Damned Love 4 .. Ανεπάντεχες εξελίξεις

Καρλαιλ…

Οι τελευταίοι δύο μήνες είναι από τους πιο ευτυχισμένους της ζωής μου… Έχω να νιώσω τόσο γεμάτος από τότε που ζούσε η γυναίκα μου και περνούσαμε αξέχαστες στιγμές μεταξύ μας … Η Μπέλλα έχει γεμίσει την ζωή μου, ειλικρινά αυτό το κορίτσι είναι τόσο ιδιαίτερο... Έχει ζωντάνια, γλυκύτητα, ευγένεια και μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ στο λεπτό, με ένα της καιμόνο χαμόγελο…

Την έχω βοηθήσει και με έχει βοηθήσει πολύ... Με έκανε να βγω από την μιζέρια που ζούσα μέχρι τώρα και να ζήσω ξανά… Μόνο με αυτό της το κατόρθωμα, με έκανε να νιώσω την ανάγκη να την βοηθήσω… Είχα έναν γνωστό, ο οποίος μου είχε υποχρέωση και έτσι κατάφερα να ανεβάσω την Μπέλλα επαγγελματικά... Φυσικά σε αυτό βοήθησε και η αξεπέραστη ομορφιά της, εγώ λίγα πράγματα έκανα… Πολλές φορές νιώθω τόσο λίγος μπροστά της, ότι δεν αξίζω να είμαι μαζί της... Η ανάγκη μου καθώς και η δική της συμπάθεια προς το πρόσωπο μου, με κάνει να νιώθω τόσο ευάλωτος και να θέλω να βρίσκομαι πάντα δίπλα της...

Όλοι στο σπίτι την έχουν κατασυμπαθήσει, άλλωστε πώς να μην γίνει αυτό, αφού φέρεται ευγενικά σε όλους… Ο μόνος ίσως που δεν την έχει συμπαθήσει και τόσο και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, ήταν ο Έντουαρτ… Αυτή την υποψία, ήρθε να την επιβεβαιώσει η σημερινή μας συνάντηση...

- Έντουαρτ τι συμβαίνει?..., τον ρώτησα, ενώ φαινόταν τόσο σοβαρός αλλά και σφιγμένος συνάμα…

- Καρλάιλ πρέπει να μιλήσουμε…, μου απάντησε αποφασιστικά και τον κοίταξα με απορία... Τι ήθελε άραγε να μου πει? αναρωτήθηκα με πραγματική περιέργεια και του έδωσα το ελεύθερο να συνεχίσει

- Πες μου, έγινε κάτι…?, ρώτησα και προσπαθούσα να καταλάβω τι έχει συμβεί ..

- Ναι και αφορά την Μπέλλα., είπε κάνοντας με να κοκαλώσω .Μπορεί να ήξερε κάτι που δεν ήξερα?

- Τι θέλεις να μου πεις για την Μπέλλα?, ρώτησα απορημένος

- Με θεωρείς γιος σου, έτσι?

- Μα και βέβαια Έντουαρτ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που κολλάει αυτό με την Μπέλλα…

- Ότι και να σου πω στην συνέχεια, μην με αποπάρεις, για το καλό σου, θέλω να σου μιλήσω…

- Μίλα επιτέλους Έντουαρτ, με έσκασες…

- Ωραία, λοιπόν τον τελευταίο καιρό, έχεις εξαφανιστεί... Το σπίτι δεν σε βλέπει και πολύ, το ίδιο και η εταιρεία... Γίνονται συσκέψεις, όπου είναι απαραίτητη η παρουσία σου, αλλά εσύ λείπεις... Όταν ρωτάω για να μάθω που βρίσκεσαι, το μόνο που ακούω είναι το όνομα Μπέλλα...

- Έντουαρτ που το πας...?, τον ρώτησα ενώ στην ουσία ήξερα πάρα πολύ καλά που το πήγαινε αλλά ήθελα να το ακούσω και από τον ίδιο

- Καρλάιλ έχεις καταλάβει ότι έχεις παρατήσει την εταιρεία σου για την Μπέλλα...? Σε εμένα δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία και καλά άσε με εμένα, δεν σου είμαι και τίποτα άλλωστε, όμως ο γιος σου ο Ράιλι?...

