Damned love... 6 Παγίδα (μέρος β)

Ένα βλέμμα, ένας χορός, ένα χάδι και μια κουβέντα, μπορούν να αλλάξουν όλο σου το είναι… Από την στιγμή που χορέψαμε αυτό το αισθησιακό tango και με τα λόγια του ακόμα να αντηχούν μέσα μου καταστρέφοντας κάθε λογική μου σκέψη, με έκαναν ανίκανη να ησυχάσω ..Τα λόγια του να επαναλαμβάνονται συνεχώς μέσα στο μυαλό μου «Μόλις αποκτήσατε ένα ακόμα θύμα, όμορφη μου κυρία» σε συνδυασμό με την αισθησιακή του φωνή, με κάνουν να χάνω τον έλεγχο...

Είναι τόσο παράλογο να με θέλει... Πριν ένα μήνα ήταν κυριολεχτικά έτοιμος να με σκοτώσει και τώρα όλη του η συμπεριφορά, μου δείχνει το εντελώς αντίθετο… Είναι ευγενικός, είναι γλυκός και τόσο μα τόσο αισθησιακός... Ειδικά όταν τα κορμιά μας κόλλησαν σαν ένα, ένιωσα όλο μου το κορμί να φλέγεται... Όχι δεν είναι δυνατόν, το πιο πιθανό, είναι να παίζει κάποιο παιχνίδι μαζί μου, αλλιώς δεν εξηγείται...

Από την στιγμή που έπεσα στο κρεβάτι και όλο το υπόλοιπο βράδυ στριφογυρνούσα σαν τρελή... Mόλις έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα τον χορό μας και με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να συγκρατήσω τις ορμές μου, πριν κάνω καμία βλακεία και σηκωθώ για να τον βρω, ώστε να τον κάνω να δει τι πάει να πει Μπέλα εν δράση… Ευτυχώς το πρωί ο γέρος έλειπε και έτσι θα μπορούσα να ηρεμήσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, σκεπτόμενη πάντα λογικά ..

Θεωρούμαι μια έξυπνη γυναίκα και ποτέ μα ποτέ δεν έπεφτα θύμα των αντρών, αντίθετα αυτοί έπεφταν σαν τα ποντίκια μέσα στην φάκα μου… Εκτός από μία φορά που παρασύρθηκα και ακόμα μέχρι και σήμερα, πληρώνω πολύ άσχημα αυτή την βλακεία... Δεν γίνεται για ακόμα μια φορά να την ξαναπατήσω... Δεν λέω είναι όμορφος και συνδυάζει τόσα πολλά χαρακτηριστικά μαζί, αγριάδα με γλυκύτητα, μίσος με αισθησιασμό... Ωστόσο είναι το είδος του άντρα που πρέπει να μείνεις μακριά του γιατί το μόνο σίγουρο είναι, ότι σε κάνει να αισθανθείς ότι πετάς στον έβδομο ουρανό, αυτόματα όμως σε ρίχνει τόσο χαμηλά όσο δεν πάει…

Καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και τα σκεφτόμουν όλα αυτά, χτύπησε η πόρτα ..

-              Περάστε, είπα και ανασηκώθηκα λιγάκι, την στιγμή που μπήκε μέσα η Έλενα κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια με κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα και ένα κουτί από κοσμηματοπωλείο…

-              Καλημέρα Κυρία Μπέλλα, έφεραν αυτά για εσάς… , είπε με μια δόση κακίας και ειρωνείας αλλά ειλικρινά δεν είχα καθόλου όρεξη να τσακωθώ μαζί της για κανένα λόγο...

-              Ωραία άφησε τα πάνω στο κρεβάτι, σε ευχαριστώ, είπα και με κοιτούσε λες και ήμουν εξωγήινος... Λογικό ήταν, δεν την έχω συνηθίσει τον τελευταίο καιρό σε καλοσύνες και ευγένειες...

-              Θα πάρετε πρωινό, να σας το φέρω εδώ στο δωμάτιο?

