Η ζωή μας ... ένα βιβλίο

Η ζωή μας .. ένα βιβλίο ...

Κεφάλαιο 18.. Ανακωχή και εξαφάνιση …

Όταν τον είδε να στέκεται έξω από την πόρτα του , δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει..

-         Εσύ εδώ ?, του είπε μιας και ήταν οι μόνες λέξεις που μπορούσαν να βγουν από το στόμα του , αφότου τον είδε  ..

-         Έντουαρτ το έσκασα από το σχολείο, ήθελε να σε δω ..Μόλις το άκουσε η καρδιά του κόντευε να σπάσει .. Αμέσως έσκυψε και τον πήρε στην αγκαλιά του και άρχισε να τον στριφογυρνάει γύρω από τον εαυτό του .. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη ..

-         Ε Έντουαρτ ζαλίστηκα , τότε συνειδητοποίησε ότι και ο ίδιος ζαλιζόταν και σταμάτησε και τον άφησε κάτω

-         Συγνώμη μικρέ ..

-         Δεν πειράζει .. , είπε και τον πήρε αγκαλιά ..Γιατί δεν έρχεσαι να με δεις ..?

-         Γιατί αγόρι μου δεν γίνεται ..

-         Γιατί όμως ??

-         Μικρέ μην το ψάχνεις περισσότερο ..Μα καλά το έσκασες από το σχολείο για να έρθεις εδώ ?

-         Ναι παρακαλούσα την Κυρία να με φέρει και έλεγε συνέχεια όχι , έτσι και εγώ το έσκασα ..

-         Το θεωρείς όμως σωστό να την ταράξουμε την Μπέλλα ?

-         Όχι αλλά δεν με άφηνε να έρθω ..

-         Καλά πάμε να την ειδοποιήσουμε ότι είσαι εδώ για να μην ανησυχία για να δούμε τι μπορούσε να κάνουμε ., του είπε και του άπλωσε το χέρι του .. Ο μικρός του έδωσε το δικό του και μπήκαν μέσα .. Ο ΄Εντουαρτ άρχισε να πατά το νούμερο της Μπέλλας , που είχε τόσο καιρό να πάρει ..

-         Ναι ??, απάντησε μια φωνή αγωνιώδης από την άλλη γραμμή

-         Έλα Μπέλλα , ο μικρός είναι εδώ ..

-         Σε ευχαριστώ πολύ Έντουαρτ , έρχομαι να τον πάρω ..

-         Να έρθεις να τον πάρεις ?, είπε και κοίταξε τον μικρό ότι δεν ήθελε να πάει .. Τον κοιτούσε στα μάτια παρακλητικά  και δεν μπορούσε παρά να λυγίσει ..

-         Βασικά θα μπορούσες να τον αφήσεις εδώ για σήμερα ?

-         Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται ..

-         Το θέλει πολύ ο μικρός ..

-         Εσύ μπορείς να τον κρατήσεις ?

-         Ναι με μεγάλη μου χαρά , θα στον φέρω αύριο στο σχολείο ..

-         Εντάξει να τον προσέχεις σε παρακαλώ ..

-         Μην φοβάσαι μπορεί να μην μπορώ  να αγαπώ αλλά να προσέχω κάποιον μπορώ , είπε τα λόγια  που του είχε πει την τελευταία μέρα και  της το έκλεισε ..

Η Μπέλλα ανακουφίστηκε που ήξερε ότι το παιδί ήταν ασφαλής και ήξερε ότι ο Έντουαρτ τον αγαπά και θα τον φροντίσει , αλλά όταν επανέλαβε τα δικά της λόγια άρχισε να ανοίγει ξανά η πληγή , το είχε μετανιώσει αλλά ήταν πολύ αργά πια ..  Της έλειπε ο μικρός αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία να μείνει μόνη της , να ηρεμήσει ..