- Τι ο γιος μου , ο Ραιλι?

- Σε παίρνει και δεν σε βρίσκει ποτέ και δεν ξέρω τι να του πω, τι να του πει η Έλενα στο σπίτι...

- Για κάτσε Έντουαρτ, έχεις πάρει φόρα και δεν ξέρεις τι λες…

- Αλήθεια, χθες το πρωί είχαμε σύσκεψη με τους συμβούλους της INTERPRESS και εσύ που βρισκόσουν?…  Άσε με να μαντέψω, με την Μπέλλα, σωστά?... Σωστά!!

- Δεν ήταν ανάγκη να βρίσκομαι στην σύσκεψη, ήσουν εσύ εκεί...

- Δεν είναι έτσι Καρλάιλ, τον τελευταίο καιρό, δεν σε αναγνωρίζω πια…

- Έντουαρτ ηρέμησε και άσε με να σου εξηγήσω κάποια βασικά πράγματα, είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα ..

- Σε ακούω..., είπε κοιτώντας με στα μάτια…

- Είσαι ακόμα μικρός και δεν ξέρεις τι θα πει πραγματικά να είσαι μόνος... Εδώ και πολλά χρόνια είμαι χήρος και η μόνη μου παρηγοριά ήταν ο γιος μου, ο Ράιλι και μετά από λίγο ήρθες και εσύ στην ζωή μου… Ωστόσο αυτό κάλυπτε μόνο ένα μέρος της μοναξιάς μου... Ο καθένας σας πήρε το δρόμο του... Εσύ έγινες πια ανεξάρτητος, σε λίγο καιρό θα ανοίξεις και το δικό σου σπίτι... Ο Ράιλι έφυγε από το σπίτι ανοίγοντας και αυτός τα φτερά του… Εγώ τι θα κάνω, Έντουαρτ...? Θα μείνω και πάλι μόνος σαν το κούτσουρο... Χρειάζομαι μια σύντροφο δίπλα μου, προσπάθησε να με καταλάβεις…

- Και βρήκες την Μπέλλα?

- Δεν καταλαβαίνω τι έχει η Μπέλλα? Είναι γλυκιά, είναι όμορφη, είναι ευγενική και συμπαθητική σε όλους…

- Είναι μόνο 25 χρονών…

- Ξέρω ότι υπάρχει διαφορά ηλικίας, αλλά την θέλω Έντουαρτ και για καλή μου τύχη με θέλει και εκείνη...

- Μα είναι πολύ μικρότερη σου,  τι μέλλον μπορείς να έχεις μαζί της?

- Δεν με ενδιαφέρει το μέλλον, με νοιάζει να ζήσω το τώρα... Το αξίζω, δεν νομίζεις?

- Δεν λέω εγώ το αντίθετο και βέβαια το αξίζεις και με το παραπάνω, μάλιστα! Βρες όμως μια γυναίκα κοντά στην ηλικία σου, να σε θέλει για αυτό που είσαι και όχι...

- Εννοείς για τα λεφτά?.. Η Μπέλλα δεν είναι μαζί μου για τα λεφτά...

- Αλήθεια? Είσαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό? ρώτησε ειρωνικά και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι... Πως μπορεί να μιλάει γι αυτήν με τέτοιο τρόπο?Δεν την ξέρει καθόλου, δεν της έδωσε καν μια ευκαιρία να την γνωρίσει όπως εγώ... Εκτός και αν... Λες να έψαξε για εκείνην και να βρήκε τίποτα που εγώ αγνοώ?... Μπα δεν νομίζω... ή μήπως όχι?

- Είμαι , και το πίστευα απόλυτα...

- Τι ξέρεις για αυτήν Καρλαιλ?

