Damned love...Παγίδα(Μέρος α)

Damned love...Παγίδα(Μέρος α)

Μπορεί η ίδια η πραγματικότητα να ξεπεράσει και τα πιο τρελά όνειρα?.. και όμως γίνεται... Στην δική μου την περίπτωση, ποτέ δεν περίμενα ότι το σχέδιο μου θα πετύχαινε τόσο καλά... Για κάποια στιγμή, δεν θα το κρύψω, φοβήθηκα ότι όλα θα διαλυθούν, ότι το σχέδιο μου θα αποκαλυφθεί και θα χάσω τα πάντα… Τελικά όχι μόνο δεν έχασα τίποτα, αλλά κέρδισα ακόμα περισσότερα...

Πριν ένα μήνα, σε εκείνο το γραφείο, παραλίγο να χάσω τον γέρο μέσα από τα χέρια μου και αυτό γιατί ο μπράσταρδος, ο Έντουαρτ  προσπάθησε στην ουσία να του ανοίξει τα μάτια… Ο Έντουαρτ είχε καταλάβει  που αποσκοπούσα και αυτό θα μπορούσε να το διακρίνει ο καθένας, αν είχε έστω και λίγη πονηριά μέσα του… Ωστόσο ο γέρος ήταν και είναι τόσο τυφλωμένος από τον γεροντοέρωτα, που δεν βλέπει μπροστά του και φυσικά αυτό με συμφέρει απόλυτα… Τρομοκρατήθηκα και μόνο στην ιδέα ότι θα τον ακούσει και θα με διώξει από την ζωή του…

Τελικά όχι μόνο δεν έφυγα, αλλά τώρα βρίσκομαι παντρεμένη με έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.. Εκείνη την ημέρα αντί να υποστηρίξει τον Έντουαρτ, που το είχε σαν δεύτερο γιο του, πίστεψε εμένα, που στην ουσία είμαι μια ψεύτρα και το μόνο που θέλω είναι να το φάω τα λεφτά... Όλο αυτό το σκηνικό ευνόησε εμένα αλλά καθόλου τον Έντουαρτ, ο οποίος εδώ και ένα μήνα λείπει όχι μόνο από το σπίτι αλλά και από την εταιρεία ..

Ο γέρος έχει στενοχωρηθεί με αυτή την κατάσταση και εγώ σαν καλή γυναικούλα, τον παρηγορώ με κάθε τρόπο για να ξεχαστεί... Φυσικά προσέχω γιατί δεν θέλω να μου μείνει στα χέρια… Προς το παρόν τουλάχιστον, μέχρι να γράψει την διαθήκη και να μου αφήνει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας, έτσι και εγώ θα είμαι μια εύθυμη χήρα… Του τρώω τόσο άνετα τα λεφτά είτε ανανεώνοντας την γκαρνταρόμπα μου, είτε την συλλογή μου με τα κοσμήματα είτε αλλάζοντας την διακόσμηση στο σπίτι με πιο νέα και μοντέρνα έπιπλα  και ο γέρος δεν βγάζει μιλιά... Είναι τόσο ερωτοχτυμένος που ότι και να κάνω και στραβό να είναι τρελαίνεται και του αρέσει πολύ!!!!! Τελικά ο γεροντοέρωτας είναι τόσο μεγάλο πράγμα!

Σήμερα η μέρα ήταν πολύ σημαντική για μένα, είχα τα γενέθλια μου και θα οργάνωνα μια δεξίωση στο σπίτι και όλα θέλω να είναι άψογα… Όλο το δουλικό είναι στο πόδι και τρέχει σαν τρελό για να μην γίνει κανένα λάθος... Φυσικά εγώ είμαι από πάνω τους για να ελέγχω τα πάντα... Καθώς παρατηρούσα το δουλικό, είδα την Έλενα για ακόμα μια φορά να κάνει λάθος στις οδηγίες μου... Αμάν αυτή η γυναίκα, πόσο ηλίθια παίζει να είναι, θέλει να μου τα καταστρέψει όλα? Την πλησίασα με ένα αγριεμένο ύφος και την γύρισα απότομα προς την μεριά μου…

- Έλενα εδώ σου είπα να τοποθετήσεις τα λουλούδια ,,?, είπα εξαγριωμένα...

