Damned love 7...Απρόσκλητος επισκέπτης...

Πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει κάποιος ένα λάθος του παρελθόντος? Πιστέψτε με πολύ ακριβά. Το να παραδίνεσαι στα συναισθήματα και στο πάθος σου πολλές φορές, μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια. Έτσι και εγώ αφέθηκα στο πάθος και τώρα το πληρώνω πολύ άσχημα.

Πριν χρόνια είχα ξαναπαντρευτεί ένας γέρο, μεγαλοεπιχειρηματία με πολλά λεφτά. Όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσα να αντισταθώ και έτσι απλά τον άφησα να πέσει στα δίχτυα μου. Δεν μπορούσα να περάσω όμως τον έγγαμο μου βίο με τον παππού και εκεί που δεν το περίμενα εμφανίστηκε μπροστά μου ο απόλυτος άντρας, τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε. Ψηλός, μελαχρινός, με κατάμαυρα σαν το κάρβουνο μάτια, με ένα εκπληκτικό σώμα και στο επάγγελμα επιχειρηματίας, τουλάχιστον όπως ο ίδιος έλεγε και το ονομά του Πέντρο. Στην πραγματικότητα ένα κάθαρμα ήταν και τίποτα άλλο, αφού το μεσαίο του όνομα ήταν σίγουρα απατεώνας ή καλύτερα εκβιαστής. 

Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα φτιάξαμε και κάθε μα κάθε μέρα κάναμε σεξ, χωρίς να με νοιάζει τίποτα, το απολάμβανα στο έπακρο. Εκτός από την σαρκική επαφή, τουλάχιστον από την μεριά μου, πίστευα ότι υπήρχε κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο ουσιαστικό, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι έκανα μεγάλο λάθος.

Μια μέρα πήγα αν του κάνω έκπληξη στο σπίτι του αλλά τον βρήκα με μια άλλη στο κρεβάτι. Πληγώθηκα ανεπανόρθωτα και τότε ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα να συμπληρώσει την δυστυχία μου. Ο τύπος δεν φτάνει που με κεράτωσε, είχε το θράσος να απειλεί ότι θα δείξει φωτογραφίες και βίντεο που είχε στην κατοχή του από τις περιπτύξεις μας στον γέρο και έτσι μου ζητούσε αστρονομικά ποσά για να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να χάσω τον γέρο και έτσι βρίσκοντας κάθε ηλίθια δικαιολογία, του έπαιρνα χρήματα και τα έδινα στον Πέντρο με αντάλλαγμα την σιωπή του. Ωστόσο ο μπάρμπας δεν του πολυάρεσε που έπαιρνα τόσα χρήματα και επειδή ήδη με είχε αντικαταστήσει με μια άλλη, μικρότερη μάλιστα, χωρίσαμε και αυτόματα ο Πέντρο σταμάτησε να μου ζητά χρήματα.

Από την στιγμή όμως που παντρεύτηκα τον Καρλάιλ, τα απειλητικά μηνύματα έκαναν ξανά την εμφάνιση τους, με την προειδοποίηση ότι αν δεν του δώσω για αρχή τουλάχιστον 20.000 δολάρια, θα παρουσίαζε τις εικόνες και τα βίντεο στον γέρο ως πρόσφατα γεγονότα. Στην αρχή δεν έδινα και πολύ σημασία, ελπίζοντας να σταματήσει να με πιέζει, αλλά όσο περνά ο καιρός, τόσο γίνεται και πιο πιεστικός και το σημερινό μήνυμα ήρθε να με πανικοβάλει απόλυτα. 

«Αν δεν μου φέρεις μέχρι τις 8, στο γνωστό μέρος τα χρήματα, ο γερούλης σου θα μάθει τα κατορθώματα σου. Δεν έχεις άλλο περιθώριο, μόνο 9 ώρες, ο χρόνος κυλάει εναντίον σου, μην το πάρεις αψήφιστα»

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ μεγάλο κορόιδο που κάθομαι και ανέχομαι τις απειλές του, αλλά ο φόβος ότι θα χάσω ότι έκτισα μέχρι τώρα με έχει καταβάλει και δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά. Έτσι ντύθηκα γρήγορα και ξεκίνησα για το γραφείο του Καρλάιλ, έπρεπε με κάθε τρόπο να βρω χρήματα, έστω και τα μισά για να του βουλώσω για κάποιο διάστημα το στόμα. Το πρόβλημα είναι τι θα πω στον Καρλάιλ, για ποιο λόγο τα ζητάω τα χρήματα και ειδικά τόσα πολλά. Κάποια δικαιολογία θα έβρισκα μέχρι να φτάσω, το μυαλό μου δουλεύει υπερωρίες όταν μιλάμε για ψέματα, κάτι θα βρω, πρέπει να βρω.

Μετά από λίγο και με την δικαιολογία της φιλανθρωπίας, έφτασα στην εταιρεία. Ανέβηκα αμέσως στον όροφο του Καρλάιλ και βρήκα την γραμματέα του, ακριβώς απέξω στο γραφείο της να δουλεύει.

- Καλημέρα Άντζελα, ο Καρλάιλ είναι μέσα?

- Καλημέρα σας, κυρία Κάλλεν , όχι δυστυχώς λείπει σε ένα επαγγελματικό ραντεβού.

- Και ξέρεις αν θα αργήσει?, ρώτησα κάπως αγχωμένα, γιατί χρειαζόμουν άμεσα τα χρήματα.

- Δεν γνωρίζω Κυρία Κάλλεν, , μπορώ να σας εξυπηρετήσω εγώ σε κάτι ?
- Χρειάζομαι κάποιο χρηματικό ποσό άμεσα, μου προέκυψε μια μεγάλη ανάγκη. 

- Θα μπορούσατε να πάτε στον Κύριο Μέισεν, ο οποίος είναι στο γραφείο του, άλλωστε εκείνος διαχειρίζεται τα οικονομικά της εταιρείας. 

- Όχι Άντζελα, άστο δεν πειράζει, θα δω τι θα κάνω, σε ευχαριστώ πολύ.

- Τίποτα, ότι με χρειαστείτε, μπορείτε να μου το ζητήσετε...

- Και πάλι σε ευχαριστώ, καλή σου μέρα.

- Επίσης, είπε και έφυγα αναποφάσιστη για το τι έπρεπε να κάνω. 

Αμάν αυτός ο άνθρωπος όταν τον χρειάζεσαι δεν είναι ποτέ στην θέση του και όταν δεν τον χρειάζεσαι, τον τρως αναγκαστικά στην μάπα. Το να πάω στον Έντουαρντ μετά τα πρωινά γεγονότα είναι τόσο μα τόσο άβολο. Πώς μπορώ να του ζητήσω χάρη και ειδικά ένα τόσο μεγάλο ποσό σαν και αυτό που χρειάζομαι. Βρισκόμουν σε μεγάλο δίλλημα στο τι έπρεπε να κάνω, την απάντηση όμως ήρθε να μου την δώσει ένα μήνυμα. «Ο χρόνος κυλάει εναντίον σου, μην το ξεχνάς» Δεν μπορούσα άλλο να το καθυστερώ, έπρεπε να βρω γρήγορα τα χρήματα ακόμα και αν χρειάζεται να αντιμετωπίσω τον Έντουαρντ.



Κατέβηκα κάτω με αποφασιστικότητα αν και η καρδιά μου είχε κάνει εκατοστάρι και κίνησα προς το γραφείο του Έντουαρντ. Στην είσοδο δεν υπήρχε η γραμματέας του, μάλλον θα την είχε στείλει κάπου, έτσι αφού έστρωσα λιγάκι τα ρούχα μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και αφού πήρα το θάρρος που χρειαζόμουν, χτύπησα την πόρτα.

- Ναι περάστε, είπε από μέσα με μια κουρασμένη φωνή. Κοίταξα για λίγο γύρω μου λες και έκανα κάτι παράνομο και φοβόμουν μήπως με δυο και αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν κανείς, άνοιξα την πόρτα.

Χωρίς καν να κοιτάξω τον χώρο γύρω μου, εστίασα την προσοχή μου στον Έντουαρντ, ο οποίος ακόμα δεν είχε σηκώσει το κεφάλι του για να με αντικρύσει. Είχε βγάλει το μαύρο σακάκι και είχε μείνει με το άσπρο πουκάμισο, το οποίο εφάρμοζε υπέροχα πάνω στο κορμί του. Είχε χαλαρώσει την γραβάτα του και τα πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου ήταν ξεκούμπωτα, που σε έλκυαν να τα ξεκουμπώσεις όλα και να απολαύσεις αυτό το εξαίσιο κορμί. Καθώς τον παρατηρούσα, εκείνος αφού αναστέναξε, σήκωσε το κεφάλι και μόλις με είδε, ξαφνιάστηκε. Είχε μείνει κυριολεχτικά με το στόμα ανοιχτό, δεν πίστευε ότι ήμουν εγώ μπροστά του. Λογικό ήταν ειδικά μετά από το χαστούκι που του είχα δώσει το πρωί, δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έρθω να τον βρω. Αφού ανοιγόκλεισε τα μάτια του και συνήλθε κάπως, άρχισε να γελάει ασταμάτητα, λες και κάποιος του είχε πει το πιο αστείο ανέκδοτο του κόσμου.

- Θα μπορούσα να μάθω τον λόγο για το οποίο γελάς?, ρώτησα εκνευρισμένα γιατί άρχιζε να μου σπάει τα νεύρα… 

- Συγνώμη, συγνώμη, απλά είναι τόσο αστείο, είπε προσπαθώντας μάταια να σταματήσει το γέλιο του.

- Αστείο? Τι βρίσκεις τόσο αστείο?, είπα ενώ το αίμα μου κόντευε να φτάσει στο κεφάλι μου.

- Το γεγονός ότι μετά τα πρωινά γεγονότα και το δυνατό χαστούκι που μου έδωσες που για κακή μου τύχη μου άφησε σημάδι, έρχεσαι μέσα στο γραφείο μου..., είπε κάπως πιο συγκρατημένος και τότε όντως παρατήρησα το κόκκινο σημάδι πάνω στο μάγουλο του. Μα καλά πόση δύναμη είχα βάλει πια? Πόσο θα ήθελα να πάω κοντά του και να το φιλήσω για να νιώσει καλύτερα. Σοβαρέψου Μπέλλα, σοβαρέψου!

- Σου ζητώ συγνώμη, δεν ήθελα να σου αφήσω σημάδι..., είπα με όση ειλικρίνεια είχα...

- Ξέρεις Μπέλλα, δεν είναι τόσο… Αλλά καλύτερα άστο, δεν έχει σημασία, τι σε έκανε να έρθεις από τα μέρη μας?, είπε γυρίζοντας αυτόματα τα μάτια του προς τα χαρτιά που είχε μπροστά του.

- Θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη..., είπα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει και εκείνος αυτόματα άρχισε να ξεσπά σε δεύτερο κύκλο γέλιων. Α αυτός ο άνθρωπος αρχίζει και γίνεται εκνευριστικός.

- Θα μπορούσα να ρωτήσω γιατί γελάς?, ρώτησα αλλά εκείνος δεν έδωσε καν σημασία και συνέχισε να γελά. Τουλάχιστον παλιότερα στην καλύτερη περίπτωση θα με έβριζε, τώρα γέλιο του, με βγάζει έξω από τα ρούχα μου...

- Αρκετά, νομίζω ότι ανέκτηκα μεγάλη κοροϊδία, είπα εκνευρισμένα και πήγα να φύγω...


- Μπέλλα, περίμενε, είπε και σηκώθηκε, ερχόμενος κοντά μου, γυρνώντας με από την μεριά του... Το άγγιγμα του με ανατρίχιασε ολόκληρη. Ήμασταν μια ανάσα ο ένας από τον άλλον και παρόλο που με είχε νευριάσει, τον ήθελα τόσο πολύ, ήθελα τόσο μα τόσο να ξανανιώσω τα χείλη του πάνω στα δικά του και να γευτώ αυτή την υπέροχη γεύση… Συγκρατήσου, Μπέλλα, συγκρατήσου!!

- Γιατί να περιμένω? Για να δεχτώ και άλλες προσβολές?