- Ξέρω όσα πρέπει να ξέρω για να είμαι σίγουρος ότι η Μπέλλα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφεις… Μήπως εσύ ξέρεις κάτι παραπάνω που εγώ αγνοώ? Δεν άντεξα και ρώτησα και αμέσως ένας κόμπος ήρθε να σφίξει το στομάχι μου... Η ιδέα και μόνο να έχει μάθει κάτι για την Μπέλλα, το οποίο δεν θα ήταν και τόσο θετικό, με τρέλαινε…

- Όχι δεν ξέρω τίποτα παραπάνω... Για να πω την αλήθεια, έψαξα αλλά δεν βρήκα κάτι εναντίον της..., είπε απογοητευμένα αλλά εγώ ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση...

- Δεν θα θυμώσω που έψαξες, χωρίς να πάρεις την συγκατάθεση μου, γιατί ξέρω ότι το έκανες για το καλό μου... Όμως το βλέπεις και ο ίδιος δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι δεν μου αξίζει, είναι απόλυτα καθαρή...

- Συγνώμη που θα στο πω Καρλαιλ, αλλά αυτή την κοπέλα δεν την εμπιστεύομαι καθόλου. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ο μόνος λόγος που αυτή η κοπέλα σε πλεύρισε είναι για να ζήσει την μεγάλη ζωή και τίποτα άλλο ...   Τα είχε όλα σχεδιασμένα από την αρχή...

- Έντουαρτ δεν σου επιτρέπω…, είπα νευριασμένος από την συμπεριφορά του...

- Ούτε και εγώ σου επιτρέπω, είπε η Μπέλλα μπαίνοντας σαν σίφουνας στο γραφείο μου...

- Μπέλλα, πως δηλαδή… άκουσες?, ρώτησα ξαφνιασμένος από την είσοδο της…

- Τα τελευταία άκουσα μόνο και μπορώ να πω ότι νιώθω προσβεβλημένη…

- Μπα η δεσποινίς Σουάν, έχει και ηθική για να νιώσει προσβεβλημένη, είπε ειρωνικά ο Έντουαρτ, ανεβάζοντας μου την πίεση…

- Δεν επιτρέπω σε έναν άγνωστο να μιλάει για μένα λες και με ξέρει..., είπε η Μπέλλα που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον Έντουαρτ…

- Τι ηθική έχει μια γυναίκα που τα φτιάχνει με έναν πολύ μεγαλύτερο της...? Μπορείτε να μου απαντήσετε σε αυτό?, την ρώτησε και την κοιτούσε μέσα στα μάτια... Ειλικρινά είχα αρχίσει πραγματικά να φοβάμαι .

- Τον αγαπάω, αν σας λέει κάτι αυτό...

- Μπα και εγώ νόμιζα ότι κάτι πορνίδια σαν και εσένα δεν μπορούν να αγαπήσουν..., είπε και τότε η Μπέλλα πήγε να σηκώσει το χέρι της για να τον χαστουκίσει και εκεί που βρισκόταν ελάχιστα μακριά από το πρόσωπο του, της κράτησε το χέρι από τον καρπό…

- Αρκετά, Έντουαρτ πως μιλάς έτσι...? Τι θα γίνεις με εσάς?...ρώτησα απελπισμένα

- Σε κάτι τέτοιες μόνο αυτό αξίζει, είπε χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει... Η Μπέλλα τράβηξε το χέρι της από το σφιχτό κράτημα του Έντουαρτ και γύρισε προς την μεριά μου...

- Νομίζω ότι ανέχτηκα πολλές προσβολές, το καλύτερο ήταν να φύγω…, είπε και άρχισε να φεύγει…

- Μπέλλα σε παρακαλώ γύρνα πίσω, είπα και έτρεξα από πίσω της να την σταματήσω... Καθώς πήγα να φύγω, με κράτησε ο Έντουαρτ...

- Καρλαιλ, δεν αξίζει να τρέχεις από πίσω της…

- Σε παρακαλώ Έντουαρτ άφησε με, είπε και αφού αποδεσμεύτηκα από το κράτημα του, την ακολούθησα και για καλή μου τύχη την πρόλαβα... Μόλις πήγα κοντά της, την γύρισα απότομα προς το μέρος μου...

