Damned Love 10. Game or not ?

 Damned Love 10. Game or not ?

Έντουαρντ...

Πως μπορεί να σου την φέρει έτσι η ζωή, χωρίς καν να το καταλάβεις ή για να το πω καλύτερα, δεν θέλεις να το καταλάβεις... Πώς ένα παιχνίδι που στήνεις για να παγιδέψεις τον άλλον, γυρνάει εναντίον σου και καταλήγεις εσύ ο χαμένος του παιχνιδιού? Πώς γίνεται να μισείς μια γυναίκα και το μόνο που θέλεις είναι να αποκαλύψεις την απάτη της, αλλά τελικά καταλήγεις να μπλεχτείς στα δίχτυα της και να αισθάνεσαι πράγματα για αυτήν που σε κάνουν να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό σου?

Κάπως έτσι βρέθηκα και εγώ σε ένα παιχνίδι τόσο επικίνδυνο που δεν υπάρχει σημείο διαφυγής για να σωθείς... Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το καταραμένο ταξίδι όπου μου ήρθε και η ιδέα… Που να πίστευα τότε ότι όλα θα γινόντουσαν άνω κάτω. Το παιχνίδι ήταν απλό αλλά διακινδυνευμένο. Θα της πουλούσα έρωτα και μόλις θα έπεφτε στα δίχτυα μου και  θα ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα, θα την ηχογραφούσα και θα φρόντιζα να την ακούσει ο Καρλάιλ και αν δεν με πίστευε θα είχα και αποδεικτικά στοιχεία όπως εικόνες και βίντεο από τις προσωπικές μας στιγμές. Ήξερα ότι έτσι διακινδύνευα πολλά αλλά δεν μπορούσα να αφήσω τον Καρλάιλ να τσακιστεί από αυτήν την πουτάνα, τουλάχιστον όπως πίστευα τότε.

Έτσι μόλις γύρισα από το ταξίδι μου το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να ενημερώσω την Τάνια, θα ήταν η μόνη που θα ήξερε την αλήθεια και φυσικά ο κολλητός μου ο Τζεικ, που θα με βοηθούσε στο σχέδιο το οποίο είχα σκεφτεί. Μόλις άκουσε η Τάνια το σχέδιο, σοκαρίστηκε και στην αρχή με τίποτα δεν πίστευε ότι το κάνω για να σώσω τον Καρλάιλ αλλά γιατί μου άρεσε η Μπέλλα. Χρειάστηκαν πολλές ώρες για να της δώσω να καταλάβει τον λόγο που το έκανα και να την πείσω ότι την αγαπώ, ότι την λατρεύω, έτσι είχα την εντύπωση τότε γιατί τα δεδομένα με τον καιρό άλλαξαν κατά πολύ.

Φυσικά η Μπέλλα δεν ήταν καμιά χαζή και δεν θα πίστευε τόσο εύκολα ότι την ήθελα. Ήταν απόλυτα λογικό να υποψιαστεί την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς μου, έτσι θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλη μου την γοητεία και όλα τα μέσα για να την ρίξω...

Βήμα πρώτο η αλλαγή συμπεριφοράς μου, η οποία θα μεταλλασσόταν από τυπική και άσχημη που ήταν, σε ευγενική και γεμάτη γλύκα, κάτι το οποίο δεν ήταν δύσκολο να προσποιηθώ αφού αναγκάζομαι να το κάνω συνέχεια στις δουλειές που έκλεινα. Η αλλαγή της συμπεριφοράς μου την ξάφνιασε σε τέτοιο σημείο που για κάποιες στιγμές με κοιτούσε λες και ήμουν εξωγήινος, λες και δεν ήμουν εγώ αλλά κάποιος άλλος.

Βήμα δεύτερο η μεταφορά μου σε άλλο σπίτι. Τι αποδείκνυε αυτό? Έδειχνε ότι έχω δεχτεί την σχέση τους, ότι τώρα πια θεωρούσα ότι είναι η κυρία του σπιτιού και ότι από εδώ και πέρα δεν θα ανακατεύομαι στα προσωπικά του Καρλάιλ. Μόλις το άκουσε αυτό, δεν της  πολυάρεσε η ιδέα και τότε γέμισα αυτοπεποίθηση ότι ίσως και να της αρέσω.

Βήμα τρίτο τα προβλήματα και οι τσακωμοί με την Τάνια. Έπρεπε να της δείξω ότι δεν τα πάω καλά με την Τάνια και ότι έχουμε πρόβλημα στην σχέση μας. Ο ψεύτικος τσακωμός από το τηλέφωνο που έγινε την πρώτη ημέρα που επέστρεψα μετά το ταξίδι μου, ήταν όλα τα λεφτά. Μόλις μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου ήταν σαν βρεγμένη γάτα πιστεύοντας ότι είμαι συγχυσμένος. Το κερασάκι στην τούρτα? Όταν μου πρότεινε να έρθει το βράδυ, στο πάρτι γενεθλίων που οργάνωνε, η Τάνια και εγώ αρνήθηκα. Ε τότε σίγουρα από την φάτσα της κατάλαβα ότι πίστεψε το ψέμα μου.

Βήμα τέταρτο το ξάφνιασμα και η ζήλια. Το βράδυ στο πάρτι όλα μου ήρθαν κουτί και η Μπέλλα τα είχε τελείως χαμένα. Για κάποια στιγμή μπορώ να πω ότι τα έχασα και εγώ, γιατί η ομορφιά της σε συνδυασμό με το καυτό φόρεμα που φορούσε, την καθιστούσε επικίνδυνη για να με ρίξει στα δίχτυα που κατά μεγάλη ομολογία έχει συμβεί. Ο χορός και η επαφή μας δεν μπορώ να πω ότι ξάφνιασε μόνο την Μπέλλα αλλά και εμένα τον ίδιο... Την ώρα που χορεύαμε  με τα σώματα μας ενωμένα, ένιωσα κάτι καυτό να με διαπερνάει και όλο μου το σώμα να παίρνει φωτιά. Ωστόσο δεν έδωσα τόση σημασία, γιατί στην προκειμένη περίπτωση εγώ ήθελα να την ρίξω στην αγκαλιά μου, όχι  το αντίθετο. Εν τω μεταξύ φρόντιζα να ρίχνω άγριες ματιές προς τον Καρλάιλ για να της δείξω ότι τον ζηλεύω και τον μισώ που την έχει δική του, ενώ εγώ δεν  μπορούσα.

Το επόμενο πρωί όλα έγιναν ακριβώς όπως τα ήθελα... Είχα κάνει μια ειδική παραγγελία για εκείνην, ένα κόσμημα που την αντιπροσώπευε στο μέγιστο βαθμό. Δεν είχα υπολογίσει ότι είχε τα γενέθλια της, είχα στο μυαλό μου να της το δώσω κάποια στιγμή αργότερα, αλλά τελικά όπως φαίνεται τα γενέθλια της ήταν η καλύτερη ευκαιρία. Όταν την είδα να πέφτει επάνω μου φορώντας ένα κατακόκκινο, σατέν νυχτικό κάποιος εκεί κάτω αντέδρασε αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Φυσικά και εκείνη παρατήρησε ότι το μόνο που φορούσα ήταν μια πετσέτα. Μόλις την είδα να κοκκινίζουν τα μαγουλά της, κατάλαβα ότι δεν της περνάω καθόλου απαρατήρητος.

Το μόνο που δεν πήγε καλά ήταν το φιλί, γιατί ενώ περίμενα να μην νιώσω τίποτα, τελικά έκανα τραγικό λάθος. Ήταν το σημείο αναφοράς  που με άλλαξε εντελώς και με έκανε να σκεφτώ το γεγονός ότι την ήθελα. Εκείνη ανταποκρίθηκε απόλυτα στο φιλί μας και αν συνεχίζαμε ίσως και να γινόταν το απαγορευμένο, αφού δεν ήθελα με τίποτα να σταματήσω το φιλί μας, ήταν λες και κάποιος μαγνήτης με τραβούσε προς εκείνην. Το χαστούκι που μου έριξε στο τέλος, με επανέφερε στην τάξη και κατάλαβα την βλακεία που μόλις είχα κάνει. Για να την πείσω ότι έχω συναισθήματα για εκείνην, έχασα τον έλεγχο και βρέθηκα σε ένα τούνελ χωρίς ίχνος φωτός.

Βήμα πέμπτο να την πείσω για τον ερωτά μου. Όταν την είδα στο γραφείο μου να στέκεται και να με κοιτάει με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα, με έκανε να βάλω τα γέλια. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα πέσει τόσο εύκολα στην παγίδα μου και θα κάνει την πρώτη κίνηση. Ωστόσο έκανα λάθος, τελικά είχε έρθει για άλλο λόγο και όταν μου ζήτησε χρήματα για μια φιλανθρωπία, αμέσως πονηρεύτηκα..Ποτέ δεν την πίστεψα, ήξερα ότι για κάποιον άλλο λόγο θα τα ήθελε, αυτό φαινόταν καθαρά από το ύφος της. 

Εκεί που τα είδα όλα και ξαφνιάστηκα εντελώς, ήταν όταν μπήκε ο Καρλάιλ στο γραφείο ενώ εγώ ήμουν ακόμα γονατιστός μπροστά της. Δεν ήθελα τόσο γρήγορα να αποκαλυφθεί η σχέση μας και σίγουρα όχι με αυτό τον τρόπο. Ευτυχώς για καλή μου τύχη, η αυτοκυριαρχία μου επέστρεψε  γρήγορα και έτσι κατάφερα να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Ο Καρλάιλ πίστεψε ότι του είπα. Μα καλά πόσο μπουμπούνας είναι? Εγώ αν ήμουν στην θέση του θα ήμουν πολύ δύσπιστος. Οκ, στην προκειμένη περίπτωση μας βόλεψε και πολύ μάλιστα, αλλά δεν μπορεί  όμως να είναι τόσο αθώος.

Μετά τα γεγονότα στο γραφείο, όντως αποφάσισα να πάω να μιλήσω στην Μπέλλα, όντως είδα το όνομα αυτού του εκβιαστή στο κινητό της και έτσι αποφάσισα να την ακολουθήσω. Της είπα την αλήθεια, άλλωστε η παρουσία μου στο σημείο αυτό, ήταν από μόνη της ύποπτη και η Μπέλλα για κακή μου τύχη είναι πανέξυπνη και πονηρή. Την ακολούθησα, κάθισα πιο κάτω και τους παρακολουθούσα. Τον έβγαλα μια φωτογραφία, έστειλα μήνυμα στον κολλητό μου τον Τζεικ και αμέσως μου έστειλε τα στοιχεία του. Δεν ήθελα να κάνω αμέσως κίνηση γιατί φοβόμουν να μπλέξω σε αυτή την υπόθεση. Μόλις είδα όμως να την χτυπά κάτι έσπασε μέσα μου και δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος. Έτσι ειδοποίησα τον Τζεικ που είμαστε και εκείνος με την σειρά του κινητοποιήθηκε όλη η αστυνομία για να πιάσει αυτό το κάθαρμα. Να μου πεις γιατί εγώ τι είμαι? Κοροϊδεύω την Μπέλλα και σχεδόν ότι έκανε αυτός για να την εκβιάσει για τα λεφτά, θα το κάνω εγώ για να την χωρίσω από τον Καρλάιλ. Λέω αυτόν κάθαρμα, αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου καλύτερος!

