Damned love …

Κεφάλαιο 1:  Θανάσιμα δίκτυα …

Μπέλλα

Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να κοιτάζομαι στο καθρέπτη και να θαυμάζω την ομορφιά μου , ο Θεός με είχε προικίσει με πολλή ομορφιά  και αυτό το εκμεταλλευόμουν στο έπακρο… Δεν ήμουν ιδιαίτερα ψηλή , αλλά είχα μεγάλα καστανά μάτια που σε μαγνήτιζαν στο λεπτό… Μακριά καστανά μαλλιά, με ένα υπέροχο κορμί που ήταν αρκετά θελκτικό στους άντρες... Το τελευταίο, φυσικά, μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ήταν το μέσο για να μου ανοίξουν πολλές πόρτες.

Όταν μεγάλωσα, ήξερα ακριβώς τι ήθελα να γίνω, μοντέλο, να ανέβω επαγγελματικά και να τυλίξω κάποιον πλούσιο, ζώντας έτσι την μεγάλη ζωή… Τα πράγματα μου ήρθαν κατά κάποιο τρόπο όπως τα ήθελα, έγινα μοντέλο, αλλά όχι τόσο διάσημο, ώστε να πω ότι έβγαζα πολλά χρήματα.. Τα έφτιαξα με έναν πλούσιο, κατάφερα για κάποιο διάστημα να ανέβω επαγγελματικά αλλά με έπιασε με ένα νεώτερο του στο κρεβάτι και έτσι με χώρισε... Η αλήθεια ήταν ότι δεν μου πολυάρεσε αυτός ο μπάρμπας, με έλεγχε πολύ και έτσι δεν μετάνιωσα καθόλου που πήγα με έναν παίδαρο.

Φυσικά ένας κούκλος και ένα κρεβάτι μαζί του, δεν θα  μπορούσε ποτέ να μου εξασφαλίσει αυτό που ήθελα τόσο πολύ, την πλούσια ζωή, μόνο για το κρεβάτι ήταν καλοί, για τίποτα παραπάνω... Έτσι φρόντισα, να κάνω τις έρευνες μου και έβαλα στο μάτι έναν άντρα, γύρω στα 50 που δεν ξέρει τι έχει... Το όνομα του , Καρλάιλ Κάλλεν, η περιουσία ανέρχεται πάνω από 5 δισεκατομμύρια, χήρος εδώ και 18 χρόνια, με ένα γιο, τον Ράιλι, αρκετά γλυκό και σέξι θα μπορούσα να πω, που είναι ακριβώς 18 και τώρα σπουδάζει στο εξωτερικό.

Είναι αρκετά γοητευτικός για την ηλικία του, τα μαλλιά του είναι   ξανθά, χωρίς κανένα ίχνος άσπρης τρίχας... Έχει κρατήσει τους τύπους, δεν έχει  γίνει ποτέ θέμα στους δημοσιογράφους, δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα αλλά το μεγαλύτερο του προτέρημα είναι ότι είναι πλούσιος, πολύ πλούσιος και θα φροντίσω να απολαύσω και εγώ αυτό το προτέρημα.

Εδώ και δύο μήνες, φρόντισα να μάθω  και την παραμικρή λεπτομέρεια για αυτόν… Πιο πολλά ήξερα εγώ για το πρόγραμμα του, για τα χρήματα του, παρά ο ίδιος και οι άνθρωποι γύρω του... Κάθε φορά που παρευρισκόταν σε κάποιο φιλανθρωπικό γκαλά ή σε κάποια εκδήλωση, φρόντιζα να βρίσκομαι και εγώ, πάντα κομψά ντυμένη  και προσπαθούσα διακριτικά να τον προσεγγίσω, χωρίς όμως υπερβολές, άλλωστε είχα ολόκληρο σχέδιο στο μυαλό μου, μέχρι να πέσει στα δίχτυα μου.. Με παρατηρούσε αλλά γενικά ήταν συγκρατημένος και δεν έκανε κάποια κίνηση για να με προσεγγίσει… Μην φοβάστε Κύριε Κάλλεν πολύ σύντομα θα βρίσκεστε στα δίχτυα μου και θα περάσετε πολύ καλά, αυτό σας το εγγυώμαι.

