Να με προσέχεις 1..Η συνάντηση 

Μπέλλα

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε στην ζωή μας τι έχουμε κάνει στην  και τα τραβάμε όλα αυτά? Φταίμε εμείς πραγματικά που αφήνουμε τους άλλους να μας κάνουν ότι θέλουν ή φταίνε αυτοί και τα απωθημένα τους? Είναι μια ερώτηση που με ταλανίζει από την στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου και ακόμα δεν έχει απαντηθεί?

- Μπέλλα που είσαι?... άκουσα την φωνή της αδερφής μου, της Ρόζαλι να με φωνάζει και μια ακαταμάχητη επιθυμία να την βρίσω άρχισε να με πνίγει...

- Εδώ στο δωμάτιο, διαβάζω,... είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, αφού είναι η μεγαλύτερη αδερφή μου και πρέπει να την σέβομαι και να μην της πηγαίνω κόντρα. Νευρικά βήματα άκουσα στο διάδρομο, ωχ, πάλι νεύρα έχει και ποιος θα την πληρώσει? Εγώ φυσικά! Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα μια Ρόζαλι νευριασμένη, όχι φυσικά μια εικόνα που δεν είχα ξαναντικρίσει...

- Γιατί τα πιάτα δεν είναι πλυμένα?... ρώτησε εξοργισμένη.

- Έχω διάβασμα Ρόζαλι και τα άφησα για αργότερα,... απάντησα με ηρεμία.

- Ποσώς με ενδιαφέρει, υποχρέωση σου είναι να τα έχεις όλα άψογα εδώ μέσα!!

- Δεν είναι μόνο δική μου υποχρέωση, αλλά και δική σου και εσύ μένεις εδώ,... είπα και τότε τα μάτια της άστραψαν. Ωχ τι το ήθελα να της πάω κόντρα, τώρα ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε?

- Τολμάς και μου αντιμιλάς? Ποια νομίζεις ότι είσαι?... είπε ενώ κουνούσε το πόδι νευρικά από τον εκνευρισμό της.

- Είμαι πια ενήλικη Ρόζαλι, δεν μπορείς να μου φωνάζεις σαν να είμαι κάνα πεντάχρονο,… είπα δεν ξέρω και εγώ πως, αλλά δεν άντεχα άλλο να μου φωνάζει και να με μαλώνει!!

- Τι λες βρε ασχημομούρα, που ούτε μαϊμού δεν θα γύριζε να σε κοιτάξει. Πήγαινε τώρα να πλύνεις τα πιάτα για να μην μιλήσω στους γονείς μας και θα δεις τι θα πάθεις μετά!!... είπε με ένα αυτάρεσκο ύφος! Με νευρίαζε όταν μου χτυπούσε κατάμουτρα ότι είμαι άσχημη, εντάξει το ήξερα, αλλά με νευρίαζε όταν μου το κοπάναγε ξανά και ξανά!

- Μπορεί να είμαι άσχημη, αλλά σκυλάκι δικό σου δεν είμαι, το κατάλαβες αυτό?... είπα θιγμένη.

- Μπα το σκιάχτρο κάνει την επανάσταση του? Θα δεις τι θα πάθεις εσύ τώρα!!... είπε και έφυγε κλείνοντας  δυνατά την πόρτα στην μούρη μου!

Δεν την άντεχα άλλο, όσο πέρναγε ο καιρός γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Επειδή ήταν η μεγαλύτερη και είχε την εύνοια των γονιών μου, μας έχει όλους σαν στρατιωτάκια εδώ μέσα! Οι γονείς μου πάντα ήταν με το μέρος της ακόμα και αν έφταιγε εκείνη.

Άκουσα την Ρόζαλι ξαφνικά να μιλάει στο τηλέφωνο και ήμουν σίγουρη ότι μιλούσε στην μητέρα μου για να με μαλώσουν λες και είμαι ανήλικη. Ήξερε η Ρόζαλι ότι  δεν θα της πάνε κόντρα  και  φυσικά το εκμεταλλευόταν στο έπακρο. Οι γονείς μου ποτέ δεν της χαλούσαν το χατίρι και φυσικά εγώ έβγαινα η κακιά και η ανυπάκουη με ένα σωρό τιμωρίες στο κεφάλι μου! Έχω φάει πολύ ξύλο από τους γονείς μου εξαιτίας της Ρόζαλις και οποιαδήποτε αντίδραση και αν έφερνα απλά προκαλούσε ακόμα περισσότερο ξύλο.

Θυμάμαι κατά την περίοδο των Πανελλαδικών που προσπαθούσα να διαβάσω και εκείνη μου έκανε πόλεμο νεύρων μια με τις φωνές της, μια με την μουσική στην διαπασών, μια να την καλύπτω στα ραντεβουδάκια της ενώ όλες τις δουλειές του σπιτιού τις είχα φορτωθεί εγώ στην πλάτη μου, αφού εκείνη δεν κάνει τίποτα γιατί υποτίθεται δουλεύει και κουράζεται και από την άλλη οι γονείς μου λόγω της εργασίας τους λείπουν από το πρωί μέχρι το βράδυ!

Δεν το έβαλα κάτω όμως και παρόλο τον πόλεμο που μου έκανε, εγώ κατάφερα να περάσω στην γεωπονική που τόσο επιθυμούσα και μάλιστα χωρίς την βοήθεια κανενός. Φυσικά οι γονείς μου ούτε ένα μπράβο, ούτε ένα δώρο, ενώ της αδερφής μου που τελείωσε με το ζόρι ένα ΤΕΙ τι δώρα, τι εύσημα, άλλο πράγμα!! Δεν με ένοιαζε όμως, γιατί ήταν προσωπική μου νίκη και ευτυχώς είχα τους φίλους μου κοντά μου που με στήριζαν πάντα! Ειδικά η φίλη μου η Έλενα που είναι πάντα δίπλα μου, αν δεν την είχα δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανα!!

Μετά από 3 ώρες...

Εδώ και τρεις ώρες η Ρόζαλι δεν είχε εμφανιστεί στο δωμάτιο μου αλλά και εγώ φυσικά δεν τολμούσα να βγω έξω από αυτό γιατί δεν είχα καμιά όρεξη να τσακωθούμε ξανά. Από ώρα σε ώρα θα ερχόντουσαν οι γονείς μου και γνώριζα πολύ καλά τι θα ακολουθούσε!! Θα την πλήρωνα πάλι εγώ ως συνήθως και θα κατέληγα με κάποια πληγή στο πρόσωπο ή στο σώμα εξαιτίας του ξύλου που θα έτρωγα! Κάθε φορά που εναντιωνόμουν απέναντι τους απλά προκαλούσα περισσότερο την οργή τους και το ξύλο διπλασιαζόταν.

Εκεί που καθόμουν άκουσα την εξώπορτα να ανοίγει και βήματα να έρχονται προς το μέρος μου απειλητικά. Αυτό ήταν, οι στιγμές ηρεμίας που είχα τις τελευταίες ημέρες απλά εξανεμίστηκαν μέσα σε λίγα λεπτά και ένας νέος Γολγοθάς θα ξεκινούσε! Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και μπροστά μου εμφανίστηκε ο πατέρας μου νευριασμένος  που  χωρίς καν να προλάβω να πω τίποτα, σήκωσε το χέρι του και μου άστραψε ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό μου!

- Αυτό για να μάθεις να αντιμιλάς και να πηγαίνεις κόντρα στην αδερφή σου. Τώρα σήκω και πήγαινε να πλύνεις τα πιάτα, πριν σου αστράψω και δεύτερο, είπε και εγώ αμέσως με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τα μάτια εξαιτίας του πόνου που μου προκάλεσε το χαστούκι, έτρεξα να πλύνω αυτά τα αναθεματισμένα πιάτα!!

Την επόμενη μέρα...

Το βράδυ πέρασε αναίμαχτα χωρίς εντάσεις και ξύλο, κλείστηκα στο δωμάτιο μου και μέχρι το πρωί που εξαφανίστηκαν όλοι για τις δουλειές τους, δεν βγήκα καθόλου. Αφού ξημέρωσε και όλοι είχαν  φύγει, ετοιμάστηκα για την σχολή μου, το μόνο μέρος όπου ένιωθα καλά.

Μόλις βγήκα έξω η Έλενα με περίμενε ενώ ήταν ακουμπισμένη πάνω στο καπό του αυτοκίνητου της. Από το δημοτικό μέχρι και σήμερα που πηγαίνουμε στην σχολή δεν έχουμε  χωριστεί στιγμή! Θέλαμε και οι δύο την γεωπονική  και ως θαύμα τελικά τα καταφέραμε και περάσαμε μαζί. Πραγματικά αν δεν είχα την κολλητή μου, δεν ξέρω πώς θα ήμουν ακόμα ζωντανή.

Πέρασε και εκείνη δύσκολα στην ζωή της, διότι έχασε την μητέρα της σε μικρή ηλικία και αυτό δεν ήταν κάτι που το ξεπέρασε εύκολα. Ωστόσο τώρα έχει ορθοποδήσει, είναι πολύ καλή φοιτήτρια και έχει δεσμό με ένα πολύ καλό παλικάρι τον Στέφαν που ειλικρινά την λατρεύει. Κάποιες φορές την ζηλεύω που εκείνη έχει κάποιον να μοιραστεί την αγάπη της και εγώ όχι αλλά είναι λογικό, εγώ είμαι άσχημη ενώ εκείνη όχι.

