Damned love 19. Tainted love 

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ποιος τελικά είναι αυτός που την ελέγχει και ταυτόχρονα την ορίζει ανάλογα με το πως εκείνος κρίνει ότι είναι σωστό να την ζήσουμε? Σε αυτή την ερώτηση έχουν δοθεί πολλές απαντήσει, άλλοι λένε ότι ο Θεός είναι αυτός που καθορίζει τις ζωές μας, άλλοι λένε ότι η μοίρα είναι πάνω και από τον ίδιο τον Θεό, ενώ ένα μικρό ποσοστό λέει ότι υπεύθυνοι για την ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι! Όσο για το ποια είναι η δική μου απάντηση, μάλλον θα συμφωνήσω με την τρίτη άποψη. Οι πράξεις μας και τα λάθη μας είναι αυτά που διαμορφώνουν όλη μας την ζωή! Όταν είμαστε μικροί κάνουμε όνειρα, μεγαλώνοντας όμως καταλαβαίνουμε ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από όσο την είχαμε φανταστεί

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ένας διάσημος πιανίστας όπου το όνομα μου θα ακούγεται σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, παντού. Θα έχω τους γονείς μου και θα έχω καταφέρει να κάνω μια οικογένεια που θα με αγαπάει και θα την αγαπώ, δίνοντας μου στήριξη, αγάπη όταν  νιώθω ότι οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει. Τελικά όμως  τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχα φανταστεί, έχασα τους γονείς μου, ένιωσα την μοναξιά, ξαναβρήκα όμως την αγάπη, την οικογένεια που δεν είχα  και την ασφάλεια που μου έλειπε στο πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου, του Καρλάιλ.  Τότε το όνειρο του πιανίστα μετατράπηκε σε όνειρο ενός πετυχημένου επιχειρηματία, όπου θα διαπρέπει στις αγορές  και στις επιχειρήσεις. Το όνειρο της οικογένειας ήρθε και εγκαταστάθηκε στο πρόσωπο της Τάνιας, μιας όμορφης γυναίκας που με αγαπούσε και την αγαπούσα, ώσπου το όνειρο  αυτό εξανεμίστηκε όταν εμφανίστηκε στην ζωή μας η Μπέλλα, η γυναίκα που έκανε τα πάντα άνω κάτω.

Η καρδιά δεν σε ρωτά ποιον θα ερωτευτείς, διαλέγει μόνη της και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να υποδουλωθείς στις προσταγές της, ξέροντας όμως ότι αυτόματα, χάνεις τα πάντα  και τα όνειρα γίνονται ένα παλιό κεφάλαιο στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Η οικογένεια που ονειρεύεσαι γίνεται σκόνη στον αέρα, αφού η κοροϊδία είναι κάτι που κανένας δεν την αντέχει. Εκεί που νομίζεις ότι ανοίχτηκε ο δρόμος και είσαι έτοιμος να ζήσεις με την γυναίκα της ζωής σου, κάνεις και πάλι λάθος αφού ένα αναπάντεχο γεγονός έρχεται και σου κόβει τα φτερά μια και καλή. Εκείνο το γεγονός ήρθε ακριβώς έξι χρόνια πριν και από τότε  τα πάντα άλλαξαν ριζικά.

Πριν έξι χρόνια..

Ο θάνατος του Καρλάιλ μας  ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους μας, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι χάθηκε τόσο ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα . Ο Ράιλι στο άκουσμα του θανάτου του πατέρα του, έπαθε σοκ και μέχρι να γίνει η κηδεία δεν μιλούσε σε κανέναν. Προσπάθησα να του μιλήσω - όχι ότι εγώ ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι - εκείνος όμως δεν μου έδινε σημασία, απλά καθόταν και κοιτούσε το κενό. Όλα περί της κηδείας τα κανόνισε η Μπέλλα και βοήθησα και εγώ όσο μπορούσα και είχα κουράγιο. Στην κηδεία μπορούσες να δεις  κάθε λογής άνθρωπο, από εκείνους που πραγματικά λυπόντουσαν που χάθηκε ο Καρλάιλ αλλά και ανθρώπους όπου ο θάνατος του θα ευνοήσει πολύ τις κομπίνες τους.