- Σου ζητώ χίλια συγγνώμη, δεν ξέρω τι με έπιασε, ήταν λάθος μου, συγχώρεσε με, σε παρακαλώ...

- Καλά, άλλωστε δεν έκανες και τίποτα κακό, σε δικαιολογώ λόγω των πρωινών γεγονότων.

- Σε ευχαριστώ πολύ, θα μου πεις τι με ήθελες?, είπα ήρεμα και συγκρατημένα.

- Βασικά πήγα και στον Καρλάιλ, αλλά δεν ήταν στο γραφεί του και έτσι ήρθα σε εσένα...

- Ναι ο Καρλάιλ πήγε σε ένα επαγγελματικό ραντεβού για να κλείσει μια τεράστια δουλειά... Πες μου λοιπόν τι με ήθελες?, είπε και έφυγε από κοντά μου και ακούμπησε πάνω στο γραφείο, σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά στο στήθος του. 

- Χρειάζομαι κάποιο ποσό για μια φιλανθρωπία που έχω αναλάβει, είπα ενώ κάθισα σε μια από τις καρέκλες που είχε, κρατώντας όμως μια απόσταση από εκείνον.

- Μμμ, πολύ ενδιαφέρον. Μπράβο σου που ασχολείσαι με φιλανθρωπίες..., είπε με μια δόση περηφάνιας και εκτίμησης προς το πρόσωπο μου. Μπορώ να πω ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου, ένιωσα ντροπή που είπα ψέματα.

- Σε ευχαριστώ πολύ, είπα ευγενικά...

- Και για τι ποσό μιλάμε?

- Γύρω στις 10.000 δολάρια, είπα και μόλις το άκουσε κοκάλωσε ολόκληρος. Που να του ζητούσα και ολόκληρο το ποσό που χρειαζόμουν για να βουλώσω το στόμα του Πέντρο.

- Μπέλλα, δεν έχω καμία αντίρρηση να σου δώσω ένα τέτοιο ποσό, αλλά μήπως είναι κάπως μεγάλο?, ρώτησε κάπως δύσπιστα.

- Ξέρω Έντουαρντ ότι είναι μεγάλο ποσό και σε φέρνω σε δύσκολη θέση , αλλά τα χρειάζομαι ..
- Καλά Μπέλλα, αφού είναι τόσο μεγάλη ανάγκη, δεν μπορώ να σου χαλάσω χατίρι, ειδικά αν είναι για ένα τέτοιο σημαντικό σκοπό, Δώσε μου μια στιγμή..., είπε και κάλεσε κάποιον...

- Έλα Μαίρη, μπορείς να μου φέρεις το μπλοκ των επιταγών, σε παρακαλώ?... Οκ περιμένω, είπε και έκλεισε το τηλέφωνο...

Μετά από ένα λεπτό, η πόρτα χτύπησε και μέσα μπήκε η Μαίρη . Πρώτον αυτή πριν δεν ήταν στην θέση της, πότε ήρθε? Και δεύτερον πότε την κάλεσε ο Έντουαρντ, πότε μπήκε μέσα στο γραφείο . Μα καλά τι έβαλε στα πόδια της, φτερά? 

- Ορίστε το μπλοκ, Κύριε Μέσιεν..., είπε και του το έτεινε, ενώ τον γλυκοκοίταζε σαν ξερολούκουμο. Α την μουσίτσα, ήθελε και τον δίμετρο, τον κούκλο. Μπα τρομάρα της, τον έτρωγε με τα μάτια της. Αν κουκλίτσα μου, σου βγάλω τα ματάκια, να δω τότε πώς θα τον γλυκοκοιτάζεις? Ζήλεψα, μόλις τώρα, ή μου φάνηκε?... Σοβαρέψου, Μπέλλα, σοβαρέψου!!

- Σε ευχαριστώ πολύ, Μαίρη, μπορείς να πηγαίνεις...

- Όπως επιθυμείτε, είπε η μουσίτσα και χωρίς καν να με κοιτάξει, καρφωμένη πάνω στον Έντουαρντ, έφυγε από το γραφείο. Απορώ πώς δεν έπεσε πάνω σε κανένα τοίχο? 

- Ορίστε η επιταγή σου, είπε ο Έντουαρντ βγάζοντας με από τις σκέψεις μου...

- Σε ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά με βοήθησες πολύ...

- Μην το συζητάς, είπε και τότε σκύβοντας, στηριζόμενος στα δυο του πόδια, έκατσε ακριβώς μπροστά μου , γονατιστός..
- Έντουαρντ, τι κάνεις?

- Μπέλλα πρέπει να μιλήσουμε 

- Για ποιο πράγμα?

- Ξέρεις πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω…

- Όχι δεν καταλαβαίνω, είπα δήθεν αδιάφορα, αλλά στην ουσία ήξερα καλά που το πήγαινε. Ωστόσο ήθελα με κάθε τρόπο να αποφύγω αυτή την συζήτηση, γιατί φοβόμουν ότι θα πούμε πράγματα, τα οποία δεν πρέπει καθόλου να ειπωθούν.

- Ε τότε να σου θυμίσω, είπε και τότε τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου. 

Στην αρχή προσπάθησα να τον απομακρύνω, αλλά όσο το προσπαθούσα, τόσο εκείνος πίεζε περισσότερο τα χείλη του. Δεν μπορούσα άλλο να αντισταθώ, ήταν άδικος κόπος. Άνοιξα περισσότερο το στόμα μου και άφησα την γλώσσα του να εισχωρήσει μέσα μου. Τα χείλη μας απόλυτα συγχρονισμένα σαν να ήταν ένα... Σαν δύο μαγνήτες που εκλύονταν στο έπακρο. Τα χέρια μου μέσα σε αυτά τα μεταξένια μαλλιά, ενώ το ένα δικό του πίσω από το σβέρκο μου, πιέζοντας το πρόσωπο μου περισσότερο επάνω του και το άλλο πάνω στο πόδι μου, κάνοντας με να ανατριχιάζω ολόκληρη. Το φιλί μας γινόταν όλο και πιο βαθύ και εγώ ένιωθα να βυθίζομαι όλο και πιο πολύ στα συναισθήματα μου και αυτό με φόβιζε τόσο μα τόσο πολύ! Ο αέρας λιγόστευε και τότε τα χείλη μας απομακρύνθηκαν και ο Έντουαρντ ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου. Ένιωθα την ζεστή του ανάσα πάνω μου και ένιωθα να φουντώνω ολόκληρη. 

- Σε θέλω.., είπε ο Έντουαρντ με μια αισθησιακή φωνή που σου έκοβε την ανάσα...

- Και εγώ, αλλά δεν είναι σωστό, είπα αποκαλύπτοντας πια τα πραγματικά μου συναισθήματα... Τότε αυτός απομάκρυνε το πρόσωπο του από το δικό μου και με κοίταξε μέσα στα μάτια. Τα πράσινα μάτια του, είχαν πάρει ένα κυπαρισσί χρώμα από το πάθος και αυτή η ματιά μου έκαιγε τα σωθικά πραγματικά. 
- Το ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά μαζί σου έχω χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους., είπε χωρίς να αποχωρίζεται τα μάτια του από τα δικά μου...

- Αχ Έντουαρντ , είπα ενώ χάιδεψα απλά το σημείο που του είχα αφήσει το σημάδι και εκείνος αναστενάζοντας , έκλεισε τα μάτια του ..Ακριβώς εκείνη την στιγμή χωρίς καν να το καταλάβουμε , μπήκε μέσα ο Καρλάιλ.. 

- Έντουαρντ, Μπέλλα, τι κάνετε εσείς οι δύο εδώ?, είπε κοιτάζοντας μία εμένα, μία τον Έντουαρντ... Τότε αυτόματα κοίταξα τον Έντουαρντ, ο οποίος τα είχε και αυτός χαμένα... Αυτό ήταν, την βάψαμε κυριολεχτικά όμως!! 

Damned love... 6 Παγίδα (μέρος β)

Ένα βλέμμα, ένας χορός, ένα χάδι και μια κουβέντα, μπορούν να αλλάξουν όλο σου το είναι… Από την στιγμή που χορέψαμε αυτό το αισθησιακό tango και με τα λόγια του ακόμα να αντηχούν μέσα μου καταστρέφοντας κάθε λογική μου σκέψη, με έκαναν ανίκανη να ησυχάσω ..Τα λόγια του να επαναλαμβάνονται συνεχώς μέσα στο μυαλό μου «Μόλις αποκτήσατε ένα ακόμα θύμα, όμορφη μου κυρία» σε συνδυασμό με την αισθησιακή του φωνή, με κάνουν να χάνω τον έλεγχο...

Είναι τόσο παράλογο να με θέλει... Πριν ένα μήνα ήταν κυριολεχτικά έτοιμος να με σκοτώσει και τώρα όλη του η συμπεριφορά, μου δείχνει το εντελώς αντίθετο… Είναι ευγενικός, είναι γλυκός και τόσο μα τόσο αισθησιακός... Ειδικά όταν τα κορμιά μας κόλλησαν σαν ένα, ένιωσα όλο μου το κορμί να φλέγεται... Όχι δεν είναι δυνατόν, το πιο πιθανό, είναι να παίζει κάποιο παιχνίδι μαζί μου, αλλιώς δεν εξηγείται...

Από την στιγμή που έπεσα στο κρεβάτι και όλο το υπόλοιπο βράδυ στριφογυρνούσα σαν τρελή... Mόλις έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα τον χορό μας και με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να συγκρατήσω τις ορμές μου, πριν κάνω καμία βλακεία και σηκωθώ για να τον βρω, ώστε να τον κάνω να δει τι πάει να πει Μπέλα εν δράση… Ευτυχώς το πρωί ο γέρος έλειπε και έτσι θα μπορούσα να ηρεμήσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, σκεπτόμενη πάντα λογικά ..

Θεωρούμαι μια έξυπνη γυναίκα και ποτέ μα ποτέ δεν έπεφτα θύμα των αντρών, αντίθετα αυτοί έπεφταν σαν τα ποντίκια μέσα στην φάκα μου… Εκτός από μία φορά που παρασύρθηκα και ακόμα μέχρι και σήμερα, πληρώνω πολύ άσχημα αυτή την βλακεία... Δεν γίνεται για ακόμα μια φορά να την ξαναπατήσω... Δεν λέω είναι όμορφος και συνδυάζει τόσα πολλά χαρακτηριστικά μαζί, αγριάδα με γλυκύτητα, μίσος με αισθησιασμό... Ωστόσο είναι το είδος του άντρα που πρέπει να μείνεις μακριά του γιατί το μόνο σίγουρο είναι, ότι σε κάνει να αισθανθείς ότι πετάς στον έβδομο ουρανό, αυτόματα όμως σε ρίχνει τόσο χαμηλά όσο δεν πάει…

Καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και τα σκεφτόμουν όλα αυτά, χτύπησε η πόρτα ..

-              Περάστε, είπα και ανασηκώθηκα λιγάκι, την στιγμή που μπήκε μέσα η Έλενα κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια με κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα και ένα κουτί από κοσμηματοπωλείο…

-              Καλημέρα Κυρία Μπέλλα, έφεραν αυτά για εσάς… , είπε με μια δόση κακίας και ειρωνείας αλλά ειλικρινά δεν είχα καθόλου όρεξη να τσακωθώ μαζί της για κανένα λόγο...

-              Ωραία άφησε τα πάνω στο κρεβάτι, σε ευχαριστώ, είπα και με κοιτούσε λες και ήμουν εξωγήινος... Λογικό ήταν, δεν την έχω συνηθίσει τον τελευταίο καιρό σε καλοσύνες και ευγένειες...

-              Θα πάρετε πρωινό, να σας το φέρω εδώ στο δωμάτιο?

-              Όχι δεν πεινάω, ίσως τσιμπήσω κάτι αργότερα, μπορείς να πηγαίνεις... την αποδέσμευσα γιατί δεν μπορούσα άλλο να βλέπω τα μούτρα της πρωί, πρωί και εκείνη αμέσως εκτέλεσε την εντολή μου ενώ ήμουν σίγουρη ότι ένιωθε ακριβώς το ίδιο...

-              Όπως επιθυμείτε, είπε και πήγε να φύγει...