- Καλημέρα Έλενα,... είπα με ένα χαμόγελο.

- Καλημέρα σουσουράδα, τι κάνεις?... μου το ανταπέδωσε ενώ με έσφιξε στην αγκαλιά της.

- Καλά είμαι, εσύ?

- Μια χαρά,... είπε δύσπιστα ενώ κοιτούσε έντονα το πρόσωπο μου.

- Δεν πάμε σιγά - σιγά?...την ρώτησα καθώς προσπαθούσα να αποφύγω την πρωινή της ανάκριση αλλά εκείνη δεν μου έκανε την χάρη.

- Μπέλλα γιατί φοράς γυαλιά, αφού δεν έχει ήλιο?

- Έτσι μου ήρθε,... είπα δήθεν.

- Και αυτό το σημάδι τι είναι?

- Φτου σου ρε γαμώτο φάνηκε?... είπα και ένα ειρωνικό ύφος εμφανίστηκε στο πρόσωπο της και αμέσως κατάλαβα ότι την πάτησα.

- Πάλι σε βάρεσε ο πατέρας σου?... ρώτησε ενώ μου έβγαζε τα γυαλιά και έμεινε να με κοιτά με ανοιχτό το στόμα από το θέαμα.

- Φαίνεται πολύ?

- Δεν περνά και απαρατήρητο, τι έγινε πάλι ή βασικά τι έκανε πάλι η αδερφούλα σου?

- Δεν έπλυνα τα πιάτα, τσακώθηκα μαζί της και όπως φαντάζεσαι έκανε παράπονα στους γονείς μας και ο πατέρας μου με βάρεσε.

- Δεν πάμε καλά, η γεροντοκόρη τα έχει παίξει άσχημα.

- Τέλος πάντων πάμε στην σχολή?... παρακάλεσα αλλά εκείνη συνέχισε να με πιέζει.

- Όχι Μπέλλα, κάθε φορά που μιλάμε για αυτό το θέμα, προσπαθείς να το αποφύγεις. Είσαι ενήλικη πια, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να σε κακοποιεί γιατί έτσι του την βάρεσε.

- Έλενα σε παρακαλώ, μην το κάνεις θέμα.

- Δεν το κάνω θέμα την μια φορά, δεν το κάνω θέμα την άλλη αλλά μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση? Πρέπει να φύγεις από το σπίτι Μπέλλα, δεν πάει άλλο.

- Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να φύγω ακόμα από το σπίτι και να μείνω μόνη μου.

- Έλα να μείνεις σε εμένα,... μου πρότεινε και μια λάμψη εμφανίστηκε στα μάτια της.

- Ούτε να το συζητάς αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβαρύνω τον πατέρα σου με κανένα τρόπο.

- Δεν τον επιβαρύνεις καθόλου, μην λες βλακείες.

- Καλά, καλά θα δούμε, πάμε στην σχολή τώρα γιατί θα χάσουμε το μάθημα?

- Άντε μπες μέσα στο αυτοκίνητο,... είπε τελικά ηττημένα και αφού μπήκαμε ξεκινήσαμε για την γεωπονική.

- Ρε Μπέλλα η αδερφή σου όσο πάει και χειροτερεύει λες να φταίνε οι δύο αποτυχημένοι αρραβώνες που έχει κάνει?

- Ούτε που ξέρω, πάντως από ότι έχω μάθει θέλει τον προϊστάμενο της και εκείνος την απορρίπτει.

- Και να πω ότι έχει άδικο ο άνθρωπος, θα πω ψέματα,… είπε και ψιλογέλασε.

- Και να πω ότι είναι άσχημη, δεν είναι. Απορώ γιατί της φεύγουν όλοι?

- Η ομορφιά δεν είναι το παν αν δεν έχεις και τον καλό χαραχτήρα για να κρατήσεις τον άλλον.

- Τι να πω δεν ξέρω, έχω απαυδήσει μαζί της,... είπα και ήταν η απόλυτη αλήθεια. Οι αντοχές μου είχαν σχεδόν εξαντληθεί, πότε θα την έπνιγα ούτε και εγώ ήξερα.

Μετά από 4 ώρες…

Τέσσερις ώρες μάθημα και ούτε κατάλαβα πότε πέρασαν. Θεωρούσα το Πανεπιστήμιο το ησυχαστήριο μου, πάντα εκεί βρίσκω την γαλήνη και την ηρεμία που αναζητώ. Λατρεύω την γεωπονική και κάθε μάθημα το θεωρώ τόσο ωραίο, τόσο ξεχωριστό με την δική του ιδιαιτερότητα και ουσία.

Μετά το μάθημα πήγαμε όλη η παρέα για καφέ, κάναμε το χαβαλέ μας, γελάσαμε και έπειτα πήγα στο σπίτι της κολλητής μου για να περάσει η ώρα. Δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω ακόμα σπίτι, δεν μπορούσα ακόμα να αντιμετωπίσω την αδερφή μου, χρειαζόμουν λίγες ώρες χαλάρωσης και ξεκούρασης μακριά από όλη αυτή την τρέλα που επικρατεί στο σπίτι μου.

Είχε βραδιάσει πια και εγώ για κακή μου τύχη γύρισα σπίτι. Μόλις μπήκα μέσα είδα την Ρόζαλι μπροστά στο καθρέπτη να βάζει κραγιόν. Την παρατήρησα καλύτερα και είδα ότι φορούσε ένα κοντό μαύρο φόρεμα, τόσο προκλητικό που δεν άφηνε τίποτα στην φαντασία των αντρών. Όταν ντυνόταν έτσι η Ρόζαλι σήμαινε ότι πάει να βρει κανέναν άντρα για να περάσει την νύχτα της, το συνήθιζε πολύ αυτό ειδικά μετά τον δεύτερο αποτυχημένο αρραβώνα της.

- Μπα μπά ασχημομούρα γύρισες? Που ήσουν μέχρι τέτοια ώρα?

- Στην Έλενα, θα βγεις?

- Ναι γιατί θα σου δώσω αναφορά?

- Δεν είπα κάτι τέτοιο.

- Καλά, καλά ποσώς με ενδιαφέρει τι λες. Οι γονείς μας θα λείπουν για δυο μέρες σε κάτι συγγενείς και εγώ δεν νομίζω να γυρίσω το βράδυ,... είπε και χωρίς καν να μου δίνει σημασία, πήρε την τσάντα της, με προσπέρασε και έφυγε.

Ξαφνικά ένιωσα μια ανακούφιση και ένα ρίγος ευτυχίας να με διαπερνά. Θα είμαι μόνη μου έστω και αυτό τον μικρό χρονικό διάστημα, μόνη μου, τι χαρά είναι αυτή!!!! Αμέσως ξεντύθηκα και αφού έλεγξα ότι είχε ζεστό νερό, μπήκα και έκανα ένα καυτό, χαλαρωτικό μπάνιο.

Μόλις βγήκα, φόρεσα ένα κοντό σορτσάκι και ένα μπλουζάκι αμάνικο έχοντας τα μαλλιά μου τυλιγμένα με μια πετσέτα. Όταν έλειπαν όλοι από το σπίτι, ήθελα να νιώθω ελεύθερη ακόμα και αν το σώμα μου ήταν σε άσχημη κατάσταση. Κάθισα αμέσως να διαβάσω, ώσπου χτύπησε το κουδούνι. Πετάχτηκα ολόκληρη από την τρομάρα μου, μα καλά ποιος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα? Πήγα κοντά στην πόρτα και από το ματάκι είδα ένα ψηλό κύριο αλλά δεν μπορούσα να τον διακρίνω καλά.

- Ποιος είναι, παρακαλώ?

- Συγγνώμη για την ενόχληση, μήπως εδώ είναι η δεσποινίς Ρόζαλι Σουάν?, ρώτησε απέξω κάποιος με ευγενική φωνή.

Για να ζητά την Ρόζαλι, άρα δεν θα ήθελε να μου κάνει κακό, σκέφτηκα και έτσι αμέσως άνοιξα την πόρτα. Τι το ήθελα να το κάνω αυτό, αμέσως ένιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός, δεν ξέρω αν έχω ξανασυναντήσει τόσο όμορφο άντρα σαν και αυτόν. Ήταν ψηλός με ένα μαύρο κουστούμι να αναδεικνύει το σώμα του, καστανοχάλκινα μαλλιά επιμελώς ατημέλητα που αντί να τον χαλούν, τον έκαναν πιο γοητευτικό αλλά αυτό που σε κέντριζε αμέσως είναι τα καταπράσινα μάτια του που σε έκαναν να λιώνεις ολόκληρη. Τον κοιτούσα σαν χαζή, η φωνή μου δεν έβγαινε από μέσα μου, δεν μπορούσα καν να σκεφτώ τι έπρεπε να πω.

- Δεσποινίς μου είστε καλά?, ρώτησε με μια ανησυχία, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

- Ναι, ναι ποιος την ζητά?, ρώτησα τελικά.

- Ο προϊστάμενος της, Έντουαρντ Κάλλεν,... είπε και μια αίσθηση ζήλειας ήρθε να με κυριεύσει. Αυτός ήταν που ήθελε η Ρόζαλι, όχι δεν είναι δυνατόν.

