Μπέλλα ..

Έπρεπε να του μιλήσω αμέσως , δεν μπορεί να πληγώνει έτσι το παιδί .. Αλλά το να πάω να τον βρω , προϋποθέτει να ξέρω και που μένει ακριβώς .. Το μεσημέρι με περίμενε η Ρόζαλι και ο Έμμετ στο σπίτι τους για να μου κάνουν το τραπέζι ίσως να ήξεραν για τον μυστηριώδη άντρα .. Έφτασα σπίτι τους και χτύπησα την πόρτα..

-         Ναι ..?

-         Ρόζαλι η Μπέλλα είμαι ..

-         Έλα πέρασε ανοιχτά  είναι , είπε και εγώ απλά έσπρωξα την πόρτα και μπήκα μέσα .. Είχα ξανάρθει στο σπίτι τους .. Ήταν τόσο γραφικό και όμορφο και απόλυτα ταιριαστό με την Ρόζαλι ..

-         Γεια σας παιδιά .., είπα και η Ρόζαλι ήρθε και με αγκάλιασε ..

-         Γεια σου καλή μου , είπε

-         Καλώς την , είπε χαμογελαστά ο Έμμετ .. Τι γλυκός άνθρωπος , πάντα με το χαμόγελο στα χείλη ..

-         Έλα κάθισε , έχω σερβίρει ήδη το φαγητό , είπε η Ρόζαλι και χαμογελώντας , κάθισα σε μία από τις καρέκλες ..

Μετά από ώρα ..

-         Παιδιά θα μπορούσα να σας ρωτήσω κάτι , αν βέβαια ξέρετε ..

-         Πες μας ..

-         Να ξέρετε έναν τύπο , ψηλό , με καστανοχάλκινα μαλλιά που είναι ατημέλητα και με πράσινα μάτια ?

-         Που έχει ένα θλιμμένο ύφος και φαίνεται εξαντλημένος ..?

-         Ναι ακριβώς αυτός ..

-         Τον ξέρουμε όχι και τέλεια ..

-         Δηλαδή ..?

-         Ήρθε εδώ πριν από 2 χρόνια και είναι συνέχεια κλεισμένος μέσα στο σπίτι του .. Σπάνια βγαίνει , έχει έρθει και στον φούρνο μας ..

-         Μόνο αυτό ..?, το όνομα του δεν το ξέρουμε ?

-         όχι μα σου είπα δεν βγαίνει και πολύ ..

-         Μάλιστα και ξέρετε που ακριβώς είναι  το σπίτι του ?

-         Είναι εκεί που τελειώνει το χωριό ..

-         Μάλιστα ..

-         Εσύ γιατί ρωτάς ..?

-         Απλά μου φάνηκε πολύ μυστηριώδης , για αυτό ..

-         Α , μάλιστα .., είπε η Ρόζαλι αλλά το βλέμμα της έδειχνε ότι κάτι άλλο νομίζει , αλλά τι ?

Το απόγευμα ..

Αφού πέρασα ένα ευχάριστο μεσημέρι  στο σπίτι της Ρόζαλι και του Έμμετ , μπήκα στο αυτοκίνητο μου και κίνησα προς το σπίτι του .. Όταν πια έφτασα στην άκρη του χωριού τα σπίτια μειώνονταν , ώσπου ένα μόνο σπίτι έμεινε .. Ε λογικά αυτό θα είναι .. Βγήκα από το αυτοκίνητο και αφού πήρα μια ανάσα , χτύπησα την πόρτα του .. Εντάξει αυτό που έκανα ήταν παρακινδυνευμένο , δεν τον ήξερα καθόλου ..

Μετά από λίγο άνοιξε την πόρτα .. Μπροστά μου εμφανίστηκε ένας άνθρωπος απόλυτα χαλαρός , με ένα μπλουζάκι που τόνιζε το σώμα του , μια φόρμα και με ένα βιβλίο στο χέρι .. Με κοίταξε εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω  , λες και δεν πίστευε ότι ήμουν μπροστά του ...

-         Εσύ εδώ ? , είπε και με κοιτούσε στα μάτια  , άρα με θυμάται .. Δεν ξέρω αλλά αυτό με χαροποίησε κάπως .. Έλα Μπέλλα σύνελθε, δεν ήρθε εδώ για να κάνεις καμάκι , έλεος ..

-         Πρέπει να μιλήσουμε , είπα απόλυτα σοβαρά .. Με κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει τον λόγο για τον οποίο είχα έρθει ..

-         Τι μπορούμε να πούμε εμείς οι δύο ?

