Damned love Κεφάλαιο 11. Επικίνδυνα παιχνίδια και εμπόδια

Έντουαρντ ..

Αν τολμήσεις να τα βάλεις με την ζωή, τότε θα πρέπει να είσαι πολύ γελασμένος ότι θα βγεις νικητής, όπως είναι φυσικό όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σου. Έτσι και στην δική μου περίπτωση, τόλμησα να τα βάλω μαζί της και το μόνο που βρίσκω μπροστά μου από εκείνη την στιγμή, είναι εμπόδια . Είχα υπολογίσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, όμως από το πουθενά εμφανίστηκε ο Ράιλι κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα από όσο ήταν .

-              Ράιλι,... είπα σαν να μην πίστευα ότι τον είχα εδώ μπροστά μου…

-              Έντουαρντ,...  ανταπέδωσε χαμογελαστός και με αγκάλιασε θερμά. Στην αρχή ήμουν κάπως χαμένος, αλλά χτυπώντας ελαφριά την πλάτη μου, έβαλα μπρος και πήρα ξανά τα πάνω μου.

-              Καλώς τον, δεν σε περιμέναμε από τα μέρη μας,... είπα με ένα ευδιάθετο τόνο...

-              Είπα να έρθω να σας δω, καλά δεν έκανα?,... είπε με ένα δύσπιστο τόνο, λες και αμφισβητούσε τα λόγια μου.

-              Και βέβαια, μας έχεις λείψει βρε μικρέ,... είπα και ξαναγκαλιαστήκαμε. Μπορεί να κάνω ότι κάνω με την Μπέλλα, αλλά ο Ράιλι είναι έξω από αυτό το παιχνίδι. Ο Ράιλι είναι ο αδερφός που ποτέ δεν είχα, από την πρώτη μέρα  με καλωσόρισε με μεγάλη δεκτικότητα στο σπίτι του και δεθήκαμε πολύ. Μπορεί να ήμουν αρκετά μεγαλύτερος του, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε από το να είμαστε αγαπημένοι, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και να μοιραζόμαστε τα πάντα.

-              Θα πάμε μέσα ή θα την βγάλουμε στην εξώπορτα?, είπε και τότε συνειδητοποίησα, ότι τόση ώρα ήμασταν έξω από το σπίτι. Τον κοίταξα και μόλις οι ματιές μας συναντήθηκαν, αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο με την ψυχή μας…

-              Έλα, έλα πέρασε μέσα, είπα και αφού  του έκανα χώρο να περάσει, τον ακολούθησα και εγώ.

Μόλις εισήλθαμε στην τραπεζαρία, η Μπέλλα έπινε ακόμα τον καφέ της, κοιτώντας αφηρημένα έξω από το παράθυρο, δεν είχε αντιληφθεί ούτε στο ελάχιστο την παρουσία μας. Ο Ράιλι πήρε μια βαθιά ανάσα και μίλησε...

-              Μπέλλα...? , είπε και τότε ξαφνιασμένη γύρισε προς το μέρος του. Μόλις τον είδε, γούρλωσε για λίγο τα μάτια  της και αφού έριξε μια γρήγορη ματιά προς εμένα, ξαναγύρισε προς το Ράιλι, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται μπροστά της. Αφού ηρέμησε λιγάκι, αφήνοντας ένα συγκρατημένο χαμόγελο να εμφανιστεί στο υπέροχο πρόσωπο της, σηκώθηκε και μας πλησίασε.

-              Ράιλι, καλώς ήρθες,  τον καλωσόρισε ζεστά και αλληλοφιλήθηκαν στο μάγουλο, ενώ ταυτόχρονα αντάλλαξαν μια σύντομη χειραψία...