Damned love 19. Tainted love 

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ποιος τελικά είναι αυτός που την ελέγχει και ταυτόχρονα την ορίζει ανάλογα με το πως εκείνος κρίνει ότι είναι σωστό να την ζήσουμε? Σε αυτή την ερώτηση έχουν δοθεί πολλές απαντήσει, άλλοι λένε ότι ο Θεός είναι αυτός που καθορίζει τις ζωές μας, άλλοι λένε ότι η μοίρα είναι πάνω και από τον ίδιο τον Θεό, ενώ ένα μικρό ποσοστό λέει ότι υπεύθυνοι για την ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι! Όσο για το ποια είναι η δική μου απάντηση, μάλλον θα συμφωνήσω με την τρίτη άποψη. Οι πράξεις μας και τα λάθη μας είναι αυτά που διαμορφώνουν όλη μας την ζωή! Όταν είμαστε μικροί κάνουμε όνειρα, μεγαλώνοντας όμως καταλαβαίνουμε ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από όσο την είχαμε φανταστεί

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ένας διάσημος πιανίστας όπου το όνομα μου θα ακούγεται σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, παντού. Θα έχω τους γονείς μου και θα έχω καταφέρει να κάνω μια οικογένεια που θα με αγαπάει και θα την αγαπώ, δίνοντας μου στήριξη, αγάπη όταν  νιώθω ότι οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει. Τελικά όμως  τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχα φανταστεί, έχασα τους γονείς μου, ένιωσα την μοναξιά, ξαναβρήκα όμως την αγάπη, την οικογένεια που δεν είχα  και την ασφάλεια που μου έλειπε στο πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου, του Καρλάιλ.  Τότε το όνειρο του πιανίστα μετατράπηκε σε όνειρο ενός πετυχημένου επιχειρηματία, όπου θα διαπρέπει στις αγορές  και στις επιχειρήσεις. Το όνειρο της οικογένειας ήρθε και εγκαταστάθηκε στο πρόσωπο της Τάνιας, μιας όμορφης γυναίκας που με αγαπούσε και την αγαπούσα, ώσπου το όνειρο  αυτό εξανεμίστηκε όταν εμφανίστηκε στην ζωή μας η Μπέλλα, η γυναίκα που έκανε τα πάντα άνω κάτω.

Η καρδιά δεν σε ρωτά ποιον θα ερωτευτείς, διαλέγει μόνη της και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να υποδουλωθείς στις προσταγές της, ξέροντας όμως ότι αυτόματα, χάνεις τα πάντα  και τα όνειρα γίνονται ένα παλιό κεφάλαιο στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Η οικογένεια που ονειρεύεσαι γίνεται σκόνη στον αέρα, αφού η κοροϊδία είναι κάτι που κανένας δεν την αντέχει. Εκεί που νομίζεις ότι ανοίχτηκε ο δρόμος και είσαι έτοιμος να ζήσεις με την γυναίκα της ζωής σου, κάνεις και πάλι λάθος αφού ένα αναπάντεχο γεγονός έρχεται και σου κόβει τα φτερά μια και καλή. Εκείνο το γεγονός ήρθε ακριβώς έξι χρόνια πριν και από τότε  τα πάντα άλλαξαν ριζικά.

Πριν έξι χρόνια..

Ο θάνατος του Καρλάιλ μας  ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους μας, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι χάθηκε τόσο ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα . Ο Ράιλι στο άκουσμα του θανάτου του πατέρα του, έπαθε σοκ και μέχρι να γίνει η κηδεία δεν μιλούσε σε κανέναν. Προσπάθησα να του μιλήσω - όχι ότι εγώ ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι - εκείνος όμως δεν μου έδινε σημασία, απλά καθόταν και κοιτούσε το κενό. Όλα περί της κηδείας τα κανόνισε η Μπέλλα και βοήθησα και εγώ όσο μπορούσα και είχα κουράγιο. Στην κηδεία μπορούσες να δεις  κάθε λογής άνθρωπο, από εκείνους που πραγματικά λυπόντουσαν που χάθηκε ο Καρλάιλ αλλά και ανθρώπους όπου ο θάνατος του θα ευνοήσει πολύ τις κομπίνες τους.

Η Μπέλλα έκρυβε με μαύρα γυαλιά τους μαύρους κύκλους που είχαν δημιουργηθεί από το κλάμα, την αϋπνία καθώς και τις τύψεις που ταλάνιζαν τόσο εκείνη όσο και εμένα. Ένιωθε ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο του, παρόλο που τον εκμεταλλεύτηκε προς όφελος της. Ο Ράιλι  από την άλλη προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην λιποθυμήσει, γιατί για αυτόν ο Καρλάιλ ήταν και πατέρας αλλά και μητέρα. Όσο για εμένα δεν είχα καν το κουράγιο να κλάψω, καθόμουν εκεί και σαν ένα άβουλο πλάσμα παρακολουθούσα  την τελετή.

Μετά το τέλος της κηδείας και αφού έφυγαν όλοι, εγώ έμεινα εκεί, πάνω από τον τάφο  να σκέφτομαι πόσο κακό είχα κάνει σε αυτόν τον άγιο  άνθρωπο. Ήθελα να τον αποχαιρετήσω, να του μιλήσω  για τελευταία φορά  έστω και με αυτό τον τρόπο, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναγυρίσω πίσω μετά την σημερινή ημέρα. Η ζωή είναι τόσο περίεργη, έχασα ξανά έναν πατέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έφυγαν οι πραγματικοί μου γονείς. Τι ήθελε να μου δείξει  με αυτό ο Θεός? Ότι με τιμωρεί για τα ψέματα και τα λάθη που έχω πει και κάνει? Δεν άντεχα άλλο, τα πόδια μου, αδύναμα λύγισαν μπροστά του και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ο πόνος και οι τύψεις με είχαν καταρρακώσει.

-              Σε πλήγωσα Καρλάιλ, σε πρόδωσα με το χειρότερο τρόπο και εσύ το μόνο που έκανες,  ήταν να μου δίνεις αγάπη. Γιατί Καρλάιλ, γιατί, αφού δεν το άξιζα?

-              Γιατί είσαι ο γιος μου, Έντουαρντ, άκουσα μια φωνή  να λέει από πίσω μου και τα έχασα εντελώς. Δεν μου έφταναν όλα τα υπόλοιπα, τώρα ακούω και φωνές, αρχίζω να τρελαίνομαι . Δεν έδωσα σημασία όμως γιατί όπως το πήγαινα σίγουρα θα κατέληγα στο τέλος σε κάνα τρελοκομείο.

-              Δεν σου άξιζε αυτός ο θάνατος Καρλάιλ, δεν σου άξιζε. Τελικά κατάλαβα όμως ότι μόνο όταν χάνουμε κάποιον, τον εκτιμάμε πραγματικά, είπα ενώ τα δάκρυα μου δεν σταματούσαν να τρέχουν.

-              Μην κλαίς σε παρακαλώ καλέ μου, άκουσα ξανά την ίδια φωνή να μου μιλάει και τότε γύρισα και είδα τον Καρλάιλ να στέκεται εκεί με το μαύρο του το κουστούμι και με το γλυκό του χαμόγελο στα χείλη. Δεν πάω καθόλου καλά, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μήπως και εξαφανιστεί αλλά ήταν ακόμα εκεί!

-              Δεν μπορεί Καρλάιλ,  δεν μπορεί να είσαι ζωντανός…

-              Όχι καλέ μου δεν είμαι ζωντανός απλά η ψυχή μου ακόμα αιωρείται και ήρθα για να σε αποχαιρετήσω.

-              Δεν μπορεί, δεν είμαι καλά έτσι?

-              Όχι μια χαρά είσαι, δεν είναι και τόσο φυσιολογικό να βλέπεις έναν νεκρό μπροστά σου, αλλά εγώ είμαι πίστεψε με., είπε και με κοιτούσε στα μάτια.

 

-              Αφού μου το λες, εσύ!, είπα αν και δεν ήμουν τόσο σίγουρος για αυτό.

-              Δεν χρειάζεται να κλαις καλέ μου, εγώ τώρα είμαι ήρεμος, είπε με το γλυκό του τρόπο.

-              Καρλάιλ, γιατί έφυγες? Γιατί μας εγκατέλειψες?

-              Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά όταν νιώθεις ότι οι δικοί σου  άνθρωποι σε προδίδουν,  τρελαίνεσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις...

-              Θέλεις να μου πεις ότι ήξερες? Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό...

-              Το υποπτευόμουν, αλλά έκανα τα στραβά τα μάτια, βλέπεις δεν είχα τρανταχτά  στοιχεία. Όταν όμως σας είδα προχτές έξω από την εταιρεία, δεν άντεξα, θόλωσα και να μαι τώρα παρέα με τον Άγιο Πέτρο. Μόλις μου αποκάλυψε την αλήθεια, οι ενοχές με κατέκλυσαν και για ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα ότι για τον θάνατο του Καρλάιλ έφταιγα μόνο εγώ.

-              Σε πλήγωσα Καρλάιλ και τώρα σε έχασα, σκοτώθηκες εξαιτίας μου...

-              Μην το ξαναπείς αυτό, είπε και ερχόμενος κοντά μου,  ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου… Πάντα έβλεπα ότι με την Τάνια δεν ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος, δεν την αγαπούσες πραγματικά, απλά ένιωθες ασφαλής σε αυτή την σχέση, είδες στα μάτια της την μητέρα σου και ήταν απόλυτα λογικό να δεθείς με αυτή την γυναίκα!. Με την Μπέλλα  όμως ένιωσες πραγματικά τι θα πει έρωτας, ήταν φυσιολογικό να μην υπολογίσεις τίποτα και να ζήσεις τον απαγορευμένο. Δεν σε κατηγορώ, σε έχω σαν γιο μου και δεν μπορώ παρά να σε συγχωρήσω για ότι και να έκανες. Ποιος είμαι εγώ για να καταδικάσω τον έρωτα, το πιο όμορφο συναίσθημα στο κόσμο .Ίσως τελικά όλο αυτό να με λύτρωσε από αυτή την περίπλοκη κατάσταση.

