Η ζωή μας ... ένα βιβλίο

Έντουαρτ

Στριφογυρνούσα για ακόμα μια φορά στο κρεβάτι ,προσπαθώντας να τους σώσω αλλά η αντοχή μου δεν ήταν τόσο μεγάλη ,η φωνή μου δεν ακουγόταν και τους έχασα , για ακόμα μια φορά τους έχασα ..Ώσπου άνοιξαν τα μάτια μου και σηκώθηκα απότομα λουσμένος μέσα στον ιδρώτα .. Κάθε νύχτα τα ίδια , εδώ και δυο χρόνια το ίδιο όνειρο , ο ίδιος εφιάλτης να με βασανίζει και να με κυνηγά.. 


Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατέβηκα κάτω να πιώ ένα ποτήρι νερό .. Αφού ήπια λίγο νερό , μέσα στο φως της νύχτας η ματιά μου έπεσε πάνω στην φωτογραφία  , που με συντρόφευε εδώ και δύο χρόνια που είμαι μόνος μου ..Την πήρα στα χέρια μου και κάθισα σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο . Κοιτούσα μία την φωτογραφία μία τον ουρανό και τα πρώτα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους ..Μήπως θα έπρεπε να βρίσκομαι και εγώ εκεί μαζί τους ..? Σίγουρα θα ήμουν πιο καλά από ότι είμαι εδώ..

Η ζωή καμιά φορά σου φέρεται τόσο άδικα και αναρωτιέσαι γιατί ? Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος και αποφασίζει να το κάνει αυτό η ζωή ή απλά της αρέσει να παίζει με τις ψυχές των ανθρώπων .. ?Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα πριν δυο χρόνια που έχασα ότι πιο πολύτιμο είχα στην ζωή μου , εκείνη η μέρα γράφτηκε και η δική μου καταδίκη …

Έχασα τους γονείς μου όταν ήμουν μόνο 3 χρονών και έτσι ποτέ δεν μπορούσα να έχω κάποια ανάμνηση μαζί τους .. Με μεγάλωσαν ο θείος μου ο Καρλάιλ και η γυναίκα του η , Έσμε .. Με μεγάλωσαν με όσο περισσότερη αγάπη που θα μπορούσαν να μου δώσουν .. Σπούδασα φιλολογία αλλά δεν με κάλυπτε και έτσι άρχισα να γράφω , με αυτό τον τρόπο εκφραζόμουν καλύτερα..


Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο , ωστόσο  δεν είχε τόσο μεγάλη επιτυχία , για να πω καλύτερα ότι δεν πούλησε σχεδόν τίποτα ..Είχα απογοητευτεί πλήρως αλλά η γλυκιά μου η Τάνια ήταν πάντα δίπλα μου και να μου συμπαραστέκεται .. Την αγαπούσα τρελά .. Την γνώρισα σε ένα βιβλιοπωλείο .. Εκείνη δούλευε εκεί , ώσπου μια μέρα χωρίς να προσέξει κανένας από τους δυο μας ήρθαμε σε σύγκρουση ..  Μόλις είδα τα υπέροχα λαμπερά μάτια της όλα άλλαξαν μέσα μου , ένιωσα την καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα βγει από την θέση της .. Από εκείνη την ημέρα ήμουν πάντα στο βιβλιοπωλείο , έτσι ώστε να την βλέπω , ώσπου μια μέρα δεν άντεξα άλλο και της ζήτησα να βγούμε ραντεβού .. Ε από εκείνη την στιγμή η ζωή μου απέκτησε νόημα και γίναμε αχώριστοι .. 