- Χίλια συγνώμη, έκανα λάθος, απλά... , προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αν και είμαι σίγουρη ότι από μέσα της, μου είχε ρίξει τις κατάρες…

- Άσε τις δικαιολογίες, τίποτα δεν κάνεις σωστά, όλα μπάχαλο, αμάν πια, είπα σηκώνοντας τη φωνή μου τουλάχιστον μια οκτάβα επάνω, ενώ εκείνη με κοιτούσε και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω ..

- Τι γίνεται εδώ?, ακούστηκε μια οικεία και γνωστή φωνή από πίσω μου…

Γύρισα απότομα και τότε τον αντίκρισα... Ειλικρινά αυτό τον άνθρωπο τον σιχαίνομαι, είναι τόσο όμορφος και τόσο σέξι που θέλεις να τον πάρεις στο λεπτό... Φορούσε ένα μαύρο παλτό το οποίο ήταν ανοιχτό και ένα πουκάμισο στο χρώμα του μπλε διαφαινόταν από μέσα ... Αυτό όμως που μου άρεσε  πιο πολύ είναι τα λίγα γένια που έχει αφήσει, τον κάνουν τόσο μα τόσο ελκυστικό! Αφού συνήλθα από το σοκ και βρήκα ξανά την αναπνοή που μου είχε κοπεί, του είπα ευγενικά...

- Ωωωω, τον Κύριο Μέσιεν, καλώς ήρθατε σπιτικό μας, είπα και ένα γλυκό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου, κάνοντας του κατανοητό ότι μέσα στο σπίτι υπάρχει μια επίσημη οικοδέσποινα και αν του αρέσει…

- Καλώς σας βρήκα, απάντησε αυτόματα και με ένα γλυκό χαμόγελο να τρεμοπαίζει τα χείλη του κάνοντας με να μείνω σαν στήλη του άλατος... Εγώ περίμενα τουλάχιστον να με αγριοκοιτάξει , αλλά εκείνος ήταν απόλυτα ευγενικός... Συμβαίνει κάτι?, δεν μου απαντήσατε...

- Τίποτα σημαντικό, όλα είναι ταχτοποιημένα, είπα χωρίς να θέλω να του δώσω δικαιώματα…

- Αφού το λέτε εσείς , απάντησε απόλυτα ήρεμα, ανασηκώνοντας τους ώμους του... Η ηρεμία του σε συνδυασμό με τον πληθυντικό με ανατρίχιαζε πραγματικά...

- Κύριε Μείσεν καλώς ήρθατε, θα θέλατε να σας φέρω κάτι?, είπε η γριέντζο ενώ ήταν και αυτή παραξενεμένη με την απότομη αλλαγή του Έντουαρτ, διότι όταν ήμασταν μέσα στο σπίτι, ο κούκλος με απέφευγε σαν ο διάολος το λιβάνι…

- Όχι, Έλενα μου, σε ευχαριστώ πολύ μπορεί να πηγαίνεις, αν βέβαια δεν σε χρειάζεται κάτι  η Κυρία Κάλλεν..., είπε και αυτόματα η Έλενα με κοίταξε…

- Όχι δεν την χρειάζομαι άλλο, μπορεί να πηγαίνει!!, είπα αν και βρισκόμουν σε δύσκολη θέση, διότι ειλικρινά τα είχα χάσει! Η γριέντζο έφυγε και μείναμε οι δυο μας... Τώρα δύο περιπτώσεις υπήρχαν ή να άρχιζε να με βρίζει όπως και την τελευταία φορά ή να φερόταν ευγενικά για να μην δώσει αφορμή για κουτσομπολιό στο δουλικό...

- Βλέπω κάνετε ετοιμασίες, είπε με ένα τόνο ειρωνείας να διαφαίνεται στην χροιά του...

- Ναι βλέπετε έχω τα γενέθλια μου και ετοιμάζω μια μικρή δεξίωση...

- Να βεβαίως ενημερώθηκα, μίλησα με τον Καρλάιλ πριν έρθω από εδώ... Χρόνια σας πολλά, να τα εκατοστίσετε, είπε ευγενικά και μια ανατριχίλα, εξαιτίας της ευγένειας του, διαπέρασε το κορμί μου…

- Σας ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να παρευρεθείτε στην δεξίωση το βράδυ , είπα και όλα μου φαινόντουσαν τόσο κοροϊδευτικά στην προκειμένη περίπτωση…

- Με μεγάλη μου χαρά αλλά επειδή ενημερώθηκα αργά, δεν έχω προλάβει να πάρω δώρο, είπε απόλυτα σοβαρός, λες και πίστευε αυτά που έλεγε…

- Δεν πειράζει, αρκεί να παρευρεθείτε, η παρουσία σας είναι αυτή που μετράει…, είπα και εγώ ευγενικά συνεχίζοντας το θέατρο, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς…

- Ωραία λοιπόν, θα τα πούμε, αν δεν σας πειράζει πάω να ξεκουραστώ λιγάκι και κάνω και ένα μπάνιο...