 Καρλάιλ Κάλλεν

Μόνος; Είναι μία λέξη που χαρακτηρίζει την ζωή μου, αν δεν είχα τον γιο μου δεν ξέρω αν θα μπορούσα άλλο τόση μοναξιά … Έχασα την γυναίκα μου την Έσμε, όταν γέννησε τον γιο μας τον Ράιλι... Στην αρχή τα είχα χάσει αλλά μετά κατάλαβα ότι το παιδί έχει ανάγκη τον πατέρα του και έτσι αφοσιώθηκα απόλυτα σε εκείνον ... Φυσικά δούλευα αρκετές ώρες για να μην του λείψει τίποτα, αλλά έχοντας πάντα χρόνο για το παιδί μου... Οικονομικό πρόβλημα δεν είχα ποτέ, αφού η περιουσία που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου και μαζί με την δική μου δουλειά, έκαναν τα οικονομικά μας να αυξάνονται όλο και πιο πολύ... Είναι τόσο μεγάλη η περιουσία  που μπορούν να ζήσουν και τα τρισέγγονα μου, που λέει ο λόγος.

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν με ένοιαζε και τόσο που ήμουν μόνος. Είχα το παιδί μου, καλούς φίλους και τον Έντουαρτ, που τον είχα και τον έχω  σαν δεύτερο γιο μου... Έχασε πριν χρόνια τους γονείς του, καλοί, οικογενειακοί φίλοι, τον βοήθησα να τελειώσει τις σπουδές του και του πρόσφερα μια δουλειά στην εταιρεία… Μέσα σε λίγα χρόνια  αποδείχθηκε άξιος υπάλληλος και τώρα είναι διευθυντής οικονομικών... Τον αγαπάω πολύ αυτό το παιδί και ειλικρινά τον έχω μέσα στην καρδιά μου, είμαι πολύ περήφανος για αυτόν... Τώρα όμως που έφυγε ο γιος μου για να σπουδάσει στο εξωτερικό, η μοναξιά άρχισε να με πνίγει όλο και περισσότερο ...

Εδώ και κάποιο καιρό, είναι μια κοπέλα που την  έχω δει σε κάποιες εκδηλώσεις και διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά και μου έχει κινήσει την περιέργεια… Έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά και νιώθω να με τραβάει κοντά της  .. Ωστόσο  η διαφορά ηλικίας με κάνει να διστάζω να την πλησιάσω… Ποτέ δεν έχω δώσει δικαίωμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πάντα κρατούσα χαμηλούς τόνους, μια τέτοια κίνηση, δηλαδή να τα φτιάξω με μια πολύ μικρότερη μου, δεν θα ήταν και ότι καλύτερο για την εικόνα μου... Φυσικά δεν είναι μόνο η εικόνα που με ενδιαφέρει, αλλά είναι και θέμα ηθικής, τι δουλειά έχω εγώ με μια μικρότερη μου;... Αυτόματα δηλαδή έρχομαι αντιμέτωπος με το ηθικό δίλημμα, κάνω κίνηση και που ξέρεις ίσως να ζήσω και ευτυχισμένος τα υπόλοιπα χρόνια που μου απομένουν ή βάζεις πάνω από όλα το ηθικό σου στοιχείο και τον γιο σου, που δεν θα δεχόταν με τίποτα αυτή την σχέση;

Αλλά τι σημασία έχει, μπορεί και η ίδια η κοπέλα να μην θέλει, να τα φτιάξει με ένα μεγαλύτερο της... Κάποιες απαντήσεις όμως έρχονται  εκεί που δεν τις  περιμένεις … Καθώς πήγαινα προς το σπίτι μου, είδα μια κοπέλα να τρέχει και από όσο μπορούσα να διακρίνω, ήταν σε άσχημη κατάσταση... Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου, και μόλις βγήκα έξω από το αυτοκίνητο, την είδα πεσμένη κάτω... Την πλησίασα και παρατήρησα, ότι αίμα έτρεχε από το χέρι της, σαν να την είχα πυροβολήσει, τα ρούχα της σχισμένα, κάνοντας πολλά από τα σημεία του κορμιού της να έχουν αποκαλυφθεί... Έσκυψα, την πήρα στα χέρια μου και τότε αποκαλύφθηκε το πρόσωπο της... Μόλις το είδα, έμεινα σαστισμένος... Ήταν η κοπέλα που έχει αλλάξει όλη την ιδιοσυγκρασία μου, μόνο που το πρόσωπο της είχε αίματα και σημάδια... Η ομορφιά της είχε χαθεί αμυδρά.