Μετά έγραψα το δεύτερο βιβλίο μου , το οποίο πήγε πολύ καλά , είδα τα έσοδα μου να αυξάνονται ραγδαίως .. Δεν ήθελα όμως ούτε διασημότητες , ούτε τίποτα , έτσι υπέγραφα με το  ψευδώνυμο «Άντονι», ώστε να μείνω ανώνυμος .. Μάλιστα της άρεσε τόσο πολύ της Τάνιας  το ψευδώνυμο αυτό , που καμιά φορά στις ερωτικές μας στιγμές με φώναζε έτσι .. Ήταν τόσο όμορφες στιγμές ..Της ζήτησα να παντρευτούμε , μιας και τα οικονομικά μας είχαν φτιαχτεί και για καλή μου τύχη εκείνη δέχτηκε .. Ο γάμος μας ήταν απλός και ρομαντικός .. Δεν θέλαμε τίποτα άλλο έτσι κι αλλιώς  , η ουσία ήταν που είχαμε ο ένας τον άλλον .

Έγραψα και το τρίτο βιβλίο μου με τίτλο « Ευτυχισμένες μέρες» , εμπνευσμένο από την δική μου ζωή .. Αυτό το βιβλίο με απογείωσε στα ύψη , έγινα ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο.. Δεν ξέρω τι έκανε τον κόσμο να το αγοράσει , αλλά κατάλαβα ότι όλοι μας χρειαζόμαστε όμορφες στιγμές , όλοι μας τις είχαμε ανάγκη  .. Είχα αρκετά χρήματα και έτσι μετακομίσαμε σε ένα μεγαλύτερο σπίτι .. Αλλά δεν είχε καμία σημασία , για μένα ο μεγαλύτερος θησαυρός ήταν η Τάνια μου , η γυναίκα μου , ότι πιο πολύτιμο είχα στην ζωή μου .. Η ζωή μου απόκτησε μεγαλύτερο νόημα ότι η Τάνια μου είπε ότι είναι έγκυος .. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω από την ζωή μου ? Τα είχα όλα επιτυχία , λεφτά , την γυναίκα μου και περιμέναμε και το παιδάκι μας .. Ειλικρινά ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος  στον κόσμο …Ξέρω μπορεί να ήμουν υπερβολικός αλλά εκείνες τις στιγμές ένιωθα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να μου συμβεί , κανείς δεν μπορούσε να πάρει την ευτυχία μου …Αλλά τελικά έκανα μεγάλο λάθος , και έτσι κάποιος μου την πήρε και μέσα σε μια στιγμή όλα χάθηκαν .. Μια στιγμή χρειάστηκε για να γίνουν όλα στάχτη  .. Εκείνη η μέρα έχει στοιχειώσει μέσα μου και δεν μπορεί να βγει με τίποτα ..

Ήμουν στο γραφείο του εκδότη μου και συζητούσαμε την περίπτωση να γράψω και τέταρτο βιβλίο , μιας και τα δύο προηγούμενα πήγαν πολύ καλά .. Εκεί που καθόμασταν , ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο μου..

-         Είσαστε ο κύριος Κάλλεν ?

-         Ναι , έχει συμβεί κάτι ?

-         Ναι η γυναίκα σας έπαθε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα και είναι στο νοσοκομείο .. 


Μόλις το άκουσα, ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται    και όλο το κορμί μου άρχισε  να μουδιάζει ..

-         Σε ποιο νοσοκομείο ? και μόλις μου το είπε , αυτόματα το έκλεισα και χωρίς να μιλήσω σε κανέναν άρχισα να τρέχω ..Έτρεχα στον δρόμο με ιλιγγιώδης ταχύτητα  .. Το αυτοκίνητο ειλικρινά είχε πάρει φωτιά αλλά δεν με ένοιαζε έπρεπε να βρίσκομαι όσο πιο γρήγορα εκεί .. Όταν έφτασα , έτρεξα , ρώτησα που την είχαν και έφτασα κοντά στο χειρουργείο ..

-         Είστε ο κύριος Κάλλεν ?, μου είπε ένας γιατρός ..

-         Ναι εγώ είμαι , η γυναίκα μου ?

-         Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε να την σώσουμε

-         Και το παιδί ..?

-         Δυστυχώς δεν άντεξε , είχε πολύ μεγάλη αιμορραγία ..

-         Δηλαδή τους έχασα και τους δυο ..?