- Μπέλλα σε παρακαλώ μην φεύγεις... , την παρακάλεσα ικετευτικά και εκείνη αναστέναξε βαριά ..

- Καρλαιλ, νομίζω ότι ειπώθηκαν πολλά, το καλύτερο για όλους μας είναι να φύγω…

- Όχι σε παρακαλώ, μείνει μαζί μου, σε έχω ανάγκη…, έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια και εκείνη κοίταξε για στιγμιαία τον Έντουαρτ …Μόλις γύρισε την ματιά της και πάλι προς τα μένα έσμιξε τα υπέροχα της χείλη σε μια ευθεία γραμμή και κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της με πόνο στην ματιά της συνέχισε με το ίδιο πείσμα…

- Μα…, είπε πηγαίνοντας να φέρει αντίρρηση

- Δεν έχει μα, σε θέλω εδώ κοντά μου, θα με παντρευτείς...? είπα πιο αποφασιστικά με μια ανάσα και ξέπνοος περίμενα την αντίδραση της... Ήξερα ότι ήταν νωρίς για κάτι τέτοιο αλλά ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να την κρατήσω κοντά μου , ακόμα και αν ίσχυε αυτό που προείπε οΈντουαρτ αυτή την στιγμή λίγο με ένοιαζε... Την ήθελα σαν τρελός και αν εκείνη με ήθελε έστω και μόνο γι αυτό θα μπορούσα να το κάνω... Μια φορά ζούμε και εγώ θέλω να γευτώ την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της, ακόμα και αν αυτό είχε ένα πολύ ακριβό αντίτιμο.

- Τι θα κάνεις, Καρλαιλ?, ακούστηκε η φωνή του Έντουαρτ από πίσω μου, όπου με κοιτούσε και γυρνώντας προς την μεριά του τον είδα να με κοιτάει με ένα ανεξήγητο και πονεμένο ύφος μαζί...

Έντουαρτ…

- Τι θα κάνεις Κάρλαιλ...?, ρώτησα ενώ μέσα μου επαναλαμβανόταν η λέξη «ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ»

- Θα την παντρευτώ, Έντουαρτ την αγαπώ και νιώθω καλά μαζί της, κατάλαβε με,  με εκλιπαρούσε και εγώ έμεινα να τον κοιτώ σοκαρισμένος... Μα καλά πόσο τυφλός παίζει να είναι πια?

- Να καταλάβω τι, Καρλαιλ?…Ότι θες να καταστρέψεις την ζωή σου?...

- Αρκετά Έντουαρτ, στην τελική δεν σου πέφτει λόγος, είπε και ένιωσα έναν οξύ πόνο να με διαπερνά...

- Σωστά Καρλαιλ, ποιος είμαι εγώ να σου πω τι θα κάνεις στην ζωή σου, έχεις δίκιο δεν μου πέφτει λόγος ούτε στο ελάχιστο... Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις με την ζωή σου και να την ορίσεις όπως εσύ θέλεις...

- Έντουαρτ μην το παίρνεις άσχημα σε παρακαλώ...

- Όχι δεν το παίρνω καθόλου άσχημα... Εύχομαι να ζήσετε όμορφα και ευτυχισμένα...

- Σε ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που καταλαβαίνεις...

- Αφού το κατάλαβα, και αφού σας ευχήθηκα, μου επιτρέπεις να φύγω...

- Τι εννοείς να φύγεις...?

- Χρειάζομαι λίγο χρόνο και λίγη ξεκούραση... Θα σε πείραζε να έλειπα για κάποιο χρονικό διάστημα?

- Αν το θεωρείς αναγκαίο, έχεις την αδεία μου...

- Στην προκειμένη περίπτωση είναι παραπάνω και από αναγκαίο... Σε ευχαριστώ πολύ, είπα και αφού προσπέρασα τον Καρλάιλ, στάθηκα ακριβώς αντικριστά από την μάγισσα...

- Έντουαρτ, σε παρακαλώ…,  με παρακάλεσε ο Καρλάιλ τρομοκρατημένα...

