Damned love 8.. Nothing will be the same..

Damned love 8.. Nothing will be the same..

 
Μπέλλα

Δύο πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν τώρα ή να ανοίξει η γη να με καταπιεί ή να βρω γρήγορα μια κάποια καλή δικαιολογία για να καλύψω τα αμάζευτα. Ποιο πιθανόν βρίσκω το πρώτο, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά ένιωθα ότι η εξυπνάδα μου με είχε εγκαταλείψει και ο πανικός με είχε καταβάλει .

- Καλώς ήρθες Καρλάιλ, είπε  ο Έντουαρντ ενώ σηκωνόταν από το πάτωμα και κάνοντας τον γύρω ,έκατσε άνετα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα πριν, στην καρέκλα του.

- Καλώς σας βρήκα Έντουαρντ, αλλά θα μπορούσε κάποιος να μου πει  τι γίνεται εδώ? Γιατί ήσουν καθιστός μπροστά της?, ρώτησε με περιέργεια..

- Η Μπέλλα ζαλίστηκε και παραλίγο να πέσει από την καρέκλα και έτσι αμέσως πήγα κοντά της, κάθισα ακριβώς απέναντι της για να την βοηθήσω για να μην πέσει..., είπε τόσο ήρεμα που όλη αυτό με τρομοκράτησε, δεν ξέρω τον λόγο, αλλά ήταν λες και περίμενε την έφοδο του... Θα μπορούσε να την περιμένει? Όχι αυτό δεν είναι δυνατόν… ή μήπως είναι?

- Αλήθεια αγάπη μου, ζαλίστηκες?, Με ρώτησε ο Καρλάιλ τρομοκρατημένα και ήρθε και ήρθε και γονάτισε ακριβώς μπροστά μου στην θέση που πριν καθόταν ο Έντουαρτ...

- Ναι μωρέ ζαλίστηκα λιγάκι, είπα συνεχίζοντας το ψέμα του Έντουαρντ, αν και δεν μου άρεσε και πολύ, αλλά για κακή μου τύχη ήταν ο μόνος που σκέφτηκε κάτι...

- Μα γιατί? Έχεις κάτι? ,συνέχισε ο Καρλάιλ με περισσότερη αγωνία από πριν και αναστέναξα.

-    Από το πρωί δεν αισθανόμουν και πολύ καλά , αγάπη μου

- Αχ αγάπη μου και σου έχω πει να τρως καλά, είσαι αδύνατη και χρειάζεσαι δύναμη...

- Έχεις δίκιο δεν σε άκουσα, είπα και του χαμογέλασα κάπως αχνά...

- Τώρα είσαι καλύτερα,?  Χρειάζεσαι κάτι?

- Όχι είμαι πολύ καλύτερα, για μια στιγμή ήταν και πέρασε...

- Σίγουρα? Μήπως να πηγαίναμε στο γιατρό?. ρώτησε κάπως ανήσυχα.

- Όχι, όχι δεν χρειάζεται, Καρλάιλ μου…, είπε όσο πιο πειστικά μπορούσα γιατί πραγματικό όλο αυτό άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα...

- Καλά, πάω πάσο, έτσι και αλλιώς σε εμπιστεύομαι..., είπε και τότε ένας οξύς πόνος διαπέρασε το στήθος μου... Πρέπει να είναι από τις μοναδικές φορές που λέω ψέματα και νιώθω τύψεις... Αυτό δεν είναι καλό, δεν με αναγνωρίζω πια. Που πήγε η δυναμική Μπέλλα? Που γαμώτο μου? Που?

- Αλήθεια όμως πώς και από την εταιρεία?, είπε ενώ κάθισε στην απέναντι καρέκλα από μένα κοιτώντας με εξεταστικά...

- Χρειαζόμουν κάποια χρήματα και αφού δεν βρήκα εσένα, ήρθα και να τα ζητήσω από τον Έντουαρντ…

- Τι τα ήθελες αγάπη μου τα χρήματα?, είπε συνεχίζοντας την ανάκριση...

- Ξέρεις έχω αναλάβει μια φιλανθρωπία  για τα κακοποιημένα παιδιά και χρειαζόμουν άμεσα κάποια χρήματα...

