Αληθινή αγάπη

Μπέλλα

Είχε περάσει μιάμιση εβδομάδα από τότε που μπήκα μέσα στην Σπιναλόγκα ..Μιάμιση εβδομάδα από τότε που αποχωρίστηκα τους γονείς μου .Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήγα στο γιατρό και μου είπε ότι είμαι άρρωστη .

« - Δυστυχώς δεσποινίς Σουάν έχετε την ασθένεια του Χάνσεν , θα πρέπει να μεταφερθείτε στην Σπιναλόγκα ..Το νοσοκομείο της Αγίας Βαρβάρας έχει κλείσει και έτσι θα σας μεταφέρουν κατευθείαν στο νοσοκομείο της Σπιναλόγκας .. Όση ώρα μιλούσε ο γιατρός εγώ απλά είχα χαθεί στον δικό μου κόσμο . Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα αυτό .. Πώς θα αντιμετώπιζα τους γονείς μου ?? Πώς θα τους έλεγα ότι είμαι άρρωστη και πρέπει να φύγει για πάντα μακριά τους  ??Πώς θα τους  έλεγα ότι η κόρη τους οδηγείται κατευθείαν στον θάνατο ? Κανονικά το ταξίδι μου για την Σπιναλόγκα έπρεπε να το κάνω πιο νωρίς αλλά δεν μπορούσα να τους αποχωριστώ τόσο γρήγορα και ο γιατρός μου είπε ότι δεν κολλάει τόσο εύκολα αλλά έπρεπε να είμαι πιο προσεχτική.. Έτσι έκατσα λίγες μέρες με τους γονείς μου να τους προετοιμάσω για όλο αυτό .

Η ημέρα του αποχαιρετισμού ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής μου ..Η μητέρα μου έκλαιγε αλλά προσπαθούσε να μου το κρύψει για να μην με κάνει να νιώσω άσχημα .. Από την άλλη ο πατέρας μου , πιο δυνατός χαραχτήρας τα κρατούσε όλα μέσα του. Με λάτρευε ο πατέρας μου , βλέπετε ήμουν το μοναχοπαίδι του , το μικρό του κοριτσάκι , ήταν πολύ δύσκολο για αυτόν να με αποχαιρετήσει  μια για πάντα.

« - Αντίο κοριτσάκι μου να προσέχεις σε παρακαλώ και να μας γράφεις ., έλεγε η μητέρα μου μέσα στους λυγμούς της , δεν τα κατάφερε λύγισε εντελώς ..

-          Σε παρακαλώ μητέρα μου μην κλαις , πες ότι πάω ένα ταξίδι , εντάξει ??

-          Αχ κοριτσάκι μου και πήγε να με αγκαλιάσει , αλλά την απομάκρυνα , δεν έπρεπε να την κολλήσω ..Ο πατέρας μου με είχε αποχαιρετήσει το πρωί και μετά πήγε κατευθείαν στο μαγαζί για να απομονωθεί ..Όσο για την Άλις της ζήτησα να μην έρθει να με αποχαιρετήσει κάνοντας το ακόμα πιο δύσκολο.

-          Πρέπει να φύγω τώρα ..να μου προσέχετε ..υπόσχομαι να σας γράφω ..αντίο ..

-          Αντίο κοριτσάκι μου , είπε ενώ έκλαιγε .. Η καρδιά μου είχε σπάσει σε χίλια κομμάτια,  δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι , την πλήγωνα με το χειρότερο τρόπο.

Είχα γράψει στην Ρόζαλι που ήταν μέσα στην Σπιναλόγκα να με περιμένει.. Από τα γράμματα της , μου έλεγε ότι δεν είναι τόσο άσχημα μέσα εκεί και αυτό μου έδινε κάποιο θάρρος .Το γεγονός ότι θα είχα μια φίλη εκεί  ήταν αρκετά παρηγορητικό για εμένα ..