- Μην φοβάσαι δεν θα κάνω κάτι...,  τον καθησύχασα και σκύβοντας κοντά στο αυτί της, της ψιθύρισα δύο σταράτα λογάκια με τραχιά φωνή,  κάνοντας της ρητό ότι εγώ δεν έχαψα λέξη από όσα είπε και έκανε …

-Συγχαρητήρια, είσαι πολύ καλή ηθοποιός, έπαιξες καταπληκτικά τον ρόλο σου, αφού για κάποια στιγμή παρά λίγο να πείσεις και εμένα… Βίων ανθόσπαρτων..., είπα και απομακρύνθηκα από κοντά τους... Πήγα όσο πιο γρήγορα στο γραφείο και αφού μάζεψα ότι χρειαζόμουν, έφυγα σχεδόν τρέχοντας από την εταιρεία...

Μόλις βγήκα έξω, άφησα την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα, να βγει από μέσα μου βίαια... Πρώτη φορά ένιωθα εγκλωβισμένος μέσα στην εταιρεία... Πάντα ένιωθα τον χώρο αυτό να με προστατεύει, να νιώθω τόσο οικεία σαν να ήμουν κομμάτι του και όμως τώρα ένιωθα αυτό τον χώρο να με πνίγει, με έκανε να ασφυκτιώ, να νιώθω σαν ξένος…

Όταν έχασα τους γονείς μου, ένιωσα τον κόσμο γύρω μου να γκρεμίζεται... Ήμουν μοναχοπαίδι και υπεραγαπούσα τους γονείς μου αλλά και εκείνοι το ίδιο... Έτσι όταν τους έχασα, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου... Δεν είχα άλλο άνθρωπο για να με στηρίξει και όλοι μου οι συγγενείς ζούσαν μακριά... Ο μόνος που μου άπλωσε το χέρι και με βοήθησε, ήταν ο Καρλάιλ, στενός οικογενειακός φίλος των γονιών μου... Θυμάμαι κάθε φορά που ερχόταν για επίσκεψη στο σπίτι, έφερνε και πολλά δώρα... Ειλικρινά τον κατασυμπαθούσα αυτόν τον άνθρωπο...

Μου άνοιξε το σπίτι του και πάντα μου φερόταν σαν πατέρας μου... Εκεί γνώρισα και τον Ραιλι, τον γιο του, ο οποίος παρόλο που ήταν μικρότερος, δεθήκαμε αμέσως και με δέχτηκε με μεγάλη χαρά στο σπίτι του… Με βοήθησε να σπουδάσω οικονομικά σαν τον πατέρα μου... Μόλις τελείωσα, αφού μου έδωσε μια δουλειά στην εταιρεία του στον Λονδίνο, έτσι ώστε να νιώσω ότι στηρίζομαι στα δικά μου πόδια, έκανα και το μεταπτυχιακό μου...

Όταν πια τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, γύρισα πίσω το σπίτι και ο Καρλάιλ αμέσως με έκανε βοηθό του... Το να δουλεύω δίπλα του, ήταν μεγάλο σχολείο για μένα, ειλικρινά τον θαύμαζα…  Σε μία από τις εκδηλώσεις που πήγα μαζί του, γνώρισα την Τάνια Ντενάλι... Ψηλή, όμορφη με υπέροχα, πράσινα μάτια... Ποτέ δεν πίστευα ότι μια γυναίκα σαν και αυτή θα μου έριχνε δεύτερη ματιά και όμως τώρα είμαστε αρραβωνιασμένοι και σε λίγο καιρό θα παντρευτούμε…

Σε σύντομο χρονικό διάστημα από βοηθός έγινα διευθυντής οικονομικών... Η αλήθεια ήταν ότι δούλευα και δουλεύω πολλές ώρες, την λατρεύω την δουλειά μου... Το θεωρώ όμως και μεγάλη υποχρέωση προς το πρόσωπο του Καρλάιλ, που με στήριξε όσο κανένας άλλος…

Το τελευταίο καιρό όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει... Οι δύο τελευταίοι μήνες έχουν μετατρέψει τον Καρλάιλ σε σχολιαρόπαιδο... Κάνει κοπάνες από την δουλειά, δεν δίνει αναφορά σε κανέναν, τον Ράιλι δεν τον παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο και όλα αυτά για μια 25χρονη...