-              Καλώς σας βρήκα,  ανταπέδωσε αν και δεν φαινόταν και τόσο χαρούμενος που την έβλεπε. Η αλήθεια ήταν ότι από τις λίγες  και σύντομες φορές που είχαμε μιλήσει, δεν είχε και την καλύτερη γνώμη για αυτήν, αλλά την δέχτηκε για χάρη του πατέρα του. Γενικά ο Ράιλι ήταν πολύ πιο δεχτικός σε κάποια πράγματα, ειδικά ότι αφορούσε τον πατέρα του.

-              Πώς και αυτή η ξαφνική επίσκεψη?, τον ρώτησε χωρίς ίχνος διακριτικότητας…

-              Έκλεισε για λίγο το πανεπιστήμιο λόγω κάποιων εργασιών και έτσι αποφάσισα να έρθω να σας επισκεφτώ, ο γέρος μου που είναι?, ρώτησε και ψιλογέλασα...

-              Έφυγε χθες για επαγγελματικό ταξίδι, θα γυρίσει σήμερα το μεσημέρι,... τoν ενημέρωσε και εκείνος κατένευσε.

-              Μάλιστα, εσύ Έντουαρντ θα φύγεις για την εταιρεία?,  ρώτησε απευθυνόμενος σε εμένα.

-              Ναι πρέπει να παώ στην εταιρεία, το καθήκον με καλεί... Θα ήθελες να έρθεις μαζί μου?,... ρώτησα γιατί δεν ήξερα πώς θα ήταν οι δύο τους μέσα στο σπίτι.

-              Όχι, ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά λέω να ξεκουραστώ λιγάκι  αν δεν σε πειράζει?

-              Όπως νομίζεις, εγώ σαν αποχαιρετώ γιατί έχω αργήσει θα τα πούμε το απόγευμα,... είπα και έφυγα κατευθείαν.

Μετά από ώρες...

Είχε σχεδόν βραδιάσει, χωρίς καν να  το καταλάβω αφού με κατέβαλε ο φόρτος εργασίας... Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήμουν ανήσυχος που τους  άφησα τους δυο τους στο σπίτι, αλλά συνάμα και παράξενος για το τι έχουν πει. Αφού τελείωσα, αποφάσισα να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, περίεργος για το τι με περιμένει στο σπίτι.

Μόλις γύρισα στο σπίτι, καθώς κατευθυνόμουν στο σαλόνι δύο οικείες φωνές εκτός της Μπέλλας και του Ράιλι έκαναν την εμφάνιση τους. Η μία ήταν σίγουρα ο Καρλάιλ, που όπως ήταν φυσικό είχε γυρίσει από το ταξίδι, η άλλη όμως  με έκανε να τα χάσω.

-              Τάνια...?, ρώτησα καθώς μπήκα στο σαλόνι χωρίς καν να χαιρετήσω τους υπόλοιπους...

-              Αγάπη μου, μου είπε και ήρθε και με φίλησε με ένα ιδιαίτερο πάθος, όπως δεν με είχε ξαναφιλήσει ειδικά μπροστά σε άλλους. Το πιο παράξενο όμως είναι ότι δεν ένιωσα τίποτα.

-              Πώς και από εδώ αγάπη μου?... είπα απόλυτα ξαφνιασμένος.

-              Με πήρε ο Καρλάιλ τηλέφωνο και με κάλεσε για δείπνο σήμερα μιας και σήμερα ήρθε και ο Ράιλι, δεν χάρηκες που με είδες?... είπε ενώ τριβόταν επάνω μου. Πρώτη φορά έβλεπα την Τάνια τόσο θερμή να το πω, αλλά εμένα όχι μόνο δεν μου άρεσε αλλά ήθελε να την σπρώξω από πάνω μου γιατί ειλικρινά αηδίαζα με όλο αυτό. Από την άλλη η ματιά μου έπεσε πάνω στην Μπέλλα, η οποία ήταν έτοιμη να βγάλει νύχια και να την τσακίσει. Ήταν που το έπαιζε ανώτερη και δεν ζήλευε... Μα για κάτσε τώρα κατάλαβα τι συμβαίνει εδώ πέρα... Η Τάνια τρίβεται επάνω μου για να εξοργίσει την Μπέλλα και να της δείξει ότι είμαι δικός της. Είναι θέμα κτητικότητας ή θέμα ζήλειας, όμως?