Η Μπέλλα έκρυβε με μαύρα γυαλιά τους μαύρους κύκλους που είχαν δημιουργηθεί από το κλάμα, την αϋπνία καθώς και τις τύψεις που ταλάνιζαν τόσο εκείνη όσο και εμένα. Ένιωθε ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του, παρόλο που τον εκμεταλλεύτηκε προς όφελος της. Ο Ράιλι  από την άλλη προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην λιποθυμήσει, γιατί για αυτόν ο Καρλάιλ ήταν και πατέρας αλλά και μητέρα. Όσο για εμένα δεν είχα καν το κουράγιο να κλάψω, καθόμουν εκεί και σαν ένα άβουλο πλάσμα παρακολουθούσα  την τελετή.

Μετά το τέλος της κηδείας και αφού έφυγαν όλοι, εγώ έμεινα εκεί, πάνω από τον τάφο  να σκέφτομαι πόσο κακό είχα κάνει σε αυτόν τον άγιο  άνθρωπο. Ήθελα να τον αποχαιρετήσω, να του μιλήσω  για τελευταία φορά  έστω και με αυτό τον τρόπο, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναγυρίσω πίσω μετά την σημερινή ημέρα. Η ζωή είναι τόσο περίεργη, έχασα ξανά έναν πατέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έφυγαν οι πραγματικοί μου γονείς. Τι ήθελε να μου δείξει  με αυτό ο Θεός? Ότι με τιμωρεί για τα ψέματα και τα λάθη που έχω πει και κάνει? Δεν άντεχα άλλο, τα πόδια μου, αδύναμα λύγισαν μπροστά του και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ο πόνος και οι τύψεις με είχαν καταρρακώσει.

-              Σε πλήγωσα Καρλάιλ, σε πρόδωσα με το χειρότερο τρόπο και εσύ το μόνο που έκανες,  ήταν να μου δίνεις αγάπη. Γιατί Καρλάιλ, γιατί, αφού δεν το άξιζα?

-              Γιατί είσαι ο γιος μου, Έντουαρντ, άκουσα μια φωνή  να λέει από πίσω μου και τα έχασα εντελώς. Δεν μου έφταναν όλα τα υπόλοιπα, τώρα ακούω και φωνές, αρχίζω να τρελαίνομαι . Δεν έδωσα σημασία όμως γιατί όπως το πήγαινα σίγουρα θα κατέληγα στο τέλος σε κάνα τρελοκομείο.

-              Δεν σου άξιζε αυτός ο θάνατος Καρλάιλ, δεν σου άξιζε. Τελικά κατάλαβα όμως ότι μόνο όταν χάνουμε κάποιον, τον εκτιμάμε πραγματικά, είπα ενώ τα δάκρυα μου δεν σταματούσαν να τρέχουν.

-              Μην κλαίς σε παρακαλώ καλέ μου, άκουσα ξανά την ίδια φωνή να μου μιλάει και τότε γύρισα και είδα τον Καρλάιλ να στέκεται εκεί με το μαύρο του το κουστούμι και με το γλυκό του χαμόγελο στα χείλη. Δεν πάω καθόλου καλά, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μήπως και εξαφανιστεί αλλά ήταν ακόμα εκεί!

-              Δεν μπορεί Καρλάιλ,  δεν μπορεί να είσαι ζωντανός…

-              Όχι καλέ μου δεν είμαι ζωντανός απλά η ψυχή μου ακόμα αιωρείται και ήρθα για να σε αποχαιρετήσω.

-              Δεν μπορεί, δεν είμαι καλά έτσι?

-              Όχι μια χαρά είσαι, δεν είναι και τόσο φυσιολογικό να βλέπεις έναν νεκρό μπροστά σου, αλλά εγώ είμαι πίστεψε με., είπε και με κοιτούσε στα μάτια.

 

-              Αφού μου το λες, εσύ!, είπα αν και δεν ήμουν τόσο σίγουρος για αυτό.

-              Δεν χρειάζεται να κλαις καλέ μου, εγώ τώρα είμαι ήρεμος, είπε με το γλυκό του τρόπο.

-              Καρλάιλ, γιατί έφυγες? Γιατί μας εγκατέλειψες?

-              Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά όταν νιώθεις ότι οι δικοί σου  άνθρωποι σε προδίδουν,  τρελαίνεσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις...