Όταν την πρωτοσυνάντησα, η αλήθεια ήταν ότι είχα μείνει σαστισμένος από την ομορφιά της... Μπορεί να ήταν χτυπημένη και ταλαιπωρημένη αλλά δεν έχανε ούτε ένα ίχνος από την ομορφιά της… Ο φακός στην προκειμένη περίπτωση την αδικούσε, από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφη... Ειδικά όταν την είδα με την πετσέτα να βγαίνει από το μπάνιο και θαύμασα αυτά τα υπέροχα, καλλίγραμμα πόδια της, ένιωσα κάτι εκεί κάτω να αντιδρά, ένιωσα ειλικρινά σαν πρωτάρης... Δεν έδειξα τίποτα όμως μπροστά της και μπροστά στον Κάρλαιλ, άλλωστε μόνο μια αντίδραση ήταν και πόσο θα έμενε έτσι και αλλιώς μαζί μας... Τουλάχιστον έτσι πίστευα στην αρχή...

Ο καιρός περνούσε και η διαμονή της στο σπίτι γινόταν όλο και μακρύτερη... Ο Καρλάιλ είχε μάτια μόνο για εκείνην, για κανέναν άλλον… Τότε κατάλαβα ότι αυτή η γυναίκα δεν μπήκε τυχαία στην ζωή του, αλλά αποσκοπούσε στο να του φάει τα χρήματα... Αυτό με έκανε να την σιχαθώ και όσο μπορούσα την απέφευγα... Όταν αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν, της φερόμουν απλά τυπικά... Προσπάθησα πολλές φορές να προειδοποιήσω, έστω και έμμεσα τον Καρλάιλ, αλλά εκείνος τίποτα, είναι εδώ που κολλάει η παροιμία... «Στου κουφού την πόρτα, πάρε την πόρτα και φύγε»... Είτε μιλούσα σε εκείνον, είτε στον τοίχο, ήταν το ίδιο και το αυτό

Η κατάσταση όμως δεν πήγαινε άλλο και έπρεπε να μιλήσουμε πια καθαρά και ξάστερα.. Ποτέ όμως δεν περίμενα, ούτε στο ελάχιστο ότι θα αντέκρουε όλα αυτά που του λέω... Όχι μόνο την υπερασπίστηκε αλλά και της ζήτησε να τον παντρευτεί... Τα λόγια του ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου, στο μυαλό μου «ΔΕΝ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ»... Ίσως τελικά να είχε δίκιο, στο κάτω κάτω ποιος ήμουν εγώ για να του πω τι είναι καλό ή όχι για εκείνον? Αλλά που να με πάρει δεν μπορώ και να τον αφήσω τυφλό να ξεμυαλίζεται με μια άντε να μην την χαρακτηρίσω τώρα...

Τα σκεπτόμουν όλα αυτά ενώ οδηγούσα... Τις σκέψεις μου ήρθαν να τις διακόψει το τηλέφωνο… Ήταν η Τάνια και αμέσως το σήκωσα...

- Ναι, αγάπη μου?, ρώτησα

- Έντουαρτ γεια σου, που βρίσκεσαι, στην εταιρεία ?

- Όχι έγιναν κάποια πράγματα και βρίσκομαι  στο δρόμο καθοδόν για το σπίτι...

- Τι συνέβη , είσαι καλά.? ρώτησε με αγωνία πηγαίνοντας ο νους της αμέσως στο κακό.

- Δεν μπορώ να σου πω από το τηλέφωνο... θες να συναντηθούμε?

- Στο γνωστό μέρος, σε μισή ώρα?

- Οκ, θα τα πούμε εκεί, σε αγαπώ...

- Και εγώ, είπε και το κλείσαμε… Η Τάνια ήταν η μόνη που μπορούσε να με στηρίξει αυτή τη στιγμή... Πάντα όταν έχω τις άσχημες μου, είναι πάντα δίπλα μου…

Σε μισή ώρα ακριβώς βρισκόμουν στο γνωστό μας μέρος... Ένα γραφικό και μικρό καφενεδάκι... Μόλις έφτασα, την βρήκα αν περιμένει... Αμέσως μπήκα μέσα και αφού παρήγγειλα ένα καφέ, πήγα και κάθισα κοντά της...