-         Για το πρωινό γεγονός ..

-         Δεν καταλαβαίνω τι λες ..

-         Που έσωσες το παιδάκι ,ένα μικρό αγοράκι .. Μόλις το είπα αυτό , ήταν λες και του κόπηκε η ανάσα …

-         Ναι ωραία , αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω ..

-         Έκανες το παιδάκι να κλαίει ..

-         Εγώ ?

-         Ναι , έφυγες τόσο ξαφνικά και το παιδάκι νόμιζε ότι κάτι σου έκανε ..

-         Ωραία με θες κάτι άλλο ?

-         Με κοροϊδεύεις ?

-         Καθόλου , ήρθες εδώ , μου είπες αυτά που ήθελες , εγώ τι μπορώ να κάνω ..

-         Να πας να ζητήσεις  συγνώμη από το παιδάκι , δεν σου έφταιγε σε τίποτα , να το πληγώσεις ..

-         Να ζητήσω συγνώμη ..?έκανα κάτι τραγικό για να πάω να ζητήσω συγνώμη ..?

-         Πλήγωσες το παιδί .., δεν θα ήθελες κάποιος να προσβάλλει το δικό σου παιδί , αν ήταν στην θέση του .. Μόλις το είπα αυτό είδα πόνο να διαπερνά τα μάτια του .. Με κοίταξε σαν να μου δηλώνει ότι με αυτό που του είπα τον πλήγωσα  και χωρίς να το καταλάβω μου έκλεισε την πόρτα..

Τώρα τι ήταν αυτό δεν καταλαβαίνω ?Εγώ κανονικά θα έπρεπε να του ζητήσω τον λόγο που μου έκλεισε την πόρτα αλλά δεν είχα δύναμη , όπως με κοίταξε , με έκανε να  αισθανθώ άσχημα και μόνο που του μίλησα ..Μπήκα στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα για το σπίτι μου ..

Την επόμενη ημέρα ..

Τα πράγματα κύλησαν για άλλη μια φορά φυσιολογικά .. ο Άντονι ήταν καλύτερα από χθες αλλά και πάλι πιστεύει ότι αυτός φταίει στην περίπτωση  με τον  μυστηριώδη άνδρα .. Αφού τελείωσε το μάθημα , βγήκα και εγώ μαζί τους , γιατί φοβόμουν μην πάθε τίποτα πάλι ο Άντονι .Καθώς βγήκα τα μάτια μου έπεσαν πάλι σε αυτόν τον μυστηριώδη άνδρα , ο οποίος ερχόταν κοντά μας …

-         Κυρία , κυρία ο Έντουαρτ .., μου είπε ο Άντονι ..

-         Ποιος ?

-         Ο Έντουαρτ ..

-         Και που ξέρεις το όνομα του …?

-         Μου το είπε χθες .. Α ωραία ο μικρός ήξερε και το όνομα, εγώ τίποτα ..Πλησίασε , στάθηκε για λίγο και έσκυψε προς τον Άντονι ..

-         Τι κάνεις μικρέ ?, είπε και το χαμογέλασε .. Ήταν τόσο όμορφος όπως χαμογελούσε λες και κάθε θλίψη είχε φύγει από πάνω του ..

-         Έντουαρτ συγνώμη ..

-         Γιατί ζητάς συγνώμη ..?

-         Που έφυγες ..

-         Δεν φταις εσύ , εγώ απλά δεν ήμουν καλά ..

-         Σίγουρα ..?

-         Ναι , αλλά δεν μου είπες πώς είσαι ?

-         Καλά είμαι , είπε ο μικρός και του χαμογέλασε .. Κατά ένα περίεργο τρόπο ο Άντονι εμένα δεν μου είχε χαμογελάσει ποτέ αλλά στον Έντουαρτ το έκανε , ήταν λες και κάτι τους ένωνε , και πολύ φοβόμουν ότι αυτό που τους ένωνε ήταν ο πόνος για κάτι , αλλά ο καθένας το κράταγε μέσα του σαν επτασφράγιστο μυστικό …

-         Λοιπόν εγώ πρέπει να φύγω , θα τα ξαναπούμε μικρέ ..

-         Εντάξει , να σου δώσω ένα φιλί ..

-         Αμέ , είπε ο Έντουαρτ και ο μικρός του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο , κάνοντας τον Έντουαρτ να λάμπει ..

-         Θα τα πούμε , είπε ο Έντουαρτ και εξαφανίστηκε.. Αυτός ο άνθρωπος θα με τρελάνει εντελώς .. Ήταν τόσο γλυκός και ανθρώπινος με το παιδί που έκανε τα πόδια μου να κοπούν …

-         Είναι πολύ καλός ο Έντουαρτ , είπε ο μικρός απευθυνόμενος σε εμένα ..

