Να με προσέχεις 1..Η συνάντηση 

Μπέλλα

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε στην ζωή μας τι έχουμε κάνει στην  και τα τραβάμε όλα αυτά? Φταίμε εμείς πραγματικά που αφήνουμε τους άλλους να μας κάνουν ότι θέλουν ή φταίνε αυτοί και τα απωθημένα τους? Είναι μια ερώτηση που με ταλανίζει από την στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου και ακόμα δεν έχει απαντηθεί?

- Μπέλλα που είσαι?... άκουσα την φωνή της αδερφής μου, της Ρόζαλι να με φωνάζει και μια ακαταμάχητη επιθυμία να την βρίσω άρχισε να με πνίγει...

- Εδώ στο δωμάτιο, διαβάζω,... είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, αφού είναι η μεγαλύτερη αδερφή μου και πρέπει να την σέβομαι και να μην της πηγαίνω κόντρα. Νευρικά βήματα άκουσα στο διάδρομο, ωχ, πάλι νεύρα έχει και ποιος θα την πληρώσει? Εγώ φυσικά! Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα μια Ρόζαλι νευριασμένη, όχι φυσικά μια εικόνα που δεν είχα ξαναντικρίσει...

- Γιατί τα πιάτα δεν είναι πλυμένα?... ρώτησε εξοργισμένη.

- Έχω διάβασμα Ρόζαλι και τα άφησα για αργότερα,... απάντησα με ηρεμία.

- Ποσώς με ενδιαφέρει, υποχρέωση σου είναι να τα έχεις όλα άψογα εδώ μέσα!!

- Δεν είναι μόνο δική μου υποχρέωση, αλλά και δική σου και εσύ μένεις εδώ,... είπα και τότε τα μάτια της άστραψαν. Ωχ τι το ήθελα να της πάω κόντρα, τώρα ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε?

- Τολμάς και μου αντιμιλάς? Ποια νομίζεις ότι είσαι?... είπε ενώ κουνούσε το πόδι νευρικά από τον εκνευρισμό της.

- Είμαι πια ενήλικη Ρόζαλι, δεν μπορείς να μου φωνάζεις σαν να είμαι κάνα πεντάχρονο,… είπα δεν ξέρω και εγώ πως, αλλά δεν άντεχα άλλο να μου φωνάζει και να με μαλώνει!!

- Τι λες βρε ασχημομούρα, που ούτε μαϊμού δεν θα γύριζε να σε κοιτάξει. Πήγαινε τώρα να πλύνεις τα πιάτα για να μην μιλήσω στους γονείς μας και θα δεις τι θα πάθεις μετά!!... είπε με ένα αυτάρεσκο ύφος! Με νευρίαζε όταν μου χτυπούσε κατάμουτρα ότι είμαι άσχημη, εντάξει το ήξερα, αλλά με νευρίαζε όταν μου το κοπάναγε ξανά και ξανά!

- Μπορεί να είμαι άσχημη, αλλά σκυλάκι δικό σου δεν είμαι, το κατάλαβες αυτό?... είπα θιγμένη.

- Μπα το σκιάχτρο κάνει την επανάσταση του? Θα δεις τι θα πάθεις εσύ τώρα!!... είπε και έφυγε κλείνοντας  δυνατά την πόρτα στην μούρη μου!

Δεν την άντεχα άλλο, όσο πέρναγε ο καιρός γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Επειδή ήταν η μεγαλύτερη και είχε την εύνοια των γονιών μου, μας έχει όλους σαν στρατιωτάκια εδώ μέσα! Οι γονείς μου πάντα ήταν με το μέρος της ακόμα και αν έφταιγε εκείνη.

Άκουσα την Ρόζαλι ξαφνικά να μιλάει στο τηλέφωνο και ήμουν σίγουρη ότι μιλούσε στην μητέρα μου για να με μαλώσουν λες και είμαι ανήλικη. Ήξερε η Ρόζαλι ότι  δεν θα της πάνε κόντρα  και  φυσικά το εκμεταλλευόταν στο έπακρο. Οι γονείς μου ποτέ δεν της χαλούσαν το χατίρι και φυσικά εγώ έβγαινα η κακιά και η ανυπάκουη με ένα σωρό τιμωρίες στο κεφάλι μου! Έχω φάει πολύ ξύλο από τους γονείς μου εξαιτίας της Ρόζαλις και οποιαδήποτε αντίδραση και αν έφερνα απλά προκαλούσε ακόμα περισσότερο ξύλο.