-              Πως μπορείς να το λες αυτό?

-              Τώρα πια είμαι  ήρεμος και χαμογελαστός, καλέ μου! Είμαι δίπλα στην γυναίκα μου, που ποτέ δεν σταμάτησα να αγαπώ  και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ευτυχισμένος είμαι, μου είπε χαμογελαστός.

-              Πάντα ήσουν τόσο καλός, τόσο προστατευτικός με τους άλλους, χωρίς να ζητάς τίποτα από κανέναν, απλά έδινες, μοίραζες την  αγάπη  σου σε όλους τόσο απλόχερα. Σε ευχαριστώ που με άφησες να ζήσω έστω και για λίγο κοντά σου, αν και σε πρόδωσα με το χειρότερο τρόπο!

-              Καλέ μου, δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τον έρωτα, μην μετανιώνεις για τίποτα και θα δεις ότι αν κάνεις τις σωστές κινήσεις, η ζωή θα σε ανταμείψει με το καλύτερο τρόπο.

-              Σε ευχαριστώ για όλα, Καρλάιλ...

-              Εγώ σε ευχαριστώ που είχα ένα γιο σαν εσένα, μην υποτιμάς τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις θαύματα και μην ξεχνάς η αγάπη είναι βαθύ συναίσθημα προσπάθησε να το ζήσεις, μην το προδώσεις. Αντίο, γιε μου, είπε και τότε ξαφνικά χάθηκε από μπροστά μου!

Εκείνη την στιγμή τα έχασα, γύρισα παντού, σε κάθε μεριά να τον δω, αλλά εκείνος είχε χαθεί! Αυτό ήταν, ο Καρλάιλ εξαφανίστηκε από την ζωή μας, αλλά θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας και θα μας συντροφεύει σε όλες μας τις στιγμές.

-              Έντουαρντ, είσαι καλά? Τι ψάχνεις?, ρώτησε μια γυναικεία φωνή και τότε είδα την Μπέλλα να στέκεται ακριβώς μπροστά μου.

-              Όχι, όχι απλά αποπροσανατολίστηκα λιγάκι. Εσύ τι κάνεις εδώ?

-              Ήθελα να μιλήσουμε λιγάκι..., είπε απόλυτα σοβαρή...

-              Φαντάζομαι  τι θα μου πεις Μπέλλα και συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που θέλεις να μου προτείνεις...

 

-              Χαίρομαι που συμφωνείς, νομίζω ότι και οι δύο χρειαζόμαστε χρόνο, ο θάνατος του Καρλάιλ άλλαξε τις ισορροπίες.

-              Έχεις δίκιο, λίγος χρόνος θα μας κάνει καλό και αν τελικά οι δρόμοι μας ξαναενωθούν, τότε σημαίνει ότι η αγάπη μας έχει αντέξει στον χρόνο και ότι η ζωή τελικά  έχει κάνει λάθος...

-              Το ελπίζω, Έντουαρντ...

-              Και εγώ το ελπίζω…, είπα και το πίστευα πραγματικά...

-              Δεν θα σου πω αντίο, γιατί κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή! Θα τα πούμε, Έντουαρντ...

-              Θα τα πούμε, Μπέλλα, είπα με αχνό χαμόγελο και εκείνη αφού με πλησίασε, μου έδωσε ένα γλυκό φιλί στα χείλη, φόρεσε τα μαύρα της γυαλιά και άρχισε να ξεμακραίνει.

Χάθηκε ο Καρλάιλ, χάθηκε η Μπέλλα και τώρα Έντουαρντ τι κάνουμε?

Μετά από 6 χρόνια ..

Από εκείνη την ημέρα με την Μπέλλα δεν έχουμε ξαναϊδωθεί με αυτό να σημαίνει ότι ο έρωτας μας τελικά έσβησε εκείνη την ημέρα. Δεν σταμάτησα ποτέ να την σκέφτομαι  και να την αγαπάω, αλλά δεν την έψαξα ποτέ,  ούτε την αναζήτησα, ίσως ήταν το καλύτερο για εμάς!

Στο άνοιγμα της διαθήκης η Μπέλλα είχε ήδη φύγει, αποποιήθηκε από την περιουσία με την προϋπόθεση ότι της είχε αφήσει ο Καρλάιλ να πάνε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Εγώ αφού κάθισα - μετά από παράκληση  του Ράιλι - δυο χρόνια στην εταιρεία μέχρι να τελειώσει τις σπουδές του, έπειτα έφυγα  και εγώ! Φυσικά κράτησα κάποιες επαφές με τον Ράιλι και ποτέ δεν του εξήγησα τον λόγο της φυγής μου.  Από ότι έχω μάθει η εταιρεία πηγαίνει πολύ καλά και έχει καταφέρει σημαντικά πράγματα ο Ράιλι. Ο Καρλάιλ μου είχε αφήσει μεγάλη περιουσία, αλλά δεν την δέχτηκα και ζήτησα από τον Ράιλι να την χρησιμοποιήσει για την εταιρεία και την ανάπτυξη της.

 Εδώ και τέσσερα χρόνια ζω στο Λονδίνο και εργάζομαι σε μια μεγάλη εταιρεία χάρης στο καλό μου βιογραφικό. Δεν έχω παντρευτεί ακόμα, ίσως γιατί δεν βρέθηκε η  κατάλληλη για να κάνω αυτό το βήμα. Βέβαια έχω σχέση με μια κοπέλα αρκετά όμορφη και γλυκιά, που φαίνεται ότι με αγαπάει. Αν αναρωτιέστε αν την αγαπώ, η απάντηση είναι σίγουρα όχι, αλλά νιώθω καλά μαζί της και με κάνει να χαμογελάω, όταν δεν είμαι και στα καλύτερα μου.

Καθώς σχόλασα  από την δουλειά μου και έκανα μια βόλτα για να ηρεμήσω πέρασα από την πλατεία και είδα κόσμο μαζεμένο με  διάφορα αντικείμενα σαν να γινόταν φωτογράφηση ή να γυριζόταν σκηνή από ταινία ούτε που ξέρω. Από περιέργεια και μόνο αποφάσισα να χωθώ ανάμεσα στον κόσμο για να δω τι γίνεται και αυτό που είδα μπροστά μου, με έκανε να σαστίσω . Η Μπέλλα με μακριά, κόκκινη τουαλέτα  με τα μαλλιά της σπαστά και μακριά να στολίζουν τους ώμους της ενώ τα χείλη της ήταν κατακόκκινα που την έκαναν τόσο θελκτική! Η ομορφιά της όχι μόνο δεν είχε εξαφανιστεί με τα  χρόνια, αλλά αντιθέτως ήταν ακόμα πιο όμορφη, ακόμα πιο αισθησιακή από πριν! Ήταν απίστευτο που την ξαναέβλεπα μπροστά μου, μετά από τόσο καιρό!

Δεν πήγα να της μιλήσω απλά τη θαύμαζα  από μακριά που με τόσο δεξιοτεχνικό τρόπο άλλαζε στάση στο σώμα της χωρίς να χαλάσει τίποτα πάνω της. Κάποια στιγμή όμως που γύρισε το πρόσωπο της προς το μέρος μου, με κοίταξε και αφού ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να σιγουρευτεί ότι ήμουν εγώ, έμεινε εκεί να με κοιτά ξαφνιασμένη και εγώ της χαμογέλασα για να της επιβεβαιώσω την υποψία της.

-              Μισό λεπτό διάλειμμα, είπε η Μπέλλα και χωρίς καν να δώσει σημασία για το τι θα της έλεγε το συνεργείο, ήρθε προς το μέρος μου. Την έβλεπα να πλησιάζει και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά και από ότι φαίνεται ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει, απλά δεν χτυπούσε για άλλη γυναίκα εκτός από εκείνην.

-              Έντουαρντ, είσαι πράγματι εσύ?, ρώτησε δύσπιστα κοιτώντας με καλά καλά την στιγμή που στάθηκε ακριβώς μπροστά μου και χαμογέλασα με το ύφος της.

-              Ναι είμαι πράγματι εγώ, δεν κάνεις λάθος..., είπα και γούρλωσε τα μάτια της με έκπληξη και ένα περίσσιο ενθουσιασμό σαν να περίμενε χρόνια γι αυτήν την στιγμή.

-              Απίστευτο, έλα πάμε λίγο πιο κάτω να μιλήσουμε, είπε και κρατώντας το χέρι μου σφιχτά μέσα στα δύο της χέρια, με τράβηξε μακριά από τον κόσμο. Το άγγιγμα της μου έφερε αναμνήσεις από τα παλιά και μια γλυκιά αίσθηση άρχισε να με διεγείρει.

-              Απίστευτο να σε δω εδώ μετά από τόσα χρόνια, είπε ξαφνιασμένη.

-              Εγώ μένω εδώ, εσύ μένεις εδώ ή ήρθες για επαγγελματικούς λόγους ?