-         Λυπάμαι , είπε ο γιατρός και έφυγε .. Κάθισα άδειος στην καρέκλα προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί μόλις .. Ήρθαν και οι αστυνομικοί και μου εξήγησαν πως έγινε το ατύχημα .. Η Τάνια οδηγούσε και κάποιος πέρασε με κόκκινο και καθώς έτρεχε την χτύπησε ..  Τελικά η ευτυχία είναι κάτι το οποίο εξαφανίζεται , είναι σαν σκόνη που την παίρνει ο άνεμος ..

Στην κηδεία ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί .. Μια μάνα που έκλαιγε σπαρακτικά για το παιδί που έχασε, ένας πατέρας να κλαίει βουβά .. Άνθρωποι να παίρνουν και να σου λένε «λυπάμαι» , « κουράγιο» , και εγώ σε όλα αυτά ένας απλός θεατής  προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη... Τι  έγινε .. Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια ?  .. Μόλις γύρισα εκείνη την ημέρα μετά την κηδεία , μπήκα μέσα στο σπίτι και ήταν άδειο , σκοτεινό, λες και δεν ζούσε άνθρωπος εκεί μέσα..

-         Τάνια , άρχιζα να φωνάζω με την πεποίθηση να έρθει  , όπως έκανε πάντοτε, όταν την φώναζα .. Ερχόταν , με αγκάλιαζε και  φιλιόμασταν ..

-         Τάνια , ξαναφώναξα ακόμα πιο δυνατά αλλά τίποτα , η απόλυτη σιγή ..

-         Τάνια , που είσαι ?, φώναξα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου ενώ λύγισα πέφτοντας στο πάτωμα ..

Για μια εβδομάδα έμεινα μέσα στο σπίτι  , κουλουριασμένος σαν μπάλα πάνω στο κρεβάτι .. Τότε κατάλαβα ότι ήμουν πια μόνος , δεν είχα τίποτα , παρά μόνο χρήματα , μόνο αυτά μου έμειναν ..Τι να τα κάνεις όμως αν δεν μπορείς να τα μοιραστείς με τον άνθρωπο σου ?Οι θείοι μου ανησυχούσαν για την κατάσταση μου αλλά δεν μπορούσα , ήθελα να μείνω μόνος μου .. Χρειαζόμουν χρόνο .. 

Δεν άντεχα άλλο μέσα στο σπίτι .. Εκεί είχαμε ζήσει τις ομορφότερες στιγμές της ζωή μας.. Απλά θα ήταν σκέτη φυλακή αν έμενα εκεί .. Έκανα πληρεξούσιο στους θείους μου να πουλήσουν το σπίτι μου και μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετακόμισα σε ένα σπίτι μακριά από όλους και από όλα .. Ήταν ένα σπίτι το οποίο ήταν της μητέρας μου .. Δεν ήταν ακριβώς μέσα στο χωριό αλλά λίγο πιο έξω … Αυτό δεν με χαλούσε καθόλου , αυτό που επιδίωκα άλλωστε ήταν η απόλυτη ησυχία .. 
Οι θείοι μου προσπάθησαν να με μεταπείσουν να μείνω για λίγο διάστημα μαζί τους , αλλά ήθελα να καταλάβω μόνος μου τι έγινε και να το ξεπεράσω μόνος μου , μόνο αυτό χρειαζόμουν..


Έφτιαξα το σπίτι γιατί ήταν σε κακά χάλια και εδώ 2 χρόνια ζω μέσα σε αυτό το σπίτι .. Μόνος μου , εγώ και η φωτογραφία .. Έκανα αρκετό καιρό να ξεπεράσω το σοκ , μάλιστα έπαιρνα χάπια , γιατί εκτός το ότι έβλεπα εφιάλτες , νόμιζα ότι ήταν μπροστά μου η Τάνια  , την έβλεπα ,της μιλούσα .. Σιγά σιγά άρχισα να το ξεπερνώ και έκοψα τα χάπια αλλά οι εφιάλτες επανήλθαν για κακή μου τύχη  .. Εφιάλτες που δείχνουν την Τάνια να οδηγεί και εγώ να είμαι απέναντι της , να βλέπω το άλλο αυτοκίνητο  να έρχεται , να της φωνάζω πρόσεξε αλλά τελικά να την χτυπά..  