- Και το συζητάτε, είπα και γυρίζοντας την πλάτη του, πήγε να φύγει)

- Κύριε Μέισεν .., τον σταμάτησα και αυτόματα γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε

- Θα έλεγε κανείς ότι με τα προηγούμενα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μεταξύ μας… ξεκίνησα αλλά αμέσως με διέκοψει κόβοντας την φράση μου στην μέση

- Α ναι σχετικά με εκείνα τα γεγονότα, θα ήθελα να μιλήσουμε, αν δεν σας κάνει κόπο...

- Αυτό πήγα να σας πω και εγώ, είναι απαραίτητο να κάνουμε μια συζήτηση…

- Ωραία λοιπόν, θα μπορούσατε νε έρθετε στο δωμάτιο μου σε κανένα μισάωρο, έτσι ώστε να μην ενοχλήσουμε κανέναν αλλά συνάμα να μην μας διακόψουν...

- Σύμφωνοι σε ένα μισάωρο στο δωμάτιο σας, συμφώνησα και εγώ, αρχίζοντας η περιέργεια να με τρώει, απορώ τι θα μου πει …

- Οκ, εγώ πάω, είπε και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες, πηγαίνοντας πια επάνω...

Όλη αυτή η συζήτηση μου είχε δημιουργήσει τόσο ερωτηματικά. Αυτός ο άνθρωπος ειλικρινά είναι ένα αίνιγμα, δεν εξηγείται διαφορετικά... Μήπως τελικά το ταξίδι του έκανε καλό και αποφάσισε να σκεφτεί κάπως λογικά ή απλά με κοροϊδεύει ετοιμάζοντας μου κάτι…? Μετά από κανένα μισάωρο και αφού ασχολήθηκα με ένα σωρό πράγματα για να καταλαγιάσω την περιέργεια μου, αποφάσισα ότι ήταν η στιγμή να πάω, μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει...

Άρχισα  να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά και τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα πάει ποτέ στο δωμάτιο του... Όσο έλειπε, η αλήθεια ήταν ότι ήθελα να πάω να το δω, γιατί λένε βλέποντας το προσωπικό χώρο κάποιου, μπορείς πάνω κάτω να καταλάβεις τον χαραχτήρα του... Βλέπετε δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα στο δουλικό, αρκετά με κουτσομπολεύουν από πίσω μου, δεν επιθυμούσα και άλλα κουτσομπολιά, αρκετά είναι αυτά που υπάρχουν…

Μόλις έφτασα έξω από το δωμάτιο του, πριν χτυπήσω την πόρτα, χωρίς να θέλω αυτή την φορά, άκουσα φωνές να εξέρχονται μέσα από το δωμάτιο του! Δεν χτύπησα ακόμα και άκουσα να δω τι έλεγε...

- Αμάν ρε Τάνια, ναι είπαμε, σε παρακαλώ πια, μην με πρήζεις… , είπε εξαγριωμένα...

- Ειλικρινά δεν σε αντέχω άλλο πια…, είπε δυνατά και σταμάτησε να μιλά! Περίμενα λιγάκι μήπως συνεχίσει αλλά τελικά  δεν ξαναμίλησε και έτσι χτύπησα την πόρτα…

- Ναι, περάστε, άκουσα μια νευριασμένη φωνή και για κάποια στιγμή τρόμαξα μπορώ να πω, αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο απρόβλεπτος!!! Μπήκα με σθένος όμως μέσα και τότε ήμουν έτοιμη να σωριαστώ κάτω…

Ένας Έντουαρτ απόλυτα σέξι εμφανίστηκε μπροστά μου, προκαλώντας μου αυτόματα μια έξαψη!! Φορούσε μόνο μια μαύρη φόρμα από κάτω, ξυπόλητος και από πάνω δεν φορούσε τίποτα, το καλογυμνασμένο του σώμα δέσποζε μπροστά μου ενώ τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα και  τόσο ανακατεμένα, αλλά αυτό αντί να τον χαλάσει, τον έκανε ακόμα πιο προκλητικό… Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν τον έριξα στο κρεβάτι για να τον κάνω δικό μου.