-              Όχι δεν πεινάω, ίσως τσιμπήσω κάτι αργότερα, μπορείς να πηγαίνεις... την αποδέσμευσα γιατί δεν μπορούσα άλλο να βλέπω τα μούτρα της πρωί, πρωί και εκείνη αμέσως εκτέλεσε την εντολή μου ενώ ήμουν σίγουρη ότι ένιωθε ακριβώς το ίδιο...

-              Όπως επιθυμείτε, είπε και πήγε να φύγει...

-              Α Έλενα, είναι κανείς στο σπίτι?, είπα και γύρισε αυτόματα για να μου απαντήσει…

-              Ο Κύριος Κάλλεν, έχει φύγει εδώ κάποια ώρα για την εταιρεία ενώ ο Κύριος Μέσιεν μόλις επέστρεψε από το πρωινό του τζόκινγκ... Σήμερα δεν θα πάει στην εταιρεία, θέλει να ξεκουραστεί από ταξίδι του, από ότι με πληροφόρησε... Μόλις το άκουσα, έμεινα να την κοιτώ σαν χαμένη… Κάποιος μου κάνει πλάκα, κάποιος παίζει μαζί μου και πολύ άσχημα…

-              Εντάξει ‘Ελενα, μπορείς να πηγαίνεις... την αποδέσμευσα για άλλη μια φορά και εκείνη αμέσως το έκανε...

-              Όπως νομίζετε, είπε και έφυγε αμέσως από το δωμάτιο... Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα άντεχε ούτε λεπτό παραπάνω αυτή η γριέντζο να μείνει μαζί μου και φυσικά ούτε και εγώ…

Το υπέροχο άρωμα που ανέδυαν τα τριαντάφυλλα διασκορπίστηκε και πλημμύρισε όλο το δωμάτιο... Εν τω μεταξύ μου κίνησε την περιέργεια τα δύο τόσο αντίθετα χρώματα... Κίτρινο... το χρώμα του μίσους και της ζήλειας ενώ από την άλλη... κόκκινο, το χρώμα του πάθους... Το πιο παράξενο από όλα είναι ότι δεν είχε ούτε μια κάρτα για να υποδηλώνει ποιος τα έστειλε...

Πήρα και το κουτί στα χέρια μου και μόλις το άνοιξα, έμεινα να το κοιτώ εκστασιασμένη και ταυτόχρονα σοκαρισμένη... Ένα περιδέραιο με ένα κόκκινο, φωτεινό ρουμπίνι και από πάνω δημιουργούσε το κόσμημα ένα περίεργο αλλά συνάμα περίτεχνο, σχήμα που έμοιαζε με φίδι... Το κόσμημα ήταν τόσο υπέροχο αλλά με το φίδι τι ήθελε να υποδηλώσει αυτός που το έστειλε ότι με ήξερε τόσο καλά;... Χα ναι και τώρα με έπεισες... Κανείς δεν με ξέρει και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό... Τότε παρατήρησα μια κάρτα να υπάρχει στο πάνω μέρος του εσωτερικού του κουτιού... Τη τράβηξα και μόλις τη διάβασα, έμεινα σαν στήλη του άλατος... «Κόκκινο, το χρώμα του πάθους για μια γυναίκα που κρύβει μέσα της πολύ πάθος ... Χρόνια πολλά και πάλι συγνώμη για όλα, Έντουαρτ» Πόσα θέλει ο άνθρωπος αυτός για να με τρελάνει? Με προκαλούσε ανοιχτά, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά... Τα λουλούδια, το κόσμημα και καλά πες ότι αυτά είναι δώρα γενεθλίων, αλλά τα λόγια του στην κάρτα... Ήταν κάτι το απερίγραπτο.