- Δεν άργησα έτσι?, είπα και της έδωσα ένα γλυκό φιλί στα χείλη...

- Όχι καθόλου μόλις ήρθα άλλωστε και εγώ… Λοιπόν τι έγινε?, κάπως σε άκουσα στο τηλέφωνο...

- Έγιναν πολλά, είπα ενώ εκείνη την ώρα η σερβιτόρα άφηνε τον καφέ...

- Ευχαριστώ πολύ, είπα και αφού μου χαμογέλασε, έφυγε...

- Δηλαδή σαν τι??

- Λοιπόν άκου, είπα και άρχισα να της εξιστορώ τι ακριβώς είχε συμβεί πριν λίγη ώρα στην εταιρεία… Δεν μπορούσε ούτε η ίδια να πιστέψει αυτά που της έλεγα...

- Πλάκα μου κάνεις, έτσι?

- Καθόλου... Θα την παντρευτεί και δεν υπολογίζει κανέναν...

- Μίλησες με τον Ραιλι...? Ίσως μπορούσε να βοηθήσει, στην τελική γιος του είναι…

- Άδικος κόπος δεν ακούει κανέναν…

- Και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα...?

- Προς το παρόν χρειάζομαι λίγο χρόνο να ξεκουραστώ και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά… Έτσι σκέφτηκα να πάω ένα ταξίδι.  θα έρθεις μαζί μου?, την παρακάλεσα ελπίζοντας να μου κάνει την χάρη,  την είχα τόσο ανάγκη...Αν και ήξερα την απάντηση...

- Ξέρεις αγάπη μου ότι δεν γίνεται, ο πατέρας μου είναι παλαιών αρχών και μόνο που βρίσκομαι εδώ, είναι μεγάλη παραχώρηση...

- Κρίμα σε ήθελα κοντά μου, σε έχω ανάγκη, αν έκανες μια προσπάθεια?

- Με τίποτα, δεν θέλουμε να τον εξαγριώσουμε...

- Ναι σωστά... Ειλικρινά δεν έχεις ιδέα πόσο ανυπομονώ να παντρευτούμε και να πάμε στο δικό μας σπίτι για να σε χαίρομαι όσες ώρες θέλω...

- Και εγώ θέλω αγάπη μου να είμαστε οι δύο μας, το ξέρεις αυτό, ας κάνουμε λιγάκι υπομονή…, είπε και ξαναφιληθήκαμε...

- Και πότε φεύγεις?

- Σήμερα κιόλας...

- Και γυρνάς?, είπε κοιτώντας με ένα πληγωμένο ύφος…

- Δεν ξέρω καρδούλα μου, αλλά σου υπόσχομαι να σε παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο, μην μου στενοχωριέσαι...

- Καλά και που θα πας…?

- Στο Λονδίνο σκεφτόμουν…

- Να προσέχεις εντάξει?

- Μην φοβάσαι, όλα καλά θα πάνε και εσύ όμως να μου προσέχεις...

- Θα προσέχω, στο υπόσχομαι...

- Λοιπόν πάω να ετοιμαστώ και να κλείσω και πτήση... Θα σε πάρω τηλέφωνο μόλις φύγω...

- Θα περιμένω, είπε και αφού δώσαμε ένα ακόμα βαθύ φιλί, έβγαλα κάποια χρήματα για τον καφέ και έφυγα...

Ένα ταξίδι θα μου έκανε καλό, θα με αναζωογονούσε και ίσως και να μου έδινε μια λύση για το πώς θα ξεφορτωθώ αυτή την κοπέλα... Είχα τον Καρλάιλ σαν πατέρα μου, δεν θα δεχόμουν ποτέ να καταδικαστεί με αυτήν την γυναίκα… Αυτή η γυναίκα ήταν ο διάβολος μεταμορφωμένος...