Η ζωή μας ... ένα βιβλίο

9. Δυσκολίες ..

Μπέλλα

Σήμερα η ημέρα ήταν τόσο δύσκολη.. Σηκώθηκα από το κρεβάτι με έναν οικτρό πονοκέφαλο , αφού δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ καλά  , σκεφτόμενη ότι η ζωή μου από εδώ και πέρα θα αλλάξει ριζικά .. Ποτέ δεν φανταζόμουν όταν ήρθα εδώ ότι θα έμπαινα σε μια τέτοια διαδικασία , όπως αυτή με τον Άντονι .. Πάντα αγαπούσα τα παιδιά και ήθελα να κάνω μια οικογένεια , αλλά το να υιοθετήσω ένα παιδάκι δεν το φανταζόμουν με τίποτα …

Καθώς κατέβηκα κάτω για να φτιάξω ένα καφέ , χτύπησε η πόρτα .. Καλά ποιος ήταν πρωί πρωί ..Πλησίασα την πόρτα ..

-         Ποιος είναι ?

-         Μπέλλα ο Άντριου είμαι..μόλις το άκουσα άνοιξα κατευθείαν την πόρτα …Με τον Άντριου γνωριζόμασταν από παιδιά , ήταν πολύ καλός μου φίλος .. Κάποιο διάστημα κάτι πήγε να παίξει μεταξύ μας αλλά του το ξέκοψα , δεν μπορούσα να τον δω κάτι παραπάνω από φίλο , έτσι και αυτός τα έφτιαξε με την Τζειν .. Πριν από δυο χρόνια αρραβωνιάστηκαν και ήταν  πολύ ευτυχισμένοι , τουλάχιστον έτσι ήξερα

-         Άντριου , είπα και τον αγκάλιασα ..

-         Μου είπε να έρθω όσο πιο γρήγορα μπορούσα , ε ήρθα ..

-         Χαίρομαι έλα πέρασε .., είπα και έκανα χώρο για να περάσει ..

-         Δυσκολεύτηκες να το βρεις ?

-         Δεν θα σου πω ψέματα , που πήγες και το βρήκες , βρε Μπέλλα ?

-         Ε αφού εδώ με έφεραν δεν μπορούσα να αρνηθώ την πρόταση .. καφεδάκι ?

-         Δεν θα σου πω όχι .., είπα και πήγα να φτιάξω καφέ ..

-         Η Τζειν καλά ..?

-         Με την Τζειν χωρίσαμε .. , μόλις μου το είπε έμεινα με τον καφέ στο χέρι ..

-         Μα καλά πως ?τι έγινε ?

-         Κοίτα Μπέλλα εμείς οι δυο είχαμε καιρό να τα πούμε και λογικά δεν ξέρεις ότι η Τζειν έφυγε στο εξωτερικό για δουλειά ..

-         Έτσι απλά ?

-         Το συζητήσαμε και καταλάβαμε ότι το να πάει εκεί που της έκαναν πρόταση ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαμε να πάρουμε, άλλωστε τον τελευταίο καιρό δεν ήμασταν και τόσο καλά μεταξύ μας ..

-         Μάλιστα , τι να πω ..

-         Τίποτα μωρέ σιγά , εσύ και ο Τζεικ ?

-         Α και εμείς χωρίσαμε ..

-         Πλάκα μου κάνεις ?

-         Καθόλου ..

-         Μα καλά γιατί ?

-         Υπήρχε και τρίτο πρόσωπο στην σχέση μας και φυσικά όχι από την μεριά μου ..

-         Ο Τζεικ σε απάτησε ?με ρώτησε ενώ με κοιτούσε με έκπληξη στα μάτια , σαν να απορούσε ..

-         Ναι για κακή μου τύχη ίσως και για καλή , δεν ξέρω .. , είπε ενώ συνάμα ξαναθυμόμουν την  στιγμή όπους τους έπιασα στο κρεβάτι και ένιωσα ένα οξύ πόνο να με διαπερνά …

-         Τι να πω , εσύ χώρισες , εγώ χώρισα , την κάναμε και οι δύο από κούπες ..

-         Ναι είδες η ζωή πώς τα φέρνει   , είπα ενώ σέρβιρα τον καφέ ..

-         Να σαι καλά , στην υγειά σου , είπε και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ ..

-         Να σαι καλά , είπα ενώ κάθισα απέναντι του

-         Υπέροχος καφές , είπε και μου χαμογέλασε γλυκά .. Κάθε φορά που το κάνει αυτό , ξέρω αυτόματα ότι μου λέει ψέματα .. Από μικρό που τον ξέρω , το ίδιο πράγμα , αλλά για κακή του τύχη έχει προδοθεί ..

-         Σε ευχαριστώ , μήπως θα ήθελες τίποτα άλλο ?

-         Όχι δεν χρειάζεται μου φτάνει ο καφές , είμαι καλυμμένος ..

-         Όπως νομίζεις ..