Έπρεπε να μιλήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε λιγάκι την κατάσταση μεταξύ μας... Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αν όλα αυτά της φαντασίας μου? Αν όλα αυτά είναι μόνο μια ευγενική χειρονομία από μέρους του...? Αχ γιατί νιώθω έτσι?...Έχω να νιώσω έτσι εδώ και κάτι χρόνια και τότε το πλήρωσα με το πιο ακριβό τίμημα, δεν θέλω να την ξαναπάθω, δεν μπορώ να πέσω για ακόμα μια φορά στα πατώματα… Δεν πρόκειται ποτέ να το ξαναεπιτρέψω αυτό σε καμιά περίπτωση… Αυτό ήταν, θα πήγαινα να τον ευχαριστήσω και ότι ήθελε προκύψει... Ήθελα να προκύψει?

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, φόρεσα την ρόμπα μου πάνω από το κόκκινο, σατέν, σέξυ νυχτικό μου, πήρα και το δώρο στα χέρια μου και βγήκα έξω από το δωμάτιο, παίρνοντας πρώτα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και να αντιμετωπίσω την κατάσταση… Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, δεν πρόσεξα και όπως γύρισα, έπεσα πάνω σε ένα υπέροχο και καλογυμνασμένο σώμα… Τα χέρια μου μόλις ακούμπησαν το σώμα του, έκαναν το δικό μου σώμα να φλέγεται ολόκληρο... Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου και τότε είδα δύο λαμπερά, καταπράσινα μάτια να με κοιτούν με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα...

-              Ωχ συγνώμη, είσαι καλά...?, με ρώτησε με ενδιαφέρον...

-              Ναι καλά είμαι, δεν πρόσεξα και βγήκα απότομα... είπα, αρχίζοντας να παραληρώ μέσα στην αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει η επαφή μας...

-              Χαίρομαι που είσαι καλά και μην απολογείσαι, άλλωστε ούτε εγώ πρόσεξα, είπε και μου χαμογέλασε… Αχ γιατί μου το κάνει αυτό, ειλικρινά μου κόβει τα πόδια... Απομακρύνθηκα απρόθυμα από κοντά του, με όση λογική μου είχε απομείνει… Γιατί δεν ήθελε και πολύ ακόμα για να τον αρπάξω και τον πάρω όπως ήμαστε εδώ στο διάδρομο και σίγουρα αυτό δεν θα ήταν και το πιο συνετό από μέρους μου, μιας και που θα μου χάλαγε όλα μου τα σχέδια… Τι το ήθελα και χαμήλωσα την ματιά μου, τότε παρατήρησα ότι το μόνο που φορούσε ήταν μια πετσέτα που κάλυπτε τα επίμαχα σημεία, τα οποία δεν πρέπει να ήταν και μικρά από όσο μπορούσα να καταλάβω, κάνοντας όλο μου το κορμί να τρέμει σύγκορμο από την έξαψη που μου προκάλεσε το θέαμα που έβλεπα μπροστά μου... Γιατί γαμώτο πρέπει είναι και προικισμένος? Τι θα κάνω Χριστέ μου δεν την βγάζω καθαρή... Τα έχει όλα, δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι ο απόλυτος άνδρας…

-              Λοιπόν, δεν μου είπες σου άρεσε το πάρτι χθες, εξαφανίστηκες μετά τον χορό μας και δεν σε πρόλαβα... έσπασα αμέσως στην σιωπή σε μια προσπάθεια να καταφέρω να απασχολήσω το μυαλό μου που είχε εξοστρακιστεί και μόλις το είπα αυτό, τον είδα να ξεροκαταπίνει, λες και δεν μπορούσε να μιλήσει...

-              Πολύ ωραίο, πέρασα πολύ όμορφα..., είπε, αποφεύγοντας την ματιά μου... Α, αυτός ο άνθρωπος θα με κάνει απολύτως τρελή, από την μία τόσο αισθησιακός και από την άλλη ντροπαλός...

-              Χαίρομαι, έφυγες όμως πολύ γρήγορα, σχεδόν εξαφανίστηκες, θα μπορούσα να πω, είπα ξέροντας ότι παίζω με την φωτιά όσο μιλάω μαζί του και αναφέρομαι στην χθεσινή μέρα…

-              Ναι ένιωσα κάπως και βγήκα να πάρω λίγο αέρα αλλά παρασύρθηκα και πήρα το αυτοκίνητο μου για να κάνω μια βόλτα και ξεχάστηκα...