- Αλήθεια αγάπη μου ανέλαβες να κάνεις φιλανθρωπία? Μπράβο σου .. Και για πόσα χρήματα μιλάμε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτος?

- 10.000 δολάρια, είπα ενώ ξεροκατάπια. Όπως και να το κάνεις, ήταν και μεγάλος άνθρωπος, δεν ήθελα να πάθει κάτι, προς το παρόν τουλάχιστον...

- Αυτό είναι μεγάλο ποσό, Μπέλλα μου..., είπε  εξωτερικεύοντας αυτό που σκεφτόταν…

- Ξέρεις Καρλάιλ μου την ευαισθησία μου πάνω σε αυτό το θέμα, σου έχω πει αν δεν κάνω λάθος..., είπα, αγγίζοντας ακριβώς την ευαίσθητη χορδή του...

Η αλήθεια ήταν  ότι ένα από τα ψέματα μου, έχει να κάνει με κακοποίηση… Είχα και εγώ έναν πατέρα, ο οποίος όπως ο κάθε πατέρας,  μου έριχνε καμία για να συμμορφωθώ, αλλά τίποτα το τόσο σημαντικό... Εγώ όμως χόντρυνα λιγάκι την κατάσταση και είπα ότι με κακοποιούσε... Ε αυτό έκανε τον Καρλάιλ κομμάτια και αμέσως έγινε πιο ανεχτικός και γλυκός προς εμένα... Κάποιος θα έλεγε ότι έτσι αμαύρωνα την φήμη του πατέρα μου, αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν ήταν και κανένας άγιος... Στην ηλικία των 14, μας παράτησε και έφυγε στο εξωτερικό με μια γκόμενα, αφήνοντας μας συνάμα ένα σωρό χρέη που τα φορτώθηκε αναγκαστικά η μητέρα μου...

- Ναι ξέρω Μπέλλα μου... Καλά έκανες, ειλικρινά είμαι πολύ υπερήφανος για σένα... μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη... Ακριβώς εκείνη την στιγμή, ένιωσα μια αηδία, καθώς ακόμα είχα την υπέροχη αίσθηση των χειλιών του Έντουαρντ...

- Λοιπόν Έντουαρντ, όλα εντάξει με τα χρήματα?, ρώτησε ο Καρλάιλ, αλλά ο Έντουαρντ που είχε σηκωθεί και ήταν  χαμένος στις δικές του σκέψεις, δεν αντιλήφτηκε ότι ο Καρλάιλ απευθυνόταν σε εκείνον...

- Έντουαρντ...? ρώτησε ξανά ο Καρλάιλ και τότε γύρισε απότομα το πρόσωπο του προς το μέρος του ξαφνιασμένος...

- Ναι, Καρλάιλ, τι έγινε?, ρώτησε τελείως αποπροσανατολισμένα...

- Έντουαρντ που ταξιδεύεις?, Σου μιλάω...

- Συγνώμη, κάτι σκεφτόμουν... είπε απολογητικά καθώς ξανακαθώταν στην καρέκλα του… Τι με ρώτησες?

- Αν έδωσες στην Μπέλλα τα χρήματα που χρειαζόταν

- Ναι βέβαια... Της έδωσα μια επιταγή, την οποία μπορεί να εξαργυρώσει κάτω στο λογιστήριο...

- Πολύ ωραία, σε ευχαριστώ πολύ...

- Μην το συζητάς..., είπε και έσκυψε να κοιτάξει κάτι χαρτιά...Ένιωθα κάπως άβολα εδώ μέσα, ήταν καιρός να φύγω .

- Λοιπόν σιγά σιγά πρέπει να φεύγω, έχω κάτι δουλειές να κανονίσω, θα τα πούμε σπίτι..., απευθυνόμενη και στους δύο...

- Αγάπη μου, ξέχασα να σου πω, δεν θα μείνω σήμερα στο σπίτι...

- Τι εννοείς δεν θα μείνεις σήμερα στο σπίτι?

- Από το σημερινό ραντεβού προέκυψε ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο για να κλείσω μια επαγγελματική συμφωνία...