Το ταξίδι μου στην Σπιναλόγκα ήταν  ήρεμο .. Ένα πετρώδες νησί εμφανίστηκε μπροστά μου και τότε κατάλαβα ότι η υπόλοιπη ζωή μου θα την περνούσα εδώ.. Μόλις έφτασα εκεί με υποδέχτηκε η φίλη μου η Ρόζαλι .. Όταν την είδα ειλικρινά θαμπώθηκα , δεν είχε χάσει τίποτα από την ομορφιά της , λες και δεν ήταν άρρωστη.. Δίπλα της ήταν ένα παλικάρι ψηλό με το οποίο είχε ένα σημάδι μόνο στο πρόσωπο κατά τα άλλα ήταν αρκετά γλυκό και εμφανίσιμο .. Λογικά αυτός πρέπει να ήταν ο αρραβωνιαστικός της ..

-          Μπελλάκι μου .. είπε και έτρεξε να με αγκαλιάσει ..

-          Ρόζαλι , είπα και την αγκάλιασα και εγώ ..

-          Καλώς ήρθες .. είπε και ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της..

-          Καλώς σας βρήκα .

-          Να σου συστήσω από εδώ ο Έμμετ , ο αρραβωνιαστικός μου ..

-          Χαίρω πολύ , είπε και μου έδωσε το χέρι του

-          Και εγώ ..

-          Μπέλλα μου από εδώ ο πρόεδρος και είδα έναν άντρα γύρω στα 45 , αρκετά εμφανίσιμο ..

-          Καλώς ήρθες στο νησί μας Ιζαμπέλλα .

-          Καλώς σας βρήκα ..

-          Πάμε προς τα μέσα ..?

-          Πάμε ..

Καθώς προχωρούσαμε παρατηρούσα τον χώρο γύρω μου.. Αφού περάσαμε μέσα από την σήραγγα, ένας μακρύς δρόμος απλώθηκε μπροστά μου με μια σειρά από καταστήματα . Ανθρώπους χαμογελαστούς και χαρούμενους , ανεπηρέαστους από την αρρώστια τους ..Ζούσαν μια φυσιολογική ζωή όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος  .. Παρατηρούσα τα σπίτια , τα οποία ήταν γεμάτα τα παράθυρα τους από όμορφα και ολάνθιστα λουλούδια , που έδιναν έναν τόσο ωραίο και ιδιαίτερο τόνο σε όλη την ατμόσφαιρα .. Η ευωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού και των γλυκών ήρθε και μου έσπασε την μύτη ..

-          Πώς σου φαίνεται εδώ ??, με ρώτησε η Ρόζαλι ..

-          Είναι πολύ όμορφα , τόσο ανθρώπινα ..

-          Στο είχα πει εγώ , δεν είναι άσχημα εδώ , αρκεί να ξέρεις να βλέπεις την ζωή με αισιόδοξο μάτι .Το σπίτι σου δεν είναι έτοιμο ακόμα, γιατί βλέπεις ήρθε και κάποιος άλλος και έπρεπε να ετοιμάσουμε το σπίτι του ..θα μείνεις για κάνα δυο μέρες στο σπίτι μας ..

-          Δεν σας γίνομαι βάρος έτσι?

-          Μην το συζητάς ..να φτάσαμε .. , είπε και άνοιξε την πόρτα .. Ένα πέτρινο σπίτι , που με μια πρώτη ματιά δεν το έλεγες άσχημο , έτσι όπως το είχε διακοσμήσει η Ρόζαλι το έλεγες σωστό παλατάκι , καλύτερο και από το δικό μας σπίτι  στην Αθήνα..

-          Έλα κάθισε .., είπε και μου έδειξε μπροστά το τραπεζάκι με τις καρέκλες .. Το τραπεζάκι ήταν στρωμένο με ένα λευκό , κεντητό τραπεζομάντιλο και στην μέση του τραπεζιού ήταν ένα βάζο με όμορφα λουλούδια ..

-          Λοιπόν εγώ σας αφήνω να τα πείτε και θα έρθω σε λίγο , και πάλι καλώς ήρθες Μπέλλα ..

-          Σε ευχαριστώ πολύ Έμμετ ..

-          Γεια σου αγάπη μου .., της είπε και της έδωσε ένα φιλί στα χείλη ..

-          Να μου προσέχεις , του είπε και έφυγε ..

-          Πως σου φαίνεται το σπίτι μας ..?

-          Είναι πολύ όμορφο , είπα ενώ η Ρόζαλι ετοίμαζε καφέ ..

