Μπέλλα

Εδώ και μια εβδομάδα τα πράγματα κυλούσαν σχετικά ήρεμα .. Ήμουν αρκετά ήρεμη , προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τον Τζεικ , άλλωστε αυτός ο άνθρωπος με είχε πληγώσει αφάνταστα .. Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο , το ότι με απάτησε με την καλύτερη μου φίλη , ή ότι μου είπε ότι η σχέση μας είχε τελειώσει εδώ και καιρό ..? Μήπως όμως είχε δίκιο ..? Τον τελευταίο καιρό όλο τσακωνόμασταν , είχαμε συγκρούσεις και δεν αναγνώριζε ο ένας τον άλλον .. Η φλόγα του ερωτά μας που υπήρχε στην αρχή της σχέσης μας είχε πια χαθεί .. Αλλά και πάλι έπρεπε να πάει με άλλη και δη με φίλη  μου ?.. Αυτό ήταν ξεδιάντροπο ..

Εδώ στο χωριό έμαθα ότι πάνω από όλα μπαίνει ο άνθρωπος .. Σε σύντομο χρονικό διάστημα γνώρισα πολλούς ανθρώπους   , καλούς με καρδιά .. Έχω κάνει και μια φίλη , την Ρόζαλι .. Είναι πολύ όμορφη , ειλικρινά αν ήταν στην πόλη , θα μπορούσε να κάνει καριέρα μοντέλου.. Ήταν παντρεμένη με τον Έμμετ , ένα πολύ καλό , γλυκό και αυθόρμητο παλικάρι .. Ήταν κοντά στην ηλικία  μου και οι δύο  .. Είχαν τον φούρνο του χωριού , το ψωμί τους ήταν υπέροχο , ζεστό και αχνιστό .. Αυτό που μου είχε κάνει περισσότερο εντύπωση όμως ήταν ότι πραγματικά ο ένας λάτρευε τον άλλον .. Την κοιτά και τον κοιτά στα μάτια .. Σημαίνει πως ακόμα είναι ερωτευμένοι και αυτό είναι τόσο μα τόσο όμορφο ..

Στο σχολείο τα πράγματα πηγαίνουν αρκετά καλά τα πράγματα ..Τα παιδιά είναι αρκετά υπάκουα , όσο υπάκουα μπορούν να είναι τα παιδιά φυσικά .. Με συμπαθούν και με εμπιστεύονται .. Πολλές φορές μου λένε μυστικά λες και είμαι η μητέρα τους .. Αυτό μου άρεσε γιατί έκανε το μάθημα πιο ενδιαφέρον και υπήρχε αμοιβαία συμπάθεια  και εμπιστοσύνη και από τις δυο μεριές.. Μόνο ένα αγκάθι υπήρχε σε όλη την κατάσταση .. Ένα αγοράκι , ο Άντονι .. Ένα πολύ γλυκό αγοράκι , αλλά τόσο απόμακρο.. Κάθεται στο τελευταίο θρανίο και δεν μιλά σχεδόν καθόλου.. Κάνει όλα τα μαθήματα του και είναι πάντα γραμμένος και πάντα τόσο σωστός , αλλά την φωνή του με το ζόρι  να την έχω ακούσει δυο με τρεις φορές .. Το πιο περίεργο όμως από όλα είναι ότι είναι πάντα θλιμμένος και στα χέρια του ή στο πρόσωπο του υπάρχουν σημάδια , σαν να τον έχουν δείρει .. Δεν κάνει παρέα με τα άλλα παιδάκια , κάθεται μόνος του και κοιτά τον ουρανό , λες και κάτι ψάχνει ..Πολύ φοβάμαι το αυτό το αγοράκι κρύβει πολλά μυστικά και δεν μπορεί να τα εξωτερικεύσει γιατί φοβάται .. Το φοβάται όμως ? Του γονείς του ? Τι ?

-         Λοιπόν παιδιά τελειώσαμε και για σήμερα .., καλό σας μεσημέρι και τα μαθήματα σας , ε..