Από την άλλη μεριά ο Άντονι  ήταν τόσο χαρούμενος που θα μείνει μαζί με τον Έντουαρτ , όπως και ο Έντουαρτ τον μικρό τον λατρεύει .. Ήταν μεσημέρι , έτσι αφού ετοίμασαν και οι δύο παίζοντας ο ένας με τον άλλον  ταυτόχρονα , το φαγητό , κάθισαν να φάνε και τότε ο μικρός άρχισε να κάνει παράπονα ..

-         Έντουαρτ δεν αντέχω άλλο ..

-         Τι εννοείς ?

-         Δεν αντέχω άλλο τον Άντριου , όλο στο σπίτι είναι , δεν τον συμπαθώ καθόλου ..

-         Ναι αλλά είναι με την Μπέλλα , και εφόσον ζεις μαζί της πρέπει να τον δεχτείς ..

-         Μόνο για την Κυρία το κάνω και τον δέχομαι , κατά βάση είναι αντιπαθής ..

-         Άντονι ..

-         Την αλήθεια λέω μόνο , και το έχω πει και στην Κυρία ..

-         Και τι σου είπε ?

-         Ότι είναι ντροπή να μιλάω έτσι για αυτόν και ότι μας έχει βοηθήσει πολύ .. Γέλασε ειρωνικά ο Έντουαρτ και απορούσε που έχει βοηθήσει αυτός , αν δεν ήταν αυτός ίσως και να τα είχε καταφέρει η Μπέλλα και θα είχε πάρει το παιδί ..

-         Έχεις δίκιο η Μπέλλα κάτσε φρόνιμος και άσε τον Άντριου δεν σε πειράζει …

-         Καλά αλλά και με εσένα είμαι θυμωμένος ..

-         Ναι ε?

-         Ναι αφού δεν έχεις έρθεις ούτε μια φορά να με δεις

-         Μικρέ δεν μπορούσα , είχα φύγει για λίγες μέρες, του είπε ψέματα ..

-         Αλήθεια ..?

-         Ναι

-         Και τώρα θα έρχεσαι να με βλέπεις ..?

-         Θα προσπαθήσω , δεν σου υπόσχομαι τίποτα ..

-         Μα γιατί ..?

-         Γιατί εμείς οι μεγάλοι κάποιες φορές κάνουμε λάθη και μετά δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε και σε αυτά τα λάθη  υπάρχουν και θύματα ..

-         Λάθη , τι λάθη ?

-         Μικρέ μην είσαι περίεργος ..

-         Μμ , είπε και του έβγαλε την γλώσσα και γέλασε ο Έντουαρτ ..

-         Τελείωσες το φαγητό σου ?

-         Ναι , να σε βοηθήσω με τα πιάτα .?

-         όχι δεν χρειάζεται  .., εσύ βγάλε τα μαθήματα σου να τα κάνουμε , μην πας αδιάβαστος αύριο στο σχολείο ..

-         συνήθως τα κάνω μόνος μου και μετά τα δίνω στην Κυρία και τα ελέγχει ..

-         αλήθεια ? ε τότε ας το κάνουμε έτσι ..

-         εντάξει , πάω να πλύνω τα χέρια μου και να διαβάσω αλλά μετά μου υπόσχεσαι να παίξουμε ..?

-         ναι θα παίξουμε , άντε πήγαινε και ότι με χρειαστείς με τα μαθήματα φώναξε με ..

-         εντάξει.. , είπε ο μικρός και αφού πήγε έπλυνε τα χέρια του , κατέβηκε ξανά κάτω και άρχισε να διαβάζει, ενώ ο Έντουαρτ έπλυνε τα πιάτα και κάθισε να γράψει λίγο από το βιβλίο του μέχρι να τελειώσει ο μικρός  τα μαθήματα του ..