Δεν μου είχε δώσει σημασία και κοιτούσε το κινητό, αυτό φυσικά μου έδινε το δικαίωμα να τον θαυμάζω περισσότερο, αλλά για πόσο, δεν με βλέπω καλά… Έτσι αποφάσισα να ξεροβήξω για να κάνω αισθητή την παρουσία μου.. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και ένα δείγμα ενοχής υπήρχε στο πρόσωπο του…

-Ωχ συγνώμη, απλά είμαι κάπως και δεν σκέφτομαι και πολύ, είπε απολογητικά

- Δεν πειράζει,  ήρθα όπως συμφωνήσαμε, είπα για να μπούμε κατευθείαν στο  θέμα

- Ναι, ναι μισό λεπτάκι να φορέσω ένα μπλουζάκι από πάνω…, είπε και αμέσως πήρε το μπλουζάκι που είχε πάνω στο κρεβάτι και το φόρεσε... Τι κρίμα, σκέφτηκα από μέσα μου!!!!!!!!! Αλλά ίσως και καλύτερα, δεν ξέρω για πόσο θα συγκρατιόμουν για να μην του ορμήσω!!!

- Έτοιμος, μπορούμε να μιλήσουμε, είπε και ένα  γλυκό χαμόγελο εμφανίστηκε... Κάτι ετοιμάζει αυτός δεν εξηγείται τόση ευγένεια, τόσο χαμόγελο!!

- Ωραία λοιπόν, ξέρετε με τα γεγονότα που εξελίχθηκαν τις προάλλες, μήπως θα πρέπει να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα?, μίλησα απόλυτα σοβαρά,γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να ξεμπερδέψω γρήγορα από εδώ

- Πρώτα θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη, η συμπεριφορά μου δεν σας άρμοζε ούτε στο ελάχιστο...

- Εντάξει μου κάνετε πλάκα, μέχρι και πορνίδιο με είπατε, ήσασταν τουλάχιστον ανάγωγος και θρασύς...

- Έχετε δίκιο να με θεωρείται ανάγωγο και θρασύ, μου αξίζουν ακόμα περισσότερα από αυτά, αλλά ειλικρινά συγγνώμη, αλλά είχα θολώσει... Νόμιζα ότι το μόνο που θέλετε είναι να εκμεταλλευτείτε τον Κάρλαιλ..., είπε και με κοιτούσε στα μάτια… Τι είναι αυτό που διακρίνω μέσα τους? Ειλικρίνεια??

- Και τώρα δεν το πιστεύετε?, ρώτησα δύσπιστα

- Κοιτάξτε το ταξίδι που έκανα, με βοήθησε να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά και να σκεφτώ λογικά… Εκτός από το γεγονός ότι δεν μπορώ να ρυθμίσω την ζωή του Καρλαιλ, από την άλλη έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο χαρούμενο και ευτυχισμένο, δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ με ένα χαμόγελο στα χείλη και αυτό οφείλεται απόλυτα σε εσάς...

- Τα πιστεύετε αυτά που λέτε...?, δεν μπορούσα να μην ρωτήσω ,γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά, δεν γίνεται να άλλαξε  από την μια στιγμή στην άλλη!

- Είναι λογικό να μην με πιστεύετε, αλλά θα δείτε με τον καιρό ότι πιστεύω ότι λέω και μια πρώτη απόδειξη είναι ότι θα φύγω από το σπίτι!! , είπε και αμέσως κάτι σφίχτηκε μέσα μου...

- Και πως αυτό αποδεικνύει την ειλικρίνεια σας...?

- Αν δεν σας εμπιστευόμουν και θεωρούσα ότι μόνο κακό πάτε να κάνετε στον Καρλάιλ, θα έμενα εδώ μέσα και θα έκανα τα πάντα για να τον απωθήσω από εσάς… Ωστόσο σας εμπιστεύομαι και είμαι σίγουρος, ότι θα τον κάνετε ακόμα πιο χαρούμενο…

- Μάλιστα, είπα χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτά που είχε πει…

- Θα μπορούσα να σας ζητήσω μια χάρη, αν βέβαια δεν σας πειράζει…

 -Αν μπορώ...