-              Θέλεις να μου πεις ότι ήξερες? Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό...

-              Το υποπτευόμουν, αλλά έκανα τα στραβά τα μάτια, βλέπεις δεν είχα τρανταχτά  στοιχεία. Όταν όμως σας είδα προχτές έξω από την εταιρεία, δεν άντεξα, θόλωσα και να μαι τώρα παρέα με τον Άγιο Πέτρο. Μόλις μου αποκάλυψε την αλήθεια, οι ενοχές με κατέκλυσαν και για ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι για τον θάνατο του Καρλάιλ έφταιγα μόνο εγώ.

-              Σε πλήγωσα Καρλάιλ και τώρα σε έχασα, σκοτώθηκες εξαιτίας μου...

-              Μην το ξαναπείς αυτό, είπε και ερχόμενος κοντά μου,  ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου… Πάντα έβλεπα ότι με την Τάνια δεν ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος, δεν την αγαπούσες πραγματικά, απλά ένιωθες ασφαλής σε αυτή την σχέση, είδες στα μάτια της την μητέρα σου και ήταν απόλυτα λογικό να δεθείς με αυτή την γυναίκα!. Με την Μπέλλα  όμως ένιωσες πραγματικά τι θα πει έρωτας, ήταν φυσιολογικό να μην υπολογίσεις τίποτα και να ζήσεις τον απαγορευμένο. Δεν σε κατηγορώ, σε έχω σαν γιο μου και δεν μπορώ παρά να σε συγχωρήσω για ότι και να έκανες. Ποιος είμαι εγώ για να καταδικάσω τον έρωτα, το πιο όμορφο συναίσθημα στο κόσμο .Ίσως τελικά όλο αυτό να με λύτρωσε από αυτή την περίπλοκη κατάσταση.

-              Πως μπορείς να το λες αυτό?

-              Τώρα πια είμαι  ήρεμος και χαμογελαστός, καλέ μου! Είμαι δίπλα στην γυναίκα μου, που ποτέ δεν σταμάτησα να αγαπώ  και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ευτυχισμένος είμαι, μου είπε χαμογελαστός.

-              Πάντα ήσουν τόσο καλός, τόσο προστατευτικός με τους άλλους, χωρίς να ζητάς τίποτα από κανέναν, απλά έδινες, μοίραζες την  αγάπη  σου σε όλους τόσο απλόχερα. Σε ευχαριστώ που με άφησες να ζήσω έστω και για λίγο κοντά σου, αν και σε πρόδωσα με το χειρότερο τρόπο!

-              Καλέ μου, δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τον έρωτα, μην μετανιώνεις για τίποτα και θα δεις ότι αν κάνεις τις σωστές κινήσεις, η ζωή θα σε ανταμείψει με το καλύτερο τρόπο.

-              Σε ευχαριστώ για όλα, Καρλάιλ...

-              Εγώ σε ευχαριστώ που είχα ένα γιο σαν εσένα, μην υποτιμάς τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις θαύματα και μην ξεχνάς η αγάπη είναι βαθύ συναίσθημα προσπάθησε να το ζήσεις, μην το προδώσεις. Αντίο, γιε μου, είπε και τότε ξαφνικά χάθηκε από μπροστά μου!

Εκείνη την στιγμή τα έχασα, γύρισα παντού, σε κάθε μεριά να τον δω, αλλά εκείνος είχε χαθεί! Αυτό ήταν, ο Καρλάιλ εξαφανίστηκε από την ζωή μας, αλλά θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας και θα μας συντροφεύει σε όλες μας τις στιγμές.

-              Έντουαρντ, είσαι καλά? Τι ψάχνεις?, ρώτησε μια γυναικεία φωνή και τότε είδα την Μπέλλα να στέκεται ακριβώς μπροστά μου.

-              Όχι, όχι απλά αποπροσανατολίστηκα λιγάκι. Εσύ τι κάνεις εδώ?

-              Ήθελα να μιλήσουμε λιγάκι..., είπε απόλυτα σοβαρή...

-              Φαντάζομαι  τι θα μου πεις Μπέλλα και συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που θέλεις να μου προτείνεις...

 

-              Χαίρομαι που συμφωνείς, νομίζω ότι και οι δύο χρειαζόμαστε χρόνο, ο θάνατος του Καρλάιλ άλλαξε τις ισορροπίες.