-              Μετακόμισα εδώ πριν λίγο καιρό, είπε και μόλις το άκουσα μια ελπίδα άρχιζε να φωλιάζει μέσα μου και δεν καταλάβαινα τον λόγο.

 

-              Άντε Ιζαμπέλλα, έλα, έχουμε αργήσει!, φώναξε κάποιος από το συνεργείο και εκείνη γύρισε την ματιά της προς το μέρος του.

-              Τώρα έρχομαι, είπε η Μπέλλα... Επειδή έχω δουλειά τώρα θα ήθελες να συναντηθούμε μετά να τα πούμε...?

-              Δεν έχω πρόβλημα, με μεγάλη μου χαρά. Πότε και που θέλεις?

-              Κατά τις έξι στην καφετέρια που είναι ακριβώς απέναντι, είπε και μου έδειξε την καφετέρια που ήταν απέναντι μας...

 

-              Στις έξι στην καφετέρια, θα τα πούμε εκεί...

-              Θα τα πούμε, μου είπε και αφού μου χαμογέλασε πονηρά, γύρισε στην δουλειά της.

Με αυτή την συνάντηση τι ήθελε να μου δηλώσει η μοίρα? Ότι πρέπει να μείνω μακριά της ή ότι η καρδιά μου δεν την ξέχασε ποτέ!? Συμφώνησα να πάω σε αυτή την συνάντηση αλλά πρέπει να πάω? Αν δεν αντέξω και της πω πράγματα τα οποία δεν πρέπει να ειπωθούν τι θα γίνει? Εκείνη άραγε με θέλει ακόμα? Τόσα πολλά ερωτηματικά, δεν έχω παρά να πάω να μιλήσουμε και ότι ήθελε ας προκύψει!

Αφού έκανα μια βόλτα, καλώντας την Μαρίνα της είπα ψέματα ότι έπεσε πολύ δουλειά στην εταιρεία ώστε να μην αρχίσει να αναρωτιέται και  με ψάχνει και πήγα στην καφετέρια όπου είχαμε ραντεβού! Μόλις έφτασα, η Μπέλλα δεν ήταν εκεί, μήπως δεν έρθει, μήπως το μετάνιωσε? Ωραία ακόμα δεν ήρθα και σκέπτομαι αρνητικά!

Κάθισα στο τραπεζάκι και  παραγγέλνοντας ένα καπουτσίνο διπλό  έμεινα να την περιμένω μέχρι να έρθει...

Αφού πέρασε κάνα μισάωρο και η Μπέλλα δεν είχε φανεί, αποφάσισα να φύγω, τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα να έρθω! Εκεί που πήγα να φύγω, η Μπέλλα μπήκε μέσα. Αφού παρήγγειλε, κοίταξε γύρω της να δει που είμαι και μόλις με εντόπισε, ήρθε με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου. Ήταν τόσο όμορφη, φορούσε ένα κολάν που κολάκευε τόσο πολύ τα καλλίγραμμα πόδια της,  με ψιλοτάκουνα μποτάκια, ένα άσπρο μπλουζάκι συνοδευόμενο από ένα φουλάρι και από πάνω ένα καφέ δερμάτινο μπουφάν. Τα μαλλιά της ήταν σηκωμένα σε κότσο, με χωρίς ίχνος  μακιγιάζ ήταν τόσο φυσική, τόσο όμορφη!!

-              Χίλια συγγνώμη που άργησα, αλλά έτυχε κάτι έκτακτο, έφευγες?

-              Ναι, αλλά αφού ήρθες ...

-              Και πάλι χίλια συγγνώμη, είπε κοιτώντας με ειλικρινά μέσα στα μάτια

-              Δεν πειράζει, έλα κάθισε,  την παρότρυνα και  αφού έβγαλε το μπουφάν, κάθισε ακριβώς απέναντι μου. Μετά από λίγο ήρθε και το ρόφημα που είχε παραγγείλει και τώρα δεν μας εμπόδιζε τίποτα από το να μιλήσουμε.

-              Λοιπόν φοβερό να συναντηθούμε μετά από τόσα χρόνια..

-              Ναι όντως είναι απίστευτο, αλλά εγώ μένω  στο Λονδίνο  τα τελευταία τέσσερα χρόνια...

-              Αλήθεια? Εγώ πριν λίγο καιρό μετακόμισα με τον άντρα μου, μου είπε και ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά.

-              Από έρωτα αυτή την φορά να φανταστώ?, είπα και με κοίταξε με ένα ειρωνικό ύφος... Τότε κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει,  όσα χρόνια και αν περάσουν.

-              Άσε κατάλαβα πόσο χρονών είναι και τι δουλειά κάνει?, ρώτησα αμέσως και η Μπέλλα ψιλοχαμογέλασε.

-              Είναι πάνω κάτω στην ηλικία του Καρλάιλ, η εταιρεία ΚΑΡΤ είναι δική του και τον γνώρισα σε ένα ταξίδι μου... Μόλις άκουσα ΚΑΡΤ, ένιωσα ότι η ιστορία αρχίζει και επαναλαμβάνεται!

 

-              Με τον Τόμας Σουέζε, είσαι παντρεμένη?

-              Ναι ακριβώς γιατί?

-              Γιατί δουλεύω στην εταιρεία του ως οικονομικός σύμβουλος, είπα και τότε έμεινε να με κοιτά σοκαρισμένη...

-              Αυτό και αν είναι από τα απίστευτα...

-              Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι εσύ είσαι παντρεμένη με τον άντρα για το οποίο δουλεύω...? Αυτό μόνο σε εμάς θα μπορούσε να συμβεί!

-              Τελικά η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια πολλές φορές!!

-              Μπορώ να  σου κάνω μια ερώτηση?

-              Ότι θες, είπε ενώ ήπιε μια γουλιά από την κούπα της...

-              Γιατί παντρεύεσαι με μεγαλύτερους και όχι κάποιον συνομήλικο που να τον αγαπάς?...

-              Χμμ πολύ καλή ερώτηση !!

-              Μήπως υπάρχει και μια καλή απάντηση?

-              Από μικρή δεν έζησα στα πούπουλα και θεώρησα ότι οι έρωτες είναι απλά για να ταλαιπωρείσαι και δεν σου δίνει τα λεφτά και την δόξα που θες. Έτσι αποφάσισα ότι οι γέροι είναι η καλύτερη λύση για μένα! Την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα ήμουν έτοιμη, στο τσακ να παρατήσω τον γέρο αλλά τελικά την πάτησα. Ίσως και καλύτερα γιατί μετά κατάλαβα ότι δεν ήμουν πραγματικά ερωτευμένη απλά είχα ενθουσιαστεί που με ήθελε αυτός ο άντρας! Την δεύτερη φορά... είπε αλλά ήξερα πολύ καλά ποια ήταν η δεύτερη φορά...

-              Εξαπατήθηκες για ακόμα μια φορά, σωστά?

-              Σωστά, αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι ο λόγος δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν οι τύψεις και οι ενοχές που μας είχαν κατακλύσει και τους δυο...

-              Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Ο θάνατος του Καρλάιλ άλλαξε τα δεδομένα και μας έκανε να καταλάβουμε κάποια σημαντικά πράγματα  για την ζωή μας...

-              Ακριβώς αλλά ας τα αφήσουμε αυτά εσύ παντρεύτηκες, έκανες οικογένεια?

-              Μπα, έχω βέβαια μια σχέση αλλά δεν νομίζω να πάμε για γάμο…

-              Γιατί δεν την αγαπάς?

-              Η Μαρίνα είναι πολύ καλή κοπέλα, αλλά εμένα δεν με καλύπτει συναισθηματικά.

-              Ε τότε γιατί είσαι μαζί της?

-              Διότι Μπέλλα αν δεν μπορείς να είσαι με αυτόν που αγαπάς, μετά απλά συμβιβάζεσαι και προσπαθείς να καλύψεις έστω και εξωτερικά κάποιες πληγές.

-              Σε καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να φτιάξεις την ζωή σου. Εσύ δεν μου είχες πει ότι όνειρο σου είναι να κάνεις οικογένεια?

-              Ναι αλλά με την προϋπόθεση να την αγαπώ και να νιώθω ότι με καλύπτει ολοκληρωτικά. Να νιώθω ότι δίνω και δίνει ισότιμα..., είπα και τότε είδα να είναι έτοιμο να ξεπηδήσει ένα δάκρυ από τα μάτια της αλλά κατέφερε να το μαζέψει πριν φανεί. Φαινόταν, με αγαπούσε ακόμα, όπως την αγαπούσα και εγώ...

-              Έντουαρντ δυστυχώς πρέπει να φύγω, πέρασε η ώρα, είπε και κοίταξε τάχα το ρολόι της αλλά εγώ ήξερα πολύ καλά ότι απλά ήθελε να ξεφύγει από την αλήθεια που έπνιγε τόσο εμένα όσο και εκείνη.

-              Αφού πέρασε η ώρα, είπα διστακτικά και πήγε να ανοίξει την τσάντα της και να βγάλει το πορτοφόλι της...

-              Μην τολμήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώσεις εσύ...

-              Όπως νομίζεις, πριν φύγω έχεις ένα στυλό?

-              Ναι έχω, είπα και έβγαλα από το εσωτερικό του σακακιού μου ένα στυλό και της τον έδωσα... Τότε εκείνη πήρε το χέρι μου, έγραψε κάτι αλλά δεν μπορούσα να το δω και αφού τελείωσε, άφησε το στυλό και σηκώθηκε για να φύγει...