- Και πότε θα μου το έλεγες, Καρλάιλ, όταν δεν θα σε έβρισκα σπίτι?, είπα δήθεν θυμωμένα... Ποσώς με ενδιέφερε αν θα έλειπε  από το σπίτι ή όχι? Αλλά ας το έπαιζα και λιγάκι θυμωμένη, μόνο καλό θα μου έκανε το βράδυ που θα έλειπε, δεν θα άντεχα και άλλες γλύκες με τον γέρο...

- Σου είπα αγάπη μου, προέκυψε εντελώς τυχαία...

- Τέλος πάντων, δεν μπορώ να σου πω κάτι τώρα και τι ώρα θα φύγεις?

- Σε λίγο θα πάω σπίτι, να ετοιμαστώ... Η πτήση μου φεύγει στις 8...

- Και πότε θα γυρίσεις?

- Αν πάνε όλα όπως τα υπολογίζω... Αύριο το απογευματάκι...

- Πολύ ωραία, αγάπη μου...

- Χρειάζεται να έρθω και εγώ, Καρλάιλ, στο ταξίδι?, ρώτησε ο Έντουαρντ...

- Δεν είναι αναγκαίο, κάτι διαδικαστικά είναι μόνο... Άλλωστε θέλω για όσο λείπω να είναι κάποιος στη θέση μου... Μόλις το είπε αυτό, μου κόπηκαν τα πόδια... Τι θα είμαι μόνη μου μαζί του? Ωχ γιατί είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κάτι θα γίνει και αυτό που θα γίνει,  ποιον θα καταστρέψει ...? Σκέψου λογικά Μπέλλα, απλά θα φροντίσεις να μην το συναντήσεις όσο θα είσαστε μαζί στο σπίτι, είναι απλό... Αυτό θέλω? Είναι σίγουρο?

- Όπως νομίζεις..., είπε απόλυτα συγκρατημένα με ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη του. Ωχ, απορώ τι σκέφτεται ή μήπως ξέρω ήδη!?

- Λοιπόν αγάπη μου καλό ταξίδι σου εύχομαι και να μου προσέχεις, είπα και του έδωσα ένα φιλί, ενώ με την γωνία του ματιού μου, είδα τον Έντουαρντ, ο οποίος είχε ένα άγριο βλέμμα λες και ήθελε να μας φάει...

- Σε ευχαριστώ καλή μου και εσύ να μου προσέχεις…

- Μην φοβάσαι, λοιπόν σας αποχαιρετώ και τους δυο και Έντουαρντ σε ευχαριστώ και πάλι...

- Τίποτα Μπέλλα, είπε και ένα λαμπερό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του... Αχ, αυτό το χαμόγελο... Έκανε την καρδιά σου να χτυπά τόσο μα τόσο δυνατά!!

Βγήκα αμέσως από το γραφείο, πήγα κάτω στο λογιστήριο και αφού εξαργύρωσα την επιταγή έφυγα σχεδόν τρέχοντας από την εταιρεία γιατί ειλικρινά ένιωθα να πνίγομαι, ήταν σαν θέατρο του παραλόγου... Δεν ξέρω ποιος πρωτοκοροιδεύει ποιον!! Εγώ τον Καρλάιλ?… Εγώ τον Έντουαρντ?... Εγώ και ο Έντουαρντ, μαζί τον Καρλάιλ?... Τόση πολλή κοροϊδία μαζεμένη πια δεν αντέχετε!!