-              Έχεις δίκιο, λίγος χρόνος θα μας κάνει καλό και αν τελικά οι δρόμοι μας ξαναενωθούν, τότε σημαίνει ότι η αγάπη μας έχει αντέξει στον χρόνο και ότι η ζωή τελικά  έχει κάνει λάθος...

-              Το ελπίζω, Έντουαρντ...

-              Και εγώ το ελπίζω…, είπα και το πίστευα πραγματικά...

-              Δεν θα σου πω αντίο, γιατί κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή! Θα τα πούμε, Έντουαρντ...

-              Θα τα πούμε, Μπέλλα, είπα με αχνό χαμόγελο και εκείνη αφού με πλησίασε, μου έδωσε ένα γλυκό φιλί στα χείλη, φόρεσε τα μαύρα της γυαλιά και άρχισε να ξεμακραίνει.

Χάθηκε ο Καρλάιλ, χάθηκε η Μπέλλα και τώρα Έντουαρντ τι κάνουμε?

Μετά από 6 χρόνια ..

Από εκείνη την ημέρα με την Μπέλλα δεν έχουμε ξαναϊδωθεί με αυτό να σημαίνει ότι ο έρωτας μας τελικά έσβησε εκείνη την ημέρα. Δεν σταμάτησα ποτέ να την σκέφτομαι  και να την αγαπάω, αλλά δεν την έψαξα ποτέ,  ούτε την αναζήτησα, ίσως ήταν το καλύτερο για εμάς!

Στο άνοιγμα της διαθήκης η Μπέλλα είχε ήδη φύγει, αποποιήθηκε από την περιουσία με την προϋπόθεση ότι της είχε αφήσει ο Καρλάιλ να πάνε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Εγώ αφού κάθισα - μετά από παράκληση  του Ράιλι - δυο χρόνια στην εταιρεία μέχρι να τελειώσει τις σπουδές του, έπειτα έφυγα  και εγώ! Φυσικά κράτησα κάποιες επαφές με τον Ράιλι και ποτέ δεν του εξήγησα τον λόγο της φυγής μου.  Από ότι έχω μάθει η εταιρεία πηγαίνει πολύ καλά και έχει καταφέρει σημαντικά πράγματα ο Ράιλι. Ο Καρλάιλ μου είχε αφήσει μεγάλη περιουσία, αλλά δεν την δέχτηκα και ζήτησα από τον Ράιλι να την χρησιμοποιήσει για την εταιρεία και την ανάπτυξη της.

 Εδώ και τέσσερα χρόνια ζω στο Λονδίνο και εργάζομαι σε μια μεγάλη εταιρεία χάρης στο καλό μου βιογραφικό. Δεν έχω παντρευτεί ακόμα, ίσως γιατί δεν βρέθηκε η  κατάλληλη για να κάνω αυτό το βήμα. Βέβαια έχω σχέση με μια κοπέλα αρκετά όμορφη και γλυκιά, που φαίνεται ότι με αγαπάει. Αν αναρωτιέστε αν την αγαπώ, η απάντηση είναι σίγουρα όχι, αλλά νιώθω καλά μαζί της και με κάνει να χαμογελάω, όταν δεν είμαι και στα καλύτερα μου.

Καθώς σχόλασα  από την δουλειά μου και έκανα μια βόλτα για να ηρεμήσω πέρασα από την πλατεία και είδα κόσμο μαζεμένο με  διάφορα αντικείμενα σαν να γινόταν φωτογράφηση ή να γυριζόταν σκηνή από ταινία ούτε που ξέρω. Από περιέργεια και μόνο αποφάσισα να χωθώ ανάμεσα στον κόσμο για να δω τι γίνεται και αυτό που είδα μπροστά μου, με έκανε να σαστίσω . Η Μπέλλα με μακριά, κόκκινη τουαλέτα  με τα μαλλιά της σπαστά και μακριά να στολίζουν τους ώμους της ενώ τα χείλη της ήταν κατακόκκινα που την έκαναν τόσο θελκτική! Η ομορφιά της όχι μόνο δεν είχε εξαφανιστεί με τα  χρόνια, αλλά αντιθέτως ήταν ακόμα πιο όμορφη, ακόμα πιο αισθησιακή από πριν! Ήταν απίστευτο που την ξαναέβλεπα μπροστά μου, μετά από τόσο καιρό!