-          Εγώ το έφτιαξα , με όλη μου την αγάπη .

-          Το βλέπω αυτό Ρόζαλι.., είπα ενώ κάθισε μαζί μου στο τραπέζι..

-          Πως είσαι ? πως αισθάνεσαι ?

-          Είναι σαν μου έχουν χώσει ένα μαχαίρι στην καρδιά και μου το χώνουν όλο και πιο βαθιά ..

-          Σε καταλαβαίνω έτσι ήμουν και εγώ τον πρώτο καιρό .οι δικοί σου πως είναι ?

-          Πώς θες να είναι ..?

-          Έλα μην στενοχωριέσαι .. έχω μάθει ότι έχει ανακαλυφθεί ένα νέο φάρμακο αν πάνε όλα καλά θα το φέρουν και εδώ και ίσως βρούμε την υγειά μας..

-          Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό ..

-          Ναι είναι . Η Άλις ?

-          Δεν της επέτρεψα να με αποχαιρετήσει , δεν θα άντεχα και άλλο πόνο .

-          Λογικό ..μισό λεπτάκι έρχομαι , είπε και πήγε προς ένα άλλο δωμάτιο ..Λίγο μετά ήρθε με ένα πιάτο στο χέρι ..

-          Πάω λίγο μέχρι πιο κάτω να αφήσω φαγητό σε ένα τύπο που ήρθε πριν δυο μέρες ..

-          Εσύ του πηγαίνεις φαγητό ?

-          Ναι είναι μόνος του μέσα στο σπίτι και δεν βγαίνει για κανέναν λόγο .

-          Θα μου κάνεις μια χάρη ..?

-          Ότι θες ..

-          Άφησε με να το πάω εγώ , μιας και αυτός ήρθε εδώ τώρα , θα ήθελα να τον γνωρίσω.

-          Είσαι σίγουρη για αυτό ..?

-          Απόλυτα ..

-          Ε τότε πάρε το πιάτο . το σπίτι είναι δυο σπίτια πιο κάτω ..

-          Εντάξει , δεν θα αργήσω .., είπα και έφυγα .. Περπάτησα μέχρι πιο κάτω και χτύπησα την πόρτα .Αλλά δεν μου απαντούσε κανείς.. Ξαναχτύπησα αλλά τίποτα.. Η πόρτα δεν ήταν και τόσο καλοφτιαγμένη και έτσι με ένα σπρώξιμο άνοιγε .. Μόλις μπήκα μέσα , ο χώρος ήταν άδειος εντελώς μόνο λίγα πράγματα..

-           Συγνώμη είναι κανείς εδώ ?? , αλλά κανείς δεν απαντούσε ..

-          Με έστειλε η Ρόζαλι έφερα λίγο φαγητό ., είπα και τότε άκουσα ένα τρίξιμο , σαν κάποιος να σηκώθηκε .. Έκανα ένα βήμα πίσω γιατί μπορώ να πω ότι τρόμαξα , ώσπου εμφανίστηκε μπροστά μου ο μόνος άνθρωπος που δεν περίμενα να δω ..

-          Έντουαρτ ....??

Έντουαρτ

Ήμουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι , εδώ και δυο μέρες . Δεν μπορώ να πω από την πρώτη στιγμή ένα ζευγάρι με φρόντισε όσο περισσότερο μπορούσε αλλά η ψυχολογική μου διάθεση ήταν σε άσχημη κατάσταση.

Μόλις άκουσα την πόρτα κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν η Ρόζαλι για να μου φέρει φαγητό  .. Δεν χρειάστηκα να της απαντήσω μιας και θα έμπαινε από μόνη της , η πόρτα ήταν χαλασμένη .Ξαφνικά άκουσα μια γνώριμη φωνή ..

-          Συγνώμη είναι κανείς εδώ ??Με έστειλε η Ρόζαλι , έφερα λίγο φαγητό .. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την μεριά της .. Ναι ήταν εκείνη , δεν έκανα λάθος .. Μόλις με είδε γούρλωσε τα μάτια της ..

-          Έντουαρτ ..?

Καταραμένη Ιζαμπέλλα , ήρθε η ώρα της καταδίκης σου ...