Τον ήθελα τον Έντουαρντ σαν τρελή... Ποια τυφλή δεν θέλει το φως της, αλλά είναι σαν να περπατάς πάνω σε αναμμένα κάρβουνα... Ο Έντουαρντ δεν είναι ένας οποιοσδήποτε που άνετα θα πήγαινα μαζί του, αλλά είναι κάτι σας δεύτερος γιος του Καρλάιλ, του ανθρώπου που παντρεύτηκα και δεξί του χέρι...  Αυτό από μόνο του, όσο και ψεύτρα, όσο σκληρή  και να είσαι,  αυτό σου δημιουργεί τύψεις και άσχημες μάλιστα. Εκτός όμως από τον Καρλάιλ είναι και η Τάνια, η αρραβωνιαστικιά του Έντουαρντ, άρα διπλή κοροϊδία... Καλά δεν μπορώ να πω ότι εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει και πολύ για την Τάνια, μια αλόγα είναι που τρώει τα λεφτά του μπαμπά της, αλλά τον Έντουαρντ,  δεν τον νοιάζει, που υποτίθεται είναι ότι σέβεται τους άλλους? Κοροϊδεύει τον άνθρωπο που τον ευεργέτησε και την γυναίκα που σε λίγο θα παντρευτεί  και αυτό μόνο για μένα? «Μαζί σου έχω χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους...»Αυτή η φράση του στροβιλίζεται συνέχεια μέσα στο μυαλό μου... Μπορεί να είναι όντως ερωτευμένος μαζί μου? Όχι δεν μπορεί ή μπορεί? Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τόσο γρήγορα άρχισε να νιώθω για μένα συναισθήματα, μήπως με κοροϊδεύει και παίζει μαζί μου? Αχ θα χάσω το μυαλό μου μαζί του, θα χάσω τον εαυτό μου και αυτό με τρομοκρατεί περισσότερα από όλα…

Μετά από ώρες…

Αφού κανόνισα κάτι επαγγελματικές δουλείες που είχα, πήγα και σπίτι και αφού άλλαξα,  ήταν η ώρα να συναντήσω αυτό το κάθαρμα… Είναι ένας από τους ανθρώπους που μισώ πιο πολύ στην ζωή μου... Απορώ πότε θα σταματήσει να με απειλεί? Η απάντηση ήταν απλή... ΠΟΤΈ!!

Μόλις έφτασα στο μέρος που είχαμε κανονίσει, τον είδα εκεί να περιμένει. Τώρα που τον ξαναέβλεπα, μετά από τόσο καιρό, απορώ τι του έβρισκα παλιότερα και τώρα είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του. Ο Έντουαρντ είναι χίλιες φορές πολύ καλύτερος και πιο όμορφος από τον Πέντρο... Κατέβηκα και τον πλησίασα με τα νεύρα μου να παίζουν ταμπούρλο.

- Καλώς την αγαπούλα, είπε και πήγε να με φιλήσει... Αμέσως τον απομάκρυνα από κοντά μου... Αηδίαζα και μόνο στην ιδέα να τον αγγίξω, πόσο μάλλον και να τον φιλήσω!!

- Δεν θα φιλήσεις την αγαπούλα σου?, είπε με ένα ειρωνικό τόνο...

- Ούτε να το σκέφτεσαι, αηδιάζω και μόνο στην σκέψη...

- Παλιότερα σου άρεσε...

- Παλιότερα ήμουν και χαζή και ανώμαλη για να μου αρέσει ένας τύπος σαν και εσένα...

- Καλά, Καλά, δώσε τώρα το παραδάκι..., είπε και άπλωσε το χέρι του... Τότε άνοιξα την τσάντα μου και του έδωσα τα λεφτά και άρχισε να τα μετρά...

- Αυτά είναι τα μισά, εγώ σου είπα 20 χιλιάρικα μωρή, που είναι τα υπόλοιπα?... ρώτησε βγαίνοντας από τα ρούχα του με σκληρή φωνή και άρχισα να ταράζομαι αλλά το έκρυψα πολύ καλά...

- Δεν μπόρεσα να βρω τόσα πολλά χρήματα... Βολέψου με αυτά και θα βρω κάποια στιγμή και τα υπόλοιπα... του απάντησα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τόνο με τον δικό του μπας και τα παρατήσει αλλά δεν είχα και πολλές ελπίδες και αυτό το ήξερα καλά...

- Όταν λέω μωρή 20 θα είναι 20, το κατάλαβες...?, είπε εξαγριωμένα...

- Δεν μπόρεσα να βρω τόσα χρήματα…

- Ποιον πάς να κοροϊδέψεις, παλιοπουτάνα, είπε αστράφτοντας μου ένα δυνατό χαστούκι που με έκανε να ζαλιστώ  και να πέσω κάτω…

- Δώσε μου και τα υπόλοιπα τώρα!! Φώναξε...

- Δεν έχω άλλα, είπα ενώ δάκρυα άρχιζαν να ξεχειλίζουν από τα μάτια μου...