-              Και βέβαια χάρηκα, απλά ξαφνιάστηκα λιγάκι. Όλες οι εκπλήξεις ήρθαν μαζεμένες σήμερα,... είπα προσπαθώντας να μαζέψω τα νεύρα μου και να φανώ συγκρατημένος. Η αλήθεια ήταν ότι ο τρόπος που συμπεριφερόταν η Τάνια δεν μου άρεσε καθόλου, όταν της το είπα το είχε δεχτεί, τώρα τι συμβαίνει? Μήπως υποψιάζεται κάτι για την αλλαγή των συναισθημάτων μου? Να μου πεις γυναίκα είναι όχι χαζή...

-              Ναι είδες,... είπε ο Καρλάιλ γεμάτος χαρά που έβλεπε τον γιο του μετά από τόσο καιρό...

-              Συγγνώμη βρε Κάρλαιλ που δεν σε χαιρέτησα πιο πριν, πώς ήταν το ταξίδι σου?

-              Δεν πειράζει, μια χαρά ήταν θα σου πω αργότερα,... είπε και μου χαμογέλασε ζεστά.

-              Πάμε σιγά σιγά στο τραπέζι, η Έλενα έχει σερβίρει το δείπνο,... είπε η Μπέλλα για να μπορέσει να ξεφύγει από όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που διαδραματιζόταν εδώ.

-              Ναι αγάπη μου πάμε,... είπε ο Καρλάιλ και τότε αυτόματα σηκώθηκαν και ξεκίνησαν για την τραπεζαρία. Εγώ έμεινα πιο πίσω, συγκρατώντας ταυτόχρονα την Τάνια από το μπράτσο.

-              Τι είναι όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά?,... ρώτησα κάπως νευριασμένα.

-              Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά εγώ? Καθόλου, κάποιος άλλος (είναι αυτός που) έχει περίεργη συμπεριφορά εδώ και κάποιο διάστημα,... μου γύρισε πίσω ενώ με κοιτούσε κάπως εξαγριωμένη.

-              Δεν σε καταλαβαίνω, τι θέλει να πει ο ποιητής?, ρώτησα αν και ήξερα σε τι αναφερόταν... Η αλήθεια ήταν ότι το τελευταίο καιρό είχαμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον.

-              Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να μιλήσω? ρώτησε ενώ με κοιτούσε με ένα ειρωνικό βλέμμα.

-              Θα έρθετε στο τραπέζι?,... ρώτησε ο Ράιλι και για λίγο πάγωσα.

-              Ναι ναι ερχόμαστε,... είπα και αδιαφορώντας για την Τάνια προχώρησα προς το τραπέζι. Τα φίδια άρχισαν να με ζώνουν, η συμπεριφορά της Τάνιας σε συνδυασμό την ξαφνική εμφάνιση του Ράιλι, όλα αυτά με έκαναν κάπως νευρικό. Μήπως δεν ήταν τυχαία η ξαφνική εμφάνιση και των δύο ? 

Μπα δεν νομίζω..

Το δείπνο που ακολούθησε ήταν εντελώς σουρεαλιστικό. Από την μία η Τάνια που το έπαιζε ναζιάρα, από την άλλη η Μπέλλα που τρωγόταν ολόκληρη. Ο Ράιλι στην θέση του απόλυτα ήρεμος προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τι συμβαίνει ακριβώς, ο Καρλάιλ εντελώς στον κόσμο του και εγώ στην μέση. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να σηκωθώ να φύγω από το τραπέζι, δεν άντεχα άλλο όλη αυτή την παρωδία. Ευτυχώς κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και με έκανε να ξεφύγω για λίγο από όλο αυτό, ενώ μετά από λίγο σηκώθηκε η Μπέλλα και πήγε επάνω. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο  να της μιλήσω. Το σκέφτηκα για λίγο και η ιδέα  μου ήρθε ουρανοκατέβατα. Καθώς κάθισα στο τραπέζι, ο Καρλάιλ με ρώτησε…

-              Όλα εντάξει Έντουαρντ?

