώ γύρισα χωρίς να φέρω καμιά αντίσταση.

- Αυτή είναι η κάρτα με το νούμερο μου, όποτε θελήσεις να μου μιλήσεις πάρε με τηλέφωνο., είπε και άφησε την κάρτα του μέσα στην παλάμη μου και έφυγε.

Είχα μείνει εκεί ακίνητη στην θέση μου, μην ξέροντας τι να κάνω. Δεν μπορούσα να πάω ούτε μπροστά, ούτε πίσω, είχα μείνει δέσμια των αποφάσεων, αποφάσεων που δεν πάρθηκαν από εμένα αλλά από άλλους, που ελέγχουν με κάθε τρόπο την ζωή μου. Καθώς όμως ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου, ξαφνικά ένα χέρι με τράβηξε απότομα και γύρισα.

- Εσύ μαζί μου τώρα, πρέπει να μιλήσουμε., δήλωσε αυστηρά η Άλις και την ακολούθησα μηχανικά για να δω τι θέλει να μου πει και πηγαίνοντας προς το προαύλιο  καθίσαμε σε ένα πεζουλάκι .

- Ωραία ήρθαμε τι θέλεις να πούμε? Αν και θεωρώ ότι δεν έχουμε τίποτα να πούμε, έχουμε και μάθημα., είπα προσπαθώντας μάλλον μάταια να αποφύγω την οποιαδήποτε συζήτηση με την Άλις.

- Εδώ δεσποινίς Σουάν δεν μιλάμε για μάθημα βοτανολογίας αλλά για μάθημα ζωής, στο οποίο έχεις πάρει πιο κάτω και από την βάση., είπε κάπως εξαγριωμένη μαζί μου .

- Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις και στην τελική δεν έχω όρεξη να ακούσω. δήλωσα κατηγορηματικά και έκανα την κίνηση να φύγω.

- Τι φοβάσαι Μπέλλα?, με ρώτησε και κοκάλωσα, ακριβώς όπως είχε συμβεί και πριν με τον Έντουαρντ.

- Τι εννοείς?, ρώτησα και κάθισα ξανά στο πεζουλάκι δίπλα της.

- Τι φοβάσαι περισσότερο Μπέλλα, την Ρόζαλι ή τα συναισθήματα σου?, με ρώτησε κοιτώντας με κατευθείαν μέσα στα μάτια.

- Ειλικρινά Άλις, δεν ξέρω., της εξομολογήθηκα με απόλυτη ειλικρίνεια και αφού πήρα μια ανάσα , συνέχισα...  Δεν ξέρω αν φοβάμαι την αντίδραση της Ρόζαλι για μια πιθανή σχέση με τον Έντουαρντ ή τα συναισθήματα μου για αυτόν τον άνθρωπο, φοβάμαι ότι θα με κάνουν να πονέσω .

- Να σου πω τι πιστεύω εγώ Μπέλλα? Φοβάσαι τα συναισθήματα σου, φοβάσαι να τον εμπιστευτείς, φοβάσαι να ζήσεις. Η Ρόζαλι απλά είναι η αφορμή που σε κρατάει πίσω, στην ουσία τρομοκρατείσαι και μόνο στην ιδέα να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

- Δεν ξέρω Άλις, ίσως και να έχεις δίκιο, δεν τον ξέρω όμως τον Έντουαρντ και αν θέλει να με εκμεταλλευτεί και αν...

- Και αν η γιαγιά μου φορούσε καρούλια, θα ήταν πατίνι. Λογικό είναι να μην ξέρεις τον Έντουαρντ δεν του άφησες όμως και κανένα περιθώριο να τον γνωρίσεις. Ο άνθρωπος ήρθε εδώ, σε παρακάλεσε, αλλά εσύ δεν του έδωσες καν το δικαίωμα να μιλήσει, τον έδιωξες κακήν κακώς., είπε και κατάλαβα ότι αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια.

- Φοβάμαι Άλις, φοβάμαι ότι θα με πληγώσει., της εξομολογήθηκα τι ήταν ακριβώς αυτό που φοβόμουν περισσότερο.

- Στην ζωή όλα είναι ένα παιχνίδι, αν δεν δοκιμάσεις, αν δεν τολμήσεις, δεν θα μπορέσεις να ζήσεις. Ζήσε Μπέλλα και αν αποτύχεις και αν πέσεις, θα βρεις την δύναμη να σηκωθείς και θα είμαι εγώ δίπλα σου πάντα να σε στηρίζω.

- Λες να τολμήσω?, ρώτησα με μια ελπίδα να ξαναγεννιέται μέσα μου...

- Ζήσε Μπέλλα, είπε και μου έδωσε το κινητό της. Παίρνοντας μια ανάσα, το κράτησα στα χέρια μου και σηκώθηκα για να απομακρυνθώ από κοντά της ώστε να βρω την ψυχραιμία να του μιλήσω. 

Τι να του πω; Πως να δικαιολογηθώ; Και αν εκείνος απογοητεύτηκε πριν; Θα δεχτεί τώρα να μου μιλήσει;

Ήταν οι σκέψεις που με βασάνιζαν καθώς με μανία πάταγα τα πλήκτρα με τα νούμερα που διάβαζα πάνω στην κάρτα του με την καρδιά μου να χτυπάει στο στήθος μου τόσο δυνατά που μέχρι και εγώ ήμουν ικανή να την ακούσω ενώ πήγαινα πέρα δώθε νευρικά χωρίς να μπορώ να ηρεμήσω, ώσπου  το σώμα μου έπεσε σε έναν βράχο και η κάρτα, μαζί και το κινητό κατέληξαν στα πόδια τα δικά μου και του αγνώστου που προφανώς από την στραβομάρα μου τον είχα ξενυχιάσει τον άνθρωπο. Η μικρή κραυγή που προσπαθούσε να κρύψει με κόπο μου το επιβεβαίωνε.

- Συγγνώμη. Ήμουν αφηρημένη., μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου τελείως ντροπιασμένη γι αυτό και έκανα την κίνηση να πιάσω το τηλέφωνο ενώ ένιωσα το σώμα του να κάνει το ίδιο για να με βοηθήσει να μαζέψω ότι είχε πέσει στο πάτωμα.

- Αν είναι να πέφτεις απάνω μου τότε ελπίζω να είσαι αφηρημένη πιο συχνά., άκουσα να μου απαντά ο άγνωστος πειραχτικά ενώ μου έτεινε το κινητό που είχε πιάσει πρώτος και πάγωσα. Ο λαιμός μου ξεράθηκε, η ανάσα μου χάθηκε μακριά ενώ τα μάτια μου αρνιόντουσαν να σηκωθούν για να τον αντικρίσουν κατάματα.

Δεν είναι δυνατόν... Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό... Μήπως πέθανα και πήγα στον παράδεισο?