-              Α Έλενα, είναι κανείς στο σπίτι?, είπα και γύρισε αυτόματα για να μου απαντήσει…

-              Ο Κύριος Κάλλεν, έχει φύγει εδώ κάποια ώρα για την εταιρεία ενώ ο Κύριος Μέσιεν μόλις επέστρεψε από το πρωινό του τζόκινγκ... Σήμερα δεν θα πάει στην εταιρεία, θέλει να ξεκουραστεί από ταξίδι του, από ότι με πληροφόρησε... Μόλις το άκουσα, έμεινα να την κοιτώ σαν χαμένη… Κάποιος μου κάνει πλάκα, κάποιος παίζει μαζί μου και πολύ άσχημα…

-              Εντάξει ‘Ελενα, μπορείς να πηγαίνεις... την αποδέσμευσα για άλλη μια φορά και εκείνη αμέσως το έκανε...

-              Όπως νομίζετε, είπε και έφυγε αμέσως από το δωμάτιο... Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα άντεχε ούτε λεπτό παραπάνω αυτή η γριέντζο να μείνει μαζί μου και φυσικά ούτε και εγώ…

Το υπέροχο άρωμα που ανέδυαν τα τριαντάφυλλα διασκορπίστηκε και πλημμύρισε όλο το δωμάτιο... Εν τω μεταξύ μου κίνησε την περιέργεια τα δύο τόσο αντίθετα χρώματα... Κίτρινο... το χρώμα του μίσους και της ζήλειας ενώ από την άλλη... κόκκινο, το χρώμα του πάθους... Το πιο παράξενο από όλα είναι ότι δεν είχε ούτε μια κάρτα για να υποδηλώνει ποιος τα έστειλε...

Πήρα και το κουτί στα χέρια μου και μόλις το άνοιξα, έμεινα να το κοιτώ εκστασιασμένη και ταυτόχρονα σοκαρισμένη... Ένα περιδέραιο με ένα κόκκινο, φωτεινό ρουμπίνι και από πάνω δημιουργούσε το κόσμημα ένα περίεργο αλλά συνάμα περίτεχνο, σχήμα που έμοιαζε με φίδι... Το κόσμημα ήταν τόσο υπέροχο αλλά με το φίδι τι ήθελε να υποδηλώσει αυτός που το έστειλε ότι με ήξερε τόσο καλά;... Χα ναι και τώρα με έπεισες... Κανείς δεν με ξέρει και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό... Τότε παρατήρησα μια κάρτα να υπάρχει στο πάνω μέρος του εσωτερικού του κουτιού... Τη τράβηξα και μόλις τη διάβασα, έμεινα σαν στήλη του άλατος... «Κόκκινο, το χρώμα του πάθους για μια γυναίκα που κρύβει μέσα της πολύ πάθος ... Χρόνια πολλά και πάλι συγνώμη για όλα, Έντουαρτ» Πόσα θέλει ο άνθρωπος αυτός για να με τρελάνει? Με προκαλούσε ανοιχτά, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά... Τα λουλούδια, το κόσμημα και καλά πες ότι αυτά είναι δώρα γενεθλίων, αλλά τα λόγια του στην κάρτα... Ήταν κάτι το απερίγραπτο.

Έπρεπε να μιλήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε λιγάκι την κατάσταση μεταξύ μας... Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αν όλα αυτά της φαντασίας μου? Αν όλα αυτά είναι μόνο μια ευγενική χειρονομία από μέρους του...? Αχ γιατί νιώθω έτσι?...Έχω να νιώσω έτσι εδώ και κάτι χρόνια και τότε το πλήρωσα με το πιο ακριβό τίμημα, δεν θέλω να την ξαναπάθω, δεν μπορώ να πέσω για ακόμα μια φορά στα πατώματα… Δεν πρόκειται ποτέ να το ξαναεπιτρέψω αυτό σε καμιά περίπτωση… Αυτό ήταν, θα πήγαινα να τον ευχαριστήσω και ότι ήθελε προκύψει... Ήθελα να προκύψει?

Σηκώθηκα από το κρεβάτι, φόρεσα την ρόμπα μου πάνω από το κόκκινο, σατέν, σέξυ νυχτικό μου, πήρα και το δώρο στα χέρια μου και βγήκα έξω από το δωμάτιο, παίρνοντας πρώτα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και να αντιμετωπίσω την κατάσταση… Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, δεν πρόσεξα και όπως γύρισα, έπεσα πάνω σε ένα υπέροχο και καλογυμνασμένο σώμα… Τα χέρια μου μόλις ακούμπησαν το σώμα του, έκαναν το δικό μου σώμα να φλέγεται ολόκληρο... Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου και τότε είδα δύο λαμπερά, καταπράσινα μάτια να με κοιτούν με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα...

-              Ωχ συγνώμη, είσαι καλά...?, με ρώτησε με ενδιαφέρον...

-              Ναι καλά είμαι, δεν πρόσεξα και βγήκα απότομα... είπα, αρχίζοντας να παραληρώ μέσα στην αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει η επαφή μας...

-              Χαίρομαι που είσαι καλά και μην απολογείσαι, άλλωστε ούτε εγώ πρόσεξα, είπε και μου χαμογέλασε… Αχ γιατί μου το κάνει αυτό, ειλικρινά μου κόβει τα πόδια... Απομακρύνθηκα απρόθυμα από κοντά του, με όση λογική μου είχε απομείνει… Γιατί δεν ήθελε και πολύ ακόμα για να τον αρπάξω και τον πάρω όπως ήμαστε εδώ στο διάδρομο και σίγουρα αυτό δεν θα ήταν και το πιο συνετό από μέρους μου, μιας και που θα μου χάλαγε όλα μου τα σχέδια… Τι το ήθελα και χαμήλωσα την ματιά μου, τότε παρατήρησα ότι το μόνο που φορούσε ήταν μια πετσέτα που κάλυπτε τα επίμαχα σημεία, τα οποία δεν πρέπει να ήταν και μικρά από όσο μπορούσα να καταλάβω, κάνοντας όλο μου το κορμί να τρέμει σύγκορμο από την έξαψη που μου προκάλεσε το θέαμα που έβλεπα μπροστά μου... Γιατί γαμώτο πρέπει είναι και προικισμένος? Τι θα κάνω Χριστέ μου δεν την βγάζω καθαρή... Τα έχει όλα, δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι ο απόλυτος άνδρας…

-              Λοιπόν, δεν μου είπες σου άρεσε το πάρτι χθες, εξαφανίστηκες μετά τον χορό μας και δεν σε πρόλαβα... έσπασα αμέσως στην σιωπή σε μια προσπάθεια να καταφέρω να απασχολήσω το μυαλό μου που είχε εξοστρακιστεί και μόλις το είπα αυτό, τον είδα να ξεροκαταπίνει, λες και δεν μπορούσε να μιλήσει...

-              Πολύ ωραίο, πέρασα πολύ όμορφα..., είπε, αποφεύγοντας την ματιά μου... Α, αυτός ο άνθρωπος θα με κάνει απολύτως τρελή, από την μία τόσο αισθησιακός και από την άλλη ντροπαλός...

-              Χαίρομαι, έφυγες όμως πολύ γρήγορα, σχεδόν εξαφανίστηκες, θα μπορούσα να πω, είπα ξέροντας ότι παίζω με την φωτιά όσο μιλάω μαζί του και αναφέρομαι στην χθεσινή μέρα…

-              Ναι ένιωσα κάπως και βγήκα να πάρω λίγο αέρα αλλά παρασύρθηκα και πήρα το αυτοκίνητο μου για να κάνω μια βόλτα και ξεχάστηκα...

-              Α μάλιστα, τώρα είσαι καλά...?

-              Ναι ναι μια χαρά, θα μπορούσα να πω, είπε και ένα λαμπερό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του, κόβοντας μου τα ύπατα…

-              Χαίρομαι..., είπα και κοίταξα για λίγο κάτω, γιατί ένιωθα κάπως περίεργα...

-              Που πήγαινες...? με ρώτησε και τότε είδε το κουτί που κρατούσα...

-              Ερχόμουν σε εσένα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το δώρο που μου έστειλες...

-              Α βλέπω ότι σου το έφεραν ήδη, χαίρομαι.. Σου άρεσε..?

-              Ναι είναι υπέροχο, σε ευχαριστώ πολύ... είπα με ειλικρίνεια και αμέσως ένα ικανοποιητικό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του...

-              Χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε, τα δοκίμασες επάνω σου να δεις αν σου πηγαίνει?...

-              Όχι δεν πρόλαβα…

-              Ωραία έλα λοιπόν να στο κουμπώσω εγώ για να το δεις στον καθρέφτη...

-              Σε ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν είναι ανάγκη... προσπάθησα να τον σταματήσω αλλά εκείνος δεν άκουγε τίποτα..

-              Μην το συζητάς, είπε και πιάνοντας με από το χέρι, άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε στο δωμάτιο μου, ενώ η πόρτα έκλεισε από μόνη της από πίσω μας...

Με πήγε μπροστά από τον ολόσωμο καθρέπτη που είχαμε στο δωμάτιο, σήκωσα τα μαλλιά μου και εκείνος αφού μου κατέβασε κάπως την ρόμπα προς τα κάτω στους ώμους, πέρασε το κόσμημα από τον λαιμό μου και το κούμπωσε... Την στιγμή που τοποθέτησε τα χέρια του πάνω στους ώμους μου, κάνοντας με να αναριγήσω και είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο...

-              Τελικά έκανα πολύ καλή επιλογή, σου πηγαίνει υπέροχα, συμφωνείς...?

-              Ναι πράγματι, δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου, είπα αν και εγώ δεν μπορούσα εκείνη την στιγμή να δω αν μου πήγαινε ή όχι, το άγγιγμα του με είχε παρασύρει σε επικίνδυνα μονοπάτια που έκαναν το μυαλό μου ανίκανο να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο...

-              Καλύτερα όμως να το βάλουμε πίσω στην θήκη και ελπίζω να σε δω να το φοράς κάποια μέρα...

-              Σίγουρα, είπα και του χαμογέλασα... Αφού μου το ξεκούμπωσε, το πήρε και τότε γύρισα προς το μέρος του... Καθώς το έβαζε μέσα στο κουτί, ένιωσα μια περίεργη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα να υπάρχει γύρω μας...

Ήμασταν σε απόσταση αναπνοής και ματιές μας είχαν βυθιστεί η μια μέσα στην άλλη... Θεέ μου, πως θα γλιτώσω από όλη αυτή την αναστάτωση που μου προκαλεί?… Δεν ξέρω το πώς, χωρίς καν να το καταλάβω, πριν καν συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε γύρω μου, τα χείλη του βρίσκονταν πάνω στα δικά μου... Δεν ήξερα τι έκανα, αλλά ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να τον νιώσω... Παρασύρθηκα και ανοίγοντας περισσότερο το στόμα μου, το φιλί μας άρχισε να βαθαίνει περισσότερο και να γίνεται ακόμα πιο καυτό... Τα χέρια μου αυτόματα βρέθηκαν μέσα στις μεταξένιες τούφες των μαλλιών του... Πόσες φορές δεν το είχα ονειρευτεί αυτό και τώρα που μου δινόταν η ευκαιρία να το κάνω, ένιωθα ότι τελικά η φαντασία μου ήταν τόσο φτωχή μπροστά στην πραγματικότητα... Η αίσθηση αυτού του μεταξένιου αγγίγματος πραγματικά ήταν ανεπανάληπτη… Μόλις ένιωσε την ανταπόκριση μου, τα χέρια του αυτόματα τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου και με την πιο απλή κίνηση με κόλλησαν απόλυτα απάνω του κάνοντας με να νιώσω ότι το μάτι δεν πρόλαβε να δει όλο το μεγαλείο του αντικείμενου του πόθου μου καίγοντας και το τελευταίο λιθαράκι λογικής που μου είχε απομείνει... Δεν είχα αμφιβολία πια, αυτό το κορμί έχει δημιουργηθεί για να ταιριάξει απόλυτα με το δικό μου... Είναι η καταστροφή μου, είναι το άλλο μισό της ύπαρξης μου και όταν θα γίνει ένα με το δικό μου κορμί είμαι σίγουρη ότι μόνο τότε θα καταλάβω τι θα πει ολοκλήρωση...