-         Ναι είναι .. είπα και τον παρατηρούσα που έφευγε ..

Οι μέρες περνούσαν σαν νερό , αλλά ο Άντονι είχε ακόμα πιο πολλά σημάδια στο σώμα του ,που τώρα πια με έκαναν κυριολεχτικά να ανησυχώ.. Έπρεπε να μιλήσω με του γονείς του , να μάθω τι συμβαίνει  , τι είναι όλα αυτά τα σημάδια ?Καθώς σχολάγαμε και τα παιδιά όλα έφυγαν , φώναξα τον Άντονι ..

-         Άντονι να σου μιλήσω ?

-         Ναι κυρία

-         Πρέπει να μιλήσω στους γονείς σου ..

-         Όχι κυρία δεν πρέπει ..

-         Τι εννοείς δεν πρέπει ?

-         Δεν πρέπει κυρία

-         Άντονι είσαι γεμάτος σημάδια , θα μου πεις τι συμβαίνει ?

-         Κυρία δεν γίνεται να σας πω ..

-         Πες μου σε παρακαλώ οι γονείς σου τα προκαλούν ?

-         Κυρία σας παρακαλώ..

-         Ή θα έρθω στους γονείς σου ή θα μου τι συμβαίνει ..?

-         Κυρία .., είπε και με κοιτούσε με πόνο στα μάτια ..

-         Σε παρακαλώ παιδί μου για εσένα ανησυχώ ..

-         Καλά κυρία θα σας πω αλλά δεν θα έρθετε ..

-         Καλά ..

-         Μου το υπόσχεστε .?

-         Ναι το υπόσχομαι ..

-         Ο πατέρας μου πέθανε πριν δυο χρόνια από ανεξήγητα αίτια , κανένας δεν ήξερε , και λίγες μετά τον θάνατο του η μητέρα μου έφερε έναν άλλο μέσα στο σπίτι .. Εγώ δεν ήθελα να είναι με άλλον , αλλά εκείνη δεν με άκουσε και παντρεύτηκε .. Αυτός κυρία με βαράει , πίνει και η μαμά δεν τον διώχνει .. Καθώς τα άκουγα όλα αυτά , ένιωθα τόσο αηδία για αυτούς τους ανθρώπους , πως γίνεται να φέρεται έτσι σε ένα παιδί ..?

-         Γλυκέ μου , είπα και τον πήρα αγκαλιά ..πρέπει να τους μιλήσω ..

-         Όχι όχι κυρία σας παρακαλώ μου το υποσχεθήκατε ..

-         Ναι αλλά καλέ μου δεν μπορεί να ξεσπά σε εσένα ..

-         Είχε πάει και η άλλη κυρία που είχαμε και μετά με σταμάτησε από το σχολείο για κάποιο διάστημα ..

-         Αχ καλέ μου , δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό …

-         Δεν γίνεται τίποτα .., είπε και έφυγε .

Τελικά η ζωή είναι μια ρόδα , σε πάει από εδώ , σε πάει από εκεί και σου δίνει μαθήματα  και σου δείχνει ότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι ακόμα πιο άσχημη  από ότι εσύ περίμενες .. Ένα παιδάκι μόνο 8 χρονών , που ο πατέρας του πέθανε στα έξι του , που δεν πρόλαβε καν να συνηθίσει την απουσία του πατέρα του και η ανεύθυνη μητέρα του , φέρνει κάποιον άλλον ο οποίος είναι ξυλοκοπά το παιδί και είναι και μέθυσος , και εσύ απλά στενοχωριέσαι επειδή ο γκόμενος σου σε κορόιδεψε .. Αυτό καταντά τόσο , μα τόσο αστείο ..

Έντουαρτ

Όταν ήρθε στην εξώπορτά μου μόνο και μόνο για να μου ζητήσει το λόγο για το παιδί , κατάλαβα ότι αυτή η γυναίκα είναι τόσο δυναμική και αγαπά τα παιδιά .. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερα ότι πλήγωσα το παιδί , δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου .. Αλλά εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι κάποιοι συνωμοτούν εναντίον μου .. Μια αυτά τα δύο καστανά μάτια , μια το όνομα που συνήθιζε να με φωνάζει η Τάνια , δεν άντεχα άλλο , ήταν λες και το παρελθόν μου χτυπά την πόρτα αλλά εγώ δεν θέλω να την ανοίξω , δεν αντέχω άλλο ..