-         Πρώτα από όλα θα ήθελα να σε ρωτήσω , είσαι σίγουρη για το βήμα που πας να κάνεις ? θα είναι μια δύσκολη μάχη , το καταλαβαίνεις αυτό , έτσι ?

-         Το καταλαβαίνω απόλυτα , και είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό το βήμα ..

-         Όπως καταλαβαίνεις , όπως μου το περιέγραψες στο τηλέφωνο , έχει έναν πατριό όπου το κακοποιεί και μια μητέρα που την κάνει ότι θέλει , σωστά ?

-         Σωστά , θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι αυτό το παιδί έχει ψυχολογικά τραύματα , εκτός από σωματικά , αφού είδε τον πατέρα του να αυτοκτονεί ..

-         Με κοροϊδεύεις έτσι ?

-         Καθόλου , αυτό το παιδί έχει περάσει πολλά και περνάει πολλά , γιατί νομίζει ότι θέλω να κάνω ένα τέτοιο μεγάλο βήμα και να πάω το παιδί μαζί μου ..

-         Μάλιστα , αυτοί δουλεύουν ?

-         Ναι , βασικά η μητέρα

-         Α μάλιστα , η στάση της μητέρας ..?

-         Είναι μια άβουλη γυναίκα Άντριου , τίποτα παραπάνω ..

-         Κοίτα εμείς θα κάνουμε ειδικές εξετάσεις για να γίνει πιστοποίηση ότι το παιδί κακοποιήθηκε , αλλά ακόμα και αν εξακριβωθεί , δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα το δώσουν σε εσένα το παιδί ..

-         Επειδή είμαι ανύπαντρη ?

-         Ακριβώς Μπέλλα , είσαι ανύπαντρη και αυτό σου δίνει μειονέκτημα, ο δικαστής θα προτιμήσει μια οικογένεια για το παιδί , Μπέλλα , για αυτό σου λέω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα , πάμε να τα παίξουμε όλα για όλα 

-         Θα κάνουμε τα πάντα , ακόμα και αν χάσουμε , το υποσχέθηκα στον μικρό και θα το κάνω ..

-         Όπως νομίζεις , εγώ απλά θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, δεν θέλω να σου χρυσώσω τον χάπι ..

-         Ναι και το εκτιμώ πολύ αυτό ..

-         Λοιπόν προς το παρόν εγώ θα ανέβω και θα καταθέσω αίτηση για υιοθεσία και το παιδί μέχρι το δικαστήριο θα πρέπει να μείνει σε ένα ίδρυμα ..

-         Ίδρυμα ?

-         Ναι Μπέλλα , εκεί τα παιδί θα είναι ασφαλές..

-         Να έλεγα μήπως μπορεί να έρθει να  μείνει εδώ μαζί μου ?

-         Αυτό δεν γίνεται Μπέλλα , απαγορεύεται από τον νόμο ..

-         Μάλιστα , κατάλαβα , πάω να ετοιμαστώ και να πάμε στο νοσοκομείο να μιλήσουμε στο παιδί …..

-         Οκ θα σε περιμένω , είπε ενώ εγώ ήδη ανέβαινα τις σκάλες  για να πάω να ετοιμαστώ …

Μετά από ώρες ..

Ήμασταν πια στο δωμάτιο του Άντονι και του εξηγούσαμε σε μέσες άκρες την κατάσταση και ότι είναι αναγκαίο να πάει σε ένα ίδρυμα για κάποιες μέρες , όπως ήταν φυσικό ο μικρός δεν ήθελε ..

-         Κυρία δεν θέλω να πάω , θέλω να μείνω μαζί σας ..

-         Άντονι μου , για ένα μικρό διάστημα μόνο..

-         Δεν θέλω ..

-         Άντονι σκέψου λιγάκι , αν μείνεις για κάποιο διάστημα στο ίδρυμα , μετά θα μπορείς να μείνεις με την Μπέλλα , είπε ο Άντριου ..

-         Μου υπόσχεστε ότι θα έρθετε να με πάρετε από εκεί μέσα, έτσι ?

-         Ναι Άντονι το υπόσχομαι ..

-         Εντάξει λοιπόν θα πάω να μείνω εκεί ..

-         Χαίρομαι που σκέφτηκες σωστά , του είπα και του χάιδεψα λίγο τα μαλλιά ..

-         Λοιπόν εγώ πρέπει να φύγω , έχω αρκετές δουλειές , αλλά θα ξαναέρθω σε λίγες μέρες , αντίο Άντονι και χάρηκα που σε γνώρισα..

-         Αντίο κύριε Άντριου , είπε ο μικρός , αν και δεν ήταν τόσο χαρούμενο ο μικρός με αυτή την εξέλιξη  ..

Όταν βγήκαμε έξω ο Άντριου με κοίταζε με μια δυσπιστία , λες και όλα ήταν αρνητικά , δεν υπήρχε τίποτα θετικό να μας δίνει ελπίδα.

-         Έλα πες  μου κάτι θες να μου πεις ..

-         Τίποτα προς το παρόν , φαίνεται το παιδί σε αγαπά και θέλει να είναι μαζί σου ..