Άρχισα να χάνω την αίσθηση του χρόνου, ώσπου έγινε ένα κλικ μέσα μου και συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα, δεν είναι καθόλου επιτρεπτό, καθόλου σωστό... Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να φιληθώ με αυτόν τον άνθρωπο και μάλιστα να παρασυρθώ... Αμέσως αποτραβήχτηκα από κοντά του και του άστραψα ένα χαστούκι στο πρόσωπο, χωρίς να υπολογίζω την δύναμη μου... Η κοκκινίλα που έμεινε απάνω στο μάγουλο του μου δήλωνε, ότι μάλλον την είχα χρησιμοποιήσει όλη...

-              Μπέλλα..., είπε σοκαρισμένος.

-              Μην τολμήσεις να με ξανακουμπήσεις, είπα εξαγριωμένα και έφυγα σαν σφαίρα από το δωμάτιο, μην ξέροντας και εγώ που πήγαινα...

Κατέβηκα κάτω τρέχοντας στις σκάλες και βγήκα στην αυλή... Ο κρύος αέρας με διαπέρασε και αντί να με κάνει να κρυώσω, αντίθετα ένιωσα να με ηρεμεί και να παίρνει από πάνω μου ότι με βάραινε... Μπήκα όμως μέσα, πριν κρυώσω και κάθισα στον καναπέ, σκεφτόμενη αυτά είχαν συμβεί πριν λίγο... Ακόμα ένιωθα τα απαλά του χείλη πάνω στα δικά μου, την υπέροχη γεύση που αυτά είχαν και ένιωθα τόσο ευάλωτη... Τον ήθελα γαμώτο αλλά δεν έπρεπε, δεν έπρεπε...

Καθώς καθόμουν και αναλογιζόμουν όλα αυτά, ένιωσα βήματα να κατεβαίνουν από τις σκάλες... Γύρισα το πρόσωπο μου και τότε τον είδα να κατεβαίνει ντυμένος με ένα μαύρο κουστούμι και ένα χαρτοφύλακα στο χέρι... Καλά αυτός υποτίθεται ότι δεν θα πήγαινε στην δουλειά, τώρα θα πάει?? Φόρεσε το παλτό του και αφού με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος, άνοιξε την πόρτα και έφυγε… Δεν μπορεί να με θέλει όχι δεν μπορεί, αλλά γιατί με φίλησε, γιατί πληγώθηκε? Όχι Μπέλλα, πρέπει να μείνεις μακριά του, ακούς μακριά του…

Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα να ντυθώ... Δεν θα τον αφήσω να με ρίξει για κανένα λόγο, θα ξαναβρώ τον εαυτό μου... Καθώς ντυνόμουν, ένα μήνυμα ήχησε από το κινητό μου… Αμέσως το άνοιξα και αυτόματα ένιωσα να απελπίζομαι...Όχι πάλι εσύ, όχι και αυτό τώρα, όχι, οχι!!!!!!!!!!!

Damned love...Παγίδα(Μέρος α)

Damned love...Παγίδα(Μέρος α)

Μπορεί η ίδια η πραγματικότητα να ξεπεράσει και τα πιο τρελά όνειρα?.. και όμως γίνεται... Στην δική μου την περίπτωση, ποτέ δεν περίμενα ότι το σχέδιο μου θα πετύχαινε τόσο καλά... Για κάποια στιγμή, δεν θα το κρύψω, φοβήθηκα ότι όλα θα διαλυθούν, ότι το σχέδιο μου θα αποκαλυφθεί και θα χάσω τα πάντα… Τελικά όχι μόνο δεν έχασα τίποτα, αλλά κέρδισα ακόμα περισσότερα...

Πριν ένα μήνα, σε εκείνο το γραφείο, παραλίγο να χάσω τον γέρο μέσα από τα χέρια μου και αυτό γιατί ο μπράσταρδος, ο Έντουαρτ  προσπάθησε στην ουσία να του ανοίξει τα μάτια… Ο Έντουαρτ είχε καταλάβει  που αποσκοπούσα και αυτό θα μπορούσε να το διακρίνει ο καθένας, αν είχε έστω και λίγη πονηριά μέσα του… Ωστόσο ο γέρος ήταν και είναι τόσο τυφλωμένος από τον γεροντοέρωτα, που δεν βλέπει μπροστά του και φυσικά αυτό με συμφέρει απόλυτα… Τρομοκρατήθηκα και μόνο στην ιδέα ότι θα τον ακούσει και θα με διώξει από την ζωή του…

Τελικά όχι μόνο δεν έφυγα, αλλά τώρα βρίσκομαι παντρεμένη με έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.. Εκείνη την ημέρα αντί να υποστηρίξει τον Έντουαρτ, που το είχε σαν δεύτερο γιο του, πίστεψε εμένα, που στην ουσία είμαι μια ψεύτρα και το μόνο που θέλω είναι να το φάω τα λεφτά... Όλο αυτό το σκηνικό ευνόησε εμένα αλλά καθόλου τον Έντουαρτ, ο οποίος εδώ και ένα μήνα λείπει όχι μόνο από το σπίτι αλλά και από την εταιρεία ..

Ο γέρος έχει στενοχωρηθεί με αυτή την κατάσταση και εγώ σαν καλή γυναικούλα, τον παρηγορώ με κάθε τρόπο για να ξεχαστεί... Φυσικά προσέχω γιατί δεν θέλω να μου μείνει στα χέρια… Προς το παρόν τουλάχιστον, μέχρι να γράψει την διαθήκη και να μου αφήνει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας, έτσι και εγώ θα είμαι μια εύθυμη χήρα… Του τρώω τόσο άνετα τα λεφτά είτε ανανεώνοντας την γκαρνταρόμπα μου, είτε την συλλογή μου με τα κοσμήματα είτε αλλάζοντας την διακόσμηση στο σπίτι με πιο νέα και μοντέρνα έπιπλα  και ο γέρος δεν βγάζει μιλιά... Είναι τόσο ερωτοχτυμένος που ότι και να κάνω και στραβό να είναι τρελαίνεται και του αρέσει πολύ!!!!! Τελικά ο γεροντοέρωτας είναι τόσο μεγάλο πράγμα!

Σήμερα η μέρα ήταν πολύ σημαντική για μένα, είχα τα γενέθλια μου και θα οργάνωνα μια δεξίωση στο σπίτι και όλα θέλω να είναι άψογα… Όλο το δουλικό είναι στο πόδι και τρέχει σαν τρελό για να μην γίνει κανένα λάθος... Φυσικά εγώ είμαι από πάνω τους για να ελέγχω τα πάντα... Καθώς παρατηρούσα το δουλικό, είδα την Έλενα για ακόμα μια φορά να κάνει λάθος στις οδηγίες μου... Αμάν αυτή η γυναίκα, πόσο ηλίθια παίζει να είναι, θέλει να μου τα καταστρέψει όλα? Την πλησίασα με ένα αγριεμένο ύφος και την γύρισα απότομα προς την μεριά μου…

- Έλενα εδώ σου είπα να τοποθετήσεις τα λουλούδια ,,?, είπα εξαγριωμένα...

- Χίλια συγνώμη, έκανα λάθος, απλά... , προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αν και είμαι σίγουρη ότι από μέσα της, μου είχε ρίξει τις κατάρες…

- Άσε τις δικαιολογίες, τίποτα δεν κάνεις σωστά, όλα μπάχαλο, αμάν πια, είπα σηκώνοντας τη φωνή μου τουλάχιστον μια οκτάβα επάνω, ενώ εκείνη με κοιτούσε και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω ..

- Τι γίνεται εδώ?, ακούστηκε μια οικεία και γνωστή φωνή από πίσω μου…

Γύρισα απότομα και τότε τον αντίκρισα... Ειλικρινά αυτό τον άνθρωπο τον σιχαίνομαι, είναι τόσο όμορφος και τόσο σέξι που θέλεις να τον πάρεις στο λεπτό... Φορούσε ένα μαύρο παλτό το οποίο ήταν ανοιχτό και ένα πουκάμισο στο χρώμα του μπλε διαφαινόταν από μέσα ... Αυτό όμως που μου άρεσε  πιο πολύ είναι τα λίγα γένια που έχει αφήσει, τον κάνουν τόσο μα τόσο ελκυστικό! Αφού συνήλθα από το σοκ και βρήκα ξανά την αναπνοή που μου είχε κοπεί, του είπα ευγενικά...

- Ωωωω, τον Κύριο Μέσιεν, καλώς ήρθατε σπιτικό μας, είπα και ένα γλυκό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου, κάνοντας του κατανοητό ότι μέσα στο σπίτι υπάρχει μια επίσημη οικοδέσποινα και αν του αρέσει…

- Καλώς σας βρήκα, απάντησε αυτόματα και με ένα γλυκό χαμόγελο να τρεμοπαίζει τα χείλη του κάνοντας με να μείνω σαν στήλη του άλατος... Εγώ περίμενα τουλάχιστον να με αγριοκοιτάξει , αλλά εκείνος ήταν απόλυτα ευγενικός... Συμβαίνει κάτι?, δεν μου απαντήσατε...

- Τίποτα σημαντικό, όλα είναι ταχτοποιημένα, είπα χωρίς να θέλω να του δώσω δικαιώματα…

- Αφού το λέτε εσείς , απάντησε απόλυτα ήρεμα, ανασηκώνοντας τους ώμους του... Η ηρεμία του σε συνδυασμό με τον πληθυντικό με ανατρίχιαζε πραγματικά...

- Κύριε Μείσεν καλώς ήρθατε, θα θέλατε να σας φέρω κάτι?, είπε η γριέντζο ενώ ήταν και αυτή παραξενεμένη με την απότομη αλλαγή του Έντουαρτ, διότι όταν ήμασταν μέσα στο σπίτι, ο κούκλος με απέφευγε σαν ο διάολος το λιβάνι…

- Όχι, Έλενα μου, σε ευχαριστώ πολύ μπορεί να πηγαίνεις, αν βέβαια δεν σε χρειάζεται κάτι  η Κυρία Κάλλεν..., είπε και αυτόματα η Έλενα με κοίταξε…

- Όχι δεν την χρειάζομαι άλλο, μπορεί να πηγαίνει!!, είπα αν και βρισκόμουν σε δύσκολη θέση, διότι ειλικρινά τα είχα χάσει! Η γριέντζο έφυγε και μείναμε οι δυο μας... Τώρα δύο περιπτώσεις υπήρχαν ή να άρχιζε να με βρίζει όπως και την τελευταία φορά ή να φερόταν ευγενικά για να μην δώσει αφορμή για κουτσομπολιό στο δουλικό...

- Βλέπω κάνετε ετοιμασίες, είπε με ένα τόνο ειρωνείας να διαφαίνεται στην χροιά του...

- Ναι βλέπετε έχω τα γενέθλια μου και ετοιμάζω μια μικρή δεξίωση...

- Να βεβαίως ενημερώθηκα, μίλησα με τον Καρλάιλ πριν έρθω από εδώ... Χρόνια σας πολλά, να τα εκατοστίσετε, είπε ευγενικά και μια ανατριχίλα, εξαιτίας της ευγένειας του, διαπέρασε το κορμί μου…

- Σας ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να παρευρεθείτε στην δεξίωση το βράδυ , είπα και όλα μου φαινόντουσαν τόσο κοροϊδευτικά στην προκειμένη περίπτωση…

- Με μεγάλη μου χαρά αλλά επειδή ενημερώθηκα αργά, δεν έχω προλάβει να πάρω δώρο, είπε απόλυτα σοβαρός, λες και πίστευε αυτά που έλεγε…

- Δεν πειράζει, αρκεί να παρευρεθείτε, η παρουσία σας είναι αυτή που μετράει…, είπα και εγώ ευγενικά συνεχίζοντας το θέατρο, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς…

- Ωραία λοιπόν, θα τα πούμε, αν δεν σας πειράζει πάω να ξεκουραστώ λιγάκι και κάνω και ένα μπάνιο...