-              Πέρασα πολύ όμορφα  και ελπίζω να τα ξαναπούμε  σύντομα, είπε και αφού μου χαμογέλασε πονηρά χωρίς καν να προλάβω να μιλήσω πήρε το μπουφάν της και την τσάντα της και έφυγε. Τότε άνοιξα την παλάμη μου και είδα ένα νούμερο κινητού και από κάτω το όνομα της. Αμέσως ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου.

Ήξερα ότι αυτή η συνάντηση ήταν αρχή μιας νέας περιπέτειας, παρόμοιας με την προηγούμενη μόνο που αυτή την φορά δεν προδίδουμε κανέναν και οι όροι του παιχνιδιού είναι διαφορετικοί. Μια νέα παρτίδα ξεκινά, με πολλούς κινδύνους,  τέσσερις οι παίχτες  όπως και πρώτα,  ποιος  όμως θα  βγει νικητής αυτή την φορά, μήπως ο έρωτας??

Τέλος... 

Damend love 18.. Γιατί ?

Ποιος νομίζω ότι είμαι ? Ένας άνθρωπος που όλα του έρχονται όπως τα θέλει και τα έχει όλα μπροστά στα πόδια του ? Ακόμα και να τα έχει όμως κάνει τα πάντα για να τα διώξει μακριά του . Αυτό ακριβώς συμβαίνει και μαζί μου , ενώ τα είχα όλα , τώρα απλά όλα καταστρέφονται γιατί πολύ απλά το επιδίωξα εγώ να γίνει αυτό .

-              Είναι αλήθεια ότι μου έπαιζες τον ερωτευμένο για να με απομακρύνεις από τον Καρλάιλ , ναι ή όχι ?, ρώτησε με ένα δολοφονικό ύφος και εκείνη την στιγμή μου κόπηκαν τα πόδια .

-              Τι είναι αυτά που λες Μπέλλα ? Ποιος σου είπε τέτοια ψέματα ?

-              Έντουαρντ για μια φορά στην ζωή σου πες την αλήθεια . Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι μου λες ψέματα , είπε ενώ με κοιτούσε άγρια έτοιμη να μου χιμήξει.

-              Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω , αφού τα έχεις βγάλει τα συμπεράσματα σου , είπα δήθεν , αλλά ήξερα δεν με έπαιρνε για πολλά .

-              Θέλω να το ακούσω από εσένα . Θέλω να μου πεις την πάσα αλήθεια , μου είπε και κατάλαβα ότι ήταν η ώρα μα μιλήσω , δεν μπορώ να κρύβομαι άλλο πίσω από το δάκτυλο μου .

-              Όποιος σου το είπε , σου είπε την απόλυτη αλήθεια , δήλωσα με θάρρος ξέροντας ότι αυτή ήταν η αρχή του τέλους .

-              Πλάκα μου κάνεις έτσι? Με κοροϊδεύεις ? Θες να μου πεις ότι εδώ και τόσο καιρό παίζεις με τα συναισθήματα μου μόνο και μόνο γιατί πιστεύεις ότι θα φάω τα χρήματα του σωτήρα σου ?

-              Άσε με να σου εξηγήσω .., δεν θα έφευγε από εδώ αν δεν μάθαινε όλη την αλήθεια .

-              Να μου εξηγήσεις τι , Έντουαρντ ?Ότι με κοροϊδεύεις τόσο καιρό ? Ότι δεν αγάπησες ποτέ ?

-              Δεν είναι αλήθεια αυτό! Άσε με να σου εξηγήσω , να σου πω ακριβώς πώς συνέβησαν τα πράγματα .

-              Δεν θέλω να σε ακούσω , είσαι ένας ψεύτης , ένας παλιομαλάκας που παίζεις με τις ζωές των άλλων .

-              Κάτσε κάτω να με ακούσεις , είπα και την ανάγκασα να καθίσει . Έτρεμε ολόκληρη από το θυμό της αλλά στο σημείο που φτάσαμε , δεν έχουμε καιρό για υπεκφυγές .

-              Αν και είμαι σίγουρη ότι δεν θα αλλάξει τίποτα , μίλα ..

-              Ας ξεκινήσουμε από την αρχή . Όταν σε πρωτοείδα εκείνη την ημέρα στο σπίτι ξαφνιάστηκα ευχάριστα . Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία , αλλά όταν η παραμονή σου όχι μόνο στο σπίτι αλλά και στη ζωή του Καρλάιλ μεγάλωσε , ένιωσα θυμό , νεύρα για την εκμετάλλευση προς το πρόσωπο του Καρλάιλ .

-              Δεν τον εκμεταλλεύτηκα , αυτό είναι δημιούργημα της φαντασίας σου , είπε προσπαθώντας να υπερασπιστεί τον εαυτό της .

-              Η αλήθεια είναι άλλη και το ξέρεις πολύ καλά αυτό , είπα και ενώ πήγε να αντιδράσει , δεν την άφησα και συνέχισα . Μίλησα με το Καρλάιλ , τσακώθηκα μαζί του , τσακώθηκα μαζί σου, έφυγα γιατί δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση .  Στο ταξίδι σκέφτηκα ένα σχέδιο , να σε κάνω να με ερωτευτείς και κάποια στιγμή θα στην είχα στημένη , ενώ θα ήμασταν μαζί θα φώναζα τον Καρλάιλ και έτσι θα μας ανακάλυπτε. Ήξερα ότι αυτό το σχέδιο ήταν ριψοκίνδυνο , αλλά ήταν το μόνο που σκέφτηκα εκείνη την στιγμή για να γλιτώσω τον Καρλάιλ . Μόλις γύρισα , μίλησα στην Τάνια και της αποκάλυψα το σχέδιο ..

-              Ώπα , ώπα κάτσε ήξερε και η Τάνια για αυτό το σχέδιο ? Αυτό είναι αρρωστημένο ..

-              Έπρεπε να ξέρει . Στην αρχή δεν της πολυάρεσε η ιδέα αλλά έχοντας μου απόλυτη εμπιστοσύνη , το δέχτηκε ..

-              Απίστευτο , αυτή η κοπέλα είναι μεγάλη π..

-              Μην τολμήσεις να την προσβάλλεις , την κοίταξα προειδοποιητικά .Μπορεί να έκανα ότι έκανα αλλά η Τάνια δεν μας έφταιγε σε τίποτα .

-              Ναι να μην σου προσβάλλουμε την αρραβωνιαστικιά σου που ήταν για τα καλά μέσα στο κόλπο εναντίον μου .., για να την λέει αρραβωνιαστικιά μου άρα δεν ξέρει τίποτα για τον χωρισμό μου. Μα καλά δεν της είπε ο Καρλάιλ ?

-              Δεν είναι αρραβωνιαστικιά μου πια , χωρίσαμε όταν κατάλαβε ότι δεν την αγαπούσα πια .

-              Μα γιατί βρε , δεν σου έκανε καλό κρεβάτι ?, με ειρωνεύτηκε

-              Μπέλλα σταμάτα πια , δεν ξέρεις τι λες και στην τελική άσε με να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα εδώ και ώρα ..

-              Καλά άντε τελείωνε να δω τι άλλες μαλακίες θα πεις , είπε και χωρίς να της δώσω σημασία,  συνέχισα

-              Αφού πήρα και την συγκατάθεση της Τάνιας , ξεκίνησα λοιπόν το σχέδιο μου . Δεν χρειάστηκε και πολύ να σε πείσω για τον ερωτά μου.

-              Ναι βλέπεις , είμαι εύκολο θύμα ..

-              Δεν ξέρω κατά πόσο έχεις δίκιο για αυτό , αλλά δεν θα σταθούμε εδώ .Το σχέδιο πήγαινε πολύ καλά φαινομενικά , αλλά μέσα μου άρχιζαν να αλλάζουν πολλά . Όσο ερχόμασταν όλο και πιο κοντά τόσο ένιωθα κάτι να σπάει μέσα μου . Συναισθήματα που δεν γνώριζα ότι υπάρχουν , άρχισαν να με κατακλύζουν και ενώ στην αρχή προσπάθησα να τα αγνοήσω , αυτά έγιναν πιο επίμονα , πιο δυνατά .

-              Ναι και τώρα σε πιστέψαμε , σε ποια νομίζεις ότι τα πουλάς αυτά  ?, είπε εξαγριωμένα

-              Είναι λογικό να μην με πιστεύεις , αλλά υπάρχουν πράγματα που σου αποδεικνύουν την αλήθεια των λόγων μου ..

-              Μπα και ποια είναι αυτά ?

-              Οι φωτογραφίες με τις οποίες σε απειλούσε ο Ράιλι , αν δεν σε είχα προειδοποιήσει , τώρα θα μετρούσαμε θύματα . Μην ξεχνάς και ότι πριν λίγο καιρό σου είπα να χωρίσουμε , γιατί να κάνω κάτι τέτοιο αν ήθελα να τελειοποιήσω το σχέδιο μου .

-              Μου είπες για τις φωτογραφίες γιατί ήθελες να πάρεις όλη την δόξα πάνω σου  και να αποδείξεις εσύ στο Καρλάιλ ότι του λέω ψέματα και τον κοροϊδεύω . Όσο για το χωρισμό ήταν στάχτη στα μάτια ., είπε και ήταν απόλυτα λογικό να σκεφτεί αυτά τα πράγματα , αφού δεν προορούσε να δει καθαρά .