Αυτή η νύχτα μέσα στο αυτοκίνητο με έκανε να καταλάβω ότι έχω συναισθήματα για αυτή την γυναίκα και αυτό με έκανε να τρομάζω. Όλη η εξομολόγηση που της έκανα ήταν η απόλυτη αλήθεια. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση όμως, ήταν τα δικά της λόγια που χαράχτηκαν μέσα μου βαθιά και δεν μπορώ να τα βγάλω από το μυαλό μου. Με θέλει και φοβάται, όπως ακριβώς και εγώ. Βλέπω ένα άλλο πρόσωπο της, μια άλλη πλευρά του χαραχτήρα της και αυτό κάνει την καρδιά μου να χτυπά ακόμα πιο δυνατά. Την στιγμή που  την είχα μέσα στην αγκαλιά μου, όπως ήμασταν παραδομένοι και οι δύο στα συναισθήματα μας και φιλιόμασταν ασταμάτητα, παραλίγο να χάσουμε τον έλεγχο. Αν δεν ήταν εκείνη, τώρα θα ήταν είχα κάνει δική μου και δεν ξέρω ποιες θα ήταν οι παρακάτω συνέπειες…

Το πρωί που σηκώθηκα είχα μια απίστευτη ενέργεια και ευφορία... Το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπο μου και συνέχεια σκεφτόμουν την Μπέλλα. Τι μου έχει κάνει αυτή η γυναίκα? Λες και με ένα μαγικό τρόπο με φυλάκισε στα δεσμά της και αντί να κάνω τα πάντα για να ξεφύγω, εγώ αντιθέτως νιώθω τόσο όμορφα... που γαμώτο μου, δεν θέλω να ξεφύγω με τίποτα.

Μόλις την  είδα να στέκεται στις σκάλες και να με κοιτά με ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη της, ένιωσα όλο μου τον κόσμο να χάνεται γύρω μου και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω να την φυλακίσω στην αγκαλιά μου και να μην την αφήσω να ξεφύγει από εκεί ποτέ ξανά.

-              Καλημέρα, μου είπε μελιστάλαχτα ενώ κάθισε απέναντι μου και αμέσως η καρδιά μου αντέδρασε σε αυτό τον μελωδικό ήχο της φωνής της...

-              Καλημέρα, πώς είσαι?, είπα ανταποδίδοντας με τον ίδιο τόνο που είχε χρησιμοποιήσει  και η ίδια και αμέσως τα μαγουλά της πήρανε φωτιά εκτοξεύοντας με στα ύψη… Από τον τρόπο όμως που έκατσε απέναντι μου, φαινόταν ότι υπήρχε μια γενική αμηχανία μεταξύ μας.

-              Καλά , εσύ? ρώτησε συγκρατημένα και δεν είχα ιδέα πως να αλλάξω αυτήν την κατάσταση... Δεν μου άρεσε να είμαστε τόσο κοντά και ταυτόχρονα να συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε δύο ξένοι... Αυτό με εξόργιζε και με έκανε να θέλω να της υπενθυμίσω τις χθεσινές μας υποσχέσεις...

-              Και εγώ καλά, είπα ενώ εκείνη την ώρα ήρθε η Έλενα και μας σέρβιρε καφέ. Αυτόματα οι ματιές μας γύρισαν αλλού και εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό μου. Κοίταξα την οθόνη και είδα το όνομα της Τάνιας να αναβοσβήνει. Κοίταξα για λίγο την Μπέλλα, αλλά βλέποντας ότι  ασχολιόταν με την Έλενα, το σήκωσα...

-              Καλημέρα, είπα κάπως άχρωμα αφού δεν είχα καμιά όρεξη να μιλήσω μαζί της. Ήταν η πρώτη φορά που με έπαιρνε η Τάνια και δεν ήθελα να της μιλήσω... Τι στο καλό μου συμβαίνει πια?

-              Καλημέρα αγάπη μου, τι κάνεις? ρώτησε εκείνη ευδιάθετα, ανυποψίαστη και συγκράτησα την ανάσα μου πριν γίνει αναστεναγμός...

-              Εδώ τρώω πρωινό, εσύ? συνέχισα κάπως ψυχρά και αμέσως ένιωσα την διαφορά στην φωνή της, καθώς όταν ξαναμίλησε ήταν πιο συγκρατημένη σχεδόν υποψιασμένη, με ένα τόνο ζήλιας...

-              Δεν μπορείς να μιλήσεις? Είναι η άλλη εκεί? έκανε αμέσως την σύνδεση και έβρισα μέσα μου καθώς για άλλη μια φορά μου αποδείκνυε πόσο έξυπνη ήταν και πόσο δυσκολότερο θα ήταν για μένα να της κρυφτώ... και αυτό, χωρίς πραγματικά να το θέλω, με έκανε πιο επιθετικό...

-              Ναι ακριβώς..., είπα ενώ κοιτούσα την Μπέλλα, η οποία ήταν κάπως τσιτωμένη με το όλο θέμα. Ζήλευε ή ήταν ιδέα μου?

-              Μμμ, τι κάνει αυτό το καβαλημένο καλάμι? Προχώρησε το σχέδιο?

-              Τάνια..., είπα κάπως επιτακτικά και δυνατά, γιατί δεν μου άρεσε να προσβάλει την Μπέλλα. Ωχ!! Φώναξα στην Τάνια για την Μπέλλα? Αυτό δεν μου αρέσει, δεν μου αρέσει με τίποτα...

-              Τι Τάνια? Μου φώναξες Έντουαρντ για την ψηλομύτα ή είναι ιδέα μου?, ρώτησε κάπως προσβεβλημένη και θυμωμένη. Μια χαρά τα έχω κάνει μπάχαλο και ακόμα είμαι στην αρχή... Τι θα κάνω?

-              Συγγνώμη δεν ήθελα, απλά δεν έχω κοιμηθεί καλά, είπα ενώ στην ουσία ήταν ψέματα. Πρώτη φορά κοιμόμουν τόσο καλά...

-              Τέλος πάντων έχουμε πολλά να πούμε κύριε Μέισεν, αλλά δεν είναι της παρούσης... Τελικά δεν μου είπες πώς πάει το σχέδιο, προχωράει?

-              Προχωράει, είπα απαντώντας μονολεχτικά γιατί δεν είχα όρεξη για παραπάνω κουβέντες...

-              Πότε μετακομίζεις στο νέο σου σπίτι...?

-              Αύριο μετακομίζω, τα έχω όλα έτοιμα σχεδόν, είπα ενώ κοίταξα την Μπέλλα η οποία με κοιτούσε με ένα παράπονο στο βλέμμα σαν να μην της άρεσε η ιδέα της μετακόμισης...

-              Μμμ μάλιστα, θα τα πούμε σήμερα...?

-              Θα δούμε... είπα ενώ στην ουσία ήθελα να δω αν θα κανονίσω κάτι με την Μπέλλα.

-              Δηλαδή δεν θα βγούμε αυτό μου λες…?, είπε με ένα περίεργο τόνο στην φωνή της...

-              Ώχου βρε Τάνια θα δούμε είπαμε, της φώναξα και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι φώναζα στην Τάνια ενώ ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε τσακωθεί ή διαφωνήσει σε κάτι...

-              Α δεν μας τα λες καλά, καθόλου καλά, δεν μου αρέσει καθόλου η συμπεριφορά σου…, είπε νευριασμένα...

-              Τάνια έχω πολλές δουλειές θα τα πούμε μετά, εντάξει...?, είπα προσπαθώντας να αποφύγω την συζήτηση...

-              Καλααα..., είπε και μου το έκλεισε στα μούτρα. Χάνω τον εαυτό μου και ξεσπάω στην Τάνια και αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου καλό… Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Μπέλλα να πίνει λίγο από τον καφέ της και είχε ένα ύφος σαν να ήθελε να πει κάτι αλλά δεν τολμούσε.

-              Συγγνώμη για όλο αυτό, είπα απολογούμενος για τις φωνές μου...

-              Φεύγεις αύριο?, ρώτησε αγνοώντας αυτό που μόλις είπα...

-              Ναι, είναι όλα έτοιμα..., είπα και τότε πόνος διαπέρασε  την ματιά της και ένιωσα όλο μου τον κόσμο να χάνεται. Δεν ήθελα να την πληγώσω...

-              Τόσο νωρίς...? ρώτησε προσπαθώντας να πιστέψει αυτό που συμβαίνει...

-              Το ήξερες ότι κάποια στιγμή θα έφευγα από το σπίτι, θα είναι πολύ καλύτερα και για τους δυο μας πίστεψε με…

-              Καλύτερα εννοώντας...?, ρώτησε και εγώ σκύβοντας πιο κοντά της, της είπα χαμηλόφωνα... 

-              Εδώ μέσα μπορεί να μας υποψιαστούν, καλύτερα να μην δίνουμε δικαιώματα μέσα στο σπίτι, της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε… Αχ καρδούλα μου γλυκιά, είπα αναστενάζοντας και της χάιδεψα το μάγουλο απαλά και εκείνη αυτόματα έκλεισε τα μάτια της. Ήταν τόσο γλυκιά και τόσο όμορφη!! Ωστόσο άκουσα βήματα και έτσι απομακρύνθηκα απότομα από κοντά της  ενώ ταυτόχρονα ξερόβηξα για να το καταλάβει και εκείνη πιάνοντας το μήνυμα, έκατσε πιο σωστά στην καρέκλα της ενώ έψαχνε με κάτι να απασχολήσει τα χέρια της...

-              Θα θέλατε κάτι άλλο?, ρώτησε η Έλενα

-              Όχι Έλενα είμαι πλήρης, είπα

-              Και εγώ δεν θέλω τίποτα άλλο, μπορείς να πηγαίνεις..., είπε η Μπέλλα και η Έλενα χαμογελώντας συγκρατημένα έφυγε... Αυτές οι δύο δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά, το καταλάβαινες από χιλιόμετρα μακριά…

-              Να σε ρωτήσω κάτι?, είπα χωρίς να μπορώ να κρατήσω την περιέργεια μου...

-              Ότι θες, ανταποκρίθηκε ζεστά και αμέσως πήρα ξανά τα πάνω μου...

-              Με την Έλενα δεν τα πάτε και πολύ καλά, για ποιο λόγο?, ρώτησα και εκείνη χαμογέλασε με ένα ειρωνικό τρόπο.

-              Από την πρώτη μέρα δεν τα πήγαμε καλά. Δεν με συμπάθησε ποτέ, αλλά για να σου πω την αλήθεια, ήταν αμοιβαίο το συναίσθημα, είπε με ένα πειρακτικό τόνο...

-              Μμμ μάλιστα. Κρίμα και η Έλενα είναι πολύ καλή, είπα αν και δεν ήταν δύσκολο να σκεφτώ ακριβώς τον λόγο που δεν συμπάθησε την Μπέλλα. Είναι ο ίδιος λόγος με τον δικό μου, μόνο που εγώ φοβάμαι ότι αρχίζω να αλλάζω γνώμη...

-              Τι να πω... Η σχέση μας είναι τυπική..., είπε αδιάφορα και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της...

-              Λοιπόν εγώ πρέπει να φύγω, έχω πολλή δουλειά, είπα και σηκώθηκα όρθιος αφού πρώτα σκούπισα το πρόσωπο μου...Δεν της είπα τίποτα ακόμα για να κανονίσουμε να βγούμε, γιατί δεν ξέρω τι θα κάνει ο Καρλάιλ και δεν θέλω να δώσουμε δικαιώματα.

-              Καλή δουλειά, είπε αλλά ένα παράπονο διαγραφόταν στο πρόσωπο της... Πήγα από πίσω της, έσκυψα, αφού έλεγξα αν μας βλέπει κανένας και της ψιθύρισα στο αυτί...

-              Θα σε σκέφτομαι , σε θέλω μην το ξεχνάς αυτό, της είπα

-              Και εγώ θα σε σκέπτομαι, ανταπέδωσε με ένα παράπονο που δεν άντεξα και άφησα ένα πεταχτό φιλί στα χείλη της και έφυγα... Αχ αυτή η γυναίκα θα με τρελάνει, με κάνει να νιώθω σαν σχολιαρόπαιδο...

Καθώς πήγα να φύγω και άνοιξα την πόρτα, ξαφνιάστηκα από το θέαμα που αντίκρισα μπροστά μου... Δεν είναι δυνατόν, όχι δεν είναι! Αυτό θα περιπλέξει ακόμα παραπάνω τα πράγματα !

-              Ράιλι??