-              Ναι όλα καλά, ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα ήταν θα σου πω μετά,... είπα και πήγα να πιω λίγο από το κρασί μου. Τότε έκανα μια  κίνηση, ώστε να πέσει το κρασί επάνω μου χωρίς να φαίνεται όμως ότι το έκανα επίτηδες.

-              Αγάπη μου πρόσεξε λιγάκι,... είπε η Τάνια, ενώ οι άλλοι δύο είχαν ψιλομείνει.

-              Δεν τον ήθελα βρε αγάπη μου καταλάθος έγινε,... είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

-              Πήγαινε επάνω να αλλάξεις,... είπε ο Καρλάιλ ενώ η Τάνια με κοιτούσε με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα σαν να κατάλαβε τι έκανα ακριβώς.

-              Ναι πάω, δεν θα αργήσω,... είπα και όσο πιο ήρεμα μπορούσα, σηκώθηκα από το τραπέζι και ανέβηκα επάνω... Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο της Μπέλλας και χωρίς καν να χτυπήσω, μπήκα μέσα. Εκείνη ακριβώς την στιγμή η Μπέλλα βγήκε από το μπάνιο της και βλέποντας με, ξαφνιάστηκε...

-              Έντουαρντ τι κάνεις εδώ? Θέλεις να μας πιάσουν?, είπε κάπως τρομοκρατημένα.

-              Δεν μπορούσα άλλο, έπρεπε να σου μιλήσω,... είπα με κάθε ειλκρείνια.

-              Τι είναι αυτό το κόκκινο κρασί επάνω στο πουκάμισο σου?, ρώτησε περίεργη με το θέαμα.

-              Η πρόφαση να έρθω επάνω,...  εξήγησακαι η Μπέλλα έμεινε για λίγο...

-              Δεν έπρεπε, μπορεί να μας καταλάβουν,... είπε ανήσυχη.

-              Μην φοβάσαι, δεν θα καταλάβουν τίποτα, είναι απασχολημένοι με τις ιστορίες του Ράιλι από το πανεπιστήμιο,... είπα ενώ πήγα να την φιλήσω. Εκείνη όμως απομακρύνθηκε και αυτό με παραξένεψε πολύ.

-              Γιατί απομακρύνθηκες?,... ρώτησα γεμάτος περιέργεια για την στάση της.

-              Αυτά να πας να τα κάνεις στην αρραβωνιαστικιά σου, που είσαστε τόσο αγαπημένοι,... είπε και τότε μου ήρθε να γελάσω . Ζηλεύει και πολύ μάλιστα!!

-              Ζηλεύεις?, είπα με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπο μου.

-              Εγώ να  ζηλεύω από πού και ως που? Εγώ για σένα το λέω που γίνεσαι ρεζίλι μπροστά σε όλους,... είπε ενώ δεν με κοιτούσε, ήταν τόσο νευρική.

-              ΜΜΜ, λοιπόν πόσο την περίμενα αυτή την στιγμή, δεν φαντάζεσαι..., είπα ενώ ήμουν τόσο χαρούμενος που με ζήλευε…

-              Ποια στιγμή κύριε Μέισεν?,... είπε ενώ είχε σουφρώσει τα υπέροχα, σαρκώδη χείλη της από τα νεύρα της.

-              Να ζηλεύεις, ποσό πολύ σου πάει...

-              Ναι καλά που ζηλεύω εγώ,... είπε ενώ κουνιόταν νευρικά.

-              Και όμως το κάνεις και είσαι τόσο αξιαγάπητη που δεν μπορώ να σου αντισταθώ,... είπα και την φίλησα. Αυτή την φορά δεν μου αντιστάθηκε και φιληθήκαμε με τόσο πάθος που ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά τόσο δυνατά, που λίγο ήθελε να βγει από την θέση της.