- Και το συζητάτε, είπα και γυρίζοντας την πλάτη του, πήγε να φύγει)

- Κύριε Μέισεν .., τον σταμάτησα και αυτόματα γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε

- Θα έλεγε κανείς ότι με τα προηγούμενα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μεταξύ μας… ξεκίνησα αλλά αμέσως με διέκοψει κόβοντας την φράση μου στην μέση

- Α ναι σχετικά με εκείνα τα γεγονότα, θα ήθελα να μιλήσουμε, αν δεν σας κάνει κόπο...

- Αυτό πήγα να σας πω και εγώ, είναι απαραίτητο να κάνουμε μια συζήτηση…

- Ωραία λοιπόν, θα μπορούσατε νε έρθετε στο δωμάτιο μου σε κανένα μισάωρο, έτσι ώστε να μην ενοχλήσουμε κανέναν αλλά συνάμα να μην μας διακόψουν...

- Σύμφωνοι σε ένα μισάωρο στο δωμάτιο σας, συμφώνησα και εγώ, αρχίζοντας η περιέργεια να με τρώει, απορώ τι θα μου πει …

- Οκ, εγώ πάω, είπε και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες, πηγαίνοντας πια επάνω...

Όλη αυτή η συζήτηση μου είχε δημιουργήσει τόσο ερωτηματικά. Αυτός ο άνθρωπος ειλικρινά είναι ένα αίνιγμα, δεν εξηγείται διαφορετικά... Μήπως τελικά το ταξίδι του έκανε καλό και αποφάσισε να σκεφτεί κάπως λογικά ή απλά με κοροϊδεύει ετοιμάζοντας μου κάτι…? Μετά από κανένα μισάωρο και αφού ασχολήθηκα με ένα σωρό πράγματα για να καταλαγιάσω την περιέργεια μου, αποφάσισα ότι ήταν η στιγμή να πάω, μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει...

Άρχισα  να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά και τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα πάει ποτέ στο δωμάτιο του... Όσο έλειπε, η αλήθεια ήταν ότι ήθελα να πάω να το δω, γιατί λένε βλέποντας το προσωπικό χώρο κάποιου, μπορείς πάνω κάτω να καταλάβεις τον χαραχτήρα του... Βλέπετε δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα στο δουλικό, αρκετά με κουτσομπολεύουν από πίσω μου, δεν επιθυμούσα και άλλα κουτσομπολιά, αρκετά είναι αυτά που υπάρχουν…

Μόλις έφτασα έξω από το δωμάτιο του, πριν χτυπήσω την πόρτα, χωρίς να θέλω αυτή την φορά, άκουσα φωνές να εξέρχονται μέσα από το δωμάτιο του! Δεν χτύπησα ακόμα και άκουσα να δω τι έλεγε...

- Αμάν ρε Τάνια, ναι είπαμε, σε παρακαλώ πια, μην με πρήζεις… , είπε εξαγριωμένα...

- Ειλικρινά δεν σε αντέχω άλλο πια…, είπε δυνατά και σταμάτησε να μιλά! Περίμενα λιγάκι μήπως συνεχίσει αλλά τελικά  δεν ξαναμίλησε και έτσι χτύπησα την πόρτα…

- Ναι, περάστε, άκουσα μια νευριασμένη φωνή και για κάποια στιγμή τρόμαξα μπορώ να πω, αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο απρόβλεπτος!!! Μπήκα με σθένος όμως μέσα και τότε ήμουν έτοιμη να σωριαστώ κάτω…

Ένας Έντουαρτ απόλυτα σέξι εμφανίστηκε μπροστά μου, προκαλώντας μου αυτόματα μια έξαψη!! Φορούσε μόνο μια μαύρη φόρμα από κάτω, ξυπόλητος και από πάνω δεν φορούσε τίποτα, το καλογυμνασμένο του σώμα δέσποζε μπροστά μου ενώ τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα και  τόσο ανακατεμένα, αλλά αυτό αντί να τον χαλάσει, τον έκανε ακόμα πιο προκλητικό… Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν τον έριξα στο κρεβάτι για να τον κάνω δικό μου.

Δεν μου είχε δώσει σημασία και κοιτούσε το κινητό, αυτό φυσικά μου έδινε το δικαίωμα να τον θαυμάζω περισσότερο, αλλά για πόσο, δεν με βλέπω καλά… Έτσι αποφάσισα να ξεροβήξω για να κάνω αισθητή την παρουσία μου.. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και ένα δείγμα ενοχής υπήρχε στο πρόσωπο του…

-Ωχ συγνώμη, απλά είμαι κάπως και δεν σκέφτομαι και πολύ, είπε απολογητικά

- Δεν πειράζει,  ήρθα όπως συμφωνήσαμε, είπα για να μπούμε κατευθείαν στο  θέμα

- Ναι, ναι μισό λεπτάκι να φορέσω ένα μπλουζάκι από πάνω…, είπε και αμέσως πήρε το μπλουζάκι που είχε πάνω στο κρεβάτι και το φόρεσε... Τι κρίμα, σκέφτηκα από μέσα μου!!!!!!!!! Αλλά ίσως και καλύτερα, δεν ξέρω για πόσο θα συγκρατιόμουν για να μην του ορμήσω!!!

- Έτοιμος, μπορούμε να μιλήσουμε, είπε και ένα  γλυκό χαμόγελο εμφανίστηκε... Κάτι ετοιμάζει αυτός δεν εξηγείται τόση ευγένεια, τόσο χαμόγελο!!

- Ωραία λοιπόν, ξέρετε με τα γεγονότα που εξελίχθηκαν τις προάλλες, μήπως θα πρέπει να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα?, μίλησα απόλυτα σοβαρά,γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να ξεμπερδέψω γρήγορα από εδώ

- Πρώτα θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη, η συμπεριφορά μου δεν σας άρμοζε ούτε στο ελάχιστο...

- Εντάξει μου κάνετε πλάκα, μέχρι και πορνίδιο με είπατε, ήσασταν τουλάχιστον ανάγωγος και θρασύς...

- Έχετε δίκιο να με θεωρείται ανάγωγο και θρασύ, μου αξίζουν ακόμα περισσότερα από αυτά, αλλά ειλικρινά συγγνώμη, αλλά είχα θολώσει... Νόμιζα ότι το μόνο που θέλετε είναι να εκμεταλλευτείτε τον Κάρλαιλ..., είπε και με κοιτούσε στα μάτια… Τι είναι αυτό που διακρίνω μέσα τους? Ειλικρίνεια??

- Και τώρα δεν το πιστεύετε?, ρώτησα δύσπιστα

- Κοιτάξτε το ταξίδι που έκανα, με βοήθησε να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά και να σκεφτώ λογικά… Εκτός από το γεγονός ότι δεν μπορώ να ρυθμίσω την ζωή του Καρλαιλ, από την άλλη έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο χαρούμενο και ευτυχισμένο, δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ με ένα χαμόγελο στα χείλη και αυτό οφείλεται απόλυτα σε εσάς...

- Τα πιστεύετε αυτά που λέτε...?, δεν μπορούσα να μην ρωτήσω ,γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά, δεν γίνεται να άλλαξε  από την μια στιγμή στην άλλη!

- Είναι λογικό να μην με πιστεύετε, αλλά θα δείτε με τον καιρό ότι πιστεύω ότι λέω και μια πρώτη απόδειξη είναι ότι θα φύγω από το σπίτι!! , είπε και αμέσως κάτι σφίχτηκε μέσα μου...

- Και πως αυτό αποδεικνύει την ειλικρίνεια σας...?

- Αν δεν σας εμπιστευόμουν και θεωρούσα ότι μόνο κακό πάτε να κάνετε στον Καρλάιλ, θα έμενα εδώ μέσα και θα έκανα τα πάντα για να τον απωθήσω από εσάς… Ωστόσο σας εμπιστεύομαι και είμαι σίγουρος, ότι θα τον κάνετε ακόμα πιο χαρούμενο…

- Μάλιστα, είπα χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτά που είχε πει…

- Θα μπορούσα να σας ζητήσω μια χάρη, αν βέβαια δεν σας πειράζει…

 -Αν μπορώ...

- Δεν θεωρείτε κάπως ανόητο να μιλάμε στον πληθυντικό, νέοι άνθρωποι είμαστε, είπε και το στραβό του χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του κάνοντας με να σαστίσω για κάποια στιγμή… Είναι τόσο μα τόσο όμορφος, τελικά ίσως και καλύτερα που θα φύγει, γιατί μόνο κακό μπορεί να μου κάνει αυτός ο άνθρωπος...

- Ωραία λοιπόν ας μιλάμε στον ενικό…

- Χαίρομαι, δεν νομίζεις ότι είναι μια καλή αρχή για μια αναθεώρηση της σχέσης μας...?

- Τι εννοείς ακριβώς...?, είπα ενώ ένιωθα κάτι να έχει καθίσει στο λαιμό μου και να μην μπορεί να βγει…

- Εννοώ ότι η μεταξύ μας σχέση είχε βασιστεί σε λάθος βάσεις και εγώ σου φέρθηκα άσχημα... Μπορούμε απλά να ξεκινήσουμε από την αρχή, είπε και η ανάσα που κρατούσα βγήκε, ανακουφίζοντας με κατά ένα μέρος…

- Ωραία λοιπόν, μια νέα αρχή και για να κάνω και εγώ ένα βήμα σε αυτή την νέα σχέση, αν ήθελες θα μπορούσες να καλέσεις την αρραβωνιαστικιά σου στο πάρτι το βράδυ!!, πρότεινα αν και δεν ήξερα αν το ήθελα και τόσο πολύ…

- Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, αλλά η Τάνια δεν μπορεί σήμερα, είπε κοιτάζοντας το πάτωμα, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου... Τελικά αυτά που άκουσα πριν ήταν ένας κανονικός τσακωμός, δεν τα πάνε και πολύ καλά…

- Κρίμα, θα περνούσαμε ωραία...

- Δεν πειράζει, άλλωστε έχει οικογενειακές υποχρεώσεις, είπε με μια δόση κακίας…

- Λοιπόν, θα πρέπει να ξεκινήσω να ετοιμάζομαι, θα τα πούμε το βράδυ στο πάρτι...

- Ναι και εγώ θα ξεκουραστώ λιγάκι, γιατί το ταξίδι ήταν αρκετά κουραστικό…

- Ωραία λοιπόν το βράδυ, είπα και το χαμογέλασα συγκρατημένα...

- Το βράδυ, είπε και έφυγα γρήγορα από το δωμάτιο του γιατί ένιωθα την ατμόσφαιρα να με πνίγει σιγά σιγά…

Αυτός ο άνθρωπος με τρελαίνει, από την μια ήταν τόσο ψυχρός μαζί μου και τώρα θέλει να αναθεωρήσουμε την σχέση μας!! Γιατί αυτό μου ακούγεται σαν απειλή?

Το βράδυ…..

Όλα ήταν έτοιμα, οι καλεσμένοι σιγά σιγά μαζεύονταν και εγώ απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή να κατέβω... Είχα φορέσει ένα αποκαλυπτικό φόρεμα στις αποχρώσεις του πορτοκαλί με πολλά ψιλά, μπλε διαμάντια να το στολίζουν… Σχεδόν όλα ήταν ακάλυπτα, ήθελα απλά να προκαλέσω τον γέρο και για καλή μου τύχη  και το κουκλί που εμφανίστηκε από το πουθενά... Θα τους έστελνα και τους δύο στο άψε σβήσε...

Καθώς κοιταζόμουν στο καθρέπτη, ο γέρος βγήκε από το εσωτερικό μπάνιο που είχαμε στο δωμάτιο, με ένα μαύρο κουστούμι, που του είχα διαλέξει εγώ φυσικά... Αμέσως ήρθε κοντά μου, έβαλε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και άφησε ένα φιλί πάνω στον ώμο... ΜΜΜ θέλει και τσαχπινιές ο γέρος, τρομάρα του!!