-         Μάλιστα κυρία , είπαν όλα μαζί και ένα ένα άρχισε να φεύγει από την τάξη .. Είχαν φύγει όλα εκτός από τον Άντονι , ο οποίος είχε μείνει τελευταίος ..Εγώ καθόμουν στην έδρα και τον παρατηρούσα που μάζευε τα πράγματα του με αργό τρόπο σαν να ήθελε να μην φύγει .. Τελικά αφού τα μάζεψε ,πήγε να φύγει ..

-         Άντονι να σου μιλήσω λίγο ..?

-         Μάλιστα κυρία , είπε ενώ ήρθε κοντά μου και το προσωπάκι του ήταν κατεβασμένο ..

-         Τι συμβαίνει Άντονι , εδώ και μια εβδομάδα που είμαι δασκάλα εδώ , δεν μιλάς και πολύ , δεν συμμετέχεις στο μάθημα ..συμβαίνει κάτι ?

-         Όχι κυρία ..

-          Ε  τότε γιατί δεν μιλάς ?, είπα και ενώ περίμενα απάντηση , εκείνος έμενε αμίλητος ..

-         Είσαι διαβαστερό παιδί και αυτό μπορώ να το καταλάβω και από το τετράδιο σου , αλλά αν δεν ακούω και την φωνή σου , δεν μπορώ να βγάλω συνολική γνώμη για σένα .. Μια μέρα θα έρθουν οι γονείς σου να με ρωτήσουν για την πρόοδο σου ,εγώ τι θα τους πω? Μόλις το άκουσε αυτό ο μικρός , σήκωσε το κεφαλάκι του και τρόμος διαπέρασε  τα μάτια του..

-         Κυρία μπορώ να φύγω ..?, είπε

-         Άντονι , σκέφτομαι να έρθω να μιλήσω στους γονείς σου ..

-         Όχι κυρία μην το κάνετε αυτό , σας παρακαλώ ..

-         Γιατί να μην το κάνω ..?

-         Απλά μην το κάνετε , είπε και με κοιτούσε με τρόμο και φόβο ..Παναγία μου αυτό το παιδί είναι τόσο φοβισμένο..

-         Άντονι συμβαίνει κάτι σπίτι ? Θέλεις να μου μιλήσεις ?.. Μπορείς να με εμπιστεύεσαι ..

-         Κυρία πρέπει να φύγω , έχω αργήσει ,είπε και έφυγε τρέχοντας ..Κάτι συμβαίνει με αυτό το παιδί και πρέπει να το μάθω σύντομα .. Έχω ένα κακό προαίσθημα ότι αυτό το παιδί έχει πρόβλημα με τους γονείς του..

Λίγες μέρες μετά ..

Τα πράγματα είχαν καλυτερέψει κάπως .. ο Άντονι μιλούσε κάπως περισσότερο και είχε έρθει κάπως πιο κοντά μου κατά ένα περίεργο λόγο .. Τα σημάδια όμως στα χέρια του και στο πρόσωπο του είχαν χειροτερέψει .. Έπρεπε να μιλήσω στους γονείς του , με κάθε τρόπο , αλλά φοβόμουν μήπως χειροτέρευα τα πράγματα .. Δεν ήξερα τους γονείς του αλλά από ότι μπορούσα να καταλάβω , δεν ήταν και οι καλύτεροι ..

Σήμερα είχε πολύ καλή μέρα και αποφάσισα να πάμε εκδρομή με τα παιδιά μέχρι το δασάκι , να το δούμε και να κάνουμε μάθημα μέσα στην φύση .. Πήρα τα παιδιά και πήγαμε στο δασάκι .. Αφού μιλήσαμε για τα ζώα και τα φυτά , τα άφησα να παίξουν , κοντά όμως γιατί δεν ήταν τόσο ασφαλές .. Ο Άντονι όμως για ακόμα μια φορά , έμεινε μόνος  να κοιτά τον ουρανό αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι είχε πάρει ένα χαρτί και ζωγράφιζε.. Δεν το συνήθιζε αυτό … Πήγα και κάθισα κοντά του ..

-         Επιτρέπεται?, είπα και του χαμογέλασα .Εκείνος όμως δεν μίλησε , απλά κατένευσε ..