-              Α μάλιστα, τώρα είσαι καλά...?

-              Ναι ναι μια χαρά, θα μπορούσα να πω, είπε και ένα λαμπερό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του, κόβοντας μου τα ύπατα…

-              Χαίρομαι..., είπα και κοίταξα για λίγο κάτω, γιατί ένιωθα κάπως περίεργα...

-              Που πήγαινες...? με ρώτησε και τότε είδε το κουτί που κρατούσα...

-              Ερχόμουν σε εσένα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το δώρο που μου έστειλες...

-              Α βλέπω ότι σου το έφεραν ήδη, χαίρομαι.. Σου άρεσε..?

-              Ναι είναι υπέροχο, σε ευχαριστώ πολύ... είπα με ειλικρίνεια και αμέσως ένα ικανοποιητικό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του...

-              Χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε, τα δοκίμασες επάνω σου να δεις αν σου πηγαίνει?...

-              Όχι δεν πρόλαβα…

-              Ωραία έλα λοιπόν να στο κουμπώσω εγώ για να το δεις στον καθρέφτη...

-              Σε ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν είναι ανάγκη... προσπάθησα να τον σταματήσω αλλά εκείνος δεν άκουγε τίποτα..

-              Μην το συζητάς, είπε και πιάνοντας με από το χέρι, άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε στο δωμάτιο μου, ενώ η πόρτα έκλεισε από μόνη της από πίσω μας...

Με πήγε μπροστά από τον ολόσωμο καθρέπτη που είχαμε στο δωμάτιο, σήκωσα τα μαλλιά μου και εκείνος αφού μου κατέβασε κάπως την ρόμπα προς τα κάτω στους ώμους, πέρασε το κόσμημα από τον λαιμό μου και το κούμπωσε... Την στιγμή που τοποθέτησε τα χέρια του πάνω στους ώμους μου, κάνοντας με να αναριγήσω και είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο...

-              Τελικά έκανα πολύ καλή επιλογή, σου πηγαίνει υπέροχα, συμφωνείς...?

-              Ναι πράγματι, δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου, είπα αν και εγώ δεν μπορούσα εκείνη την στιγμή να δω αν μου πήγαινε ή όχι, το άγγιγμα του με είχε παρασύρει σε επικίνδυνα μονοπάτια που έκαναν το μυαλό μου ανίκανο να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο...

-              Καλύτερα όμως να το βάλουμε πίσω στην θήκη και ελπίζω να σε δω να το φοράς κάποια μέρα...

-              Σίγουρα, είπα και του χαμογέλασα... Αφού μου το ξεκούμπωσε, το πήρε και τότε γύρισα προς το μέρος του... Καθώς το έβαζε μέσα στο κουτί, ένιωσα μια περίεργη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα να υπάρχει γύρω μας...