- Είσαι μια οπτασία... είπε με πάθος στην φωνή του μέσα στο αυτί μου και το πως κρατήθηκα να μην γελάσω δεν έχω ιδέα

- Αλήθεια, με βρίσκεις όμορφη?, ρώτησα δήθεν ντροπαλά ,με ένα παραπονιάρικο μουτράκι, γιατί πολύ απλά ήξερα ότι ήμουν τόσο όμορφη που θα μπορούσα να έχω, όποιον άντρα ήθελα, στα πόδια μου…

- Και βέβαια αγάπη μου, μην αμφιβάλλεις για αυτό…

- Αφού μου το λέει ο άντρας μου, δεν έχω παρά να συμφωνήσω…

- Πριν κατέβουμε, θα ήθελα να σου δώσω το δώρο μου..., είπε και με γύρισε προς την μεριά του... Για να πω την αλήθεια, ήθελα να δω πολύ τι μου έχει πάρει ο γέρος...Έβγαλε από την τσέπη του ένα μαύρο κουτί και το άνοιξε μπροστά μου... Ένα υπέροχο δακτυλίδι με  δύο λαμπερά διαμάντια να δεσπόζουν επάνω του, σου έκοβε την ανάσα στο λεπτό... Τελικά ο μπάρμπας ήξερε να διαλέγει, είχε πολύ καλό γούστο!!

- Σου αρέσει...?, με ρώτησε με αγωνία...

- Και το ρωτάς?, είναι υπέροχο, σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου, του είπα και του έδωσα ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, για νa τον κάνω τον καημενούλη να χαρεί λίγο και αυτός...

- Έλα να στο φορέσω, είπε και αφού άπλωσα το χέρι μου, μου το φόρεσε και με γύρισε να το θαυμάσω επάνω μου στον καθρέπτη…

- Σου πηγαίνει τόσο μα τόσο πολύ!...

- Σε ευχαριστώ πολύ, είναι το πιο ωραίο κόσμημα που μου έχουν δωρίσει στην ζωή μου!!

- Το πιο ωραίο κόσμημα για την πιο ωραία γυναίκα του κόσμου, είπε και αμέσως του χαμογέλασα... Μπορεί να μην τον αγαπώ, αλλά αυτός ο άνθρωπος σε κάνει μερικές φορές να λυγίζεις και ποια εμένα που δεν έχω καν συναισθήματα!!

- Λοιπόν πάμε κάτω, θα μας περιμένουν οι καλεσμένοι…

- Ναι έχεις δίκιο, πάμε…, είπε και αφού με πήρε από το χέρι κατεβήκαμε κάτω…

Μόλις κατεβήκαμε, όλα τα βλέμματα στράφηκαν επάνω μας... Στο βλέμμα των αντρών έβλεπες πόθο και αναστάτωση, ενώ στο βλέμμα των γυναικών ζήλεια και μίσος… Ένα βλέμμα, όμως μου έκανε περισσότερη εντύπωση, αυτό του Έντουαρτ .. Ανάμειχτα συναισθήματα όπως πόθος, ζήλεια, θαυμασμό και αγανάκτηση... Και καλά τον πόθο και  τον θαυμασμό, να τον καταλάβω, άλλωστε άντρας είναι  και αυτός αλλά η ζήλεια και η αγανάκτηση γιατί?? Το πιο παράξενο από όλα όμως, είναι ότι κοιτούσε τον Καρλάιλ με ένα μίσος λες και ήθελε να τον φάει... Δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο, αρχίζω και μπερδεύομαι μαζί του άσχημα...

Οι ώρες περνούσαν αρκετά ευχάριστα, οι καλεσμένοι μου ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι και φυσικά το επίκεντρο ήμουν εγώ… Ωστόσο το μόνο αγκάθι σε όλη την ιστορία, ήταν ο Έντουαρτ που είχε καρφώσει τα μάτια του επάνω μου... Άρχιζα να ανησυχώ, τι ήθελε τελικά από έμενα…?

Καθώς καθόμουν με τον γέρο και συζητούσαμε, μας πλησίασε ο Έντουαρτ με ένα περίεργο βλέμμα... Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβήθηκα ότι μπορεί να με κάνει ρεζίλι μπροστά σε όλους… Η κίνηση του, όμως με έκανε να μείνω...

- Καρλάιλ, θα σε πείραζε να πάρω την  γυναίκα σου για ένα χορό?, είπε με ένα γλυκό χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπο του…

- Εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αν θέλει και η ίδια, είπε αρκετά χαρούμενα ο Καρλάιλ...

- Μπέλλα θα μου έκανες την τιμή?, δες το σαν χορό συμφιλίωσης... είπε ευγενικά ενώ μου είχε τείνει το χέρι του...

- Ναι βέβαια, είπα αν κάτι μου έλεγε ότι δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα…

Έπιασα το χέρι του και πήγαμε προς το κέντρο όπου ήταν και άλλος κόσμος και τότε σαν δια μαγείας η μουσική άλλαξε και το “UNFAITHFUL” της Rihanna , άρχισε να ηχεί σε όλο το σπίτι... Κάποιος το έκανε επίτηδες αυτό, δεν εξηγείτε αλλιώς!! Εκείνος τοποθέτησε το ένα του χέρι γύρω από την μέση μου ενώ με το άλλο κρατούσε το δικό μου και ξεκινήσαμε να στροβιλιζόμαστε γύρω από τον εαυτό μας…

- Μπορώ να πω ότι είσαι πανέμορφη, έχεις κλέψει τις καρδιές πολλών αντρών εδώ μέσα…, είπε με ένα σαγηνευτικό ύφος...

- Σε ευχαριστώ πολύ…, είπα συγκρατημένα, νιώθοντας κάπως άβολα…

- Ξέρετε να χορεύεις tango?, ρώτησε

- Ξέρω και πολύ καλά μάλιστα, εσύ?, ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια...

- Ας δοκιμάσουμε, είπε και μόλις ανέβηκε ο τόνος του τραγουδιού, με απομάκρυνε απότομα κρατώντας με από το ένα χέρι και με την δική μου φόρα  και τη δική του παρότρυνση τυλίχτηκα γύρω από το χέρι του και όλο μου το σώμα ακουμπούσε πάνω στο δικό του...

 Καθώς ήμασταν κολλημένοι ο ένας με τον άλλον, αρχίσαμε πάλι να στριφογυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας ενώ ένιωθα να έχω πάρει ολόκληρη φωτιά... Σύρθηκα επάνω του σαν φίδι και έπεσα προς τα κάτω, γύρισα στηριζόμενη στα ψηλοτάκουνα παπούτσια μου και άρχισα να ξανανεβαίνω ακουμπώντας σημεία του σώματος του Έντουαρτ... Μόλις στάθηκα μπροστά του,  εκείνος πιάνοντας με, έβαλε  το πόδι μου γύρω από το δικό του  αφήνοντας το χέρι του ακριβώς πάνω του, ενώ το άλλο τυλιγμένο γύρω από τη μέση μου, λύγισα  το σώμα μου, συγκρατώντας με ο 'Εντουαρτ χωρίς καθόλου σχεδόν προσπάθεια  και έκανα μια περιστροφή,  απότομα με σήκωσε και τα πρόσωπα μας ήταν μια ανάσα  το ένα από το άλλο... Τα  υπέροχα πράσινα μάτια του, είχα γίνει τόσο σκούρα, είχαν πάρει κυριολεχτικά φωτιά... Με έσυρε λίγο πιο πέρα ακριβώς στην ίδια στάση όπως ήμασταν χωρίς να αποχωρίζεται ο ένας την ματιά του άλλου... Με άφησε να σταθώ ξανά στα πόδια και συνεννοούμενοι με τα μάτια, γυρίσαμε και οι πλάτες μας ακουμπούσαν η μία πάνω στην άλλη, γυρίσαμε απότομα από την άλλη μεριά και τα χέρια μας μπλέχτηκαν και αρχίσαμε να τριβολιζόμαστε γύρω στο χώρο… Το τραγούδι έφτανε στο τέλος του και τότε ξαφνικά με σήκωσε και αρχίσαμε να γυρνάμε γύρω από τους εαυτούς μας, χωρίς να χάνουμε καμία επαφή με τα μάτια  μας, ώσπου το τραγούδι έφτασε στο τέλος του  και με κατέβασε σιγά σιγά κάτω και αφού στερεώθηκα και πάλι στα πόδια μου, μου ψιθύρισε στο αυτί μου…

- Μόλις αποκτήσατε ένα ακόμα θύμα, όμορφη μου κυρία, είπε με μια τραχιά φωνή και απομακρύνθηκε από κοντά μου τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα καν να δω που πήγαινε...  Είχα εντελώς τρελαθεί ο κόσμος γύρω μου χειροκροτούσε, η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή και τα τελευταία λόγια να ηχούν συνέχεια μέσα στα αυτιά μου... Τι ήθελε να πει με αυτό? Μήπως? Μπα δεν νομίζω... Κάποιο λάθος κάνω... ή μήπως όχι...?

Damned love …5.. Δεν το πιστευω!!

Damned Love 4 .. Ανεπάντεχες εξελίξεις

Καρλαιλ…

Οι τελευταίοι δύο μήνες είναι από τους πιο ευτυχισμένους της ζωής μου… Έχω να νιώσω τόσο γεμάτος από τότε που ζούσε η γυναίκα μου και περνούσαμε αξέχαστες στιγμές μεταξύ μας … Η Μπέλλα έχει γεμίσει την ζωή μου, ειλικρινά αυτό το κορίτσι είναι τόσο ιδιαίτερο... Έχει ζωντάνια, γλυκύτητα, ευγένεια και μπορεί να με κάνει να ξεχαστώ στο λεπτό, με ένα της καιμόνο χαμόγελο…

Την έχω βοηθήσει και με έχει βοηθήσει πολύ... Με έκανε να βγω από την μιζέρια που ζούσα μέχρι τώρα και να ζήσω ξανά… Μόνο με αυτό της το κατόρθωμα, με έκανε να νιώσω την ανάγκη να την βοηθήσω… Είχα έναν γνωστό, ο οποίος μου είχε υποχρέωση και έτσι κατάφερα να ανεβάσω την Μπέλλα επαγγελματικά... Φυσικά σε αυτό βοήθησε και η αξεπέραστη ομορφιά της, εγώ λίγα πράγματα έκανα… Πολλές φορές νιώθω τόσο λίγος μπροστά της, ότι δεν αξίζω να είμαι μαζί της... Η ανάγκη μου καθώς και η δική της συμπάθεια προς το πρόσωπο μου, με κάνει να νιώθω τόσο ευάλωτος και να θέλω να βρίσκομαι πάντα δίπλα της...

Όλοι στο σπίτι την έχουν κατασυμπαθήσει, άλλωστε πώς να μην γίνει αυτό, αφού φέρεται ευγενικά σε όλους… Ο μόνος ίσως που δεν την έχει συμπαθήσει και τόσο και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, ήταν ο Έντουαρτ… Αυτή την υποψία, ήρθε να την επιβεβαιώσει η σημερινή μας συνάντηση...

- Έντουαρτ τι συμβαίνει?..., τον ρώτησα, ενώ φαινόταν τόσο σοβαρός αλλά και σφιγμένος συνάμα…

- Καρλάιλ πρέπει να μιλήσουμε…, μου απάντησε αποφασιστικά και τον κοίταξα με απορία... Τι ήθελε άραγε να μου πει? αναρωτήθηκα με πραγματική περιέργεια και του έδωσα το ελεύθερο να συνεχίσει

- Πες μου, έγινε κάτι…?, ρώτησα και προσπαθούσα να καταλάβω τι έχει συμβεί ..

- Ναι και αφορά την Μπέλλα., είπε κάνοντας με να κοκαλώσω .Μπορεί να ήξερε κάτι που δεν ήξερα?

- Τι θέλεις να μου πεις για την Μπέλλα?, ρώτησα απορημένος

- Με θεωρείς γιος σου, έτσι?

- Μα και βέβαια Έντουαρτ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που κολλάει αυτό με την Μπέλλα…

- Ότι και να σου πω στην συνέχεια, μην με αποπάρεις, για το καλό σου, θέλω να σου μιλήσω…

- Μίλα επιτέλους Έντουαρτ, με έσκασες…

- Ωραία, λοιπόν τον τελευταίο καιρό, έχεις εξαφανιστεί... Το σπίτι δεν σε βλέπει και πολύ, το ίδιο και η εταιρεία... Γίνονται συσκέψεις, όπου είναι απαραίτητη η παρουσία σου, αλλά εσύ λείπεις... Όταν ρωτάω για να μάθω που βρίσκεσαι, το μόνο που ακούω είναι το όνομα Μπέλλα...