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά στο σπίτι του Έντουαρτ , στο χωριό οι φήμες πήγαιναν και έφερναν .. Ο Πίτερ ο πατριός του Άντονι ξόδευε αλόγιστα χρήματα και όλοι απορούσαν που τα βρήκε τόσα λεφτά  .. Είχε πάρει αυτοκίνητο , καινούρια ρούχα ενώ πολλοί τον έβλεπαν το βράδυ να ανεβαίνει στην πόλη και να πηγαίνει με ένα σωρό γυναίκες, ενώ η καημένη η γυναίκα του, η Έλενα  κόντευε να τρελαθεί με την όλη αυτή την  κατάσταση ..

Ο Άντονι τελείωσε τα μαθήματα του και πήγε στον Έντουαρτ για να του τα δείξει και τον παρατήρησε ότι είχε προσηλωθεί σε κάτι και έγραφε .. Ο μικρός από περιέργεια κάθισε και τον κοιτούσε ..Διάβαζε τι  έγραφε και του φαίνονταν ακαταλαβίστικα για την ηλικία του ..Ο Έντουαρτ γύρισε απότομα και μόλις τον αντίκρισε τρόμαξε , δεν τον είχε πάρει χαμπάρι όση ώρα έγραφε  ..

-         με τρόμαξες ..

-         τι γράφεις ?

-         βιβλίο ..

-         βιβλίο ?

-         ναι είμαι συγγραφέας..

-         δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα γράφεις  …

-         λογικό είναι, αυτά είναι για μεγάλους ..

-         και τα διαβάζουν αυτά είναι μεγάλοι ..?

-         ναι μικρέ , λοιπόν άστα αυτά , δώσε μου τα μαθήματα σου να τα δω , είπε και ο μικρός του έδινε ένα ένα τα μαθήματα του και τα έλεγχε ..

-         ωραία μικρέ, τα έλεγξα ..ολόσωστα ..

-         σίγουρα ..?

-         ναι , τα είδα με μεγάλη προσοχή ..

-         ωραία τώρα θα παίξουμε ..?

-         τι θες να παίξουμε ?

-         μμ για να σκεφτώ , είπε ο μικρός και από εκείνη την ώρα ο μικρός δεν άφησε παιχνίδι για παιχνίδι που να μην το παίξουν με τον Έντουαρτ , διασκεδάζοντας και οι δύο τόσο πολύ .. Ο Μικρός όμως κάποια στιγμή άρχισε να νυστάζει , έτσι ο Έντουαρτ τον πήρε στην αγκαλιά του και τον ανέβασε πάνω στον ξενώνα  .. Τον έβαλε να ξαπλώσει και τον σκέπασε ..

-         θα μου πεις ένα παραμύθι ?

-         ολόκληρος άντρας θες παραμύθι για να κοιμηθείς …?

-         Ναι θέλω παραμύθι ..

-         Καλά , είπε και κάθισε δίπλα του και τον πήρε στην αγκαλιά του .. Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι πολύ όμορφο , που το έλεγαν Ελίζαμπεθ ,είχε χάσει την μητέρα της και ζούσε με τον πατέρα της και την μητριά .. Την εκμεταλλευόταν πολύ , επειδή ζούσαν πάνω σε βουνό, την έβαζαν να κάνει μεγάλες αποστάσεις για να παίρνει  τρόφιμα και να φροντίζει τα ζώα που είχαν .. Το κοριτσάκι μεγάλωσε , αλλά συνέχιζε να βοηθά στο σπίτι , μιας και δεν ήξερε τι άλλο να έκανε.. Μια ημέρα , ενώ ήταν χειμώνας και υπήρχε πολύ χιόνι , ένας καβαλάρης με το άλογο έχασαν την ισορροπία του και έπεσαν κάτω .. Ο Καβαλάρης χτύπησε άσχημα το πόδι του και έπεσε αναίσθητος , ευτυχώς το άλογο δεν έπαθε τίποτα .. Εκεί λοιπόν  τον βρήκε η Ελίζαμπεθ  , τον βοήθησε ενώ εκείνος ήταν ακόμα αναίσθητος ..Τον έβαλε πάνω στο άλογο , και άρχισε να τον οδηγεί προς την πόλη , την μόνη στιγμή που είδε ο ένας τον άλλον ήταν μια στιγμή που ο Καβαλάρης , που τον έλεγαν   Ρομπ άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε τα υπέροχα καστανά μάτια της  και τα πλούσια μακριά μαλλιά της  αλλά και η κοπέλα θαμπώθηκε από το σμαραγδένιο χρώμα των ματιών του .. Αυτή η στιγμή κράτησε για δευτερόλεπτα , γιατί δεν άντεχε ο Ρομπ .. Η κοπέλα τον πήγε στο χωριό και εξαφανίστηκε ..Εκεί τον βρήκαν κάποιοι και τον μάζεψαν και τον φρόντισαν … Κανείς από τους δυο από εκείνη την ημέρα δεν μπορούσε να ξεχάσει τον άλλον ..