-              Δεν σκέφτεσαι καθόλου καθαρά . Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις εικόνες , έτσι κι αλλιώς δεν φαινόμουν . Θα έβγαινα εγώ λάδι και εσύ η γυναίκα που τον κερατώνει με έναν άγνωστο . Όσο για τον χωρισμό , ήταν καθαρά από τις τύψεις και τις ενοχές απέναντι στον Καρλάιλ και στην Τάνια .

-              Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι όλα αυτά είναι προσχεδιασμένα , είπε κοιτώντας με μια απόλυτη σιγουριά που με τρέλαινε .

-              Όλο αυτό τον καιρό που με ξέρεις , αυτό πιστεύεις για εμένα ?

-              Ναι και πιστεύω ότι το μόνο που κάνεις στην ζωή σου είναι να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους για να εξυπηρετήσεις τον εαυτούλη σου και τα συμφέροντα σου . Με έκανες να πιστέψω ότι είχα βρει έναν άνθρωπο που με αγαπούσε αληθινά , αλλά τελικά έκανα ένα τραγικό λάθος , αφού για άλλη μια φορά κάποιος με εξαπάτησε .

-              Το άλλη μια φορά που λες ,αναφέρεσαι στον Πέντρο ?Που σε απειλούσε να παίρνεις λεφτά από τον άντρα που ήσουν παντρεμένη και να του τα δίνεις . Ο μπάρμπας όμως σε παράτησε για κάποια άλλη και εσύ έμεινες άπραγη χωρίς τον σπόνσορα σου..Όταν μιλάς για ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τους άλλους , θα πρέπει να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και μετά όλους του υπόλοιπους ., είπα και σηκώθηκα όρθιος γιατί ένιωθα ότι κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα .

-              Πώς τολμάς ? Και εσύ όλα αυτά που τα ξέρεις?

-              Ο αστυνομικός που συνέλαβε το πρώην γκομενό σου , ήταν ο κολλητός μου και τον ψάρεψε κανονικότατα.

-              Δηλαδή τόσο καιρό ήξερες ? Είσαι , είσαι..

-              Είμαι ότι και εσύ , δυο εκμεταλλευτές που πέσαμε στην ίδια παγίδα , την παγίδα του έρωτα  . Μπέλλα δεν μπορώ  να ζήσω πια μακριά σου , της είπα ειλικρινά.

-              Εγώ όμως μπορώ , γιατί εγώ με παλιομαλάκες που με  εκμεταλλεύονται δεν ξαναμπλέκω , ήταν η τελευταία φορά .

-              Δεν είσαι καμιά καλύτερη , μια πουτάνα είσαι που πηγαίνεις με τους άλλους για να τους τρως τα χρήματα  , της ανταπέδωσα αλλά αμέσως το μετάνιωσα , αυτό που της είπα ήταν πολύ βαρύ. Εκείνη ήρθε κοντά μου και ένα θυμωμένο ύφος με χαστούκισε .

-              Σε λυπάμαι, μου είπε με ένα απαξιοτικό βλέμμα  ….

-              Και εγώ λυπάμαι τον εαυτό μου , γιατί έπεσα στην ίδια μου την παγίδα και τώρα δεν μπορώ να αποδράσω . Μπέλλα , σε έχω ανάγκη , σε αγαπώ …

-              Μην την ξαναπείς αυτή την λέξω , την μολύνεις , είπε και αφού έφτυσε για να μου δηλώσει πόσο φτηνός είμαι , έκανε επί τόπου στροφή και έφυγε . Εκείνη την στιγμή ένιωσα να καταρρέω, όλα μέσα μου γκρεμίστηκαν κα  μην έχοντας άλλες  αντοχές, το σώμα μου άδειασε πάνω στο κρύο πάτωμα . Ποιος φταίει για όλο αυτό ? Θες να σου πω ? Εσύ φταις ρε ηλίθιε , εσύ . Έχασες την γυναίκα της ζωής σου μέσα από τα χέρια σου , από δική σου ηλιθιότητα!!

Μετά από δύο εβδομάδες ..

Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από εκείνη την καταραμένη μέρα όπου χωρίσαμε με την Μπέλλα . Ένιωθα άδειος , ένα ράκος που δεν είχε πια νόημα στην ζωή του . Όταν είχα χάσει τους γονείς μου , ήθελα να δώσω τέλος στην ζωή μου , γιατί θεωρούσα τόσο άδικο να ζω εγώ και να έχουν χαθεί εκείνοι . . Εκείνες τις στιγμές βρέθηκε ένας άνθρωπος να μου απλώσει το χέρι και να με δεχτεί στην οικογένεια του και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Καρλάιλ . Έκανα καιρό να ξεπεράσω τον χαμό των γονιών μου αλλά η αγάπη και η στήριξη αυτού του ανθρώπου μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω και να προχωρήσω στην ζωή μου.

Τώρα όμως αυτό το χέρι , αν  το πιάσω θα μολυνθεί από την κοροϊδία και την προδοσία μου  . Νιώθω τόσο μόνος , περισσότερο από κάθε άλλη φορά . Ήμουν ένα ζόμπι που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους της εταιρείας και ήταν στην ουσία σαν να μην υπήρχε . Κάθε βράδυ με το τηλέφωνο αγκαλιά να προσπαθήσω να επικοινωνήσω με την Μπέλλα και από την άλλη ένα μπουκάλι ουίσκι να πνίγω τον πόνο μου από την απόρριψη της . Ο Καρλάιλ ανησυχούσε για μένα αλλά του είπα ότι φταίει ο χωρισμός μου με την Τάνια και ότι σύντομα θα το ξεπεράσω .

Οι τύψεις και οι ενοχές με είχαν κατακλύσει . Έλεγα ψέματα στον Καρλάιλ, χώρισα με την Τάνια εξαιτίας του ηλίθιου σχεδίου μου και το πιο σημαντικό όλων, χώρισα με την Μπέλλα και  για όλα αυτά φταίω εγώ και μόνο εγώ . Μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες που πέρασαν , μπόρεσα μόνο  μια φορά να μιλήσω στην Μπέλλα και  ανάμεσα στο ‘δεν θέλω να με ξαναενοχλήσεις’ και το «δεν σε θέλω πια στην ζωή μου»  μου αποκάλυψε τον τρόπο που έμαθε το σχέδιο μου και ακόμα και για αυτό φταίω εγώ . Πώς τα έχω καταφέρει έτσι ? Πως ?

Την ημέρα που χώρισα με την Τάνια και είχα πάει στον Τζεικ , δεν είχα υπολογίσει ότι στο άλλο δωμάτιο ήταν η γκόμενα του κολλητού μου , η οποία για κακή μου τύχη τύχαινε να είναι συνάδελφος της Μπέλλας και θανάσιμη εχθρός της . Έτσι και αυτή πήρε ότι την σύμφερε από τα λόγια μου και τα αποκάλυψε στην Μπέλλα και κατάφερε να την πληγώσει. Προσπάθησα να της εξηγήσω , αλλά ήταν μια μάταιη προσπάθεια.

Σήμερα καθώς βρισκόμουν στην εταιρεία τυχαία έπιασε το αυτί μου , ότι η Μπέλλα είχε έρθει στην εταιρεία . Ωστόσο ο Καρλάιλ έλειπε σε μια εξωτερική δουλειά και όπως ήρθε , έφυγε . Ωστόσο αμέσως για να την προλάβω προσπαθώντας πάντα να μην γίνω στόχος  στους υπαλλήλους , άρχισα να περπατάω λίγο πιο γρήγορα . Ακριβώς μόλις βγήκα από το ασανσέρ , η Μπέλλα έβγαινε από την εταιρεία .Έτρεξα από πίσω της ενώ ταυτόχρονα φώναζα το όνομα της , αλλά εκείνη σαν να μην με άκουγε,  προχωρούσε ακάθεκτη . Ώσπου την πρόλαβα και την άρπαξα από τον αγκώνα και την γύρισα προς την μεριά μου .

-              Πώς τολμάς ?, με ρώτησε με ένα ύφος που δεν μπορούσα εύκολα να αποκρυπτογραφήσω , αλλά σίγουρα δεν ήταν θυμού .

-              Σε παρακαλώ Μπέλλα , εδώ και τόσο καιρό προσπαθώ να σου μιλήσω , αλλά εσύ με αποφεύγεις σαν τον διάολο το λιβάνι . Θέλω να σου εξηγήσω , να σου μιλήσω!!

-              Ότι ήταν να μου εξηγήσεις , μου το εξήγησες , δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε και τώρα άφησε με να φύγω.

-              Όχι Μπέλλα αυτή την φορά δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις . Ξέρω ότι με αγαπάς και γνωρίζεις πολύ καλά ότι σε αγαπώ και εγώ , αλλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς .

-              Με πλήγωσες βαθιά Έντουαρντ , δεν μπορώ να το παραβλέψω ..

-              Το ξέρω Μπέλλα , σε παρακαλώ προσπάθησε να με συγχωρέσεις . Είμαι απαράδεκτος , το ξέρω , δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου μακριά σου .

-              Ποιος σου είπε ότι δεν σε έχω συγχωρήσει? Το σκέφτηκα καλύτερα και τελικά είχες δίκιο , δεν είμαι καμιά καλύτερη και δεν μπορώ να σου κρατήσω θυμό για αυτό . Ωστόσο δεν ξέρω αν μπορώ να σε εμπιστευτώ ξανά , αν μπορώ να παραδώσω τα συναισθήματα μου σε εσένα .  