Δεν πήγα να της μιλήσω απλά τη θαύμαζα  από μακριά που με τόσο δεξιοτεχνικό τρόπο άλλαζε στάση στο σώμα της χωρίς να χαλάσει τίποτα πάνω της. Κάποια στιγμή όμως που γύρισε το πρόσωπο της προς το μέρος μου, με κοίταξε και αφού ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να σιγουρευτεί ότι ήμουν εγώ, έμεινε εκεί να με κοιτά ξαφνιασμένη και εγώ της χαμογέλασα για να της επιβεβαιώσω την υποψία της.

-              Μισό λεπτό διάλειμμα, είπε η Μπέλλα και χωρίς καν να δώσει σημασία για το τι θα της έλεγε το συνεργείο, ήρθε προς το μέρος μου. Την έβλεπα να πλησιάζει και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά και από ότι φαίνεται ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει, απλά δεν χτυπούσε για άλλη γυναίκα εκτός από εκείνην.

-              Έντουαρντ, είσαι πράγματι εσύ?, ρώτησε δύσπιστα κοιτώντας με καλά καλά την στιγμή που στάθηκε ακριβώς μπροστά μου και χαμογέλασα με το ύφος της.

-              Ναι είμαι πράγματι εγώ, δεν κάνεις λάθος..., είπα και γούρλωσε τα μάτια της με έκπληξη και ένα περίσσιο ενθουσιασμό σαν να περίμενε χρόνια γι αυτήν την στιγμή.

-              Απίστευτο, έλα πάμε λίγο πιο κάτω να μιλήσουμε, είπε και κρατώντας το χέρι μου σφιχτά μέσα στα δύο της χέρια, με τράβηξε μακριά από τον κόσμο. Το άγγιγμα της μου έφερε αναμνήσεις από τα παλιά και μια γλυκιά αίσθηση άρχισε να με διεγείρει.

-              Απίστευτο να σε δω εδώ μετά από τόσα χρόνια, είπε ξαφνιασμένη.

-              Εγώ μένω εδώ, εσύ μένεις εδώ ή ήρθες για επαγγελματικούς λόγους ?

-              Μετακόμισα εδώ πριν λίγο καιρό, είπε και μόλις το άκουσα μια ελπίδα άρχιζε να φωλιάζει μέσα μου και δεν καταλάβαινα τον λόγο.

 

-              Άντε Ιζαμπέλλα, έλα, έχουμε αργήσει!, φώναξε κάποιος από το συνεργείο και εκείνη γύρισε την ματιά της προς το μέρος του.

-              Τώρα έρχομαι, είπε η Μπέλλα... Επειδή έχω δουλειά τώρα θα ήθελες να συναντηθούμε μετά να τα πούμε...?

-              Δεν έχω πρόβλημα, με μεγάλη μου χαρά. Πότε και που θέλεις?

-              Κατά τις έξι στην καφετέρια που είναι ακριβώς απέναντι, είπε και μου έδειξε την καφετέρια που ήταν απέναντι μας...

 

-              Στις έξι στην καφετέρια, θα τα πούμε εκεί...

-              Θα τα πούμε, μου είπε και αφού μου χαμογέλασε πονηρά, γύρισε στην δουλειά της.

Με αυτή την συνάντηση τι ήθελε να μου δηλώσει η μοίρα? Ότι πρέπει να μείνω μακριά της ή ότι η καρδιά μου δεν την ξέχασε ποτέ!? Συμφώνησα να πάω σε αυτή την συνάντηση αλλά πρέπει να πάω? Αν δεν αντέξω και της πω πράγματα τα οποία δεν πρέπει να ειπωθούν τι θα γίνει? Εκείνη άραγε με θέλει ακόμα? Τόσα πολλά ερωτηματικά, δεν έχω παρά να πάω να μιλήσουμε και ότι ήθελε ας προκύψει!

Αφού έκανα μια βόλτα, καλώντας την Μαρίνα της είπα ψέματα ότι έπεσε πολύ δουλειά στην εταιρεία ώστε να μην αρχίσει να αναρωτιέται και  με ψάχνει και πήγα στην καφετέρια όπου είχαμε ραντεβού! Μόλις έφτασα, η Μπέλλα δεν ήταν εκεί, μήπως δεν έρθει, μήπως το μετάνιωσε? Ωραία ακόμα δεν ήρθα και σκέπτομαι αρνητικά!