Τώρα ένιωσα την μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο φιλιών. Με το φιλί της Τάνιας δεν ένιωσα τίποτα, το απόλυτο κενό, ενώ με την Μπέλλα ένιωσα και πάλι ζωντανός, όλο μου το είναι εκτός ελέγχου.

-              Μου έλειψες,... είπα ενώ ένιωθα την καυτή της ανάσα κοντά μου...

-              Και εμένα πολύ... είπε κοιτώντας με μέσα στα μάτια και έλιωσα..

-              Πρέπει τώρα να είμαστε πιο προσεχτικοί, η άφιξη του Ράιλι περιπλέκει λιγάκι τα πράγματα,... είπα απόλυτα σοβαρά.

-              Εσύ το διακινδύνευσες και ήρθες,... είπε και είχε απόλυτο δίκιο.

-              Δεν θα ξαναγίνει αυτό, απλά ήθελα να μείνουμε για λίγο  οι δυο μας..., είπα και την ξαναφίλησα...

-              Λοιπόν πέρασε η ώρα και θα μας υποπτευθούν, άντε πήγαινε να αλλάξεις,... είπε και με έσπρωξε λιγάκι...

-              Καλά, καλά πάω,... είπα και πήγα να φύγω...

-              Έντουαρντ κάτι ξέχασες... είπε , κοιτώντας με κάπως αθώα

-              Τι ξέχασα?,... ρώτησα με απορία...

-              Αυτό,... είπε και ήρθε και με ξαναφίλησε με τόσο πάθος που έχασα το μυαλό μου... Άντε τώρα πήγαινε,... είπε και αφού άνοιξε την πόρτα με έβγαλε έξω... Αχ αυτή η γυναίκα με τρελαίνει ειλικρινά!! Πώς θα μπορώ να μείνω μακριά της χωρίς να μας αντιληφθεί  κανείς.

Η υπόλοιπη βραδιά συνεχίστηκε περίπου στο ίδιο μοτίβο, μιλήσαμε λιγάκι και με τον Καρλάιλ για την δουλειά καθώς και το γεγονός ότι θα φύγω από το σπίτι. Δεν του άρεσε και πολύ η ιδέα αυτή, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να πραγματοποιηθεί το σχέδιο μου, αν και δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα σχέδιο.

Καθώς βρισκόμουν στο δωμάτιο μου και έφτιαχνα τα πράγματα μου για την αυριανή μου μετακόμιση, χτύπησε η πόρτα.

-              Ναι ποιος είναι?... ρώτησα αν και φανταζόμουν ποιος μπορεί να ήταν…

-              Έλα Έντουαρντ, ο Ράιλι είμαι, να περάσω?,... είπε επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου.

-              Ναι, έλα πέρνα, είπα,... αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να το αποφύγω και ήμουν και περίεργος να δω τι με περίμενε. Τότε άνοιξε η πόρτα και μπροστά μου εμφανίστηκε ο Ράιλι με ένα μπουκάλι ουίσκι και δυο ποτήρια στα χέρια του. Για κανονική ανάκριση πάμε, με ξέρει πολύ καλά ότι με το ποτό μου φεύγουν πράγματα.

-              Μήπως σε ενοχλώ?,... είπε ενώ η ματιά του πήγε πάνω στην βαλίτσα.

-              Όχι καλέ, πέρνα δεν με ενοχλείς καθόλου,... είπα κλείνοντας την βαλίτσα και την  έβαλα κάτω από το κρεβάτι.

-              Το λέω μήπως θες να ετοιμαστείς?,...  Μα καλά από πότε ο Ράιλι έγινε τόσο ευγενικός?

-              Όχι μπορώ να το κάνω και αύριο το πρωί, δεν βιάζομαι κιόλας… , είπα χαμογελαστά για να τον πείσω.

-              Οκ τότε,... είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

-              Μμμ ουίσκι βλέπω, για ανάκριση πάμε?,... ρώτησα κάπως ευδιάθετα για να μην τον προσβάλω.