Damned love 9..Θάρρος ή αλήθεια

 Damned love 9..Θάρρος ή αλήθεια 

Μπέλλα

Ήμουν τόσο αναστατωμένη και τόσο τσιτωμένη... Η μέρα ήταν γεμάτη από ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις, που το μόνο που θα με χαλάρωνε, θα ήταν ένα ζεστό μπάνιο…

Αφού ξεντύθηκα, μπήκα στο μπάνιο και άρχισα να ρίχνω καυτό νερό επάνω μου... Αμέσως ένιωσα όλο μου το σώμα να χαλαρώνει και κάθε έγνοια να φεύγει... Εκεί που ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου και το νερό έρεε επάνω στο κορμί μου, ένιωσα δυο χέρια να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου και δυο χείλη να αφήνουν καυτά και υγρά φιλιά πάνω στο λαιμό μου... Αυτά τα απαλά  και αισθησιακά χείλη θα τα αναγνώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες... Αμέσως ρίγη διαπέρασαν  το κορμί μου, κάνοντας κάθε κύτταρο του κορμιού μου να χαλαρώσει και τότε το τηλέφωνο της ντουζιέρας γλίστρησε από το χέρι μου, έπεσε κάτω και το νερό έπεφτε όλο επάνω μας. Το χέρι μου  βρισκόταν μέσα στα μεταξένια του μαλλιά, δίνοντας του το ελεύθερο να συνεχίσει το  ερωτικό του παιχνίδι… Η γλώσσα του σύρθηκε σε όλη την επιφάνεια του λαιμού μου, καταλήγοντας αργά και βασανίστηκα κοντά στο αυτί μου, όπου με ένα απαλό αλλά συνάμα αισθησιακό τρόπο δάγκωσε τον λοβό μου, κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη…

-              Έντουαρντ δεν..., είπα μέσα από έναν βαθύ αναστεναγμό που βγήκε από μέσα μου πριν καν προλάβω να τον σταματήσω

-              Σσς , αφήσου και απόλαυσε το, είπε με μια συρτή και αισθησιακή φωνή, που αν είναι δυνατόν έκανε την καρδιά μου να χτυπάει ακόμα πιο δυνατά, ακόμα πιο γρήγορα…

Ενώ τα χείλη του χωρίς σταματημό άφηναν διάσπαρτα φιλιά πάνω στον ώμο μου, στο λαιμό μου, τα χέρια του αφού χάιδεψαν τα χέρια μου κάνοντας με να αναριγήσω, έκλεισε μέσα στις χούφτες του το στήθος μου και αυτόματα ένα βογκητό πόθου βγήκε από μέσα μου. Άρχιζε να παίζει με τις ρώγες μου, που ήταν τόσο σκληρές από το πάθος και εγώ απλά παραδινόμουν στην υπέροχη αίσθηση που ανέδυαν τα αγγίγματα του... Ξαφνικά χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, με γύρισε προς το μέρος του και τα χείλη μας ενώθηκαν σε ένα βαθύ φιλί, που με έκανε να καίγομαι όλο και πιο πολύ... Στριμώχνοντας με πάνω στον τοίχο, με ανασήκωσε πιο ψηλά και αφού τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του άρχισε και πάλι να με φιλά με ένα παθιασμένο, βαθύ, υγρό, φιλί, κλέβοντας μου και το τελευταίο λιθαράκι της λογικής μου... Η ανάσα μου λιγόστευε, το κορμί μου φλεγόταν και ένιωθα ότι η ζωή μου μακριά του έσβηνε... Τον ήθελα απεγνωσμένα, τον ήθελα μέσα μου τώρα για να πάρω ξανά ζωή, να νιώσω την ολοκλήρωση που τόσο επιζητούσα και εκεί που ένιωσα να είναι έτοιμος να με κατακτήσει, μια γνώριμη φωνή έκανε ξαφνικά αισθητή την παρουσία της

-              Μπέλλα, Έντουαρντ, τι κάνετε εσείς οι δύο εδώ?, ρώτησε με ένα σοκαρισμένο ύφος

-              Όχιιιιιιιιι, φώναξα και τότε σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι, ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια μου από το σοκ…

Προσπαθούσα να πάρω ανάσα από το όνειρο που είδα, αλλά ήταν τόσο δύσκολο… Από τα χθεσινά γεγονότα και τις εξομολογήσεις, με έχει  καταβάλει ένα φόβος  μην αποκαλυφθούμε… Καθώς προσπαθούσα να συνέλθω, ξαφνικά χτύπησε η πόρτα και πετάχτηκα όρθια... Ηρέμησε, Μπέλλα, ηρέμησε!!... προσπάθησα μάταια να καθησυχάσω τον εαυτό μου ενώ έπαιρνα ήρεμες ανάσες...

-              Ναι, περάστε…, έδωσα την άδεια με όσο πιο ήρεμη και σταθερή φωνή μπορούσα και μόλις άνοιξε η πόρτα, η γριέντζο έκανε την εμφάνιση της και με αποτελείωσε... Εσύ μου έλειπες πρωί, πρωί, σχολίασα μέσα μου αλλά συγκράτησα τον τόνο μου σταθερό και ανέκφραστο για να μην της δώσω λαβές για καινούργια κουτσομπολιά

-              Καλημέρα Κυρία Μπέλλα ήρθα να σας ρωτήσω που θα πάρετε το πρωινό σας...

-              Καλημέρα Έλενα θα το πάρω κάτω... δήλωσα χωρίς περιστροφές ανέκφραστα και εκείνη συνέχισε με τον επαγγελματικό της ψυχρό της προσωπείο.

-              Όπως επιθυμείτε..., είπε ενώ εκείνη την ώρα από τον διάδρομο πέρασε ο Έντουαρντ, που έφτιαχνε την γραβάτα του... Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι και τα μαλλιά του είχαν το ίδιο χτένισμα όπως πάντα, επιμελώς ατημέλητα… Μου χαμογέλασε με αυτό το λαμπερό του χαμόγελο και αφού μου έκλεισε και το μάτι μέσα στην χαρά, προχώρησε και έφυγε… Αχ αυτός ο άνθρωπος είναι κούκλος και πολύ φοβάμαι ότι είμαι τρελά ερωτευμένη  μαζί του!!

-              Μπορείς να πηγαίνεις Έλενα, την αποδέσμευσα, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να την ξεφορτωθώ το συντομότερο μήπως και καταφέρω να ξεκαθαρίσω λίγο τα μέσα μου πριν τον αντικρίσω ξανά...

-              Μάλιστα, κυρία Μπέλλα, είπε και έφυγε κλείνοντας κάπως δυνατά την πόρτα... Σκύλα, έχω που έχω τα νεύρα μου θα έχω και σένα τώρα;... Έλεος πια... Μετά από τέτοιο όνειρο η ασχημοφάτσα  σου μου έλειπε... Πόσο παίζει να την σιχαίνομαι αυτή την γυναίκα!! 

Ξάπλωσα ξανά στον κρεβάτι και στο μυαλό μου αμέσως ήρθαν τα χθεσινά γεγονότα..

Χθες το βράδυ........

-              Λοιπόν δεν νομίζεις ότι πρέπει να μου δώσεις κάποιες εξηγήσεις… Δήλωσε χωρίς περιστροφές  ενώ με κοίταζε κάπως αυστηρά και εκείνην την στιγμή δεν είχα περιθώρια για άλλα ψέματα, αλλά δεν μπορούσα να του πω και όλη την αλήθεια...

-              Τι εξηγήσεις πρέπει να σου δώσω?, είπα δήθεν αδιάφορα για να γλιτώσω χρόνο καθώς ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα την γλίτωνα τόσο εύκολα..

-              Από πού και ως που γνωρίζεις αυτόν τον τύπο?, είπε απόλυτα σοβαρά χωρίς να μου αφήνει κανένα περιθώριο για υπεκφυγές… Και αφού πήρα μια ανάσα, του είπα σχεδόν τα πάντα...

-              Παλιότερα είχα σχέση μαζί του και ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του... Μόλις το είπα αυτό τον είδα να τσιτώνεται κάπως, αλλά προσπάθησε να το καλύψει και έτσι συνέχισα… Νόμιζα ότι και εκείνος ήταν ερωτευμένος μαζί μου αλλά είχα κάνει τεράστιο λάθος..., πριν συνεχίσω, τον κοίταξα στα μάτια και η ματιά του μου έδωσε το κουράγιο που χρειαζόμουν για να συνεχίσω… Τον έπιασα  με άλλη στο κρεβάτι και όλος ο κόσμος μου με μιας διαλύθηκε… Χωρίσαμε όπως ήταν φυσικό, αλλά εκείνος δεν με άφησε στην ησυχία μου... Άρχισε να με απειλεί ότι αν δεν του δώσω χρήματα, θα βγάλει τις προσωπικές μας στιγμές στο γυαλί...

-              Είχε βίντεο και φωτογραφίες από τις προσωπικές σας στιγμές?, ρώτησε σοκαρισμένος

-              Ακριβώς με αυτά με απειλούσε και έτσι αναγκαζόμουν να του δίνω υπέρογκα ποσά για να μην με κάνει ρεζίλι στο πανελλήνιο… Για κάποιο διάστημα ευτυχώς είχε χαθεί, αλλά από την ημέρα που παντρεύτηκα τον Καρλάιλ, εμφανίστηκε ως δια μαγείας και άρχισε ξανά από την αρχή τις απειλές…, δεν του είπα φυσικά την όλη την αλήθεια, γιατί δεν ήθελα να μάθει για το παρελθόν μου...

-              Με τι αποδεικτικά στοιχεία...?

-              Με τα παλιά, έτσι κι αλλιώς δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε που τα είχε τραβήξει...

-              Άρα να φανταστώ ότι τα λεφτά που ζήτησες για την φιλανθρωπία, πήγαιναν σε εκείνον, σωστά?... είπε με ένα κατηγορηματικό ύφος που με έκανε να σκύψω για λίγο το κεφάλι μου από τις τύψεις που ένιωσα μέσα μου...

-              Σωστά... επιβεβαίωσα κάτω από την αναπνοή μου και καθώς σήκωσα ξανά την ματιά μου προς το μέρος του συνέχισα κοιτώντας τον πληγωμένη,... και στην ουσία δεν ήταν τόσα τα λεφτά, ήταν πολλά παραπάνω…

-              Πόσα δηλαδή?, ρώτησε και έσμιξε τα φρύδια του...

-              20.000$, είπα και τον είδα να ανοίγει διάπλατα το στόμα του από την έκπληξη...

-              Απίστευτο ο τύπος! είναι τελικά πολύ μεγάλο κάθαρμα... Για αυτό σε βαρούσε, επειδή δεν του έδωσες όλα τα χρήματα, σωστά?... είπε ανοιχτά την διαπίστωση του και αναστέναξα...

-              Σωστά,... είπα και τον είδα να τσιτώνεται… Χωρίς να μου δίνει άλλη σημασία, γύρισε μπροστά και πήγε να ξεκινήσει για να φύγουμε, αλλά εγώ τον σταμάτησα…

-              Έντουαρντ γιατί με ακολούθησες?, τον ρώτησα χωρίς να είμαι ικανή να χαλιναγωγήσω άλλο την περιέργεια μου και εκείνος βγάζοντας το χέρι του από την μίζα και βάζοντας το πάνω στο τιμόνι, κοιτώντας ακόμα μακριά έξω από το αυτοκίνητο απάντησε...

-              Δεν σου είπα και πριν?… Σε είδα κάπως στο σπίτι την ώρα που έφευγες και τρόμαξα, έτσι αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπε αλλά δεν με κοιτούσε στα μάτια και αυτό μου υποδείκνυε ότι έλεγε ψέματα...

-              Είσαι σίγουρος? Γιατί κάτι μου λέει ότι αυτή δεν είναι η αλήθεια?, είπα ρίχνοντας άδεια για να πιάσω γεμάτα...

-              Εγώ την αλήθεια λέω, επέμενε ενώ συνέχιζε να μην με κοιτά στα μάτια...

-              Είμαι σίγουρη ότι μου λες ψέματα… Πες μου ειλικρινά γιατί με ακολούθησες?, είπα πιο αποφασιστικά...