Κάθισα στο τραπεζάκι και  παραγγέλνοντας ένα καπουτσίνο διπλό  έμεινα να την περιμένω μέχρι να έρθει...

Αφού πέρασε κάνα μισάωρο και η Μπέλλα δεν είχε φανεί, αποφάσισα να φύγω, τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα να έρθω! Εκεί που πήγα να φύγω, η Μπέλλα μπήκε μέσα. Αφού παρήγγειλε, κοίταξε γύρω της να δει που είμαι και μόλις με εντόπισε, ήρθε με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου. Ήταν τόσο όμορφη, φορούσε ένα κολάν που κολάκευε τόσο πολύ τα καλλίγραμμα πόδια της,  με ψιλοτάκουνα μποτάκια, ένα άσπρο μπλουζάκι συνοδευόμενο από ένα φουλάρι και από πάνω ένα καφέ δερμάτινο μπουφάν. Τα μαλλιά της ήταν σηκωμένα σε κότσο, με χωρίς ίχνος  μακιγιάζ ήταν τόσο φυσική, τόσο όμορφη!!

-              Χίλια συγγνώμη που άργησα, αλλά έτυχε κάτι έκτακτο, έφευγες?

-              Ναι, αλλά αφού ήρθες ...

-              Και πάλι χίλια συγγνώμη, είπε κοιτώντας με ειλικρινά μέσα στα μάτια

-              Δεν πειράζει, έλα κάθισε,  την παρότρυνα και  αφού έβγαλε το μπουφάν, κάθισε ακριβώς απέναντι μου. Μετά από λίγο ήρθε και το ρόφημα που είχε παραγγείλει και τώρα δεν μας εμπόδιζε τίποτα από το να μιλήσουμε.

-              Λοιπόν φοβερό να συναντηθούμε μετά από τόσα χρόνια..

-              Ναι όντως είναι απίστευτο, αλλά εγώ μένω  στο Λονδίνο  τα τελευταία τέσσερα χρόνια...

-              Αλήθεια? Εγώ πριν λίγο καιρό μετακόμισα με τον άντρα μου, μου είπε και ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά.

-              Από έρωτα αυτή την φορά να φανταστώ?, είπα και με κοίταξε με ένα ειρωνικό ύφος... Τότε κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει,  όσα χρόνια και αν περάσουν.

-              Άσε κατάλαβα πόσο χρονών είναι και τι δουλειά κάνει?, ρώτησα αμέσως και η Μπέλλα ψιλοχαμογέλασε.

-              Είναι πάνω κάτω στην ηλικία του Καρλάιλ, η εταιρεία ΚΑΡΤ είναι δική του και τον γνώρισα σε ένα ταξίδι μου... Μόλις άκουσα ΚΑΡΤ, ένιωσα ότι η ιστορία αρχίζει και επαναλαμβάνεται!

 

-              Με τον Τόμας Σουέζε, είσαι παντρεμένη?

-              Ναι ακριβώς γιατί?

-              Γιατί δουλεύω στην εταιρεία του ως οικονομικός σύμβουλος, είπα και τότε έμεινε να με κοιτά σοκαρισμένη...

-              Αυτό και αν είναι από τα απίστευτα...

-              Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι εσύ είσαι παντρεμένη με τον άντρα για το οποίο δουλεύω...? Αυτό μόνο σε εμάς θα μπορούσε να συμβεί!

-              Τελικά η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια πολλές φορές!!

-              Μπορώ να  σου κάνω μια ερώτηση?

-              Ότι θες, είπε ενώ ήπιε μια γουλιά από την κούπα της...

-              Γιατί παντρεύεσαι με μεγαλύτερους και όχι κάποιον συνομήλικο που να τον αγαπάς?...

-              Χμμ πολύ καλή ερώτηση !!

-              Μήπως υπάρχει και μια καλή απάντηση?