-         Μπορώ να δω τι ζωγραφίζεις  ?, είπα και τότε αφού με κοίταξε στα μάτια , μου έδωσε την ζωγραφιά του .. Πουλιά να πετάνε και ένας καταγάλανος ουρανός , αυτό απεικόνιζε η ζωγραφιά του ..

-         Πολύ όμορφη ζωγραφιά , είπα

-         Ευχαριστώ , είπε χωρίς να με κοιτά ..

-         Βλέπω ότι σου αρέσει ο ουρανός ..

-         Ναι μου αρέσει .. , είπε σχεδόν κοφτά ..

-         Και γιατί αυτό?

-         Γιατί εκεί πάνω .., είπε αλλά σταμάτησε σαν να μην μπορούσε να μιλήσει ..

-         Ναι εκεί πάνω τι ?

-         Τίποτα κυρία .., είπε και συνέχισε να κοιτά τον ουρανό , ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ..

-         Άντονι , γλυκέ μου τι έπαθες ..?

-         Κυρία .., είπε και με αγκάλιασε ..

-         Ηρέμησε γλυκέ μου ,ηρέμησε , εγώ είμαι εδώ .., είπα ενώ του χάιδευα τα μαλλιά και την πλάτη για να τον ηρεμήσω 

-         Αλήθεια κυρία , θα είστε εδώ κοντά μου ..?

-         Ναι καλέ μου , μην φοβάσαι .. , προσπαθώντας να τον καθησυχάσω .. Αφού τον ηρέμησα λιγάκι και άρχισε να παίρνει ξανά φυσιολογικές ανάσες , τον απομάκρυνα από την αγκαλιά μου ..

-         Άντονι μου , γιατί δεν πας να παίξεις με τα άλλα παιδάκια ?, είπα και τότε αφού με κοίταξε στα μάτια , σηκώθηκε .. Δεν ξέρω τι είδε μέσα τους  αλλά πήγε κοντά στα άλλα παιδιά και άρχισε να παίζει .. Αυτό τα παιδί είναι τόσο πληγωμένο , χρειάζεται στοργή και αγάπη ..

Αφού γυρίσαμε από την εκδρομή , μπήκαμε στην τάξη για να πάρουν την τσάντα τους .. Αυτή την φορά βγήκα και εγώ μαζί τους έξω , ήθελα να δω που πάει ο Άντονι , αν έρχεται κάποιος να τον πάρει .. Όταν βγήκαμε έξω , χαιρέτησα κάποιος γονείς και τότε η ματιά μου έπεσε σε έναν άνδρα που ήταν ακριβώς απέναντι .. Τον ήξερα αυτόν τον άνδρα , ήταν αυτός που είχα συναντήσει και στο βιβλιοπωλείο..

-         Καλό μεσημέρι κυρία , είπε ο Άντονι

-         Καλό μεσημέρι γλυκέ μου .., είπα και πήγε να περάσει τον δρόμο , ώσπου δεν πρόσεξε και ένα αυτοκίνητο ερχόταν βιαστικά .. Τότε ο μυστηριώδης άνδρας έτρεξε τόσο γρήγορα , που πήρε το παιδί στην αγκαλιά του και το έσωσε , ενώ το αυτοκίνητο πέρασε βιαστικά μπροστά από όλους μας  ..Τους παρατήρησα και είδα ότι μιλούσαν , αλλά ο μυστηριώδης άντρας  έφυγε τόσο γρήγορα από κοντά του .. Είδα τον Άντονι να καίει και πέρασε ξανά απέναντι και ήρθε στην αγκαλιά μου ..

-         Αγοράκι μου τι συνέβη , γιατί κλαις ?

-         Κυρία εγώ φταίω ..

-         Γιατί φταις εσύ ?

-         Ενώ μιλούσα με τον κύριο , του είπα ευχαριστώ ..

-         Και ..

-         Μόλις του είπα το όνομα μου , έφυγε..

-         Δεν φταις εσύ , Άντονι ..

-         Εγώ φταίω , ίσως δεν έπρεπε να του μιλήσω..