-              Εντάξει  θα σου πω την αλήθεια, έχω οξύτατη περιέργεια... Είχα έρθει στο δωμάτιο σου για να σου μιλήσω μετά τα πρωινά γεγονότα, αλλά εσύ ήσουν στο μπάνιο εκείνη την ώρα... Αποφάσισα να σε περιμένω  και εκείνη την στιγμή χτύπησε μήνυμα στο κινητό σου... Πήγα να σε φωνάξω, αλλά μόλις είδα το αντρικό όνομα πάνω στην οθόνη, με έπιασε μια περιέργεια και το άνοιξα. Μόλις το διάβασα και κατάλαβα ότι κάτι παίζει με τον τύπο, πήρα την απόφαση να σε ακολουθήσω... Αυτή είναι η αλήθεια, είπε ενώ έσφιγγε το χέρι του πάνω στο τιμόνι από την νευρικότητα που τον είχε καταβάλει…

-              Η περιέργεια ή ζήλια?, ρώτησα με έναν πειραχτικό τόνο, αν και ήξερα την απάντηση και εκείνος καταλαβαίνοντας ότι δεν είχα θυμώσει μαζί του αμέσως χαλάρωσε και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου... Σε άλλες περιπτώσεις θα θύμωνα που κάποιος κοίταξε το κινητό μου, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μου άρεσε που ζήλευε... Με ζήλευε ή με έλεγχε ??

-              Να ζηλέψω εγώ? Από που και ως που?, ρώτησε δύσπιστα ενώ ξεροκατάπιε και δεν έχω ιδέα πως κρατήθηκα εκείνην την στιγμή για να μην τον αρπάξω να τον φιλήσω όπως στο πρωινό μου όνειρο, από την επιβεβαίωση που μου έδωσε...

-              Έντουαρντ δεν σε έχω για άνθρωπο που είναι περίεργος, ίσως η ζήλια σε οδήγησε σε αυτή την πράξη εκτός και αν με έλεγχες??... συνέχισα χωρίς να προδίδω τα πραγματικά αισθήματα που μου είχε ξυπνήσει και εκείνος αμέσως πήρε ένα αμυντικό ύφος...

-              Δεν έχω κανένα λόγο να σε ελέγξω, δεν είμαι άντρας σου για να κάνω κάτι τέτοιο... Όσο για την ζήλια δεν ξέρω, ίσως και ναι... Εκνευρίζομαι όταν για παράδειγμα σε φιλάει ο Καρλάιλ, είπε ενώ έσμιξε τα φρύδια κοιτάζοντας μπροστά για να αποφύγει και πάλι την ματιά μου...

-              Είναι ο άντρας μου Έντουαρντ, αμύνθηκα και εγώ με την σειρά μου... Εγώ για παράδειγμα δεν θα ζήλευα αν φιλούσες την Τάνια μπροστά μου,... είπα αν και δεν ήμουν πολύ σίγουρη για αυτό…

-              Δηλαδή αν εδώ μπροστά σου, είχα την Τάνια και την φιλούσα δεν θα ζήλευες?, ρώτησε δύσπιστα γυρίζοντας την ματιά του προς το μέρος μου, ανασηκώνοντας το φρύδι του επιδεικτικά... 

-              Και βέβαια όχι, είπα κατηγορηματικά και τότε ένα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του… Ως προς τι το ειρωνικό χαμόγελο?..., ρώτησα προσβεβλημένη...

-              Σε φαντάζομαι να ζηλεύεις... Καλά ε θα ήταν η καλύτερη μου,... είπε και έλαμπε ολόκληρος ,εννοώντας το...

-              Ε τότε θα πρέπει να περιμένεις πολύ, γιατί δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό,... είπα και ως απάντηση του, ήρθε το φιλί του, ένα φιλί γεμάτο πάθος και συναισθήματα. ‘Ήταν μάταιο να αντισταθώ, αφού το ήθελα, το επιζητούσε όλο μου το είναι. Η ανάσα μας είχε κοπεί στα δύο και μόλις απομάκρυνε τα χείλη του από τα δικά μου, χάιδεψε με το πιο απαλό τρόπο το πρόσωπο μου, με τα μάτια του εστιασμένα μέσα στα δικά μου.

-              Φοβάμαι..., μου είπε και αμέσως ένας πόνος διαπέρασε το στήθος μου. Ο τρόπος που το έλεγε, τα μάτια του που έβγαζαν πόνο μέσα στα δικά μου, με έκαναν να νιώσω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με εκείνον. Αμέσως κατένευσα για να του δείξω ότι τον καταλαβαίνω, δίνοντας του ταυτόχρονα το ελεύθερο να συνεχίσει...

-              Φοβάμαι, δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου πια... Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και δεν ξέρω ποιος είμαι, νομίζω ότι είμαι κάποιος άλλος. Μέσα μου υπάρχουν πρωτόγνωρα συναισθήματα που δεν  έχω ξανανιώσει και δεν μπορώ να πω ότι δεν με τρομοκρατούν. Βλέπω τον Καρλάιλ και από την μία γεμίζω τύψεις που σκέφτομαι την γυναίκα του, από την άλλη όμως τον ζηλεύω και νιώθω θυμό όταν σε αγγίζει, όταν σε  φιλά. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, είναι ανώφελο να το κρύβω, άλλωστε από μόνος μου νιώθω ότι πνίγομαι από τα ίδια μου τα συναισθήματα,... άκουγα τα λόγια του και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά τόσο δυνατά αλλά ένα σφίξιμο άρχιζε να με πιέζει...

-              Και γιατί μου φέρθηκες τόσο άσχημα στην αρχή της γνωριμίας μας?, ρώτησα χωρίς να μπορώ να κρατηθώ...

-              Όταν σε πρωτοείδα αμέσως ένιωσα μια περίεργη έλξη και όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και πιο δυνατή... Καθώς έβλεπα ότι δημιουργούσες σχέση με τον Καρλάιλ, αποφάσισα να κρατήσω μια απόσταση και έτσι σε απέφευγα με κάθε τρόπο. Όταν μου είπε ο Καρλάιλ ότι είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου, η ζήλια φώλιασε μέσα μου και με έκανε να συμπεριφερθώ άσχημα και παράτολμα, ειδικά όταν είπε ότι θέλει να σε παντρευτεί γύρισε το μάτι μου στην κυριολεξία. Το καλύτερο για όλους μας ήταν να φύγω, όπως και έκανα, για να καθίσω λίγο μόνος και να σκεφτώ τα πράγματα πιο λογικά και πιο ώριμα. Στην ουσία όμως ήταν μάταιο, σε σκεφτόμουν συνέχεια και η εικόνα σου γινόταν όλο και πιο έντονη κάθε στιγμή που περνούσε... Έτσι πήρα την απόφαση  να μετακομίσω, ώστε να μην είμαστε στο ίδιο σπίτι... Πρώτα όμως από όλα ήθελα να σου ξεκαθαρίσω τα συναισθήματα μου, ήθελα να δω αν αισθάνεσαι και εσύ κάτι για μένα, ξέροντας ότι διακινδυνεύω τα πάντα,... είπε και η ειλικρίνεια του αντικατοπτριζόταν στα μάτια του...

-              Δεν ξέρω τι να πω..., είπα και αυτή ήταν η αλήθεια. Είχα μείνει άφωνη...

-              Θέλω να μου πεις αν έχεις και εσύ συναισθήματα για μένα!

-              Θα χρησιμοποιήσω την ίδια λέξη με εσένα. Φοβάμαι... Φοβάμαι ότι έχω συναισθήματα για σένα που με κατακλύζουν και αυτό ειλικρινά με κάνει να τρομάζω,... εξομολογήθηκα γιατί δεν μπορούσα να κρύβομαι άλλο πίσω από το δάκτυλο μου, τον ήθελα και αυτή ήταν η αλήθεια.

-              Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με κάνεις με αυτά που μου λες, ότι δηλαδή έχεις συναισθήματα για μένα…

-              Δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να σου φέρνει χαρά... Όλο αυτό δεν είναι σωστό. Τι θα κάνουμε? Που θα μας οδηγήσει όλο αυτό? Φοβάμαι Έντουαρντ, φοβάμαι πάρα πολύ..., είπα και τότε μου έκανε νεύμα και με την βοήθεια του σηκώθηκα και χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του.

-              Και εγώ φοβάμαι καρδιά μου, μου είπε χαϊδεύοντας το μπράτσο μου παρηγορητικά.

-              Και τι θα κάνουμε?, ρώτησα ενώ βολεύτηκα καλύτερα μέσα στην ζεστή του αγκαλιά...

-              Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, είπε ενώ μου έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου.

-              Μήπως θα ήταν καλύτερα να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον?, είπα ενώ ένας κόμπος ήρθε και κάθισε στο λαιμό μου. Δεν θα μπορούσα να μην ξανανιώσω τα χάδια του, τα φιλιά του, ιδίως τώρα που ξέρω πως νιώθει για μένα, αυτό θα ήταν αβάσταχτο. Βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στο σαγόνι μου, ανασήκωσε το κεφάλι μου ώστε οι ματιές μας να αντικατοπτρίζονται η μια μέσα στην άλλη. Μέσα στην δική του διέκρινα πόνο, αγανάκτηση και αυτό με πόνεσε ακόμα περισσότερο.

-              Θα ήθελες κάτι τέτοιο?, με ρώτησε με πόνο στην φωνή του...

-              Δεν ξέρω τι θέλω πια,... παραδέχτηκα με έναν αναστεναγμό,... αλλά αν είναι το σωστό?...συνέχισα με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα μου, κοιτώντας τον με ένα κουταβίσιο βλέμμα γεμάτο απελπισία...

-              Δεν ξέρω αν θα αντέξω να είμαι ξανά μακριά σου... συμπλήρωσε τα λόγια που δεν τολμούσα να ξεστομίσω και πήρα μια ανάσα...

-              Ωραία και τι θα κάνουμε? Θα συναντιόμαστε κρυφά? Θα φοβόμαστε και τον ίσκιο μας? Και όλο αυτό που θα καταλήξει Έντουαρντ?... ρώτησα απηυδισμένα... Είμαι παντρεμένη, σε λίγο θα παντρευτείς και εσύ...συνέχισα αλλά εκείνος με κοίταξε αποφασιστικά, κάνοντας με να νιώσω ότι είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του...

-              Προτιμώ να ζω στα κρυφά, παρά να καταπιέζω για ακόμα μια φορά τα συναισθήματα μου,... δήλωσε δίχως δισταγμό, επιβεβαιώνοντας μου την διαπίστωση που μόλις είχα κάνει...Εσύ όμως Μπέλλα, μπορείς να με ακολουθήσεις σε αυτό?... με ρώτησε όλο ελπίδα, ενώ κρεμάστηκε από τα χείλια μου περιμένοντας την ανταπόκριση μου..

-              Και αν μας πιάσουν? Θα χάσουμε τα πάντα... Εσύ την δουλειά σου, τον άνθρωπο που έχεις σαν πατέρα, την Τάνια και εγώ θα χάσω τον Καρλάιλ. Μήπως όλα αυτά είναι πολλά?... δεν μπορούσα να  μην εκφράσω τους ενδοιασμούς μου...

-              Εγώ είμαι διατεθειμένος να χάσω τα πάντα, εσύ μπορείς? Ή για να το θέσω καλύτερα, φοβάμαι ότι δεν σε ενδιαφέρει και τόσο που θα χάσεις τον Καρλάιλ αλλά τα χρήματα του. Κάνω λάθος?...με κατηγόρησε... Στην ουσία αυτή ήταν η αλήθεια, αλλά ακούγοντας το από αυτόν, με εξόργισε.

-              Έντουαρντ μόλις σου εξομολογήθηκα τα αισθήματα μου για σένα, τα οποία δεν σου κρύβω ότι με τρομοκρατούν, αλλά αυτόματα δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ και δεν σέβομαι τον άντρα μου,... αμύνθηκα νευριασμένη και εκείνος για λίγο κοίταξε μακριά πριν γυρίσει την ματιά του ξανά προς το μέρος μου, κοιτώντας με ένα πληγωμένο ύφος καθώς πιστεύω πάρα πολύ καλά ότι δεν ήταν η απάντηση που ο ίδιος ήθελε να ακούσει...