-              Το καταλαβαίνω και εγώ στην θέση σου , ίσως να μην σε είχα συγχωρήσει καν . Το σχέδιο όμως ήταν το απόλυτο λάθος , η απόλυτη καταστροφή μου αλλά συνάμα με έκανε να καταλάβω ότι όλος εκείνος ο θυμός για σένα , δεν ήταν παρά συσσωρευμένη αγάπη που φοβόταν να βγει προς τα έξω . Ζήλευα που σε είχε κάποιος άλλος και όχι εγώ , απλά δεν το καταλάβαινα , δεν ήθελα να καταλάβω , γιατί φοβόμουν ότι θα πληγωθώ και ότι θα πληγώσω και τους άλλους. Αυτό και άλλα πολλά έλεγα στον Τζεικ εκείνη την ημέρα , αλλά η φιλενάδα σου δεν σου τα είπε όλα..

-              Τι εννοείς ?

-              Η υποτιθέμενη φιλενάδα σου κράτησε μόνο το μέρος που την σύμφερε και όχι αυτά που ειπώθηκαν πραγματικά . Στον Τζεικ του εξομολογήθηκα ότι έχει αλλάξει η ζωή μου και ότι είμαι δεμένος με τα συναισθήματα μου για σένα

-              Και που ξέρω ότι λες την αλήθεια ? Έντουαρντ ? Πως μπορώ να σε εμπιστευτώ  ξανά ?

-              Δώσε μου μια δεύτερη ευκαιρία και θα στο αποδείξω αγάπη μου …

-              Δεν ξέρω Έντουαρντ , δεν είμαι για τίποτα σίγουρη πια

-              Μπέλλα σε παρακαλώ , είναι η πρώτη φορά που νιώθω έτσι για μια γυναίκα , δώσε μου ακόμα μια ευκαιρία , είπα ενώ τα χείλη μου ήταν σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της .

Ένιωθα την ζεστή της ανάσα και το μόνο που επιθυμούσα ήταν να νιώσω τα τρυφερά της χείλη και πάλι πάνω στα δικά μου .Χωρίς καν να το σκεφτώ , τα χείλη μου ακούμπησαν τα δικά της και εκείνη αντί να αντισταθεί , αντιθέτως μου δόθηκε με όλο της το είναι . Τα χέρια της όπως πάντα ανάμεσα στα μαλλιά μου να τα χαϊδεύουν και εγώ να την κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου για να μην μου φύγει . Το φιλί μας γινόταν όλο και πιο βαθύ , όλο και πιο έντονο , ώσπου ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται αλλά ακόμα και τότε δεν είχα την δύναμη να την απομακρύνω από κοντά μου , την ήθελα σαν κολασμένος . Ξαφνικά τα χείλη της απομακρύνθηκαν , όχι όμως εκείνη από την αγκαλιά μου .Τα μέτωπα ακούμπησαν το ένα το άλλο και προσπαθούσαμε και οι δύο να ξαναβρούμε την χαμένη μας ανάσα .

-              Σε αγαπώ Έντουαρντ , αλλά δώσε μου σε παρακαλώ λίγο χρόνο , σε παρακαλώ .

-              Και εγώ σε αγαπώ με όλη μου την ψυχή , πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι  , θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω , είπε και τότε εκείνη ξεγλίστρησε από την αγκαλιά μου και χωρίς να πει κάτι άλλο απομακρύνθηκε και εγώ έμεινα να την κοιτώ να ξεμακραίνει . Τουλάχιστον  ήξερα ότι με αγαπούσε και ότι με συγχώρεσε. Θα την περιμένω όσο χρειαστεί .

Το απόγευμα ..

Είχα γυρίσει πια σπίτι και αυτή την φορά δεν ήμουν τόσο στενοχωρημένος όσο τις προηγούμενες ημέρες . Η ελπίδα είχε φωλιάσει μέσα μου και πίστευα ότι σύντομα η Μπέλλα θα γυρνούσε ξανά στην αγκαλιά μου . Δεν ήθελα να κάνω τίποτα , δεν είχα όρεξη για τίποτα , ήμουν τόσο χαρούμενος που το μόνο που ήθελα , ήταν να κλείσω τα μάτια μου και να την φανταστώ !

Εκεί που είχα ξαπλώσει και η εικόνα της με είχε κατακλύσει  , χτύπησε το κινητό μου . Στην αρχή δεν έδωσα σημασία , κανένας Τζείκ θα ήταν και αυτή την στιγμή θα μου έκοβε το όνειρο . Έπειτα όμως από λίγο ξαναχτύπησε το τηλέφωνο και ήταν τόσο επίμονο που νευρίασα που μου έκοβαν την φαντασία στην μέση και έτσι το σήκωσα και αν ήταν ο Τζεικ θα έτρωγε τέτοιο βρίσιμο !!

-              Ναι …?

-              Είσαστε ο κύριος Έντουαρντ Μέσιεν ?, με ρώτησε από την άλλη γραμμή μια πολύ σοβαρή φωνή .

-              Ναι ο ίδιος , ποιος με ζητά παρακαλώ ?

-              Ο κύριος Καρλάιλ Κάλλεν έπαθε αυτοκινητικό δυστύχημα, είπε και ένα ρίγος φόβου με διαπέρασε ολόκληρο .

-              Που βρίσκεται ? Είναι καλά ?

-              Δυστυχώς Κύριε Μέισεν βρίσκεται στο χειρουργείο σε κρίσιμη κατάσταση, μου είπε και αμέσως μούδιασα ολόκληρος .

-              Σε ποιο νοσοκομείο έχει μεταφερθεί ?

-              Στο New Hospital …

-              Σας ευχαριστώ πολύ , είπα και το έκλεισα αμέσως . Σε κλάσματα δευτερολέπτου , πήρα τα κλειδιά του αυτοκίνητου και αμέσως έφυγα  για να πάω στο νοσοκομείο . Δεν θα αντέξω να χαθεί και ο Καρλάιλ , αυτό δεν θα το αντέξω!!

Μέσα σε λίγα λεπτά είχα φτάσει στο νοσοκομείο και εκείνη την ώρα που μπήκα βρήκα την Μπέλλα να περιμένει το ασανσέρ .

-              Μπέλλα , φώναξα ενώ έφτασα κοντά της . Το πρόσωπο της ήταν χλωμό και έτρεμε σχεδόν ολόκληρη . Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ανησυχούσε τόσο για τον Καρλάιλ .

-              Έντουαρντ  ήρθες? Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που σου συνέβη!!, είπε ενώ εκείνη την ώρα ήρθε το ασανσέρ και αφού βγήκαν κάποιοι άνθρωποι , μπήκαμε αμέσως και  πατήσαμε το κουμπί για να ανέβουμε επάνω .

-              Ούτε εγώ μπορώ να το πιστέψω , δεν μπορώ  να χάσω και αυτόν από αυτοκινηστικό δυστύχημα , αυτό είναι αδύνατον!!Ευτυχώς φτάσαμε στο όροφο που ήταν ο Καρλάιλ σχετικά γρήγορα . Όταν βγήκαμε , τρέξαμε και οι δύο σαν τρελοί για να προλάβουμε την νοσοκόμα που περνούσε εκείνη την ώρα .

-              Συγγνώμη , ο Κύριος Κάλλεν ?

-              Βρίσκεται στο χειρουργείο, κυρία μου..

-              Και πως είναι ,η κατάσταση του είναι κρίσιμη ?, ρώτησα ανήσυχα

-              Είναι αρκετά κρίσιμη , αλλά δεν μπορώ να σας πω τίποτα άλλο , πρέπει να περιμένετε το γιατρό να βγει από το χειρουργείο, είπε και έφυγε από κοντά μας .

Η Μπέλλα δεν άντεξε άλλο και κάθισε σε κάτι καθίσματα που ήταν λίγο πιο πέρα ενώ εγώ σαν τον τρελό πήγαινα πάνω κάτω από την ανησυχία μου.

-              Τον Ράιλι ποιος θα τον ειδοποιήσει ?, ρώτησε η Μπέλλα

-              Ας περιμένουμε να δούμε τι θα πει ο γιατρός , μην προτρέχουμε , σε παρακαλώ .

-              Ελπίζω να πάνε όλα καλά,  είπε ενώ το πόδι της πήγαινε πάνω κάτω 

-              Το ελπίζω με όλη μου την καρδιά , είπα και από εκείνη την στιγμή και για άλλες δύο ώρες που πέρασαν δεν είπαμε τίποτα άλλο , δεν είχαμε να πούμε τίποτα άλλο .

Κάποια στιγμή είδαμε το γιατρό να βγαίνει και αμέσως πήγαμε κοντά του ..

-              Γιατρέ ο Καρλάιλ πώς είναι ?, ρώτησε αμέσως η Μπέλλα

-              Είσαστε συγγενείς του ?

-              Ναι εγώ είμαι η σύζυγος του και από εδώ ο γιος του..

-              Δυστυχώς Κυρία Κάλλεν , ο σύζυγος σας έχασε πολύ αίμα και δεν τα καταφέραμε να τον σώσουμε , είπε και τότε ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου .

Δεν μπορεί να συμβαίνει , αυτό , όχι στον Καρλάιλ !! Τότε ξαφνικά δεν άντεξα άλλο και όλα ξαφνικά μαύρισαν μπροστά μου!