Θυμάμαι κατά την περίοδο των Πανελλαδικών που προσπαθούσα να διαβάσω και εκείνη μου έκανε πόλεμο νεύρων μια με τις φωνές της, μια με την μουσική στην διαπασών, μια να την καλύπτω στα ραντεβουδάκια της ενώ όλες τις δουλειές του σπιτιού τις είχα φορτωθεί εγώ στην πλάτη μου, αφού εκείνη δεν κάνει τίποτα γιατί υποτίθεται δουλεύει και κουράζεται και από την άλλη οι γονείς μου λόγω της εργασίας τους λείπουν από το πρωί μέχρι το βράδυ!

Δεν το έβαλα κάτω όμως και παρόλο τον πόλεμο που μου έκανε, εγώ κατάφερα να περάσω στην γεωπονική που τόσο επιθυμούσα και μάλιστα χωρίς την βοήθεια κανενός. Φυσικά οι γονείς μου ούτε ένα μπράβο, ούτε ένα δώρο, ενώ της αδερφής μου που τελείωσε με το ζόρι ένα ΤΕΙ τι δώρα, τι εύσημα, άλλο πράγμα!! Δεν με ένοιαζε όμως, γιατί ήταν προσωπική μου νίκη και ευτυχώς είχα τους φίλους μου κοντά μου που με στήριζαν πάντα! Ειδικά η φίλη μου η Έλενα που είναι πάντα δίπλα μου, αν δεν την είχα δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανα!!

Μετά από 3 ώρες...

Εδώ και τρεις ώρες η Ρόζαλι δεν είχε εμφανιστεί στο δωμάτιο μου αλλά και εγώ φυσικά δεν τολμούσα να βγω έξω από αυτό γιατί δεν είχα καμιά όρεξη να τσακωθούμε ξανά. Από ώρα σε ώρα θα ερχόντουσαν οι γονείς μου και γνώριζα πολύ καλά τι θα ακολουθούσε!! Θα την πλήρωνα πάλι εγώ ως συνήθως και θα κατέληγα με κάποια πληγή στο πρόσωπο ή στο σώμα εξαιτίας του ξύλου που θα έτρωγα! Κάθε φορά που εναντιωνόμουν απέναντι τους απλά προκαλούσα περισσότερο την οργή τους και το ξύλο διπλασιαζόταν.

Εκεί που καθόμουν άκουσα την εξώπορτα να ανοίγει και βήματα να έρχονται προς το μέρος μου απειλητικά. Αυτό ήταν, οι στιγμές ηρεμίας που είχα τις τελευταίες ημέρες απλά εξανεμίστηκαν μέσα σε λίγα λεπτά και ένας νέος Γολγοθάς θα ξεκινούσε! Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και μπροστά μου εμφανίστηκε ο πατέρας μου νευριασμένος  που  χωρίς καν να προλάβω να πω τίποτα, σήκωσε το χέρι του και μου άστραψε ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό μου!

- Αυτό για να μάθεις να αντιμιλάς και να πηγαίνεις κόντρα στην αδερφή σου. Τώρα σήκω και πήγαινε να πλύνεις τα πιάτα, πριν σου αστράψω και δεύτερο, είπε και εγώ αμέσως με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τα μάτια εξαιτίας του πόνου που μου προκάλεσε το χαστούκι, έτρεξα να πλύνω αυτά τα αναθεματισμένα πιάτα!!

Την επόμενη μέρα...

Το βράδυ πέρασε αναίμαχτα χωρίς εντάσεις και ξύλο, κλείστηκα στο δωμάτιο μου και μέχρι το πρωί που εξαφανίστηκαν όλοι για τις δουλειές τους, δεν βγήκα καθόλου. Αφού ξημέρωσε και όλοι είχαν  φύγει, ετοιμάστηκα για την σχολή μου, το μόνο μέρος όπου ένιωθα καλά.

Μόλις βγήκα έξω η Έλενα με περίμενε ενώ ήταν ακουμπισμένη πάνω στο καπό του αυτοκίνητου της. Από το δημοτικό μέχρι και σήμερα που πηγαίνουμε στην σχολή δεν έχουμε  χωριστεί στιγμή! Θέλαμε και οι δύο την γεωπονική  και ως θαύμα τελικά τα καταφέραμε και περάσαμε μαζί. Πραγματικά αν δεν είχα την κολλητή μου, δεν ξέρω πώς θα ήμουν ακόμα ζωντανή.

Πέρασε και εκείνη δύσκολα στην ζωή της, διότι έχασε την μητέρα της σε μικρή ηλικία και αυτό δεν ήταν κάτι που το ξεπέρασε εύκολα. Ωστόσο τώρα έχει ορθοποδήσει, είναι πολύ καλή φοιτήτρια και έχει δεσμό με ένα πολύ καλό παλικάρι τον Στέφαν που ειλικρινά την λατρεύει. Κάποιες φορές την ζηλεύω που εκείνη έχει κάποιον να μοιραστεί την αγάπη της και εγώ όχι αλλά είναι λογικό, εγώ είμαι άσχημη ενώ εκείνη όχι.