-              Μπέλλα με παρεξήγησες, δεν το είπα για κακό, ίσως ο τρόπος που το είπα να φάνηκε σαν προσβολή. Έζησες δύσκολα χρόνια από ότι μου έχει πει ο Καρλάιλ και θα ήταν πολύ λογικό να θέλεις τώρα να ζήσεις μια πιο άνετη ζωή, την δικαιούσαι άλλωστε. Συγγνώμη αν σε προσέβαλα,... είπε και αμέσως ένιωσα τύψεις, δεν ξέρω τον λόγο όμως.

-              Εντάξει, άλλωστε δεν έκανες τίποτα κακό, απλά το παρεξήγησα...

-              Και πάλι συγγνώμη...

-              Ωραία και τώρα Έντουαρντ τι θα κάνουμε?

-              Ας προσπαθήσουμε και αν δούμε ότι δες μας οδηγεί πουθενά, θα σταματήσουμε...

-              Δεν σου κρύβω ότι όλο αυτό είναι παράτολμο και φοβάμαι...

-              Και εγώ φοβάμαι αλλά αν δεν δοκιμάσουμε, πώς θα μάθουμε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί μεταξύ μας?

-              Ωραία ας δοκιμάσουμε, είπα καταθέτοντας τα όπλα και τότε φιληθήκαμε με τόσο πάθος, όπως δεν με είχε ξαναφιλήσει, λες και είχε πάρει μια ιδιαίτερη ζωντάνια.

Το φιλί μας γινόταν όλο και πιο έντονο, που χωρίς καν να το καταλάβω τα πόδια μου βρέθηκαν αριστερά και δεξιά από τα πόδια του Έντουαρντ, ενώ τα χέρια του πάνω στους γλουτούς μου με πίεζαν όλο και πιο πολύ πάνω του. Αν προχωρούσαμε και άλλο, πολύ φοβόμουν ότι θα μας παρέσερνε το πάθος και θα μας οδηγούσε σε επικίνδυνα μονοπάτια... Γαμώτο μου τον ήθελα σας τρελή, αλλά ήθελα να ζήσω τον έρωτα με αυτόν τον άνθρωπο ολοκληρωτικά... Έτσι απομακρύνθηκα λιγάκι από πάνω του και εκείνος με κοίταξε με απορία...

-              Σε θέλω καρδιά μου, αλλά θέλω να το πάμε πιο σιγά, συμφωνείς?

-              Εντάξει ματάκια μου πιο σιγά, είπε και μου έδωσε ένα φιλί επισφραγίζοντας την υπόσχεση του...

Σήμερα το πρωί.........

Αχ τι θα κάνω!! Έμπλεξα άσχημα και το αστείο είναι ότι μου αρέσει αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι και ακόμα είμαστε στην αρχή... Σηκώθηκα  πλύθηκα, ντύθηκα και κατέβηκα κάτω για να πάρω πρωινό... Για καλή μου τύχη ο Καρλάιλ δεν είχε έρθει ακόμα και έτσι μπορούσα να ηρεμήσω κάπως, όσο αυτό ήταν δυνατόν... Κατέβηκα κάτω και τον είδα να κάθεται στο τραπέζι και να πίνει καφέ... Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου, γύρισε προς το μέρος μου και ένα λαμπερό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του προκαλώντας μου αναστάτωση!! Αχ τι θα κάνω με αυτόν τον άνθρωπο? Πως μπορούμε να τα έχουμε χωρίς να αποκαλυφτούμε αφού και ένα του χαμόγελο με κάνει να σέρνομαι!!

ΑΧ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΧ!!!!!

Damned love 8.. Nothing will be the same..

Damned love 8.. Nothing will be the same..

 
Μπέλλα

Δύο πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν τώρα ή να ανοίξει η γη να με καταπιεί ή να βρω γρήγορα μια κάποια καλή δικαιολογία για να καλύψω τα αμάζευτα. Ποιο πιθανόν βρίσκω το πρώτο, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά ένιωθα ότι η εξυπνάδα μου με είχε εγκαταλείψει και ο πανικός με είχε καταβάλει .

- Καλώς ήρθες Καρλάιλ, είπε  ο Έντουαρντ ενώ σηκωνόταν από το πάτωμα και κάνοντας τον γύρω ,έκατσε άνετα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα πριν, στην καρέκλα του.

- Καλώς σας βρήκα Έντουαρντ, αλλά θα μπορούσε κάποιος να μου πει  τι γίνεται εδώ? Γιατί ήσουν καθιστός μπροστά της?, ρώτησε με περιέργεια..

- Η Μπέλλα ζαλίστηκε και παραλίγο να πέσει από την καρέκλα και έτσι αμέσως πήγα κοντά της, κάθισα ακριβώς απέναντι της για να την βοηθήσω για να μην πέσει..., είπε τόσο ήρεμα που όλη αυτό με τρομοκράτησε, δεν ξέρω τον λόγο, αλλά ήταν λες και περίμενε την έφοδο του... Θα μπορούσε να την περιμένει? Όχι αυτό δεν είναι δυνατόν… ή μήπως είναι?

- Αλήθεια αγάπη μου, ζαλίστηκες?, Με ρώτησε ο Καρλάιλ τρομοκρατημένα και ήρθε και ήρθε και γονάτισε ακριβώς μπροστά μου στην θέση που πριν καθόταν ο Έντουαρτ...

- Ναι μωρέ ζαλίστηκα λιγάκι, είπα συνεχίζοντας το ψέμα του Έντουαρντ, αν και δεν μου άρεσε και πολύ, αλλά για κακή μου τύχη ήταν ο μόνος που σκέφτηκε κάτι...

- Μα γιατί? Έχεις κάτι? ,συνέχισε ο Καρλάιλ με περισσότερη αγωνία από πριν και αναστέναξα.

-    Από το πρωί δεν αισθανόμουν και πολύ καλά , αγάπη μου

- Αχ αγάπη μου και σου έχω πει να τρως καλά, είσαι αδύνατη και χρειάζεσαι δύναμη...

- Έχεις δίκιο δεν σε άκουσα, είπα και του χαμογέλασα κάπως αχνά...

- Τώρα είσαι καλύτερα,?  Χρειάζεσαι κάτι?

- Όχι είμαι πολύ καλύτερα, για μια στιγμή ήταν και πέρασε...

- Σίγουρα? Μήπως να πηγαίναμε στο γιατρό?. ρώτησε κάπως ανήσυχα.

- Όχι, όχι δεν χρειάζεται, Καρλάιλ μου…, είπε όσο πιο πειστικά μπορούσα γιατί πραγματικό όλο αυτό άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα...

- Καλά, πάω πάσο, έτσι και αλλιώς σε εμπιστεύομαι..., είπε και τότε ένας οξύς πόνος διαπέρασε το στήθος μου... Πρέπει να είναι από τις μοναδικές φορές που λέω ψέματα και νιώθω τύψεις... Αυτό δεν είναι καλό, δεν με αναγνωρίζω πια. Που πήγε η δυναμική Μπέλλα? Που γαμώτο μου? Που?

- Αλήθεια όμως πώς και από την εταιρεία?, είπε ενώ κάθισε στην απέναντι καρέκλα από μένα κοιτώντας με εξεταστικά...

- Χρειαζόμουν κάποια χρήματα και αφού δεν βρήκα εσένα, ήρθα και να τα ζητήσω από τον Έντουαρντ…

- Τι τα ήθελες αγάπη μου τα χρήματα?, είπε συνεχίζοντας την ανάκριση...

- Ξέρεις έχω αναλάβει μια φιλανθρωπία  για τα κακοποιημένα παιδιά και χρειαζόμουν άμεσα κάποια χρήματα...

- Αλήθεια αγάπη μου ανέλαβες να κάνεις φιλανθρωπία? Μπράβο σου .. Και για πόσα χρήματα μιλάμε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτος?

- 10.000 δολάρια, είπα ενώ ξεροκατάπια. Όπως και να το κάνεις, ήταν και μεγάλος άνθρωπος, δεν ήθελα να πάθει κάτι, προς το παρόν τουλάχιστον...

- Αυτό είναι μεγάλο ποσό, Μπέλλα μου..., είπε  εξωτερικεύοντας αυτό που σκεφτόταν…

- Ξέρεις Καρλάιλ μου την ευαισθησία μου πάνω σε αυτό το θέμα, σου έχω πει αν δεν κάνω λάθος..., είπα, αγγίζοντας ακριβώς την ευαίσθητη χορδή του...

Η αλήθεια ήταν  ότι ένα από τα ψέματα μου, έχει να κάνει με κακοποίηση… Είχα και εγώ έναν πατέρα, ο οποίος όπως ο κάθε πατέρας,  μου έριχνε καμία για να συμμορφωθώ, αλλά τίποτα το τόσο σημαντικό... Εγώ όμως χόντρυνα λιγάκι την κατάσταση και είπα ότι με κακοποιούσε... Ε αυτό έκανε τον Καρλάιλ κομμάτια και αμέσως έγινε πιο ανεχτικός και γλυκός προς εμένα... Κάποιος θα έλεγε ότι έτσι αμαύρωνα την φήμη του πατέρα μου, αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν ήταν και κανένας άγιος... Στην ηλικία των 14, μας παράτησε και έφυγε στο εξωτερικό με μια γκόμενα, αφήνοντας μας συνάμα ένα σωρό χρέη που τα φορτώθηκε αναγκαστικά η μητέρα μου...

- Ναι ξέρω Μπέλλα μου... Καλά έκανες, ειλικρινά είμαι πολύ υπερήφανος για σένα... μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη... Ακριβώς εκείνη την στιγμή, ένιωσα μια αηδία, καθώς ακόμα είχα την υπέροχη αίσθηση των χειλιών του Έντουαρντ...

- Λοιπόν Έντουαρντ, όλα εντάξει με τα χρήματα?, ρώτησε ο Καρλάιλ, αλλά ο Έντουαρντ που είχε σηκωθεί και ήταν  χαμένος στις δικές του σκέψεις, δεν αντιλήφτηκε ότι ο Καρλάιλ απευθυνόταν σε εκείνον...

- Έντουαρντ...? ρώτησε ξανά ο Καρλάιλ και τότε γύρισε απότομα το πρόσωπο του προς το μέρος του ξαφνιασμένος...

- Ναι, Καρλάιλ, τι έγινε?, ρώτησε τελείως αποπροσανατολισμένα...

- Έντουαρντ που ταξιδεύεις?, Σου μιλάω...

- Συγνώμη, κάτι σκεφτόμουν... είπε απολογητικά καθώς ξανακαθώταν στην καρέκλα του… Τι με ρώτησες?

- Αν έδωσες στην Μπέλλα τα χρήματα που χρειαζόταν

- Ναι βέβαια... Της έδωσα μια επιταγή, την οποία μπορεί να εξαργυρώσει κάτω στο λογιστήριο...

- Πολύ ωραία, σε ευχαριστώ πολύ...

- Μην το συζητάς..., είπε και έσκυψε να κοιτάξει κάτι χαρτιά...Ένιωθα κάπως άβολα εδώ μέσα, ήταν καιρός να φύγω .

- Λοιπόν σιγά σιγά πρέπει να φεύγω, έχω κάτι δουλειές να κανονίσω, θα τα πούμε σπίτι..., απευθυνόμενη και στους δύο...

- Αγάπη μου, ξέχασα να σου πω, δεν θα μείνω σήμερα στο σπίτι...

- Τι εννοείς δεν θα μείνεις σήμερα στο σπίτι?

- Από το σημερινό ραντεβού προέκυψε ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο για να κλείσω μια επαγγελματική συμφωνία...

- Και πότε θα μου το έλεγες, Καρλάιλ, όταν δεν θα σε έβρισκα σπίτι?, είπα δήθεν θυμωμένα... Ποσώς με ενδιέφερε αν θα έλειπε  από το σπίτι ή όχι? Αλλά ας το έπαιζα και λιγάκι θυμωμένη, μόνο καλό θα μου έκανε το βράδυ που θα έλειπε, δεν θα άντεχα και άλλες γλύκες με τον γέρο...