Την συγγραφή την έχω σταματήσει , δεν έχω ούτε την διάθεση , ούτε την έμπνευσή να γράψω , μου είναι τόσο δύσκολο .. Το μόνο που κάνω όλη μέρα είναι να σηκώνομαι, να κάνω καμιά βόλτα και γυρνώ στο σπίτι να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και να κοιτώ τον ουρανό .. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί ο Θεός έπρεπε να πάρει την Τάνια και το παιδί μας και όχι εμένα .?Γιατί ? Γιατί ?

Είχε πια ξημερώσει , ο ήλιος ανέτειλε και εγώ στην ίδια θέση , δίπλα στο παράθυρο .. Σηκώθηκα , έφτιαξα έναν καφέ και τέλειωσα το βιβλίο , το οποίο διαβάσω εδώ και λίγο καιρό .. Βγαίνω σπάνια μακριά από το σπίτι , βασικά μακριά από το χωριό .. Πηγαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο που είναι στην πόλη και αγοράζω βιβλία .. Έτσι περνάει καμιά ώρα , εκτός από το να κοιτώ τον ουρανό .. Ντύθηκα και ξεκίνησα να πάω στο βιβλιοπωλείο , δεν έχω άλλωστε και τίποτα καλύτερο να κάνω ..

Μετά από μισή ώρα που έφτασα στο βιβλιοπωλείο , άρχισα να ψάχνω κάτι που να με ενδιαφέρει..


 Καθώς είχα πάρει δυο βιβλία και προχωρούσα , ξαφνικά ένιωσα μια σύγκρουση με ένα άλλο κορμί και τα βιβλία να πέφτουν κάτω και από τις δυο μεριές .. Χωρίς να κοιταχτούμε , σκύψαμε να πάρουμε τα βιβλία και καθώς σηκωνόμασταν ταυτόχρονα , ο ένας αντίκρισε τον άλλον .. Δυο μεγάλα, καστανά και τόσο λαμπερά μάτια εμφανίστηκαν μπροστά μου.. Όχι δεν είναι δυνατόν .. Κάποιος από πάνω με κοροϊδεύει και γελά πολύ μαζί μου … Κάποιος μου κάνει πλάκα , έτσι ?

Σηκωθήκαμε και δύο ..

-         Συγνώμη ., είπε η κοπέλα που στεκόταν ακριβώς απέναντι μου .. Την κοίταξα καλύτερα .. Ήταν μια κοπέλα όχι ιδιαίτερα ψηλή , αλλά με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά..

-         Θα σας παρακαλούσα να είσαστε πιο προσεκτική .., είπα αυτόματα , χωρίς καν να σκέφτομαι τον τρόπο που μιλώ , χωρίς καν να με νοιάζει …

-         Σας ζήτησα συγνώμη ., είπε ευγενικά η κοπέλα , αν και της μίλησα με αγένεια .

-         Καλά , καλά , είπα και πήγα προς το ταμείο .. Έπρεπε  με κάθε τρόπο να φύγω από εκεί μέσα , ένιωθα να ασφυκτιώ.. Αφού πλήρωσα , μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα σφαίρα για το σπίτι μου .. Μόλις έφτασα σπίτι , έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πέταξα   τα βιβλία κάτω …Πήρα την φωτογραφία και κάθισα στην συνηθισμένη μου θέση ..

-         Δεν μπορεί να είναι καρμικό , δεν μπορεί να είναι τυχαίο … Ακριβώς έτσι σε γνώρισα Τάνια μου, ακριβώς έτσι .. Μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο , να συγκρουόμαστε και δυο λαμπερά μάτια να μου καίνε τα σωθικά .. Δεν μπορεί να μου στέλνει κάποιος σημάδι , έτσι ..? Γιατί μόλις είδα τα μάτια της ένιωσα την καρδιά μου χτυπά δυνατά ..? Γιατί ένιωσα αμήχανα ?Γιατί αυτά τα μάτια δεν μπορώ να τα βγάλω από το μυαλό μου ? Γιατί ? Γιατί ?