- Δεν θεωρείτε κάπως ανόητο να μιλάμε στον πληθυντικό, νέοι άνθρωποι είμαστε, είπε και το στραβό του χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του κάνοντας με να σαστίσω για κάποια στιγμή… Είναι τόσο μα τόσο όμορφος, τελικά ίσως και καλύτερα που θα φύγει, γιατί μόνο κακό μπορεί να μου κάνει αυτός ο άνθρωπος...

- Ωραία λοιπόν ας μιλάμε στον ενικό…

- Χαίρομαι, δεν νομίζεις ότι είναι μια καλή αρχή για μια αναθεώρηση της σχέσης μας...?

- Τι εννοείς ακριβώς...?, είπα ενώ ένιωθα κάτι να έχει καθίσει στο λαιμό μου και να μην μπορεί να βγει…

- Εννοώ ότι η μεταξύ μας σχέση είχε βασιστεί σε λάθος βάσεις και εγώ σου φέρθηκα άσχημα... Μπορούμε απλά να ξεκινήσουμε από την αρχή, είπε και η ανάσα που κρατούσα βγήκε, ανακουφίζοντας με κατά ένα μέρος…

- Ωραία λοιπόν, μια νέα αρχή και για να κάνω και εγώ ένα βήμα σε αυτή την νέα σχέση, αν ήθελες θα μπορούσες να καλέσεις την αρραβωνιαστικιά σου στο πάρτι το βράδυ!!, πρότεινα αν και δεν ήξερα αν το ήθελα και τόσο πολύ…

- Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, αλλά η Τάνια δεν μπορεί σήμερα, είπε κοιτάζοντας το πάτωμα, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου... Τελικά αυτά που άκουσα πριν ήταν ένας κανονικός τσακωμός, δεν τα πάνε και πολύ καλά…

- Κρίμα, θα περνούσαμε ωραία...

- Δεν πειράζει, άλλωστε έχει οικογενειακές υποχρεώσεις, είπε με μια δόση κακίας…

- Λοιπόν, θα πρέπει να ξεκινήσω να ετοιμάζομαι, θα τα πούμε το βράδυ στο πάρτι...

- Ναι και εγώ θα ξεκουραστώ λιγάκι, γιατί το ταξίδι ήταν αρκετά κουραστικό…

- Ωραία λοιπόν το βράδυ, είπα και το χαμογέλασα συγκρατημένα...

- Το βράδυ, είπε και έφυγα γρήγορα από το δωμάτιο του γιατί ένιωθα την ατμόσφαιρα να με πνίγει σιγά σιγά…

Αυτός ο άνθρωπος με τρελαίνει, από την μια ήταν τόσο ψυχρός μαζί μου και τώρα θέλει να αναθεωρήσουμε την σχέση μας!! Γιατί αυτό μου ακούγεται σαν απειλή?

Το βράδυ…..

Όλα ήταν έτοιμα, οι καλεσμένοι σιγά σιγά μαζεύονταν και εγώ απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή να κατέβω... Είχα φορέσει ένα αποκαλυπτικό φόρεμα στις αποχρώσεις του πορτοκαλί με πολλά ψιλά, μπλε διαμάντια να το στολίζουν… Σχεδόν όλα ήταν ακάλυπτα, ήθελα απλά να προκαλέσω τον γέρο και για καλή μου τύχη  και το κουκλί που εμφανίστηκε από το πουθενά... Θα τους έστελνα και τους δύο στο άψε σβήσε...

Καθώς κοιταζόμουν στο καθρέπτη, ο γέρος βγήκε από το εσωτερικό μπάνιο που είχαμε στο δωμάτιο, με ένα μαύρο κουστούμι, που του είχα διαλέξει εγώ φυσικά... Αμέσως ήρθε κοντά μου, έβαλε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και άφησε ένα φιλί πάνω στον ώμο... ΜΜΜ θέλει και τσαχπινιές ο γέρος, τρομάρα του!!