- Καλημέρα Έλενα,... είπα με ένα χαμόγελο.

- Καλημέρα σουσουράδα, τι κάνεις?... μου το ανταπέδωσε ενώ με έσφιξε στην αγκαλιά της.

- Καλά είμαι, εσύ?

- Μια χαρά,... είπε δύσπιστα ενώ κοιτούσε έντονα το πρόσωπο μου.

- Δεν πάμε σιγά - σιγά?...την ρώτησα καθώς προσπαθούσα να αποφύγω την πρωινή της ανάκριση αλλά εκείνη δεν μου έκανε την χάρη.

- Μπέλλα γιατί φοράς γυαλιά, αφού δεν έχει ήλιο?

- Έτσι μου ήρθε,... είπα δήθεν.

- Και αυτό το σημάδι τι είναι?

- Φτου σου ρε γαμώτο φάνηκε?... είπα και ένα ειρωνικό ύφος εμφανίστηκε στο πρόσωπο της και αμέσως κατάλαβα ότι την πάτησα.

- Πάλι σε βάρεσε ο πατέρας σου?... ρώτησε ενώ μου έβγαζε τα γυαλιά και έμεινε να με κοιτά με ανοιχτό το στόμα από το θέαμα.

- Φαίνεται πολύ?

- Δεν περνά και απαρατήρητο, τι έγινε πάλι ή βασικά τι έκανε πάλι η αδερφούλα σου?

- Δεν έπλυνα τα πιάτα, τσακώθηκα μαζί της και όπως φαντάζεσαι έκανε παράπονα στους γονείς μας και ο πατέρας μου με βάρεσε.

- Δεν πάμε καλά, η γεροντοκόρη τα έχει παίξει άσχημα.

- Τέλος πάντων πάμε στην σχολή?... παρακάλεσα αλλά εκείνη συνέχισε να με πιέζει.

- Όχι Μπέλλα, κάθε φορά που μιλάμε για αυτό το θέμα, προσπαθείς να το αποφύγεις. Είσαι ενήλικη πια, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να σε κακοποιεί γιατί έτσι του την βάρεσε.

- Έλενα σε παρακαλώ, μην το κάνεις θέμα.

- Δεν το κάνω θέμα την μια φορά, δεν το κάνω θέμα την άλλη αλλά μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση? Πρέπει να φύγεις από το σπίτι Μπέλλα, δεν πάει άλλο.

- Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να φύγω ακόμα από το σπίτι και να μείνω μόνη μου.

- Έλα να μείνεις σε εμένα,... μου πρότεινε και μια λάμψη εμφανίστηκε στα μάτια της.

- Ούτε να το συζητάς αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβαρύνω τον πατέρα σου με κανένα τρόπο.

- Δεν τον επιβαρύνεις καθόλου, μην λες βλακείες.

- Καλά, καλά θα δούμε, πάμε στην σχολή τώρα γιατί θα χάσουμε το μάθημα?

- Άντε μπες μέσα στο αυτοκίνητο,... είπε τελικά ηττημένα και αφού μπήκαμε ξεκινήσαμε για την γεωπονική.

- Ρε Μπέλλα η αδερφή σου όσο πάει και χειροτερεύει λες να φταίνε οι δύο αποτυχημένοι αρραβώνες που έχει κάνει?

- Ούτε που ξέρω, πάντως από ότι έχω μάθει θέλει τον προϊστάμενο της και εκείνος την απορρίπτει.

- Και να πω ότι έχει άδικο ο άνθρωπος, θα πω ψέματα,… είπε και ψιλογέλασε.

- Και να πω ότι είναι άσχημη, δεν είναι. Απορώ γιατί της φεύγουν όλοι?

- Η ομορφιά δεν είναι το παν αν δεν έχεις και τον καλό χαραχτήρα για να κρατήσεις τον άλλον.

- Τι να πω δεν ξέρω, έχω απαυδήσει μαζί της,... είπα και ήταν η απόλυτη αλήθεια. Οι αντοχές μου είχαν σχεδόν εξαντληθεί, πότε θα την έπνιγα ούτε και εγώ ήξερα.

Μετά από 4 ώρες…

Τέσσερις ώρες μάθημα και ούτε κατάλαβα πότε πέρασαν. Θεωρούσα το Πανεπιστήμιο το ησυχαστήριο μου, πάντα εκεί βρίσκω την γαλήνη και την ηρεμία που αναζητώ. Λατρεύω την γεωπονική και κάθε μάθημα το θεωρώ τόσο ωραίο, τόσο ξεχωριστό με την δική του ιδιαιτερότητα και ουσία.