-              Μμμ δεν είναι άσχημη ιδέα,... είπε και γέλασε ενώ σερβίριζε το ποτό και μου έτεινε το ποτήρι.

-              Άντε στην υγειά μας και στην απρόσμενη επιστροφή σου,... είπα και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας, πίνοντας από μια γουλιά ο καθένας.

-              Λοιπόν πώς πάει εδώ?,... ρώτησε ο Ράιλι ενώ κάθισε στην πολυθρόνα.

-              Πώς θες να πάει μωρέ? Δεν άλλαξε και τίποτα,... είπα εντελώς αδιάφορα.

-              Ε πως με την νέα μαμά μέσα στο σπίτι, όλο κάτι θα άλλαξε,... είπε ειρωνικά.

-              Έγω έλειπα για ένα αρκετό διάστημα στο εξωτερικό και δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά από όσες μέρες είμαι εδώ δεν υπήρξε και καμιά τραγική αλλαγή,... είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα. Πώς να του έλεγα ότι η εμφάνιση της Μπέλλας μας έχει αλλάξει όλους και ειδικά εμένα.

-              Ναι, ναι ούτε στο γάμο δεν ήσουν, χρυσό τον έκανα τον γέρο να μου πει τι είχε συμβεί μεταξύ σας, αλλά εκείνος τίποτα...

-              Και τι σου έλεγε για το ταξίδι μου δηλαδή?,... ρώτησα κάπως περίεργος, γιατί νόμιζα ότι γνώριζε.

-              Ότι χρειαζόσουν λίγο χρόνο να ξεκουραστείς από τον τόσο φόρτο εργασίας, αλλά εγώ δεν το πίστεψα καθόλου,... είπε δηλώνοντας μου ξεκάθαρα ότι δεν μπορούσα να αποφύγω την ερώτηση του.

-              Κατά ένα ποσοστό ήταν και αυτός ο λόγος, αλλά ο πραγματικός λόγος ήταν άλλος,... είπα αφού ήταν πια ανώφελο να το αποφύγω. Είχα μπει στο χορό και έπρεπε να χορέψω.

-              Είμαι όλος αυτός αυτιά να ακούσω,... είπε ενώ κάθισε πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα.

-              Λίγους μήνες πριν το γάμο, η Μπέλλα είχε εγκατασταθεί στο σπίτι μας. Στην αρχή δεν έδινα και πολύ σημασία, όμως σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ την αλλαγή του πατέρα σου. Δεν ερχόταν σχεδόν καθόλου στην εταιρεία, στα μίτινγκ ούτε που τον έβλεπες, συνέχεια πίσω από την Μπέλλα να κλείνουν τις δουλείες της, την μία μετά την άλλη. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί  άλλο αυτό και έτσι αποφάσισα να του μιλήσω, μήπως και με ακούσει, αλλά εκείνος όχι μόνο δεν το έκανε αλλά αντιθέτως ο ερωτάς του ήταν τόσο μεγάλος που την ζήτησε σε γάμο. Εγώ όμως διαφωνούσα σε αυτό και τσακωθήκαμε και έτσι αποφάσισα να φύγω για λίγο, απάντησα με κάθε ειλικρίνεια.

-              Βρε Έντουαρντ εσύ το πήρες πολύ χειρότερα από εμένα,... είπε ενώ ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.

-              Ναι γιατί εσύ δεν έζησες την περίοδο αλλαγής της συμπεριφοράς του Καρλάιλ, απορώ πώς εσύ το πήρες τόσο ψύχραιμα?... ρώτησα απορημένος και εγώ για την συμπεριφορά του.

-              Εδώ και χρόνια έλεγα στο πατέρα μου να παντρευτεί και όταν μου το είπε, χάρηκα πολύ που θα φτιάξει ξανά την ζωή του. Μόνο που βιάστηκα να χαρώ και όταν είδα ότι η υποψήφια μαμά ήταν η Μπέλλα, έπαθα κάποιο σοκ. Εφόσον όμως ήταν επιλογή του, το δέχτηκα ακόμα και αν ήμουν αρνητικός.