- Είσαι μια οπτασία... είπε με πάθος στην φωνή του μέσα στο αυτί μου και το πως κρατήθηκα να μην γελάσω δεν έχω ιδέα

- Αλήθεια, με βρίσκεις όμορφη?, ρώτησα δήθεν ντροπαλά ,με ένα παραπονιάρικο μουτράκι, γιατί πολύ απλά ήξερα ότι ήμουν τόσο όμορφη που θα μπορούσα να έχω, όποιον άντρα ήθελα, στα πόδια μου…

- Και βέβαια αγάπη μου, μην αμφιβάλλεις για αυτό…

- Αφού μου το λέει ο άντρας μου, δεν έχω παρά να συμφωνήσω…

- Πριν κατέβουμε, θα ήθελα να σου δώσω το δώρο μου..., είπε και με γύρισε προς την μεριά του... Για να πω την αλήθεια, ήθελα να δω πολύ τι μου έχει πάρει ο γέρος...Έβγαλε από την τσέπη του ένα μαύρο κουτί και το άνοιξε μπροστά μου... Ένα υπέροχο δακτυλίδι με  δύο λαμπερά διαμάντια να δεσπόζουν επάνω του, σου έκοβε την ανάσα στο λεπτό... Τελικά ο μπάρμπας ήξερε να διαλέγει, είχε πολύ καλό γούστο!!

- Σου αρέσει...?, με ρώτησε με αγωνία...

- Και το ρωτάς?, είναι υπέροχο, σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου, του είπα και του έδωσα ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, για νa τον κάνω τον καημενούλη να χαρεί λίγο και αυτός...

- Έλα να στο φορέσω, είπε και αφού άπλωσα το χέρι μου, μου το φόρεσε και με γύρισε να το θαυμάσω επάνω μου στον καθρέπτη…

- Σου πηγαίνει τόσο μα τόσο πολύ!...

- Σε ευχαριστώ πολύ, είναι το πιο ωραίο κόσμημα που μου έχουν δωρίσει στην ζωή μου!!

- Το πιο ωραίο κόσμημα για την πιο ωραία γυναίκα του κόσμου, είπε και αμέσως του χαμογέλασα... Μπορεί να μην τον αγαπώ, αλλά αυτός ο άνθρωπος σε κάνει μερικές φορές να λυγίζεις και ποια εμένα που δεν έχω καν συναισθήματα!!

- Λοιπόν πάμε κάτω, θα μας περιμένουν οι καλεσμένοι…

- Ναι έχεις δίκιο, πάμε…, είπε και αφού με πήρε από το χέρι κατεβήκαμε κάτω…

Μόλις κατεβήκαμε, όλα τα βλέμματα στράφηκαν επάνω μας... Στο βλέμμα των αντρών έβλεπες πόθο και αναστάτωση, ενώ στο βλέμμα των γυναικών ζήλεια και μίσος… Ένα βλέμμα, όμως μου έκανε περισσότερη εντύπωση, αυτό του Έντουαρτ .. Ανάμειχτα συναισθήματα όπως πόθος, ζήλεια, θαυμασμό και αγανάκτηση... Και καλά τον πόθο και  τον θαυμασμό, να τον καταλάβω, άλλωστε άντρας είναι  και αυτός αλλά η ζήλεια και η αγανάκτηση γιατί?? Το πιο παράξενο από όλα όμως, είναι ότι κοιτούσε τον Καρλάιλ με ένα μίσος λες και ήθελε να τον φάει... Δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο, αρχίζω και μπερδεύομαι μαζί του άσχημα...

Οι ώρες περνούσαν αρκετά ευχάριστα, οι καλεσμένοι μου ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι και φυσικά το επίκεντρο ήμουν εγώ… Ωστόσο το μόνο αγκάθι σε όλη την ιστορία, ήταν ο Έντουαρτ που είχε καρφώσει τα μάτια του επάνω μου... Άρχιζα να ανησυχώ, τι ήθελε τελικά από έμενα…?

Καθώς καθόμουν με τον γέρο και συζητούσαμε, μας πλησίασε ο Έντουαρτ με ένα περίεργο βλέμμα... Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβήθηκα ότι μπορεί να με κάνει ρεζίλι μπροστά σε όλους… Η κίνηση του, όμως με έκανε να μείνω...

- Καρλάιλ, θα σε πείραζε να πάρω την  γυναίκα σου για ένα χορό?, είπε με ένα γλυκό χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπο του…

- Εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αν θέλει και η ίδια, είπε αρκετά χαρούμενα ο Καρλάιλ...

- Μπέλλα θα μου έκανες την τιμή?, δες το σαν χορό συμφιλίωσης... είπε ευγενικά ενώ μου είχε τείνει το χέρι του...