- Ποιον νομίζεις ότι κοροϊδεύεις, μωρή?, είπε και αφού με σήκωσε όρθια, με ξαναχαστούκισε τόσο δυνατά που για ακόμα μια φορά έπεσα κάτω, χτυπώντας αυτόματα και το χέρι μου πάνω στον κακοφτιαγμένο δρόμο...

- Κυρία Κάλλεν, τι γίνεται εδώ? Είσαστε καλά?, ρώτησε μια γνώριμη φωνή... Σήκωσα το πρόσωπο μου και βλέποντας τον Έντουαρντ  να στέκεται από πάνω μου,τα έχασα εντελώς...

- Έντουαρντ, τι κάνεις εδώ?

- Ποιος είναι αυτός, μωρή?, είπε ο Πέντρο ο οποίος τον αγριοκοίταζε...

- Ο μπράβος της είμαι, κύριε... Με είχε προσλάβει ο άντρας της για να την προσέχω, είπε ενώ έσκυψε και με βοήθησε να σηκωθώ... Μα καλά από πού ξεφύτρωσε αυτός ο άνθρωπος? Και τι λέει? Μπράβος μου?

- Παλιοπουτανάκι, έφερες και μπράβο??

- Δεν τον έφερα εγώ..., είπα στηριζόμενη στον Έντουαρντ γιατί ψιλοζαλιζόμουν...

- Η αλήθεια κύριε είναι..., είπε ενώ τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω απαξιωτικά..., ότι η Κυρία Κάλλεν μου είπε να μην την συνοδεύσω αυτή την φορά, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό... Έτσι την ακολούθησα, όπως ακριβώς απαιτεί  η δουλειά μου…

- Μμμμ και τώρα φοβηθήκαμε...

- Κύριε Σάντες, θα έπρεπε να φοβάστε...

- Από πού ξέρεις το όνομα μου?

- Το όνομα σας είναι Πέντρο Σάντες... Είστε 32 χρονών, δεν έχετε μόνιμη κατοικία και βρίσκεστε παράνομα στην χώρα εδώ, αφού εδώ και δύο χρόνια έχει λήξει η παραμονή σας... Είστε άνεργος ενώ εκβιάζετε πλούσιες κυρίες με κάθε είδους φωτογραφία ή βίντεο για να τους παίρνεται χρήματα, είπε και είχα μείνει κυριολεχτικά με το στόμα ανοιχτό... Που τα ήξερε όλα αυτά? Εγώ ούτε  τα μισά δεν γνώριζα…

- Πώς τα ξέρεις όλα αυτά?

- Τα ξέρει όλη η αστυνομία, αυτό φτάνει…, είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο...

- Έφερες μωρή την αστυνομία...?

- Δεν έφερε κανέναν, αλλά αν τολμήσετε να την ξαναπειλήσετε, θα την δείτε...

- Δεν σε φοβάμαι…

- Αυτή δεν ήταν η σωστή απάντηση... Τρέξτε όσο μπορείτε, γιατί σε λίγες ώρες θα σας πιάσουν και θα πετάτε για την χώρα σας...

- Αυτό δεν είναι αλήθεια…

- Σε λίγη ώρα από τώρα θα αποδειχθεί αν είναι αλήθεια ή ψέμα... Μια συμβουλή από εμένα, μην πάτε και πολύ μακριά, όπου και να πάτε θα σας πιάσουν...

- Θα μου την πληρώσετε και οι δύο είπε και άρχισε να τρέχει σαν κυνηγημένος... Όλα αυτά συνέβησαν στα αλήθεια ή βλέπω όνειρο…?

- Έντουαρντ…, πήγα να πω αλλά με διέκοψε...

- Έλα να πάω να σε φροντίσω από τα τραύματα σου και μην φοβάσαι έχεις να μου δώσεις πολλές εξηγήσεις..., είπε και αφού με σήκωσε στην αγκαλιά του, κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο του... Ένιωθα τόση ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά του, λες και δεν μπορεί να με πειράξει κανένας...