- Σου είπα αγάπη μου, προέκυψε εντελώς τυχαία...

- Τέλος πάντων, δεν μπορώ να σου πω κάτι τώρα και τι ώρα θα φύγεις?

- Σε λίγο θα πάω σπίτι, να ετοιμαστώ... Η πτήση μου φεύγει στις 8...

- Και πότε θα γυρίσεις?

- Αν πάνε όλα όπως τα υπολογίζω... Αύριο το απογευματάκι...

- Πολύ ωραία, αγάπη μου...

- Χρειάζεται να έρθω και εγώ, Καρλάιλ, στο ταξίδι?, ρώτησε ο Έντουαρντ...

- Δεν είναι αναγκαίο, κάτι διαδικαστικά είναι μόνο... Άλλωστε θέλω για όσο λείπω να είναι κάποιος στη θέση μου... Μόλις το είπε αυτό, μου κόπηκαν τα πόδια... Τι θα είμαι μόνη μου μαζί του? Ωχ γιατί είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κάτι θα γίνει και αυτό που θα γίνει,  ποιον θα καταστρέψει ...? Σκέψου λογικά Μπέλλα, απλά θα φροντίσεις να μην το συναντήσεις όσο θα είσαστε μαζί στο σπίτι, είναι απλό... Αυτό θέλω? Είναι σίγουρο?

- Όπως νομίζεις..., είπε απόλυτα συγκρατημένα με ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη του. Ωχ, απορώ τι σκέφτεται ή μήπως ξέρω ήδη!?

- Λοιπόν αγάπη μου καλό ταξίδι σου εύχομαι και να μου προσέχεις, είπα και του έδωσα ένα φιλί, ενώ με την γωνία του ματιού μου, είδα τον Έντουαρντ, ο οποίος είχε ένα άγριο βλέμμα λες και ήθελε να μας φάει...

- Σε ευχαριστώ καλή μου και εσύ να μου προσέχεις…

- Μην φοβάσαι, λοιπόν σας αποχαιρετώ και τους δυο και Έντουαρντ σε ευχαριστώ και πάλι...

- Τίποτα Μπέλλα, είπε και ένα λαμπερό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του... Αχ, αυτό το χαμόγελο... Έκανε την καρδιά σου να χτυπά τόσο μα τόσο δυνατά!!

Βγήκα αμέσως από το γραφείο, πήγα κάτω στο λογιστήριο και αφού εξαργύρωσα την επιταγή έφυγα σχεδόν τρέχοντας από την εταιρεία γιατί ειλικρινά ένιωθα να πνίγομαι, ήταν σαν θέατρο του παραλόγου... Δεν ξέρω ποιος πρωτοκοροιδεύει ποιον!! Εγώ τον Καρλάιλ?… Εγώ τον Έντουαρντ?... Εγώ και ο Έντουαρντ, μαζί τον Καρλάιλ?... Τόση πολλή κοροϊδία μαζεμένη πια δεν αντέχετε!!

Τον ήθελα τον Έντουαρντ σαν τρελή... Ποια τυφλή δεν θέλει το φως της, αλλά είναι σαν να περπατάς πάνω σε αναμμένα κάρβουνα... Ο Έντουαρντ δεν είναι ένας οποιοσδήποτε που άνετα θα πήγαινα μαζί του, αλλά είναι κάτι σας δεύτερος γιος του Καρλάιλ, του ανθρώπου που παντρεύτηκα και δεξί του χέρι...  Αυτό από μόνο του, όσο και ψεύτρα, όσο σκληρή  και να είσαι,  αυτό σου δημιουργεί τύψεις και άσχημες μάλιστα. Εκτός όμως από τον Καρλάιλ είναι και η Τάνια, η αρραβωνιαστικιά του Έντουαρντ, άρα διπλή κοροϊδία... Καλά δεν μπορώ να πω ότι εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει και πολύ για την Τάνια, μια αλόγα είναι που τρώει τα λεφτά του μπαμπά της, αλλά τον Έντουαρντ,  δεν τον νοιάζει, που υποτίθεται είναι ότι σέβεται τους άλλους? Κοροϊδεύει τον άνθρωπο που τον ευεργέτησε και την γυναίκα που σε λίγο θα παντρευτεί  και αυτό μόνο για μένα? «Μαζί σου έχω χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους...»Αυτή η φράση του στροβιλίζεται συνέχεια μέσα στο μυαλό μου... Μπορεί να είναι όντως ερωτευμένος μαζί μου? Όχι δεν μπορεί ή μπορεί? Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τόσο γρήγορα άρχισε να νιώθω για μένα συναισθήματα, μήπως με κοροϊδεύει και παίζει μαζί μου? Αχ θα χάσω το μυαλό μου μαζί του, θα χάσω τον εαυτό μου και αυτό με τρομοκρατεί περισσότερα από όλα…

Μετά από ώρες…

Αφού κανόνισα κάτι επαγγελματικές δουλείες που είχα, πήγα και σπίτι και αφού άλλαξα,  ήταν η ώρα να συναντήσω αυτό το κάθαρμα… Είναι ένας από τους ανθρώπους που μισώ πιο πολύ στην ζωή μου... Απορώ πότε θα σταματήσει να με απειλεί? Η απάντηση ήταν απλή... ΠΟΤΈ!!

Μόλις έφτασα στο μέρος που είχαμε κανονίσει, τον είδα εκεί να περιμένει. Τώρα που τον ξαναέβλεπα, μετά από τόσο καιρό, απορώ τι του έβρισκα παλιότερα και τώρα είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του. Ο Έντουαρντ είναι χίλιες φορές πολύ καλύτερος και πιο όμορφος από τον Πέντρο... Κατέβηκα και τον πλησίασα με τα νεύρα μου να παίζουν ταμπούρλο.

- Καλώς την αγαπούλα, είπε και πήγε να με φιλήσει... Αμέσως τον απομάκρυνα από κοντά μου... Αηδίαζα και μόνο στην ιδέα να τον αγγίξω, πόσο μάλλον και να τον φιλήσω!!

- Δεν θα φιλήσεις την αγαπούλα σου?, είπε με ένα ειρωνικό τόνο...

- Ούτε να το σκέφτεσαι, αηδιάζω και μόνο στην σκέψη...

- Παλιότερα σου άρεσε...

- Παλιότερα ήμουν και χαζή και ανώμαλη για να μου αρέσει ένας τύπος σαν και εσένα...

- Καλά, Καλά, δώσε τώρα το παραδάκι..., είπε και άπλωσε το χέρι του... Τότε άνοιξα την τσάντα μου και του έδωσα τα λεφτά και άρχισε να τα μετρά...

- Αυτά είναι τα μισά, εγώ σου είπα 20 χιλιάρικα μωρή, που είναι τα υπόλοιπα?... ρώτησε βγαίνοντας από τα ρούχα του με σκληρή φωνή και άρχισα να ταράζομαι αλλά το έκρυψα πολύ καλά...

- Δεν μπόρεσα να βρω τόσα πολλά χρήματα... Βολέψου με αυτά και θα βρω κάποια στιγμή και τα υπόλοιπα... του απάντησα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τόνο με τον δικό του μπας και τα παρατήσει αλλά δεν είχα και πολλές ελπίδες και αυτό το ήξερα καλά...

- Όταν λέω μωρή 20 θα είναι 20, το κατάλαβες...?, είπε εξαγριωμένα...

- Δεν μπόρεσα να βρω τόσα χρήματα…

- Ποιον πάς να κοροϊδέψεις, παλιοπουτάνα, είπε αστράφτοντας μου ένα δυνατό χαστούκι που με έκανε να ζαλιστώ  και να πέσω κάτω…

- Δώσε μου και τα υπόλοιπα τώρα!! Φώναξε...

- Δεν έχω άλλα, είπα ενώ δάκρυα άρχιζαν να ξεχειλίζουν από τα μάτια μου...

- Ποιον νομίζεις ότι κοροϊδεύεις, μωρή?, είπε και αφού με σήκωσε όρθια, με ξαναχαστούκισε τόσο δυνατά που για ακόμα μια φορά έπεσα κάτω, χτυπώντας αυτόματα και το χέρι μου πάνω στον κακοφτιαγμένο δρόμο...

- Κυρία Κάλλεν, τι γίνεται εδώ? Είσαστε καλά?, ρώτησε μια γνώριμη φωνή... Σήκωσα το πρόσωπο μου και βλέποντας τον Έντουαρντ  να στέκεται από πάνω μου,τα έχασα εντελώς...

- Έντουαρντ, τι κάνεις εδώ?

- Ποιος είναι αυτός, μωρή?, είπε ο Πέντρο ο οποίος τον αγριοκοίταζε...

- Ο μπράβος της είμαι, κύριε... Με είχε προσλάβει ο άντρας της για να την προσέχω, είπε ενώ έσκυψε και με βοήθησε να σηκωθώ... Μα καλά από πού ξεφύτρωσε αυτός ο άνθρωπος? Και τι λέει? Μπράβος μου?

- Παλιοπουτανάκι, έφερες και μπράβο??

- Δεν τον έφερα εγώ..., είπα στηριζόμενη στον Έντουαρντ γιατί ψιλοζαλιζόμουν...

- Η αλήθεια κύριε είναι..., είπε ενώ τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω απαξιωτικά..., ότι η Κυρία Κάλλεν μου είπε να μην την συνοδεύσω αυτή την φορά, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό... Έτσι την ακολούθησα, όπως ακριβώς απαιτεί  η δουλειά μου…

- Μμμμ και τώρα φοβηθήκαμε...

- Κύριε Σάντες, θα έπρεπε να φοβάστε...

- Από πού ξέρεις το όνομα μου?

- Το όνομα σας είναι Πέντρο Σάντες... Είστε 32 χρονών, δεν έχετε μόνιμη κατοικία και βρίσκεστε παράνομα στην χώρα εδώ, αφού εδώ και δύο χρόνια έχει λήξει η παραμονή σας... Είστε άνεργος ενώ εκβιάζετε πλούσιες κυρίες με κάθε είδους φωτογραφία ή βίντεο για να τους παίρνεται χρήματα, είπε και είχα μείνει κυριολεχτικά με το στόμα ανοιχτό... Που τα ήξερε όλα αυτά? Εγώ ούτε  τα μισά δεν γνώριζα…

- Πώς τα ξέρεις όλα αυτά?

- Τα ξέρει όλη η αστυνομία, αυτό φτάνει…, είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο...

- Έφερες μωρή την αστυνομία...?

- Δεν έφερε κανέναν, αλλά αν τολμήσετε να την ξαναπειλήσετε, θα την δείτε...

- Δεν σε φοβάμαι…

- Αυτή δεν ήταν η σωστή απάντηση... Τρέξτε όσο μπορείτε, γιατί σε λίγες ώρες θα σας πιάσουν και θα πετάτε για την χώρα σας...

- Αυτό δεν είναι αλήθεια…

- Σε λίγη ώρα από τώρα θα αποδειχθεί αν είναι αλήθεια ή ψέμα... Μια συμβουλή από εμένα, μην πάτε και πολύ μακριά, όπου και να πάτε θα σας πιάσουν...

- Θα μου την πληρώσετε και οι δύο είπε και άρχισε να τρέχει σαν κυνηγημένος... Όλα αυτά συνέβησαν στα αλήθεια ή βλέπω όνειρο…?

- Έντουαρντ…, πήγα να πω αλλά με διέκοψε...

- Έλα να πάω να σε φροντίσω από τα τραύματα σου και μην φοβάσαι έχεις να μου δώσεις πολλές εξηγήσεις..., είπε και αφού με σήκωσε στην αγκαλιά του, κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο του... Ένιωθα τόση ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά του, λες και δεν μπορεί να με πειράξει κανένας...