-              Από μικρή δεν έζησα στα πούπουλα και θεώρησα ότι οι έρωτες είναι απλά για να ταλαιπωρείσαι και δεν σου δίνει τα λεφτά και την δόξα που θες. Έτσι αποφάσισα ότι οι γέροι είναι η καλύτερη λύση για μένα! Την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα ήμουν έτοιμη, στο τσακ να παρατήσω τον γέρο αλλά τελικά την πάτησα. Ίσως και καλύτερα γιατί μετά κατάλαβα ότι δεν ήμουν πραγματικά ερωτευμένη απλά είχα ενθουσιαστεί που με ήθελε αυτός ο άντρας! Την δεύτερη φορά... είπε αλλά ήξερα πολύ καλά ποια ήταν η δεύτερη φορά...

-              Εξαπατήθηκες για ακόμα μια φορά, σωστά?

-              Σωστά, αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι ο λόγος δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν οι τύψεις και οι ενοχές που μας είχαν κατακλύσει και τους δυο...

-              Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Ο θάνατος του Καρλάιλ άλλαξε τα δεδομένα και μας έκανε να καταλάβουμε κάποια σημαντικά πράγματα  για την ζωή μας...

-              Ακριβώς αλλά ας τα αφήσουμε αυτά εσύ παντρεύτηκες, έκανες οικογένεια?

-              Μπα, έχω βέβαια μια σχέση αλλά δεν νομίζω να πάμε για γάμο…

-              Γιατί δεν την αγαπάς?

-              Η Μαρίνα είναι πολύ καλή κοπέλα, αλλά εμένα δεν με καλύπτει συναισθηματικά.

-              Ε τότε γιατί είσαι μαζί της?

-              Διότι Μπέλλα αν δεν μπορείς να είσαι με αυτόν που αγαπάς, μετά απλά συμβιβάζεσαι και προσπαθείς να καλύψεις έστω και εξωτερικά κάποιες πληγές.

-              Σε καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να φτιάξεις την ζωή σου. Εσύ δεν μου είχες πει ότι όνειρο σου είναι να κάνεις οικογένεια?

-              Ναι αλλά με την προϋπόθεση να την αγαπώ και να νιώθω ότι με καλύπτει ολοκληρωτικά. Να νιώθω ότι δίνω και δίνει ισότιμα..., είπα και τότε είδα να είναι έτοιμο να ξεπηδήσει ένα δάκρυ από τα μάτια της αλλά κατέφερε να το μαζέψει πριν φανεί. Φαινόταν, με αγαπούσε ακόμα, όπως την αγαπούσα και εγώ...

-              Έντουαρντ δυστυχώς πρέπει να φύγω, πέρασε η ώρα, είπε και κοίταξε τάχα το ρολόι της αλλά εγώ ήξερα πολύ καλά ότι απλά ήθελε να ξεφύγει από την αλήθεια που έπνιγε τόσο εμένα όσο και εκείνη.

-              Αφού πέρασε η ώρα, είπα διστακτικά και πήγε να ανοίξει την τσάντα της και να βγάλει το πορτοφόλι της...

-              Μην τολμήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώσεις εσύ...

-              Όπως νομίζεις, πριν φύγω έχεις ένα στυλό?

-              Ναι έχω, είπα και έβγαλα από το εσωτερικό του σακακιού μου ένα στυλό και της τον έδωσα... Τότε εκείνη πήρε το χέρι μου, έγραψε κάτι αλλά δεν μπορούσα να το δω και αφού τελείωσε, άφησε το στυλό και σηκώθηκε για να φύγει...

-              Πέρασα πολύ όμορφα  και ελπίζω να τα ξαναπούμε  σύντομα, είπε και αφού μου χαμογέλασε πονηρά χωρίς καν να προλάβω να μιλήσω πήρε το μπουφάν της και την τσάντα της και έφυγε. Τότε άνοιξα την παλάμη μου και είδα ένα νούμερο κινητού και από κάτω το όνομα της. Αμέσως ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.

Ήξερα ότι αυτή η συνάντηση ήταν αρχή μιας νέας περιπέτειας, παρόμοιας με την προηγούμενη μόνο που αυτή την φορά δεν προδίδουμε κανέναν και οι όροι του παιχνιδιού είναι διαφορετικοί. Μια νέα παρτίδα ξεκινά, με πολλούς κινδύνους,  τέσσερις οι παίχτες  όπως και πρώτα,  ποιος  όμως θα  βγει νικητής αυτή την φορά, μήπως ο έρωτας??

Τέλος...