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και αφού με άφησε κάτω, χωρίς να σταματά να με στηρίζει, άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και με έβαλε μέσα... Έκλεισε την πόρτα και πήγε από την θέση του οδηγού... Ήταν η πρώτη φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο του, δεν είχε ξανατύχει... Ωστόσο δεν παρατήρησα τι ήταν απέξω, λόγω της θολούρας μου, αλλά σίγουρα  ήταν ακριβό αυτοκίνητο από όσο τουλάχιστον μπορούσα να καταλάβω από το εσωτερικό του...Μπήκε μέσα και αμέσως άνοιξε ένα ντουλαπάκι και έβγαλε ένα κουτάκι πρώτων βοηθειών... Απορούσα μα καλά γιατί έχει ένα τέτοιο κουτί εδώ μέσα...?

- Το έχω προληπτικά, δεν ξέρεις καμιά φορά τι μπορεί να συμβεί, είπε απαντώντας στην ανείπωτη ερώτηση μου... Μα καλά την σκέψη μου διάβασε? Έβαλε σε μπαμπάκι λίγο οινόπνευμα και άρχιζε να καθαρίζει τις πληγές που μου είχε δημιουργήσει αυτό το καθίκι... Μόλις ακούμπησε πάνω στο μάγουλο μου, πετάχτηκα από την θέση μου από το τσούξιμο...

- Υπομονή, πρέπει να τις καθαρίσουμε για να μην πάθεις μόλυνση..., είπε ήρεμα συνεχίζοντας την δουλειά του...

- Θα προσπαθήσω…, είπα αλλά δεν μου άρεσε και πολύ να τσούζω… Αφού τελείωσε, πέταξε τα  μπαμπάκια, έκλεισε το κουτί και έστριψε προς την μεριά μου...

- Ωραία λοιπόν ακούω εξηγήσεις..., είπε κοιτάζοντας με στα μάτια...

- Μάλλον εγώ θέλω πρώτα εξηγήσεις, είπα, αφού είχα ακόμα την απορία πώς βρέθηκε εδώ…

- Α και σε έσωσα και μου ζητάς και τον λόγο?

- Έντουαρντ, αυτή την στιγμή είμαστε και οι δύο μπλεγμένοι με αυτόν το κάθαρμα...

- Δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα...είπε με μια σιγουριά που με σόκαρε... Μα καλά πως μπορούσε να είναι τόσο σίγουρος γι αυτό?

- Μπα και πώς είσαι τόσο σίγουρος?

- Τον κυνηγάει όλη η αστυνομία και θα εξοριστεί πια...

- Δηλαδή είναι αλήθεια αυτό που έλεγες πριν?... ρώτησα ακόμα πιο σοκαρισμένη...

- Ε τι ψέματα?...

- Νόμιζα ότι το είπες για να γλιτώσουμε...

- Δεν είμαι τόσο ηλίθιος Μπέλα... Σε ακολούθησα από την στιγμή που έφυγες από το σπίτι γιατί σε είδα κάπως ανήσυχη... Εσύ βέβαια δεν ήξερες ότι ήμουν σπίτι και έτσι έκλεψα την ευκαιρία και σε ακολούθησα... Μόλις σταμάτησες, σταμάτησα και εγώ λίγο πιο πίσω για να μην με δει κανένας... Βγήκα έξω και περίμενα να δω τι γίνεται... Όταν τον είδα όμως να σε χτυπάει, αποφάσισα να σε βοηθήσω, δεν θα μπορούσα ποτέ να σε αφήσω στα χέρια αυτού του αλήτη... Τον έβγαλα φωτογραφία και την έστειλα στον κολλητό μου, τον Τζεικ, που είναι αστυνομικός και αμέσως μου έστειλε όλα τα στοιχεία και τώρα απλά τον αναζητούν...

- Σε ευχαριστώ πολύ για όλα, αν δεν ήσουν εσύ τον είχα ικανό να με σκοτώσει..., είπα και ένιωσα κάπως και μόνο στην ιδέα...

- Μην φοβάσαι τώρα όλα τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους, αλλά τώρα μου χρωστάς και εσύ κάποιες εξηγήσεις, σωστά?

- Σωστά...

- Λοιπόν είμαι έτοιμος να ακούσω..., είπε ενώ με κοιτούσε στα μάτια... Και τώρα Μπέλλα, τι λέμε??