 Ώσπου μια ημέρα σε ένα πανηγύρι που έγινε στο χωριό , πήγαν και οι δύο , μόλις οι ματιές του συναντήθηκαν κατάλαβε ο έναν ποιος ήταν ο άλλος και έτσι άρχισαν να χορεύουν και να χορεύουν , το πόδι πια του Ρομπ είχε γίνει καλά .. Της ζήτησε να συναντηθούν ξανά και έτσι έδωσαν ραντεβού σε ένα σημείο για να βλέπονται και έτσι από εκείνη την ημέρα  δεν σταμάτησαν να βλέπονται , ώσπου μια μέρα τους είδε ο πατέρας της και της απαγόρεψε να τον βλέπει γιατί ήταν φτωχός .. Έκανε τα πάντα για να την βλέπει , πήγε μάλιστα και την ζήτησε από τον πατέρα της αλλά εκείνος δεν του την έδινε .. Έτσι αποφάσισε να πάει να την κλέψει .. Μια νύχτα , πήρε μια σκάλα , ανέβηκε στο παράθυρο της , την πήρε , ανεβήκαν πάνω στο άλογο και έφυγαν μακριά και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα , είπε τελειώνοντας την ιστορία που μόλις είχε σκαρφιστεί .. Ο μικρός όμως είχε ήδη κοιμηθεί στην αγκαλιά του .. Του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο , τον άφησε απαλά χωρίς να τον ενοχλήσει και σηκώθηκε να φύγει , ώσπου άκουσε μια φωνή από πίσω του ..

-         Θα έγραφες ωραία παραμύθια , είπε και γύρισε πλευρό και αποκοιμήθηκε πια .. Βγήκε από το δωμάτιο και πήγε στο δικό του για να ξαπλώσει και να ηρεμήσει .. Από μικρός του άρεσαν τα παραμύθια, αλλά ο ίδιος να γράψει παραμύθι θα ήταν αρκετά δύσκολο .. Δεν ξέρει αν μπορεί να αγγίξει την καρδιά ενός παιδιού , αν και είχε πάρει στην συγκατάθεση του μικρού .. Θα το σκεφτόταν και σοβαρά μάλιστα..

Μετά από τρεις ημέρες ..

Η Εφημερίδα κυκλοφορεί  με πρωτοσέλιδο .. « Μυστηριώδης εξαφάνισης της Έλενας  Κράμερ .. , ο άντρας της ανησυχεί όποιος την βρει ή μάθει κάτι για αυτήν , να τον ειδοποιήσει»

Εδώ και τρεις ημέρες η γυναίκα του Πίτερ και μητέρα του Άντονι έχει εξαφανιστεί κανένας δεν ξέρει για αυτήν .. Οι φήμες πολλές , «ότι παράτησε τον άντρα της», «ότι αυτοκτόνησε» και άλλες πολλές φήμες ..Μόνο ένας ξέρει την αλήθεια αλλά αν πει την αλήθεια , ο ίδιος δεν θα έχει καλό τέλος ..