-              Δεν την πολυσυμπαθείς, βλέπω!

-              Ούτε και την μισώ όμως. Την παραδέχομαι που κατάφερε να ρίξει τον πατέρα μου για να του φάει τα λεφτά, είναι πολύ καπάτσα. Από την στιγμή όμως που τον βλέπω χαμογελαστό μετά από τόσο καιρό, εγώ πάω πάσο,... είπε και έβλεπα ότι έλεγε αλήθεια.  

-              Μπράβο μικρέ, βλέπω έχεις ωριμάσει πολύ γρήγορα,... είπα και τότε κατάλαβα ότι Ράιλι ήταν πιο συνειδητοποιημένος και πολύ πιο ώριμος από ότι ήμουν εγώ.

-              Και τώρα πώς τα πάτε με την μαμά?,... είπε ειρωνικά και ψιλογέλασα με το ύφος του.

-              Τυπικά. Το ταξίδι μου έκανε καλό και με έκανε να καταλάβω ότι από την στιγμή που τον βλέπω και πάλι χαρούμενο, δεν έχω κανένα λόγο να του πηγαίνω κόντρα,... είπα προσπαθώντας να φανώ ήρεμος και πειστικός.

-              Πάλι καλά, αμ το άλλο που αποφάσισες να φύγεις από το σπίτι? Απορώ πώς σε άφησε ο γέρος?,... είπε με έκδηλη την απορία στο πρόσωπο  του.

-              Είναι παντρεμένος πια, έχει συντροφιά . Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα έφευγα από το σπίτι, αφού σε λίγο θα παντρευτώ,... αν και δεν ήμουν σίγουρος πια για αυτό, είπα από μέσα μου.

-              Είσαι σίγουρος για αυτό?,... ρώτησε κάπως δύσπιστα.

-              Τι εννοείς?... ρώτησα για να δω που το πήγαινε.

-              Να σε είδα κάπως με την Τάνια, δεν τα πάτε και πολύ καλά, ε?,... ρώτησε ρίχνοντας άδεια για να πιάσει γεμάτα.

-              Μια χαρά τα πάμε Ράιλι, απλά έχουμε κάτι προβληματάκια όπως έχουν όλα τα ζευγάρια,... είπα απαντώντας διπλωματικά.

-              Μήπως μου κρύβεις τίποτα?,... ρώτησε και τότε ένα ρίγος με διαπέρασε.

-              Τι να σου κρύβω ακριβώς?,... ρώτησα και ήπια μια γουλιά από το ποτό μου για να κρύψω την αμηχανία μου.

-              Λέω μήπως έχεις άλλη και μου το κρύβεις,... είπε και σήκωσε το ένα φρύδι του επιδεικτικά...

-              Ράιλι θα σου πω κάτι, αλλά μην το πεις πουθενά,... του είπα σχεδόν συνωμοτικά. Φυσικά και δεν θα του έλεγα την αλήθεια, αυτό το παιχνίδι με την Μπέλλα αφορά μόνο εμένα.

-              Για πες μου,... είπε εντελώς ανυπόμονος

-              Να σε εμπιστευτώ?,... ρώτησα για να του σπάσω λίγο τα νεύρα...

-              Και το ρωτάς?,... είπε ενώ περίμενε ανυπόμονα να του πω το μεγάλο μυστικό μου.

-              Σίγουρα?,... ρώτησα για να παρατείνω την ανυπομονησία του.

-              Θα μου πεις ή θα με σκάσεις βρε παιδάκι μου?,... είπε και πήγα να γελάσω από το ύφος που είχε πάρει, αλλά συγκρατήθηκα  για να φανώ πειστικός.