Ήμασταν σε απόσταση αναπνοής και ματιές μας είχαν βυθιστεί η μια μέσα στην άλλη... Θεέ μου, πως θα γλιτώσω από όλη αυτή την αναστάτωση που μου προκαλεί?… Δεν ξέρω το πώς, χωρίς καν να το καταλάβω, πριν καν συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε γύρω μου, τα χείλη του βρίσκονταν πάνω στα δικά μου... Δεν ήξερα τι έκανα, αλλά ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να τον νιώσω... Παρασύρθηκα και ανοίγοντας περισσότερο το στόμα μου, το φιλί μας άρχισε να βαθαίνει περισσότερο και να γίνεται ακόμα πιο καυτό... Τα χέρια μου αυτόματα βρέθηκαν μέσα στις μεταξένιες τούφες των μαλλιών του... Πόσες φορές δεν το είχα ονειρευτεί αυτό και τώρα που μου δινόταν η ευκαιρία να το κάνω, ένιωθα ότι τελικά η φαντασία μου ήταν τόσο φτωχή μπροστά στην πραγματικότητα... Η αίσθηση αυτού του μεταξένιου αγγίγματος πραγματικά ήταν ανεπανάληπτη… Μόλις ένιωσε την ανταπόκριση μου, τα χέρια του αυτόματα τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου και με την πιο απλή κίνηση με κόλλησαν απόλυτα απάνω του κάνοντας με να νιώσω ότι το μάτι δεν πρόλαβε να δει όλο το μεγαλείο του αντικείμενου του πόθου μου καίγοντας και το τελευταίο λιθαράκι λογικής που μου είχε απομείνει... Δεν είχα αμφιβολία πια, αυτό το κορμί έχει δημιουργηθεί για να ταιριάξει απόλυτα με το δικό μου... Είναι η καταστροφή μου, είναι το άλλο μισό της ύπαρξης μου και όταν θα γίνει ένα με το δικό μου κορμί είμαι σίγουρη ότι μόνο τότε θα καταλάβω τι θα πει ολοκλήρωση...

Άρχισα να χάνω την αίσθηση του χρόνου, ώσπου έγινε ένα κλικ μέσα μου και συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα, δεν είναι καθόλου επιτρεπτό, καθόλου σωστό... Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να φιληθώ με αυτόν τον άνθρωπο και μάλιστα να παρασυρθώ... Αμέσως αποτραβήχτηκα από κοντά του και του άστραψα ένα χαστούκι στο πρόσωπο, χωρίς να υπολογίζω την δύναμη μου... Η κοκκινίλα που έμεινε απάνω στο μάγουλο του μου δήλωνε, ότι μάλλον την είχα χρησιμοποιήσει όλη...

-              Μπέλλα..., είπε σοκαρισμένος.

-              Μην τολμήσεις να με ξανακουμπήσεις, είπα εξαγριωμένα και έφυγα σαν σφαίρα από το δωμάτιο, μην ξέροντας και εγώ που πήγαινα...

Κατέβηκα κάτω τρέχοντας στις σκάλες και βγήκα στην αυλή... Ο κρύος αέρας με διαπέρασε και αντί να με κάνει να κρυώσω, αντίθετα ένιωσα να με ηρεμεί και να παίρνει από πάνω μου ότι με βάραινε... Μπήκα όμως μέσα, πριν κρυώσω και κάθισα στον καναπέ, σκεφτόμενη αυτά είχαν συμβεί πριν λίγο... Ακόμα ένιωθα τα απαλά του χείλη πάνω στα δικά μου, την υπέροχη γεύση που αυτά είχαν και ένιωθα τόσο ευάλωτη... Τον ήθελα γαμώτο αλλά δεν έπρεπε, δεν έπρεπε...

Καθώς καθόμουν και αναλογιζόμουν όλα αυτά, ένιωσα βήματα να κατεβαίνουν από τις σκάλες... Γύρισα το πρόσωπο μου και τότε τον είδα να κατεβαίνει ντυμένος με ένα μαύρο κουστούμι και ένα χαρτοφύλακα στο χέρι... Καλά αυτός υποτίθεται ότι δεν θα πήγαινε στην δουλειά, τώρα θα πάει?? Φόρεσε το παλτό του και αφού με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος, άνοιξε την πόρτα και έφυγε… Δεν μπορεί να με θέλει όχι δεν μπορεί, αλλά γιατί με φίλησε, γιατί πληγώθηκε? Όχι Μπέλλα, πρέπει να μείνεις μακριά του, ακούς μακριά του…

Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα να ντυθώ... Δεν θα τον αφήσω να με ρίξει για κανένα λόγο, θα ξαναβρώ τον εαυτό μου... Καθώς ντυνόμουν, ένα μήνυμα ήχησε από το κινητό μου… Αμέσως το άνοιξα και αυτόματα ένιωσα να απελπίζομαι...Όχι πάλι εσύ, όχι και αυτό τώρα, όχι, οχι!!!!!!!!!!!