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και αφού με άφησε κάτω, χωρίς να σταματά να με στηρίζει, άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και με έβαλε μέσα... Έκλεισε την πόρτα και πήγε από την θέση του οδηγού... Ήταν η πρώτη φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο του, δεν είχε ξανατύχει... Ωστόσο δεν παρατήρησα τι ήταν απέξω, λόγω της θολούρας μου, αλλά σίγουρα  ήταν ακριβό αυτοκίνητο από όσο τουλάχιστον μπορούσα να καταλάβω από το εσωτερικό του...Μπήκε μέσα και αμέσως άνοιξε ένα ντουλαπάκι και έβγαλε ένα κουτάκι πρώτων βοηθειών... Απορούσα μα καλά γιατί έχει ένα τέτοιο κουτί εδώ μέσα...?

- Το έχω προληπτικά, δεν ξέρεις καμιά φορά τι μπορεί να συμβεί, είπε απαντώντας στην ανείπωτη ερώτηση μου... Μα καλά την σκέψη μου διάβασε? Έβαλε σε μπαμπάκι λίγο οινόπνευμα και άρχιζε να καθαρίζει τις πληγές που μου είχε δημιουργήσει αυτό το καθίκι... Μόλις ακούμπησε πάνω στο μάγουλο μου, πετάχτηκα από την θέση μου από το τσούξιμο...

- Υπομονή, πρέπει να τις καθαρίσουμε για να μην πάθεις μόλυνση..., είπε ήρεμα συνεχίζοντας την δουλειά του...

- Θα προσπαθήσω…, είπα αλλά δεν μου άρεσε και πολύ να τσούζω… Αφού τελείωσε, πέταξε τα  μπαμπάκια, έκλεισε το κουτί και έστριψε προς την μεριά μου...

- Ωραία λοιπόν ακούω εξηγήσεις..., είπε κοιτάζοντας με στα μάτια...

- Μάλλον εγώ θέλω πρώτα εξηγήσεις, είπα, αφού είχα ακόμα την απορία πώς βρέθηκε εδώ…

- Α και σε έσωσα και μου ζητάς και τον λόγο?

- Έντουαρντ, αυτή την στιγμή είμαστε και οι δύο μπλεγμένοι με αυτόν το κάθαρμα...

- Δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα...είπε με μια σιγουριά που με σόκαρε... Μα καλά πως μπορούσε να είναι τόσο σίγουρος γι αυτό?

- Μπα και πώς είσαι τόσο σίγουρος?

- Τον κυνηγάει όλη η αστυνομία και θα εξοριστεί πια...

- Δηλαδή είναι αλήθεια αυτό που έλεγες πριν?... ρώτησα ακόμα πιο σοκαρισμένη...

- Ε τι ψέματα?...

- Νόμιζα ότι το είπες για να γλιτώσουμε...

- Δεν είμαι τόσο ηλίθιος Μπέλα... Σε ακολούθησα από την στιγμή που έφυγες από το σπίτι γιατί σε είδα κάπως ανήσυχη... Εσύ βέβαια δεν ήξερες ότι ήμουν σπίτι και έτσι έκλεψα την ευκαιρία και σε ακολούθησα... Μόλις σταμάτησες, σταμάτησα και εγώ λίγο πιο πίσω για να μην με δει κανένας... Βγήκα έξω και περίμενα να δω τι γίνεται... Όταν τον είδα όμως να σε χτυπάει, αποφάσισα να σε βοηθήσω, δεν θα μπορούσα ποτέ να σε αφήσω στα χέρια αυτού του αλήτη... Τον έβγαλα φωτογραφία και την έστειλα στον κολλητό μου, τον Τζεικ, που είναι αστυνομικός και αμέσως μου έστειλε όλα τα στοιχεία και τώρα απλά τον αναζητούν...

- Σε ευχαριστώ πολύ για όλα, αν δεν ήσουν εσύ τον είχα ικανό να με σκοτώσει..., είπα και ένιωσα κάπως και μόνο στην ιδέα...

- Μην φοβάσαι τώρα όλα τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους, αλλά τώρα μου χρωστάς και εσύ κάποιες εξηγήσεις, σωστά?

- Σωστά...

- Λοιπόν είμαι έτοιμος να ακούσω..., είπε ενώ με κοιτούσε στα μάτια... Και τώρα Μπέλλα, τι λέμε??

Damned love 7...Απρόσκλητος επισκέπτης...

Πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει κάποιος ένα λάθος του παρελθόντος? Πιστέψτε με πολύ ακριβά. Το να παραδίνεσαι στα συναισθήματα και στο πάθος σου πολλές φορές, μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια. Έτσι και εγώ αφέθηκα στο πάθος και τώρα το πληρώνω πολύ άσχημα.

Πριν χρόνια είχα ξαναπαντρευτεί ένας γέρο, μεγαλοεπιχειρηματία με πολλά λεφτά. Όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσα να αντισταθώ και έτσι απλά τον άφησα να πέσει στα δίχτυα μου. Δεν μπορούσα να περάσω όμως τον έγγαμο μου βίο με τον παππού και εκεί που δεν το περίμενα εμφανίστηκε μπροστά μου ο απόλυτος άντρας, τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε. Ψηλός, μελαχρινός, με κατάμαυρα σαν το κάρβουνο μάτια, με ένα εκπληκτικό σώμα και στο επάγγελμα επιχειρηματίας, τουλάχιστον όπως ο ίδιος έλεγε και το ονομά του Πέντρο. Στην πραγματικότητα ένα κάθαρμα ήταν και τίποτα άλλο, αφού το μεσαίο του όνομα ήταν σίγουρα απατεώνας ή καλύτερα εκβιαστής. 

Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα φτιάξαμε και κάθε μα κάθε μέρα κάναμε σεξ, χωρίς να με νοιάζει τίποτα, το απολάμβανα στο έπακρο. Εκτός από την σαρκική επαφή, τουλάχιστον από την μεριά μου, πίστευα ότι υπήρχε κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο ουσιαστικό, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι έκανα μεγάλο λάθος.

Μια μέρα πήγα αν του κάνω έκπληξη στο σπίτι του αλλά τον βρήκα με μια άλλη στο κρεβάτι. Πληγώθηκα ανεπανόρθωτα και τότε ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα να συμπληρώσει την δυστυχία μου. Ο τύπος δεν φτάνει που με κεράτωσε, είχε το θράσος να απειλεί ότι θα δείξει φωτογραφίες και βίντεο που είχε στην κατοχή του από τις περιπτύξεις μας στον γέρο και έτσι μου ζητούσε αστρονομικά ποσά για να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να χάσω τον γέρο και έτσι βρίσκοντας κάθε ηλίθια δικαιολογία, του έπαιρνα χρήματα και τα έδινα στον Πέντρο με αντάλλαγμα την σιωπή του. Ωστόσο ο μπάρμπας δεν του πολυάρεσε που έπαιρνα τόσα χρήματα και επειδή ήδη με είχε αντικαταστήσει με μια άλλη, μικρότερη μάλιστα, χωρίσαμε και αυτόματα ο Πέντρο σταμάτησε να μου ζητά χρήματα.

Από την στιγμή όμως που παντρεύτηκα τον Καρλάιλ, τα απειλητικά μηνύματα έκαναν ξανά την εμφάνιση τους, με την προειδοποίηση ότι αν δεν του δώσω για αρχή τουλάχιστον 20.000 δολάρια, θα παρουσίαζε τις εικόνες και τα βίντεο στον γέρο ως πρόσφατα γεγονότα. Στην αρχή δεν έδινα και πολύ σημασία, ελπίζοντας να σταματήσει να με πιέζει, αλλά όσο περνά ο καιρός, τόσο γίνεται και πιο πιεστικός και το σημερινό μήνυμα ήρθε να με πανικοβάλει απόλυτα. 

«Αν δεν μου φέρεις μέχρι τις 8, στο γνωστό μέρος τα χρήματα, ο γερούλης σου θα μάθει τα κατορθώματα σου. Δεν έχεις άλλο περιθώριο, μόνο 9 ώρες, ο χρόνος κυλάει εναντίον σου, μην το πάρεις αψήφιστα»

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ μεγάλο κορόιδο που κάθομαι και ανέχομαι τις απειλές του, αλλά ο φόβος ότι θα χάσω ότι έκτισα μέχρι τώρα με έχει καταβάλει και δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά. Έτσι ντύθηκα γρήγορα και ξεκίνησα για το γραφείο του Καρλάιλ, έπρεπε με κάθε τρόπο να βρω χρήματα, έστω και τα μισά για να του βουλώσω για κάποιο διάστημα το στόμα. Το πρόβλημα είναι τι θα πω στον Καρλάιλ, για ποιο λόγο τα ζητάω τα χρήματα και ειδικά τόσα πολλά. Κάποια δικαιολογία θα έβρισκα μέχρι να φτάσω, το μυαλό μου δουλεύει υπερωρίες όταν μιλάμε για ψέματα, κάτι θα βρω, πρέπει να βρω.

Μετά από λίγο και με την δικαιολογία της φιλανθρωπίας, έφτασα στην εταιρεία. Ανέβηκα αμέσως στον όροφο του Καρλάιλ και βρήκα την γραμματέα του, ακριβώς απέξω στο γραφείο της να δουλεύει.

- Καλημέρα Άντζελα, ο Καρλάιλ είναι μέσα?

- Καλημέρα σας, κυρία Κάλλεν , όχι δυστυχώς λείπει σε ένα επαγγελματικό ραντεβού.

- Και ξέρεις αν θα αργήσει?, ρώτησα κάπως αγχωμένα, γιατί χρειαζόμουν άμεσα τα χρήματα.

- Δεν γνωρίζω Κυρία Κάλλεν, , μπορώ να σας εξυπηρετήσω εγώ σε κάτι ?
- Χρειάζομαι κάποιο χρηματικό ποσό άμεσα, μου προέκυψε μια μεγάλη ανάγκη. 

- Θα μπορούσατε να πάτε στον Κύριο Μέισεν, ο οποίος είναι στο γραφείο του, άλλωστε εκείνος διαχειρίζεται τα οικονομικά της εταιρείας. 

- Όχι Άντζελα, άστο δεν πειράζει, θα δω τι θα κάνω, σε ευχαριστώ πολύ.

- Τίποτα, ότι με χρειαστείτε, μπορείτε να μου το ζητήσετε...

- Και πάλι σε ευχαριστώ, καλή σου μέρα.

- Επίσης, είπε και έφυγα αναποφάσιστη για το τι έπρεπε να κάνω. 

Αμάν αυτός ο άνθρωπος όταν τον χρειάζεσαι δεν είναι ποτέ στην θέση του και όταν δεν τον χρειάζεσαι, τον τρως αναγκαστικά στην μάπα. Το να πάω στον Έντουαρντ μετά τα πρωινά γεγονότα είναι τόσο μα τόσο άβολο. Πώς μπορώ να του ζητήσω χάρη και ειδικά ένα τόσο μεγάλο ποσό σαν και αυτό που χρειάζομαι. Βρισκόμουν σε μεγάλο δίλλημα στο τι έπρεπε να κάνω, την απάντηση όμως ήρθε να μου την δώσει ένα μήνυμα. «Ο χρόνος κυλάει εναντίον σου, μην το ξεχνάς» Δεν μπορούσα άλλο να το καθυστερώ, έπρεπε να βρω γρήγορα τα χρήματα ακόμα και αν χρειάζεται να αντιμετωπίσω τον Έντουαρντ.



Κατέβηκα κάτω με αποφασιστικότητα αν και η καρδιά μου είχε κάνει εκατοστάρι και κίνησα προς το γραφείο του Έντουαρντ. Στην είσοδο δεν υπήρχε η γραμματέας του, μάλλον θα την είχε στείλει κάπου, έτσι αφού έστρωσα λιγάκι τα ρούχα μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και αφού πήρα το θάρρος που χρειαζόμουν, χτύπησα την πόρτα.

- Ναι περάστε, είπε από μέσα με μια κουρασμένη φωνή. Κοίταξα για λίγο γύρω μου λες και έκανα κάτι παράνομο και φοβόμουν μήπως με δυο και αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν κανείς, άνοιξα την πόρτα.