-         Δεν φταις εσύ .. αυτός φταίει ,είπα και τον πήρα πιο βαθιά στην αγκαλιά μου   για να τον ηρεμήσω … Θα μου το πλήρωνε ο τύπος , πολύ άσχημα που τόλμησε να πληγώσει το παιδάκι ..

Έντουαρτ

 Εδώ και μια εβδομάδα , δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου αυτά τα δύο καστανά και λαμπερά μάτια .. Μου είχαν αποτυπωθεί τόσο έντονα στο μυαλό , αλλά δεν ήταν μόνο αυτό  .. Κάθε φορά που την θυμόμουν η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά , η νεκρή καρδιά μου , που εδώ και χρόνια δεν έλεγε να χτυπήσει , τώρα δεν σταματά και μόνο στην ανάμνηση της  ..

Καθώς πήγαινα στο χωριό για να ψωνίσω τίποτα για να φάω , εκείνη την ώρα πέρασα μπροστά από το σχολείο και είδα τα παιδιά που σχόλαγαν .. Έκατσα να κοιτώ τους γονείς που έπαιρναν τα παιδιά στην αγκαλιά τους .. Αν δεν είχε συμβεί , αυτό που έγινε πριν δυο χρόνια , τώρα θα είχα την ελπίδα , πως ίσως και εγώ θα έπαιρνα το παιδί μου από το σχολείο .. Αλλά αυτό έχει χαθεί.. Εκεί που κοιτούσα μια γνωστή παρουσία έκανε την εμφάνιση της .. 


Η κοπέλα από το βιβλιοπωλείο , που δεν μπορούσα με τίποτα να ξεχάσω .. Ήταν εκεί χαμογελαστή , να χαιρετά γονείς και παιδιά .. Λογικά αυτή ήταν η δασκάλα του χωριού .. Εκεί που καθόμουν και χάζευα ένα παιδάκι πάει να περάσει τον δρόμο και ένα αυτοκίνητο ερχόταν βιαστικά .. Χωρίς να το σκεφτώ και ενθυμούμενος την τύχη του δικού μου παιδιού, έτρεξα και άρπαξα το παιδί στην αγκαλιά μου και έτρεξα , στην άλλη μεριά, ενώ πέρασε το αυτοκίνητο .. Το παιδάκι είχε γραπωθεί από πάνω μου , αλλά ήταν λογικό φοβήθηκε .. Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωθα τόση ζεστασιά με αυτή την αγκαλιά .. Τον άφησα κάτω και έσκυψα ..

-         Είσαι καλά ..?

-         Ναι σας ευχαριστώ ..

-         Εμένα με λένε Έντουαρτ , εσένα ?

-         Άντονι .. Μόλις άκουσα το όνομα , ένιωσα το κορμί μου να μουδιάζει ολόκληρο ..

-         Πως σε λένε , είπαμε ?

-         Άντονι , κύριε .. Δεν άντεξα και χωρίς καν να μιλήσω , έφυγα από κοντά του όσο πιο γρήγορα μπορούσα .. Τι έχω κάνει και τα τραβάω εγώ αυτά .. Μια η κοπέλα και ο τρόπος που συναντηθήκαμε , μια το όνομα του παιδιού , δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό .. Λες και το κάνουν επίτηδες ..Δεν αντέχω άλλο , όλα αυτά είναι σημάδια ? Δεν μπορώ να καταλάβω ..

Το απόγευμα ..

Εκεί που καθόμουν και διάβαζα ένα βιβλίο ,πιο ήρεμος από το μεσημέρι  και προσπαθώντας να αποβάλω την εικόνα του παιδιού και της κοπέλας , κάποιος χτύπησε την πόρτα .. Μα καλά ποιος είναι ? Εδώ και χρόνια που ζω εδώ κανένας  δεν έχει έρθει ..Πήγα παραξενεμένος και άνοιξα την πόρτα .. Μόλις την αντίκρισα και είδα αυτά τα δύο μάτια , ένιωσα να λιώνω .. Μα καλά τι θέλει εδώ   ?

-         Εσύ εδώ ?

-         Θέλω να μιλήσουμε , είπε σοβαρά και δεν σήκωνε αντίρρηση.. Μα καλά ποια είναι και τι θέλει από εμένα …