-     Δεσποινίς, είσαστε καλά?,ρώτησα με αγωνία αλλά κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να μου  μιλήσει, βρισκόταν σε άθλια κατάσταση...

Δεν έκατσα να το σκεφτώ και πολύ, την έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο, έκανα επί τόπου στροφή και ξεκίνησα για το νοσοκομείο... Σε όλο το δρόμο η κοπέλα δεν μιλούσε καθόλου και εγώ κοιτούσα από τον καθρέπτη, μήπως κάνει καμιά οποιαδήποτε κίνηση, που να  μου δηλώνει ότι με χρειάζεται… Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο, τη πήραν αμέσως να την εξετάσουν … Με είχε πιάσει μια μεγάλη αγωνία, ήλπιζα να μην έχει πάθει τίποτα η κοπέλα, δεν ξέρω γιατί αλλά την νοιαζόμουν πολύ και από την στιγμή που έπεσε στα δικά μου χέρια, θα έπρεπε να κάνω ότι καλύτερο για  αυτήν…

Καθώς περίμενα βγήκε ο γιατρός... Αμέσως τον πλησίασα για να τον  ρωτήσω για την κοπέλα, άλλωστε με είχε φάει η αγωνία και δεν μπορούσα άλλο να περιμένω.

-     Γιατρέ, η κοπέλα είναι καλά;

-     Ναι μην φοβάστε, η σφαίρα πέρασε ξυστά από το χέρι της και απλά της δημιούργησε μια πληγή, τα τραύματα της ευτυχώς είναι μόνο εξωτερικά… , είπε και μια ανακουφιστική ανάσα βγήκε από μέσα μου

-     Έχει συνέλθει;

-     Ναι, τώρα όμως της κάναμε μια ηρεμιστική για να ηρεμήσει και να ξεπεράσει το σοκ που υπέστη ... Αύριο το πρωί θα έχει συνέλθει και θα μπορέσει να πάρει εξιτήριο

-     Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ.

-     Τίποτα , μην το συζητάτε... είπε και έφυγε.

Η αλήθεια ήταν ότι είχα ανακουφιστεί πολύ, τώρα που έμαθα ότι είναι καλά... Μπήκα μέσα στο δωμάτιο της και την είδα ξαπλωμένη να κοιμάται σαν άγγελος… Την καημένη την κοπέλα, πρέπει να της έτυχε κάτι πολύ άσχημο, όποιος της το έκανε αυτό θα πρέπει να τιμωρηθεί…

Το επόμενο πρωί…

Πέρασα όλο το βράδυ στην καρέκλα, κοιτάζοντας την. Όσο την κοιτούσε τόσο πιο πολύ χτυπούσε η καρδιά μου... Είχε πολλά χρόνια να χτυπήσει τόσο δυνατά και φοβόμουν πολύ με αυτό.

Την είδα να κινείται και τα υπέροχα καστανά της μάτια άνοιξαν… Κοίταξε λίγο το χώρο γύρω της, για κάποια στιγμή σάστισε αλλά επανήλθε και πάλι... Γύρισε προς την μεριά μου και με κοιτούσε με περιέργεια, σαν να προσπαθούσε να με αναγνωρίσει.

-     Είστε καλά , δεσποινίς ;... ρώτησα δειλά για να μην την τρομάξω.

-     Εσείς είστε... σας θυμάμαι αμυδρά,... εσείς με φέρατε εδώ;

-     Ναι εγώ σας βρήκα και σας έφερα ,επιβεβαίωσα και εκείνη κατένευσε αφηρημένα κοιτώντας με απλανές βλέμμα σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της.

-     Σας θυμάμαι αμυδρά μέσα στην ζαλάδα μου.

-     Πως νοιώθετε;

-     Μπορώ να πω ότι κάποτε ήμουν καλύτερα, ... είπε και  μια υποψία πόνου να διαπερνάει  από τα υπέροχα χαρακτηριστικά της,  προσπάθησε να σηκωθεί... Την βοήθησα και ακούμπησε την πλάτη της πάνω στην πλάτη του κρεβατιού.

-     Θα θέλατε να σας φέρω κάτι; ρώτησα διστακτικά και εκείνη κάρφωσε την ματιά της μέσα στην δική μου... Για  μια στιγμή ένιωσα την καρδιά μου να σταματά και απότομα να ξαναπαίρνει ζωή...