Ωστόσο δεν μπορώ παρά να πάω να ζητήσω συγνώμη από αυτό το παιδί , δεν μου έφταιγε σε τίποτα , αν εγώ έχω προβλήματα στην ζωή μου .. Ήξερα την ώρα που σχολάει και έτσι ξεκίνησα να πάω .. Το σπίτι μου ήταν αρκετά μακριά αλλά ήθελα να πάω με τα πόδια ..  Μου κάνει καλό το περπάτημα και με κάνει να σκέφτομαι πιο καθαρά …

Όταν έφτασα έξω από το σχολείο και είδα την κοπέλα με το παιδάκι , κατάλαβα αμέσως ότι υπήρχε μια πιο ιδιαίτερη σχέση με αυτό το παιδί .. Μόλις με είδε η κοπέλα δεν πίστευε στα μάτια της .. Η αλήθεια είναι ότι της έκλεισα απότομα την πόρτα στα μούτρα και δεν της μίλησα καν ..

Το παιδάκι ήταν πολύ ευγενικό και γλυκό .. Είχε δίκιο η κοπέλα που έλεγε ότι το παιδί  πίστευε ότι ο λόγος που έφυγα ήταν εκείνος και όχι κακή ψυχοσύνθεση μου.. Πρώτη φορά μετά από δυο ολόκληρα χρόνια χαμογέλασα και αυτό έβγαινε μέσα από την καρδιά μου .. Δεν το έκανα βεβιασμένα αλλά επειδή αυτό το παιδί μου έβγαζε τον παλιό μου εαυτό , αυτόν που έχω θάψει βαθιά μέσα μου  .. Παρατήρησα όμως τα ματάκια του θλιμμένα και σημάδια στο πρόσωπο του .. Έπρεπε να είσαι πολύ βλάκας να πληγώνεις ένα παιδί .. Μπόρεσα να δω στα μάτια του τον πόνο που έχω και εγώ αλλά αυτός δεν μοιάζει με τον δικό μου είναι ακόμα χειρότερος.. Όταν μου έδωσε το φιλί στο μάγουλο , ένιωσα μια παράξενη αγαλλίαση μέσα μου 

Μετά από δυο εβδομάδες..

Καθώς κοιμόμουν , μιας και το βράδυ είχα ξανά εφιάλτες , κάποιος χτύπησε δυνατά την πόρτα  .. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και κατέβηκα κάτω γρήγορα..

-         Ποιος είναι ? , ρώτησα ..

-         Έντουαρτ , σε παρακαλώ άνοιξε μου , άκουσα μια οικεία φωνή σε εμένα .. και άνοιξα την πόρτα ..Είδα την κοπέλα ανήσυχη και ταραγμένη ..

-         Τι θες? Τι συμβαίνει ?

-         Ο Άντονι δεν είναι καλά ..Μόλις το άκουσα μου κόπηκαν τα πόδια..

-         Δηλαδή ..?

-         Κοίτα δεν έχουμε χρόνο και επειδή οι φίλοι μου έχουν φύγει χρειάζομαι την βοήθεια σου ..

-         Θα μου πεις τι γίνεται ..

-         Ο πατριός του παιδιού το βαράει και έχει να εμφανιστεί μια εβδομάδα στο σχολείο , πήγα σπίτι τους αλλά κανένας δεν μου ανοίγει ..

-         Εγώ τι μπορώ να κάνω , πήγαινε στην αστυνομία ..

-         Φοβάμαι ότι θα κάνουν μεγαλύτερο κακό στο παιδί , σε παρακαλώ βοήθησε με ..

-         Δεν γίνεται αυτό , αν ανακατευτούμε ίσως να μπλέξουμε ..

-         Σε παρακαλώ ..

-         Δεν γίνεται κοπέλα μου .. Η αλήθεια είναι ότι με πλήγωνε το γεγονός ότι μπορεί να έχει πάθει κάτι το παιδί αλλά σε αυτό δεν μπορώ να ανακατευτώ , σε αυτό έχει λόγο η αστυνομία ..

-         Καλά κατάλαβα , αν βρισκόταν όμως το δικό σου παιδί θα σου άρεσε .. ?, είπε απεγνωσμένα και πήγε να φύγει .. Μόλις μου το είπε αυτό , φαντάστηκα για μια στιγμή το παιδί μου να τον βαράνε και ειλικρινά ανατρίχιασα .. Δεν άξιζε σε κανένα παιδί να το πάθει αυτό και ο Άντονι μου έχει αγγίξει ειλικρινά την καρδιά ..

 -         Περίμενε , θα έρθω ..