- Έντουαρτ που το πας...?, τον ρώτησα ενώ στην ουσία ήξερα πάρα πολύ καλά που το πήγαινε αλλά ήθελα να το ακούσω και από τον ίδιο

- Καρλάιλ έχεις καταλάβει ότι έχεις παρατήσει την εταιρεία σου για την Μπέλλα...? Σε εμένα δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία και καλά άσε με εμένα, δεν σου είμαι και τίποτα άλλωστε, όμως ο γιος σου ο Ράιλι?...

- Τι ο γιος μου , ο Ραιλι?

- Σε παίρνει και δεν σε βρίσκει ποτέ και δεν ξέρω τι να του πω, τι να του πει η Έλενα στο σπίτι...

- Για κάτσε Έντουαρτ, έχεις πάρει φόρα και δεν ξέρεις τι λες…

- Αλήθεια, χθες το πρωί είχαμε σύσκεψη με τους συμβούλους της INTERPRESS και εσύ που βρισκόσουν?…  Άσε με να μαντέψω, με την Μπέλλα, σωστά?... Σωστά!!

- Δεν ήταν ανάγκη να βρίσκομαι στην σύσκεψη, ήσουν εσύ εκεί...

- Δεν είναι έτσι Καρλάιλ, τον τελευταίο καιρό, δεν σε αναγνωρίζω πια…

- Έντουαρτ ηρέμησε και άσε με να σου εξηγήσω κάποια βασικά πράγματα, είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα ..

- Σε ακούω..., είπε κοιτώντας με στα μάτια…

- Είσαι ακόμα μικρός και δεν ξέρεις τι θα πει πραγματικά να είσαι μόνος... Εδώ και πολλά χρόνια είμαι χήρος και η μόνη μου παρηγοριά ήταν ο γιος μου, ο Ράιλι και μετά από λίγο ήρθες και εσύ στην ζωή μου… Ωστόσο αυτό κάλυπτε μόνο ένα μέρος της μοναξιάς μου... Ο καθένας σας πήρε το δρόμο του... Εσύ έγινες πια ανεξάρτητος, σε λίγο καιρό θα ανοίξεις και το δικό σου σπίτι... Ο Ράιλι έφυγε από το σπίτι ανοίγοντας και αυτός τα φτερά του… Εγώ τι θα κάνω, Έντουαρτ...? Θα μείνω και πάλι μόνος σαν το κούτσουρο... Χρειάζομαι μια σύντροφο δίπλα μου, προσπάθησε να με καταλάβεις…

- Και βρήκες την Μπέλλα?

- Δεν καταλαβαίνω τι έχει η Μπέλλα? Είναι γλυκιά, είναι όμορφη, είναι ευγενική και συμπαθητική σε όλους…

- Είναι μόνο 25 χρονών…

- Ξέρω ότι υπάρχει διαφορά ηλικίας, αλλά την θέλω Έντουαρτ και για καλή μου τύχη με θέλει και εκείνη...

- Μα είναι πολύ μικρότερη σου,  τι μέλλον μπορείς να έχεις μαζί της?

- Δεν με ενδιαφέρει το μέλλον, με νοιάζει να ζήσω το τώρα... Το αξίζω, δεν νομίζεις?

- Δεν λέω εγώ το αντίθετο και βέβαια το αξίζεις και με το παραπάνω, μάλιστα! Βρες όμως μια γυναίκα κοντά στην ηλικία σου, να σε θέλει για αυτό που είσαι και όχι...

- Εννοείς για τα λεφτά?.. Η Μπέλλα δεν είναι μαζί μου για τα λεφτά...

- Αλήθεια? Είσαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό? ρώτησε ειρωνικά και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι... Πως μπορεί να μιλάει γι αυτήν με τέτοιο τρόπο?Δεν την ξέρει καθόλου, δεν της έδωσε καν μια ευκαιρία να την γνωρίσει όπως εγώ... Εκτός και αν... Λες να έψαξε για εκείνην και να βρήκε τίποτα που εγώ αγνοώ?... Μπα δεν νομίζω... ή μήπως όχι?

- Είμαι , και το πίστευα απόλυτα...

- Τι ξέρεις για αυτήν Καρλαιλ?

- Ξέρω όσα πρέπει να ξέρω για να είμαι σίγουρος ότι η Μπέλλα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφεις… Μήπως εσύ ξέρεις κάτι παραπάνω που εγώ αγνοώ? Δεν άντεξα και ρώτησα και αμέσως ένας κόμπος ήρθε να σφίξει το στομάχι μου... Η ιδέα και μόνο να έχει μάθει κάτι για την Μπέλλα, το οποίο δεν θα ήταν και τόσο θετικό, με τρέλαινε…

- Όχι δεν ξέρω τίποτα παραπάνω... Για να πω την αλήθεια, έψαξα αλλά δεν βρήκα κάτι εναντίον της..., είπε απογοητευμένα αλλά εγώ ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση...

- Δεν θα θυμώσω που έψαξες, χωρίς να πάρεις την συγκατάθεση μου, γιατί ξέρω ότι το έκανες για το καλό μου... Όμως το βλέπεις και ο ίδιος δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι δεν μου αξίζει, είναι απόλυτα καθαρή...

- Συγνώμη που θα στο πω Καρλαιλ, αλλά αυτή την κοπέλα δεν την εμπιστεύομαι καθόλου. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ο μόνος λόγος που αυτή η κοπέλα σε πλεύρισε είναι για να ζήσει την μεγάλη ζωή και τίποτα άλλο ...   Τα είχε όλα σχεδιασμένα από την αρχή...

- Έντουαρτ δεν σου επιτρέπω…, είπα νευριασμένος από την συμπεριφορά του...

- Ούτε και εγώ σου επιτρέπω, είπε η Μπέλλα μπαίνοντας σαν σίφουνας στο γραφείο μου...

- Μπέλλα, πως δηλαδή… άκουσες?, ρώτησα ξαφνιασμένος από την είσοδο της…

- Τα τελευταία άκουσα μόνο και μπορώ να πω ότι νιώθω προσβεβλημένη…

- Μπα η δεσποινίς Σουάν, έχει και ηθική για να νιώσει προσβεβλημένη, είπε ειρωνικά ο Έντουαρτ, ανεβάζοντας μου την πίεση…

- Δεν επιτρέπω σε έναν άγνωστο να μιλάει για μένα λες και με ξέρει..., είπε η Μπέλλα που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον Έντουαρτ…

- Τι ηθική έχει μια γυναίκα που τα φτιάχνει με έναν πολύ μεγαλύτερο της...? Μπορείτε να μου απαντήσετε σε αυτό?, την ρώτησε και την κοιτούσε μέσα στα μάτια... Ειλικρινά είχα αρχίσει πραγματικά να φοβάμαι .

- Τον αγαπάω, αν σας λέει κάτι αυτό...

- Μπα και εγώ νόμιζα ότι κάτι πορνίδια σαν και εσένα δεν μπορούν να αγαπήσουν..., είπε και τότε η Μπέλλα πήγε να σηκώσει το χέρι της για να τον χαστουκίσει και εκεί που βρισκόταν ελάχιστα μακριά από το πρόσωπο του, της κράτησε το χέρι από τον καρπό…

- Αρκετά, Έντουαρτ πως μιλάς έτσι...? Τι θα γίνεις με εσάς?...ρώτησα απελπισμένα

- Σε κάτι τέτοιες μόνο αυτό αξίζει, είπε χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει... Η Μπέλλα τράβηξε το χέρι της από το σφιχτό κράτημα του Έντουαρτ και γύρισε προς την μεριά μου...

- Νομίζω ότι ανέχτηκα πολλές προσβολές, το καλύτερο ήταν να φύγω…, είπε και άρχισε να φεύγει…

- Μπέλλα σε παρακαλώ γύρνα πίσω, είπα και έτρεξα από πίσω της να την σταματήσω... Καθώς πήγα να φύγω, με κράτησε ο Έντουαρτ...

- Καρλαιλ, δεν αξίζει να τρέχεις από πίσω της…

- Σε παρακαλώ Έντουαρτ άφησε με, είπε και αφού αποδεσμεύτηκα από το κράτημα του, την ακολούθησα και για καλή μου τύχη την πρόλαβα... Μόλις πήγα κοντά της, την γύρισα απότομα προς το μέρος μου...

- Μπέλλα σε παρακαλώ μην φεύγεις... , την παρακάλεσα ικετευτικά και εκείνη αναστέναξε βαριά ..

- Καρλαιλ, νομίζω ότι ειπώθηκαν πολλά, το καλύτερο για όλους μας είναι να φύγω…

- Όχι σε παρακαλώ, μείνει μαζί μου, σε έχω ανάγκη…, έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια και εκείνη κοίταξε για στιγμιαία τον Έντουαρτ …Μόλις γύρισε την ματιά της και πάλι προς τα μένα έσμιξε τα υπέροχα της χείλη σε μια ευθεία γραμμή και κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της με πόνο στην ματιά της συνέχισε με το ίδιο πείσμα…

- Μα…, είπε πηγαίνοντας να φέρει αντίρρηση

- Δεν έχει μα, σε θέλω εδώ κοντά μου, θα με παντρευτείς...? είπα πιο αποφασιστικά με μια ανάσα και ξέπνοος περίμενα την αντίδραση της... Ήξερα ότι ήταν νωρίς για κάτι τέτοιο αλλά ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να την κρατήσω κοντά μου , ακόμα και αν ίσχυε αυτό που προείπε οΈντουαρτ αυτή την στιγμή λίγο με ένοιαζε... Την ήθελα σαν τρελός και αν εκείνη με ήθελε έστω και μόνο γι αυτό θα μπορούσα να το κάνω... Μια φορά ζούμε και εγώ θέλω να γευτώ την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της, ακόμα και αν αυτό είχε ένα πολύ ακριβό αντίτιμο.

- Τι θα κάνεις, Καρλαιλ?, ακούστηκε η φωνή του Έντουαρτ από πίσω μου, όπου με κοιτούσε και γυρνώντας προς την μεριά του τον είδα να με κοιτάει με ένα ανεξήγητο και πονεμένο ύφος μαζί...

Έντουαρτ…

- Τι θα κάνεις Κάρλαιλ...?, ρώτησα ενώ μέσα μου επαναλαμβανόταν η λέξη «ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ»

- Θα την παντρευτώ, Έντουαρτ την αγαπώ και νιώθω καλά μαζί της, κατάλαβε με,  με εκλιπαρούσε και εγώ έμεινα να τον κοιτώ σοκαρισμένος... Μα καλά πόσο τυφλός παίζει να είναι πια?

- Να καταλάβω τι, Καρλαιλ?…Ότι θες να καταστρέψεις την ζωή σου?...

- Αρκετά Έντουαρτ, στην τελική δεν σου πέφτει λόγος, είπε και ένιωσα έναν οξύ πόνο να με διαπερνά...

- Σωστά Καρλαιλ, ποιος είμαι εγώ να σου πω τι θα κάνεις στην ζωή σου, έχεις δίκιο δεν μου πέφτει λόγος ούτε στο ελάχιστο... Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις με την ζωή σου και να την ορίσεις όπως εσύ θέλεις...

- Έντουαρτ μην το παίρνεις άσχημα σε παρακαλώ...

- Όχι δεν το παίρνω καθόλου άσχημα... Εύχομαι να ζήσετε όμορφα και ευτυχισμένα...

- Σε ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που καταλαβαίνεις...

- Αφού το κατάλαβα, και αφού σας ευχήθηκα, μου επιτρέπεις να φύγω...

- Τι εννοείς να φύγεις...?

- Χρειάζομαι λίγο χρόνο και λίγη ξεκούραση... Θα σε πείραζε να έλειπα για κάποιο χρονικό διάστημα?

- Αν το θεωρείς αναγκαίο, έχεις την αδεία μου...

- Στην προκειμένη περίπτωση είναι παραπάνω και από αναγκαίο... Σε ευχαριστώ πολύ, είπα και αφού προσπέρασα τον Καρλάιλ, στάθηκα ακριβώς αντικριστά από την μάγισσα...