-     Όχι, θα πρέπει να σας ευχαριστήσω, για όσα κάνατε για εμένα... είπε και ένα γλυκό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της, κόβοντας μου την ανάσα …

-     Οποιοσδήποτε στην θέση μου, θα σας βοηθούσε.

-     Μην το λέτε αυτό, υπάρχουν και άνθρωποι που ούτε θα ενδιαφέρονταν. Σας ευχαριστώ πολύ, αν δεν ήσασταν εσείς μπορεί και να μην ζούσα…

-     Μην το συζητάτε. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν έχετε τίποτα σοβαρό και μπορείτε σήμερα να γυρίσετε στο σπίτι σας... Μόλις το είπα αυτό με κοίταξε με τρόμο, που με έκανε να φοβηθώ.

-     Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

-     Φοβάμαι να γυρίσω στο σπίτι μου.

-     Γιατί;

-     Χθες το βράδυ μπήκαν κάποιοι, με χτύπησαν, με πυροβόλησαν και με έκλεψαν. Φοβάμαι μην ξαναγυρίσουν... , είπε και τότε αυτόματα μαζεύτηκε προς τα πίσω , θυμούμενη τι είχε περάσει .. Ένιωσα εκείνη την στιγμή να την ανάγκη να την βοηθήσω , να την πάρω στην αγκαλιά μου και να την προστατέψω από όλους και από όλα ...

-       ε τότε να καλέσουμε την αστυνομία , είπα και τότε την είδα να ταράζεται ...

-     Όχι αστυνομία, με απείλησαν ότι αν καλέσω την αστυνομία θα με σκοτώσουν.

-     Ναι αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε, που θα μείνετε; Θα πρέπει να είναι κάπου ασφαλές μέχρι να περάσει κάποιος καιρός.

-     Δεν έχω που αλλού να πάω,… είπε και ο τρόμος δεν έλεγε να φύγει από τα μάτια της…Τότε σκέφτηκα κάπου, όπου θα είναι ασφαλής.

-     Θα θέλατε να μείνετε για κάποιο διάστημα στο σπίτι μου;... είπα θεωρώντας ότι αυτό είναι το, το πιο σωστό.

-     Όχι δεν μπορώ να το δεχτώ, δεν θέλω να σας γίνω βάρος.

-     Δεν θα μου γίνεται καθόλου βάρος, είναι το πιο ασφαλές μέρος.

-     Μα καλά που ζείτε και μπορώ να είμαι ασφαλής;

-     Μην φοβάστε έχει τόση ασφάλεια στο σπίτι μου που δεν έχετε να φοβάστε τίποτα.

-     Ποιος είστε και έχετε τόση ασφάλεια στο σπίτι σας;

-     Ο Καρλάιλ Κάλλεν.

-     Ο γνωστός επιχειρηματίας;... είπε και με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια.

-     Ναι, νομίζω ότι έχουμε ξανασυναντηθεί σε κάποιες εκδηλώσεις.

-     Ίσως, ούτε που θυμάμαι, βλέπετε, δεν προσέχω τους ανθρώπους γύρω μου, κλείνομαι αρκετά στον εαυτό μου, ακόμα και όταν βγαίνω έξω.

-     Το δικό σας όνομα, δεν μου το είπατε.

-     Ιζαμπέλλα Σουάν, αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν  Μπέλλα.

-     Χαίρω πολύ. Λοιπόν Μπέλλα, τελικά τι λες θα έρθεις;

-     Δεν θέλω να σας φορτωθώ, δεν είναι και τόσο σωστό ..

-     Δεν θα μου φορτωθείς καθόλου,...λοιπόν;... την ρώτησα ξανά με εμφανή την αγωνία μου στα λόγια μου

-     Εντάξει λοιπόν θα έρθω, για λίγο όμως... , δέχτηκε μεν αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρη ότι ήθελε να με ακολουθήσει ...

-     Για λίγο... συμφώνησα  και της έδωσα το χέρι μου για να κλείσουμε την συμφωνία μας ...

Ήξερα ότι αυτό που έκανα ήταν πολύ επικίνδυνο αλλά η καρδιά μου αυτή την στιγμή ξαναζωντάνεψε και δεν μπορώ να το παραβλέψω με τίποτα αυτό.