-         Άντριου , το παιδί με χρειάζεται και το χρειάζομαι και  εγώ , ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά θα το παλέψω μέχρι το τέλος ..

-         Μαζί θα το παλέψουμε , μην φοβάσαι , απλά θέλω να είσαι προετοιμασμένη για όλα ..

-         Θα είμαι , μην ανησυχείς για μένα ..

-         Λοιπόν πρέπει να φύγω , θα τα πούμε σε λίγες μέρες και θα σου έχω και νέα ..

-         Εντάξει , είπα και αλληλοφιληθήκαμε .. θα τα πούμε , είπα και μπήκα ξανά μέσα στον νοσοκομείο ..

Έμπαινα σε δύσκολα μονοπάτια , σε μια μάχη με λίγα όπλα και ήλπιζα σε μια μάχη χωρίς θύματα ..Αφού πήρα μια ανάσα , μπήκα στο δωμάτιο του μικρού , ο οποίο μόλις με είδε κάτι έκρυψε , κάτι που δεν ήθελε να δω ..

-         Τι ήταν αυτό που κρατούσες ?

-         Τίποτα δεν κρατούσα ..

-         Μα το είδα κάτι έκρυψες ..

-         Τίποτα δεν έκρυψα κυρία ..

-         Τέλος πάντων , πώς είσαι ?

-         Καλά είμαι ..

-         Μου έχεις θυμώσει ?, είπα ενώ κάθισα κοντά του ..

-         Όχι , γιατί να θυμώσω μαζί σας ..?

-         Σίγουρα δεν έχεις θυμώσεις ?

-         Ναι κυρία απλά δεν ήθελα να πάω σε ίδρυμα , ήθελα να μείνω μαζί σας ..

-         Σκέψου δεν είναι και τόσο άσχημα , θα γνωρίσεις και άλλα παιδάκια , θα κάνεις παρέες ..

-         Προτιμώ τα παιδιά του σχολείου ..

-         Καταλαβαίνω Άντονι , αλλά η κατάσταση είναι έτσι που πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις ..

-         Κυρία εδώ και δυο χρόνια κάνω υποχωρήσεις για χάρη της μητέρας μου και τι κατάλαβα ?

-         Για να ζήσουμε την ευτυχία κάποιες φορές , πρέπει να υποχωρούμε και να δεχόμαστε πράγματα που ίσως μας πληγώσουν ..

-         Ε τότε πρέπει να κάνω πολλές υποχωρήσεις ..

-         Σωστά λίγες ακόμα και όλα θα πάνε καλά ..

-         Καλά έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά ..

-         Ξέρεις Άντονι, σκέφτεσαι και μιλάς πολύ ώριμα για την ηλικία σου ..

-         Οι καταστάσεις με έκαναν να μεγαλώσω απότομα…

-         Λοιπόν μικρέ πέρασε η ώρα και πρέπει να φύγω ..

-         Εντάξει κυρία και σας ευχαριστώ..

-         Εγώ ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου , του είπα και τον πήρα αγκαλιά , ενώ εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα η αποκλειστική..

-         Γεια σας ..

-         Γεια σου Άννα .., της είπε ο μικρός χαμογελαστά ..

-         Λοιπόν τα λέμε αύριο και αφού του έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο και χαμογέλασα στην Άννα  έφυγα ..

Αύριο θα ερχόμουν μετά το μεσημέρι, αφού είχα σχολείο ..Μακάρι να ήταν ο Έντουαρτ να τον φύλαγε , φοβάμαι να είναι μόνος του .. Αλλά ο Έντουαρτ έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης .. Που είναι ? γιατί δεν έρχεται να μου μιλήσει ?

Καθώς βγήκα έξω , συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου την ζακέτα , πρέπει να την είχα ξεχάσει στο δωμάτιο του μικρού .. Ξαναμπήκα μέσα και ο φύλακας με σταμάτησε ..

-         Που πηγαίνετε ? δεν επιτρέπετε ..

-         Συγνώμη απλά έχω ξεχάσει την ζακέτα μου μέσα , θα μπορούσα να πάω να την πάρω ..

-         Καλά μην αργήσετε όμως..

-         Μην ανησυχείτε , δεν θα αργήσω , είπα και με γοργά βήματα πήγα προς το δωμάτιο του μικρού .. Άνοιξα την πόρτα και τότε είδα κάτι που δεν περίμενα με τίποτα .. Τον Άντονι αγκαλιά με τον Έντουαρτ … Μα πως ?

-         Έντουαρτ τι κάνεις εδώ?

-         Μπέλλα να σου εξηγήσω , είπε και με κοιτούσε με ένα ενοχοποιητικό βλέμμα ..

-         Ακούω ..

-         Ήρθε η ώρα να σου εξηγήσω κάποια πράγματα .. είπε και αυτή την φορά ήταν αποφασισμένος να μιλήσει για κάτι που εγώ αγνοούσα , για κάτι που τον βασάνιζε …