Μετά το μάθημα πήγαμε όλη η παρέα για καφέ, κάναμε το χαβαλέ μας, γελάσαμε και έπειτα πήγα στο σπίτι της κολλητής μου για να περάσει η ώρα. Δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω ακόμα σπίτι, δεν μπορούσα ακόμα να αντιμετωπίσω την αδερφή μου, χρειαζόμουν λίγες ώρες χαλάρωσης και ξεκούρασης μακριά από όλη αυτή την τρέλα που επικρατεί στο σπίτι μου.

Είχε βραδιάσει πια και εγώ για κακή μου τύχη γύρισα σπίτι. Μόλις μπήκα μέσα είδα την Ρόζαλι μπροστά στο καθρέπτη να βάζει κραγιόν. Την παρατήρησα καλύτερα και είδα ότι φορούσε ένα κοντό μαύρο φόρεμα, τόσο προκλητικό που δεν άφηνε τίποτα στην φαντασία των αντρών. Όταν ντυνόταν έτσι η Ρόζαλι σήμαινε ότι πάει να βρει κανέναν άντρα για να περάσει την νύχτα της, το συνήθιζε πολύ αυτό ειδικά μετά τον δεύτερο αποτυχημένο αρραβώνα της.

- Μπα μπά ασχημομούρα γύρισες? Που ήσουν μέχρι τέτοια ώρα?

- Στην Έλενα, θα βγεις?

- Ναι γιατί θα σου δώσω αναφορά?

- Δεν είπα κάτι τέτοιο.

- Καλά, καλά ποσώς με ενδιαφέρει τι λες. Οι γονείς μας θα λείπουν για δυο μέρες σε κάτι συγγενείς και εγώ δεν νομίζω να γυρίσω το βράδυ,... είπε και χωρίς καν να μου δίνει σημασία, πήρε την τσάντα της, με προσπέρασε και έφυγε.

Ξαφνικά ένιωσα μια ανακούφιση και ένα ρίγος ευτυχίας να με διαπερνά. Θα είμαι μόνη μου έστω και αυτό τον μικρό χρονικό διάστημα, μόνη μου, τι χαρά είναι αυτή!!!! Αμέσως ξεντύθηκα και αφού έλεγξα ότι είχε ζεστό νερό, μπήκα και έκανα ένα καυτό, χαλαρωτικό μπάνιο.

Μόλις βγήκα, φόρεσα ένα κοντό σορτσάκι και ένα μπλουζάκι αμάνικο έχοντας τα μαλλιά μου τυλιγμένα με μια πετσέτα. Όταν έλειπαν όλοι από το σπίτι, ήθελα να νιώθω ελεύθερη ακόμα και αν το σώμα μου ήταν σε άσχημη κατάσταση. Κάθισα αμέσως να διαβάσω, ώσπου χτύπησε το κουδούνι. Πετάχτηκα ολόκληρη από την τρομάρα μου, μα καλά ποιος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα? Πήγα κοντά στην πόρτα και από το ματάκι είδα ένα ψηλό κύριο αλλά δεν μπορούσα να τον διακρίνω καλά.

- Ποιος είναι, παρακαλώ?

- Συγγνώμη για την ενόχληση, μήπως εδώ είναι η δεσποινίς Ρόζαλι Σουάν?, ρώτησε απέξω κάποιος με ευγενική φωνή.

Για να ζητά την Ρόζαλι, άρα δεν θα ήθελε να μου κάνει κακό, σκέφτηκα και έτσι αμέσως άνοιξα την πόρτα. Τι το ήθελα να το κάνω αυτό, αμέσως ένιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός, δεν ξέρω αν έχω ξανασυναντήσει τόσο όμορφο άντρα σαν και αυτόν. Ήταν ψηλός με ένα μαύρο κουστούμι να αναδεικνύει το σώμα του, καστανοχάλκινα μαλλιά επιμελώς ατημέλητα που αντί να τον χαλούν, τον έκαναν πιο γοητευτικό αλλά αυτό που σε κέντριζε αμέσως είναι τα καταπράσινα μάτια του που σε έκαναν να λιώνεις ολόκληρη. Τον κοιτούσα σαν χαζή, η φωνή μου δεν έβγαινε από μέσα μου, δεν μπορούσα καν να σκεφτώ τι έπρεπε να πω.

- Δεσποινίς μου είστε καλά?, ρώτησε με μια ανησυχία, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

- Ναι, ναι ποιος την ζητά?, ρώτησα τελικά.

- Ο προϊστάμενος της, Έντουαρντ Κάλλεν,... είπε και μια αίσθηση ζήλειας ήρθε να με κυριεύσει. Αυτός ήταν που ήθελε η Ρόζαλι, όχι δεν είναι δυνατόν.