- Ναι βέβαια, είπα αν κάτι μου έλεγε ότι δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα…

Έπιασα το χέρι του και πήγαμε προς το κέντρο όπου ήταν και άλλος κόσμος και τότε σαν δια μαγείας η μουσική άλλαξε και το “UNFAITHFUL” της Rihanna , άρχισε να ηχεί σε όλο το σπίτι... Κάποιος το έκανε επίτηδες αυτό, δεν εξηγείτε αλλιώς!! Εκείνος τοποθέτησε το ένα του χέρι γύρω από την μέση μου ενώ με το άλλο κρατούσε το δικό μου και ξεκινήσαμε να στροβιλιζόμαστε γύρω από τον εαυτό μας…

- Μπορώ να πω ότι είσαι πανέμορφη, έχεις κλέψει τις καρδιές πολλών αντρών εδώ μέσα…, είπε με ένα σαγηνευτικό ύφος...

- Σε ευχαριστώ πολύ…, είπα συγκρατημένα, νιώθοντας κάπως άβολα…

- Ξέρετε να χορεύεις tango?, ρώτησε

- Ξέρω και πολύ καλά μάλιστα, εσύ?, ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια...

- Ας δοκιμάσουμε, είπε και μόλις ανέβηκε ο τόνος του τραγουδιού, με απομάκρυνε απότομα κρατώντας με από το ένα χέρι και με την δική μου φόρα  και τη δική του παρότρυνση τυλίχτηκα γύρω από το χέρι του και όλο μου το σώμα ακουμπούσε πάνω στο δικό του...

 Καθώς ήμασταν κολλημένοι ο ένας με τον άλλον, αρχίσαμε πάλι να στριφογυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας ενώ ένιωθα να έχω πάρει ολόκληρη φωτιά... Σύρθηκα επάνω του σαν φίδι και έπεσα προς τα κάτω, γύρισα στηριζόμενη στα ψηλοτάκουνα παπούτσια μου και άρχισα να ξανανεβαίνω ακουμπώντας σημεία του σώματος του Έντουαρτ... Μόλις στάθηκα μπροστά του,  εκείνος πιάνοντας με, έβαλε  το πόδι μου γύρω από το δικό του  αφήνοντας το χέρι του ακριβώς πάνω του, ενώ το άλλο τυλιγμένο γύρω από τη μέση μου, λύγισα  το σώμα μου, συγκρατώντας με ο 'Εντουαρτ χωρίς καθόλου σχεδόν προσπάθεια  και έκανα μια περιστροφή,  απότομα με σήκωσε και τα πρόσωπα μας ήταν μια ανάσα  το ένα από το άλλο... Τα  υπέροχα πράσινα μάτια του, είχα γίνει τόσο σκούρα, είχαν πάρει κυριολεχτικά φωτιά... Με έσυρε λίγο πιο πέρα ακριβώς στην ίδια στάση όπως ήμασταν χωρίς να αποχωρίζεται ο ένας την ματιά του άλλου... Με άφησε να σταθώ ξανά στα πόδια και συνεννοούμενοι με τα μάτια, γυρίσαμε και οι πλάτες μας ακουμπούσαν η μία πάνω στην άλλη, γυρίσαμε απότομα από την άλλη μεριά και τα χέρια μας μπλέχτηκαν και αρχίσαμε να τριβολιζόμαστε γύρω στο χώρο… Το τραγούδι έφτανε στο τέλος του και τότε ξαφνικά με σήκωσε και αρχίσαμε να γυρνάμε γύρω από τους εαυτούς μας, χωρίς να χάνουμε καμία επαφή με τα μάτια  μας, ώσπου το τραγούδι έφτασε στο τέλος του  και με κατέβασε σιγά σιγά κάτω και αφού στερεώθηκα και πάλι στα πόδια μου, μου ψιθύρισε στο αυτί μου…

- Μόλις αποκτήσατε ένα ακόμα θύμα, όμορφη μου κυρία, είπε με μια τραχιά φωνή και απομακρύνθηκε από κοντά μου τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα καν να δω που πήγαινε...  Είχα εντελώς τρελαθεί ο κόσμος γύρω μου χειροκροτούσε, η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή και τα τελευταία λόγια να ηχούν συνέχεια μέσα στα αυτιά μου... Τι ήθελε να πει με αυτό? Μήπως? Μπα δεν νομίζω... Κάποιο λάθος κάνω... ή μήπως όχι...?