- Έντουαρτ, σε παρακαλώ…,  με παρακάλεσε ο Καρλάιλ τρομοκρατημένα...

- Μην φοβάσαι δεν θα κάνω κάτι...,  τον καθησύχασα και σκύβοντας κοντά στο αυτί της, της ψιθύρισα δύο σταράτα λογάκια με τραχιά φωνή,  κάνοντας της ρητό ότι εγώ δεν έχαψα λέξη από όσα είπε και έκανε …

-Συγχαρητήρια, είσαι πολύ καλή ηθοποιός, έπαιξες καταπληκτικά τον ρόλο σου, αφού για κάποια στιγμή παρά λίγο να πείσεις και εμένα… Βίων ανθόσπαρτων..., είπα και απομακρύνθηκα από κοντά τους... Πήγα όσο πιο γρήγορα στο γραφείο και αφού μάζεψα ότι χρειαζόμουν, έφυγα σχεδόν τρέχοντας από την εταιρεία...

Μόλις βγήκα έξω, άφησα την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα, να βγει από μέσα μου βίαια... Πρώτη φορά ένιωθα εγκλωβισμένος μέσα στην εταιρεία... Πάντα ένιωθα τον χώρο αυτό να με προστατεύει, να νιώθω τόσο οικεία σαν να ήμουν κομμάτι του και όμως τώρα ένιωθα αυτό τον χώρο να με πνίγει, με έκανε να ασφυκτιώ, να νιώθω σαν ξένος…

Όταν έχασα τους γονείς μου, ένιωσα τον κόσμο γύρω μου να γκρεμίζεται... Ήμουν μοναχοπαίδι και υπεραγαπούσα τους γονείς μου αλλά και εκείνοι το ίδιο... Έτσι όταν τους έχασα, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου... Δεν είχα άλλο άνθρωπο για να με στηρίξει και όλοι μου οι συγγενείς ζούσαν μακριά... Ο μόνος που μου άπλωσε το χέρι και με βοήθησε, ήταν ο Καρλάιλ, στενός οικογενειακός φίλος των γονιών μου... Θυμάμαι κάθε φορά που ερχόταν για επίσκεψη στο σπίτι, έφερνε και πολλά δώρα... Ειλικρινά τον κατασυμπαθούσα αυτόν τον άνθρωπο...

Μου άνοιξε το σπίτι του και πάντα μου φερόταν σαν πατέρας μου... Εκεί γνώρισα και τον Ραιλι, τον γιο του, ο οποίος παρόλο που ήταν μικρότερος, δεθήκαμε αμέσως και με δέχτηκε με μεγάλη χαρά στο σπίτι του… Με βοήθησε να σπουδάσω οικονομικά σαν τον πατέρα μου... Μόλις τελείωσα, αφού μου έδωσε μια δουλειά στην εταιρεία του στον Λονδίνο, έτσι ώστε να νιώσω ότι στηρίζομαι στα δικά μου πόδια, έκανα και το μεταπτυχιακό μου...

Όταν πια τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, γύρισα πίσω το σπίτι και ο Καρλάιλ αμέσως με έκανε βοηθό του... Το να δουλεύω δίπλα του, ήταν μεγάλο σχολείο για μένα, ειλικρινά τον θαύμαζα…  Σε μία από τις εκδηλώσεις που πήγα μαζί του, γνώρισα την Τάνια Ντενάλι... Ψηλή, όμορφη με υπέροχα, πράσινα μάτια... Ποτέ δεν πίστευα ότι μια γυναίκα σαν και αυτή θα μου έριχνε δεύτερη ματιά και όμως τώρα είμαστε αρραβωνιασμένοι και σε λίγο καιρό θα παντρευτούμε…

Σε σύντομο χρονικό διάστημα από βοηθός έγινα διευθυντής οικονομικών... Η αλήθεια ήταν ότι δούλευα και δουλεύω πολλές ώρες, την λατρεύω την δουλειά μου... Το θεωρώ όμως και μεγάλη υποχρέωση προς το πρόσωπο του Καρλάιλ, που με στήριξε όσο κανένας άλλος…

Το τελευταίο καιρό όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει... Οι δύο τελευταίοι μήνες έχουν μετατρέψει τον Καρλάιλ σε σχολιαρόπαιδο... Κάνει κοπάνες από την δουλειά, δεν δίνει αναφορά σε κανέναν, τον Ράιλι δεν τον παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο και όλα αυτά για μια 25χρονη...

Όταν την πρωτοσυνάντησα, η αλήθεια ήταν ότι είχα μείνει σαστισμένος από την ομορφιά της... Μπορεί να ήταν χτυπημένη και ταλαιπωρημένη αλλά δεν έχανε ούτε ένα ίχνος από την ομορφιά της… Ο φακός στην προκειμένη περίπτωση την αδικούσε, από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφη... Ειδικά όταν την είδα με την πετσέτα να βγαίνει από το μπάνιο και θαύμασα αυτά τα υπέροχα, καλλίγραμμα πόδια της, ένιωσα κάτι εκεί κάτω να αντιδρά, ένιωσα ειλικρινά σαν πρωτάρης... Δεν έδειξα τίποτα όμως μπροστά της και μπροστά στον Κάρλαιλ, άλλωστε μόνο μια αντίδραση ήταν και πόσο θα έμενε έτσι και αλλιώς μαζί μας... Τουλάχιστον έτσι πίστευα στην αρχή...

Ο καιρός περνούσε και η διαμονή της στο σπίτι γινόταν όλο και μακρύτερη... Ο Καρλάιλ είχε μάτια μόνο για εκείνην, για κανέναν άλλον… Τότε κατάλαβα ότι αυτή η γυναίκα δεν μπήκε τυχαία στην ζωή του, αλλά αποσκοπούσε στο να του φάει τα χρήματα... Αυτό με έκανε να την σιχαθώ και όσο μπορούσα την απέφευγα... Όταν αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν, της φερόμουν απλά τυπικά... Προσπάθησα πολλές φορές να προειδοποιήσω, έστω και έμμεσα τον Καρλάιλ, αλλά εκείνος τίποτα, είναι εδώ που κολλάει η παροιμία... «Στου κουφού την πόρτα, πάρε την πόρτα και φύγε»... Είτε μιλούσα σε εκείνον, είτε στον τοίχο, ήταν το ίδιο και το αυτό

Η κατάσταση όμως δεν πήγαινε άλλο και έπρεπε να μιλήσουμε πια καθαρά και ξάστερα.. Ποτέ όμως δεν περίμενα, ούτε στο ελάχιστο ότι θα αντέκρουε όλα αυτά που του λέω... Όχι μόνο την υπερασπίστηκε αλλά και της ζήτησε να τον παντρευτεί... Τα λόγια του ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου, στο μυαλό μου «ΔΕΝ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ»... Ίσως τελικά να είχε δίκιο, στο κάτω κάτω ποιος ήμουν εγώ για να του πω τι είναι καλό ή όχι για εκείνον? Αλλά που να με πάρει δεν μπορώ και να τον αφήσω τυφλό να ξεμυαλίζεται με μια άντε να μην την χαρακτηρίσω τώρα...

Τα σκεπτόμουν όλα αυτά ενώ οδηγούσα... Τις σκέψεις μου ήρθαν να τις διακόψει το τηλέφωνο… Ήταν η Τάνια και αμέσως το σήκωσα...

- Ναι, αγάπη μου?, ρώτησα

- Έντουαρτ γεια σου, που βρίσκεσαι, στην εταιρεία ?

- Όχι έγιναν κάποια πράγματα και βρίσκομαι  στο δρόμο καθοδόν για το σπίτι...

- Τι συνέβη , είσαι καλά.? ρώτησε με αγωνία πηγαίνοντας ο νους της αμέσως στο κακό.

- Δεν μπορώ να σου πω από το τηλέφωνο... θες να συναντηθούμε?

- Στο γνωστό μέρος, σε μισή ώρα?

- Οκ, θα τα πούμε εκεί, σε αγαπώ...

- Και εγώ, είπε και το κλείσαμε… Η Τάνια ήταν η μόνη που μπορούσε να με στηρίξει αυτή τη στιγμή... Πάντα όταν έχω τις άσχημες μου, είναι πάντα δίπλα μου…

Σε μισή ώρα ακριβώς βρισκόμουν στο γνωστό μας μέρος... Ένα γραφικό και μικρό καφενεδάκι... Μόλις έφτασα, την βρήκα αν περιμένει... Αμέσως μπήκα μέσα και αφού παρήγγειλα ένα καφέ, πήγα και κάθισα κοντά της...

- Δεν άργησα έτσι?, είπα και της έδωσα ένα γλυκό φιλί στα χείλη...

- Όχι καθόλου μόλις ήρθα άλλωστε και εγώ… Λοιπόν τι έγινε?, κάπως σε άκουσα στο τηλέφωνο...

- Έγιναν πολλά, είπα ενώ εκείνη την ώρα η σερβιτόρα άφηνε τον καφέ...

- Ευχαριστώ πολύ, είπα και αφού μου χαμογέλασε, έφυγε...

- Δηλαδή σαν τι??

- Λοιπόν άκου, είπα και άρχισα να της εξιστορώ τι ακριβώς είχε συμβεί πριν λίγη ώρα στην εταιρεία… Δεν μπορούσε ούτε η ίδια να πιστέψει αυτά που της έλεγα...

- Πλάκα μου κάνεις, έτσι?

- Καθόλου... Θα την παντρευτεί και δεν υπολογίζει κανέναν...

- Μίλησες με τον Ραιλι...? Ίσως μπορούσε να βοηθήσει, στην τελική γιος του είναι…

- Άδικος κόπος δεν ακούει κανέναν…

- Και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα...?

- Προς το παρόν χρειάζομαι λίγο χρόνο να ξεκουραστώ και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά… Έτσι σκέφτηκα να πάω ένα ταξίδι.  θα έρθεις μαζί μου?, την παρακάλεσα ελπίζοντας να μου κάνει την χάρη,  την είχα τόσο ανάγκη...Αν και ήξερα την απάντηση...

- Ξέρεις αγάπη μου ότι δεν γίνεται, ο πατέρας μου είναι παλαιών αρχών και μόνο που βρίσκομαι εδώ, είναι μεγάλη παραχώρηση...

- Κρίμα σε ήθελα κοντά μου, σε έχω ανάγκη, αν έκανες μια προσπάθεια?

- Με τίποτα, δεν θέλουμε να τον εξαγριώσουμε...

- Ναι σωστά... Ειλικρινά δεν έχεις ιδέα πόσο ανυπομονώ να παντρευτούμε και να πάμε στο δικό μας σπίτι για να σε χαίρομαι όσες ώρες θέλω...

- Και εγώ θέλω αγάπη μου να είμαστε οι δύο μας, το ξέρεις αυτό, ας κάνουμε λιγάκι υπομονή…, είπε και ξαναφιληθήκαμε...

- Και πότε φεύγεις?

- Σήμερα κιόλας...

- Και γυρνάς?, είπε κοιτώντας με ένα πληγωμένο ύφος…

- Δεν ξέρω καρδούλα μου, αλλά σου υπόσχομαι να σε παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο, μην μου στενοχωριέσαι...

- Καλά και που θα πας…?

- Στο Λονδίνο σκεφτόμουν…

- Να προσέχεις εντάξει?

- Μην φοβάσαι, όλα καλά θα πάνε και εσύ όμως να μου προσέχεις...

- Θα προσέχω, στο υπόσχομαι...

- Λοιπόν πάω να ετοιμαστώ και να κλείσω και πτήση... Θα σε πάρω τηλέφωνο μόλις φύγω...

- Θα περιμένω, είπε και αφού δώσαμε ένα ακόμα βαθύ φιλί, έβγαλα κάποια χρήματα για τον καφέ και έφυγα...

Ένα ταξίδι θα μου έκανε καλό, θα με αναζωογονούσε και ίσως και να μου έδινε μια λύση για το πώς θα ξεφορτωθώ αυτή την κοπέλα... Είχα τον Καρλάιλ σαν πατέρα μου, δεν θα δεχόμουν ποτέ να καταδικαστεί με αυτήν την γυναίκα… Αυτή η γυναίκα ήταν ο διάβολος μεταμορφωμένος...