-              Λοιπόν θα σου πω, δεν έχω μόνο μία, αλλά ολόκληρο χαρέμι,... είπα και  με κοίταξε σοκαρισμένος. Τότε δεν άντεξα άλλο και γέλασα με την ψυχή μου.

-              Βρε άντε από εδώ που τολμάς και με κοροϊδεύεις κύριε σουλτάνε,... είπε κάπως νευριασμένα, αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία.

-              Ε να μην σπάσω και εγώ λίγο πλάκα,... είπα και ακόμα γελούσα.

-              Εμένα πάντως δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι έχεις άλλη,... είπε απόλυτα σοβαρά.

-              Μπα και πώς το βγάζεις αυτό του συμπέρασμα κύριε Πουαρό?,... ρώτησα συγκρατημένα για να μην δείξω την ανησυχία μου.

-              Πρώτον το γεγονός ότι δεν τα πας καλά με την Τάνια και το τηλέφωνο κατά την διάρκεια του δείπνου,... είπε και ηρέμησα κάπως.

-              Βρε άντε από εδώ, μου αρέσει που κάθομαι και σε ακούω κιόλας. Το τηλέφωνο ήταν εντελώς επαγγελματικό και μπορείς να ρωτήσεις και τον Καρλάιλ. Όσο αφορά τώρα την Τάνια, έχουμε σαν ζευγάρι κάποια προβλήματα αλλά θα τα ξεπεράσουμε. Άλλωστε ξέρεις ότι είμαι μονογαμικός τύπος και αγαπάω την Τάνια,... είπα κοροϊδεύοντας όχι μόνο στον Ράιλι αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό.

-              Αφού το λες εσύ, αλλά περίεργη συμπεριφορά έχει και η Μπέλλα,... είπε και ένιωσα όλο το κορμί μου να μουδιάζει.

-              Τι εννοείς?,... ρώτησα προσπαθώντας να φανώ ψύχραιμος.

-              Να όλη την ημέρα είναι εντελώς αφηρημένη αλλά συνάμα έχει και μια νευρικότητα. Επίσης έχει και το κινητό συνέχεια στο χέρι και το κοιτάει συνέχεια, λες και περίμενε  κάποιον να την πάρει. Είμαι σίγουρος ότι έχει άλλον,... είπε και υπήρχε μια σιγουριά στο πρόσωπο  του.

-              Λες? Έχεις κάποιον υπόψιν σου?,... ρώτησα αδιάφορα

-              Όχι που να προλάβω τώρα ήρθα, αλλά θα μάθω ποιος είναι, είναι μια καλή ευκαιρία να την απομακρύνω από τον πατέρα μου μια και καλή,... είπε με ένα μίσος για την Μπέλλα.

-              Νόμιζα ότι την συμπαθούσες!

-              Δεν την λατρεύω κιόλας, ειδικά αν κερατώνει τον πατέρα μου, είπε με ένα σκληρό τόνο.

-              Και τι σκέφτεσαι να κάνεις?,... ρώτησα προσπαθώντας να αντλήσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα.

-              Σκέφτομαι όσο μείνω εδώ να την παρακολουθώ, είμαι σίγουρος ότι θα βγάλω λαβράκι,... είπε με ένα τόσο σιγουριάς και νίκης.

-              Η σιγουριά σου εύχομαι να σε βγάλει ασπροπρόσωπο και να γλιτώσει ο πατέρας σου μια και καλή από αυτήν,... είπα αν και δεν πίστευα αυτά που έλεγα.

-              Στην νίκη μου,... είπε και μου έτεινε το ποτήρι μου για να τσουγκρίσουμε .

-              Στην νίκη σου,...  ανταπέδωσα και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Ένας κόμπος ήρθε και εγκαταστάθηκε στο στομάχι μου και άγχος τρελό άρχισε να με καταβάλλει. Έπρεπε να ειδοποιήσω την Μπέλλα να προσέχει με οποιοδήποτε τρόπο, χωρίς να καταλάβει τίποτα ο Ράιλι, γιατί αλλιώς την βάψαμε!!