Χωρίς καν να κοιτάξω τον χώρο γύρω μου, εστίασα την προσοχή μου στον Έντουαρντ, ο οποίος ακόμα δεν είχε σηκώσει το κεφάλι του για να με αντικρύσει. Είχε βγάλει το μαύρο σακάκι και είχε μείνει με το άσπρο πουκάμισο, το οποίο εφάρμοζε υπέροχα πάνω στο κορμί του. Είχε χαλαρώσει την γραβάτα του και τα πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου ήταν ξεκούμπωτα, που σε έλκυαν να τα ξεκουμπώσεις όλα και να απολαύσεις αυτό το εξαίσιο κορμί. Καθώς τον παρατηρούσα, εκείνος αφού αναστέναξε, σήκωσε το κεφάλι και μόλις με είδε, ξαφνιάστηκε. Είχε μείνει κυριολεχτικά με το στόμα ανοιχτό, δεν πίστευε ότι ήμουν εγώ μπροστά του. Λογικό ήταν ειδικά μετά από το χαστούκι που του είχα δώσει το πρωί, δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έρθω να τον βρω. Αφού ανοιγόκλεισε τα μάτια του και συνήλθε κάπως, άρχισε να γελάει ασταμάτητα, λες και κάποιος του είχε πει το πιο αστείο ανέκδοτο του κόσμου.

- Θα μπορούσα να μάθω τον λόγο για το οποίο γελάς?, ρώτησα εκνευρισμένα γιατί άρχιζε να μου σπάει τα νεύρα… 

- Συγνώμη, συγνώμη, απλά είναι τόσο αστείο, είπε προσπαθώντας μάταια να σταματήσει το γέλιο του.

- Αστείο? Τι βρίσκεις τόσο αστείο?, είπα ενώ το αίμα μου κόντευε να φτάσει στο κεφάλι μου.

- Το γεγονός ότι μετά τα πρωινά γεγονότα και το δυνατό χαστούκι που μου έδωσες που για κακή μου τύχη μου άφησε σημάδι, έρχεσαι μέσα στο γραφείο μου..., είπε κάπως πιο συγκρατημένος και τότε όντως παρατήρησα το κόκκινο σημάδι πάνω στο μάγουλο του. Μα καλά πόση δύναμη είχα βάλει πια? Πόσο θα ήθελα να πάω κοντά του και να το φιλήσω για να νιώσει καλύτερα. Σοβαρέψου Μπέλλα, σοβαρέψου!

- Σου ζητώ συγνώμη, δεν ήθελα να σου αφήσω σημάδι..., είπα με όση ειλικρίνεια είχα...

- Ξέρεις Μπέλλα, δεν είναι τόσο… Αλλά καλύτερα άστο, δεν έχει σημασία, τι σε έκανε να έρθεις από τα μέρη μας?, είπε γυρίζοντας αυτόματα τα μάτια του προς τα χαρτιά που είχε μπροστά του.

- Θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη..., είπα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει και εκείνος αυτόματα άρχισε να ξεσπά σε δεύτερο κύκλο γέλιων. Α αυτός ο άνθρωπος αρχίζει και γίνεται εκνευριστικός.

- Θα μπορούσα να ρωτήσω γιατί γελάς?, ρώτησα αλλά εκείνος δεν έδωσε καν σημασία και συνέχισε να γελά. Τουλάχιστον παλιότερα στην καλύτερη περίπτωση θα με έβριζε, τώρα γέλιο του, με βγάζει έξω από τα ρούχα μου...

- Αρκετά, νομίζω ότι ανέκτηκα μεγάλη κοροϊδία, είπα εκνευρισμένα και πήγα να φύγω...


- Μπέλλα, περίμενε, είπε και σηκώθηκε, ερχόμενος κοντά μου, γυρνώντας με από την μεριά του... Το άγγιγμα του με ανατρίχιασε ολόκληρη. Ήμασταν μια ανάσα ο ένας από τον άλλον και παρόλο που με είχε νευριάσει, τον ήθελα τόσο πολύ, ήθελα τόσο μα τόσο να ξανανιώσω τα χείλη του πάνω στα δικά του και να γευτώ αυτή την υπέροχη γεύση… Συγκρατήσου, Μπέλλα, συγκρατήσου!!

- Γιατί να περιμένω? Για να δεχτώ και άλλες προσβολές?

- Σου ζητώ χίλια συγγνώμη, δεν ξέρω τι με έπιασε, ήταν λάθος μου, συγχώρεσε με, σε παρακαλώ...

- Καλά, άλλωστε δεν έκανες και τίποτα κακό, σε δικαιολογώ λόγω των πρωινών γεγονότων.

- Σε ευχαριστώ πολύ, θα μου πεις τι με ήθελες?, είπα ήρεμα και συγκρατημένα.

- Βασικά πήγα και στον Καρλάιλ, αλλά δεν ήταν στο γραφεί του και έτσι ήρθα σε εσένα...

- Ναι ο Καρλάιλ πήγε σε ένα επαγγελματικό ραντεβού για να κλείσει μια τεράστια δουλειά... Πες μου λοιπόν τι με ήθελες?, είπε και έφυγε από κοντά μου και ακούμπησε πάνω στο γραφείο, σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά στο στήθος του. 

- Χρειάζομαι κάποιο ποσό για μια φιλανθρωπία που έχω αναλάβει, είπα ενώ κάθισα σε μια από τις καρέκλες που είχε, κρατώντας όμως μια απόσταση από εκείνον.

- Μμμ, πολύ ενδιαφέρον. Μπράβο σου που ασχολείσαι με φιλανθρωπίες..., είπε με μια δόση περηφάνιας και εκτίμησης προς το πρόσωπο μου. Μπορώ να πω ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου, ένιωσα ντροπή που είπα ψέματα.

- Σε ευχαριστώ πολύ, είπα ευγενικά...

- Και για τι ποσό μιλάμε?

- Γύρω στις 10.000 δολάρια, είπα και μόλις το άκουσε κοκάλωσε ολόκληρος. Που να του ζητούσα και ολόκληρο το ποσό που χρειαζόμουν για να βουλώσω το στόμα του Πέντρο.

- Μπέλλα, δεν έχω καμία αντίρρηση να σου δώσω ένα τέτοιο ποσό, αλλά μήπως είναι κάπως μεγάλο?, ρώτησε κάπως δύσπιστα.

- Ξέρω Έντουαρντ ότι είναι μεγάλο ποσό και σε φέρνω σε δύσκολη θέση , αλλά τα χρειάζομαι ..
- Καλά Μπέλλα, αφού είναι τόσο μεγάλη ανάγκη, δεν μπορώ να σου χαλάσω χατίρι, ειδικά αν είναι για ένα τέτοιο σημαντικό σκοπό, Δώσε μου μια στιγμή..., είπε και κάλεσε κάποιον...

- Έλα Μαίρη, μπορείς να μου φέρεις το μπλοκ των επιταγών, σε παρακαλώ?... Οκ περιμένω, είπε και έκλεισε το τηλέφωνο...

Μετά από ένα λεπτό, η πόρτα χτύπησε και μέσα μπήκε η Μαίρη . Πρώτον αυτή πριν δεν ήταν στην θέση της, πότε ήρθε? Και δεύτερον πότε την κάλεσε ο Έντουαρντ, πότε μπήκε μέσα στο γραφείο . Μα καλά τι έβαλε στα πόδια της, φτερά? 

- Ορίστε το μπλοκ, Κύριε Μέσιεν..., είπε και του το έτεινε, ενώ τον γλυκοκοίταζε σαν ξερολούκουμο. Α την μουσίτσα, ήθελε και τον δίμετρο, τον κούκλο. Μπα τρομάρα της, τον έτρωγε με τα μάτια της. Αν κουκλίτσα μου, σου βγάλω τα ματάκια, να δω τότε πώς θα τον γλυκοκοιτάζεις? Ζήλεψα, μόλις τώρα, ή μου φάνηκε?... Σοβαρέψου, Μπέλλα, σοβαρέψου!!

- Σε ευχαριστώ πολύ, Μαίρη, μπορείς να πηγαίνεις...

- Όπως επιθυμείτε, είπε η μουσίτσα και χωρίς καν να με κοιτάξει, καρφωμένη πάνω στον Έντουαρντ, έφυγε από το γραφείο. Απορώ πώς δεν έπεσε πάνω σε κανένα τοίχο? 

- Ορίστε η επιταγή σου, είπε ο Έντουαρντ βγάζοντας με από τις σκέψεις μου...

- Σε ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά με βοήθησες πολύ...

- Μην το συζητάς, είπε και τότε σκύβοντας, στηριζόμενος στα δυο του πόδια, έκατσε ακριβώς μπροστά μου , γονατιστός..
- Έντουαρντ, τι κάνεις?

- Μπέλλα πρέπει να μιλήσουμε 

- Για ποιο πράγμα?

- Ξέρεις πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω…

- Όχι δεν καταλαβαίνω, είπα δήθεν αδιάφορα, αλλά στην ουσία ήξερα καλά που το πήγαινε. Ωστόσο ήθελα με κάθε τρόπο να αποφύγω αυτή την συζήτηση, γιατί φοβόμουν ότι θα πούμε πράγματα, τα οποία δεν πρέπει καθόλου να ειπωθούν.

- Ε τότε να σου θυμίσω, είπε και τότε τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου. 

Στην αρχή προσπάθησα να τον απομακρύνω, αλλά όσο το προσπαθούσα, τόσο εκείνος πίεζε περισσότερο τα χείλη του. Δεν μπορούσα άλλο να αντισταθώ, ήταν άδικος κόπος. Άνοιξα περισσότερο το στόμα μου και άφησα την γλώσσα του να εισχωρήσει μέσα μου. Τα χείλη μας απόλυτα συγχρονισμένα σαν να ήταν ένα... Σαν δύο μαγνήτες που εκλύονταν στο έπακρο. Τα χέρια μου μέσα σε αυτά τα μεταξένια μαλλιά, ενώ το ένα δικό του πίσω από το σβέρκο μου, πιέζοντας το πρόσωπο μου περισσότερο επάνω του και το άλλο πάνω στο πόδι μου, κάνοντας με να ανατριχιάζω ολόκληρη. Το φιλί μας γινόταν όλο και πιο βαθύ και εγώ ένιωθα να βυθίζομαι όλο και πιο πολύ στα συναισθήματα μου και αυτό με φόβιζε τόσο μα τόσο πολύ! Ο αέρας λιγόστευε και τότε τα χείλη μας απομακρύνθηκαν και ο Έντουαρντ ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου. Ένιωθα την ζεστή του ανάσα πάνω μου και ένιωθα να φουντώνω ολόκληρη. 

- Σε θέλω.., είπε ο Έντουαρντ με μια αισθησιακή φωνή που σου έκοβε την ανάσα...

- Και εγώ, αλλά δεν είναι σωστό, είπα αποκαλύπτοντας πια τα πραγματικά μου συναισθήματα... Τότε αυτός απομάκρυνε το πρόσωπο του από το δικό μου και με κοίταξε μέσα στα μάτια. Τα πράσινα μάτια του, είχαν πάρει ένα κυπαρισσί χρώμα από το πάθος και αυτή η ματιά μου έκαιγε τα σωθικά πραγματικά. 
- Το ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά μαζί σου έχω χάσει την αίσθηση του σωστού και του λάθους., είπε χωρίς να αποχωρίζεται τα μάτια του από τα δικά μου...

- Αχ Έντουαρντ , είπα ενώ χάιδεψα απλά το σημείο που του είχα αφήσει το σημάδι και εκείνος αναστενάζοντας , έκλεισε τα μάτια του ..Ακριβώς εκείνη την στιγμή χωρίς καν να το καταλάβουμε , μπήκε μέσα ο Καρλάιλ.. 

- Έντουαρντ, Μπέλλα, τι κάνετε εσείς οι δύο εδώ?, είπε κοιτάζοντας μία εμένα, μία τον Έντουαρντ... Τότε αυτόματα κοίταξα τον Έντουαρντ, ο οποίος τα είχε και αυτός χαμένα... Αυτό ήταν, την βάψαμε κυριολεχτικά όμως!!